Γράφει ο Ανδρέας Γιουρμετάκης
TΡΙΤΗ, 12 Ιουλίου 2022, ο Αλέξης Τσίπρας απευθυνόμενος στο πλήθος που τον αποθεώνει στο Περιστέρι: «Δεν ξέρω, αλήθεια, πόσους ψυκτικούς έχουμε σήμερα εδώ μαζί μας, στο Περιστέρι, που θα μπορούσαν να εξηγήσουν στον πρωθυπουργό ότι το επάγγελμα τους είναι πολύ πιο δύσκολο και απείρως πιο χρήσιμο από τους αργόμισθους και τα golden boys που τον περιβάλλουν»…
ΠΩΣ του ήρθε αλήθεια, να βάλει σε αντιπαράθεση με τα golden boys και τους αργόσχολους, τους ψυκτικούς ειδικά και όχι π.χ τους εργάτες; Δεν θα το μάθουμε ποτέ… Πιθανότατα, την ώρα που διάβαζε την ομιλία του στο σπίτι, πίνοντας κρύο εσπρέσο, κάποιος του έκανε συντήρηση στο αιρκοντίσιον… Οπότε, του ήρθε η ιδέα: Αυτός ιδρώνει τη φανέλα για το μεροκάματο, την ώρα που ένα golden boyαπολαμβάνει την καλή ζωή και ετοιμάζεται να πουλήσει φύκια και μεταξωτές κορδέλες στο πόπολο.
ΘΕΛΕΙ να έχεις μεγάλο θράσος ώστε να μην έχεις δουλέψει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ στη ζωή σου και να μέμφεσαι τους αργόμισθους και τα golden boys… Εκτός και αν αυτή η αναφορά συνιστά είδος αυτοκριτικής. Μιας και golden boys δεν συναντά κανείς εκεί όπου τα έχει τοποθετήσει το συλλογικό υποσυνείδητο, όπως το διαμόρφωσε η ρητορική της Αριστεράς, αλλά και στην πολιτική… Golden boy της πολιτικής π.χ μπορεί να θεωρηθεί κάποιος που αφού κεφαλαιοποίησε τις καταλήψεις που οργάνωσε στην εφηβεία του, ανέβηκε με άλματα τα σκαλιά της πολιτικής ιεραρχίας, για να βρεθεί πρωθυπουργός μια μέρα, χωρίς να έχει ένα έστω ένσημο από πραγματική δουλειά!
ΘΑ μου πεις, δεν είναι ο μόνος… Αλλά δεν είναι και επιχείρημα το ότι δεν είναι ο μόνος… Πράγματι, οι περισσότεροι από τους πρωτοκλασάτους της πολιτικής μας ζωής (ιδίως μετά την μεταπολίτευση, όταν άνθισε ο κομματισμός) έχουν τα ίδια ακριβώς προσόντα: δεν ξέρουν δηλαδή, πως βγαίνει το μεροκάματο, γιατί δεν δούλεψαν ποτέ πραγματικά… Μπορεί να έχουν δει στον κινηματογράφο ή στο σπίτι τους ανθρώπους να δουλεύουν, αλλά γνωρίζουν «τι θα πει δουλειά» μόνον intheory… Συνήθως δε, γνωρίζοντας την αδυναμία τους αυτή αποφεύγουν να προκαλούν… Κάποιοι μάλιστα, στο παρελθόν έσπευσαν να διασκεδάσουν την αμηχανία τους, από το έλλειμμα δουλειάς, είτε δηλώνοντας ότι δούλεψαν ως καθαριστές στη Σουηδία (Γιώργος Παπανδρέου), είτε επικαλούμενοι τη δικηγορική τους ιδιότητα-παρ’ότι ποτέ δεν πάτησαν σε δικαστήριο (Κώστας Καραμανλής). Κανένας ωστόσο, δεν αποπειράθηκε ως τώρα να ταυτιστεί με τους ψυκτικούς και με τους ντελιβεράδες!… Ούτε βέβαια διανοήθηκε να ψέξει τους «αργόσχολους» την ώρα που ο ίδιος χρυσοπλήρωνε και χρυσοπληρώνει με κρατικά χρήματα «συμβούλους στρατηγικής» τύπου Καρανίκα! Χρειάζεται θράσος για να το κάνεις αυτό… Και μάλιστα, απύθμενο θράσος, όταν μαζί με τη σύζυγό σου εκπροσωπείτε το είδος των ανθρώπων που έφτασε στο απόγειο της κοινωνικής καταξίωσης με τον πλέον εύκολο τρόπο: με τις καταλήψεις και τον ακτιβισμό ο ένας και με την εκτόξευση από τη θέση της διοικητικής υπαλλήλου στην επετηρίδα των πανεπιστημιακών καθηγητών η άλλη… Σε χρόνο ντε- τε βεβαίως και όσο ο σύζυγός της ήταν πρωθυπουργός!…
ΑΝ ήμουν λοιπόν, ένας από τους ψυκτικούς (που αν ήμουν ψυκτικός, με τόση δουλειά που έχουν οι ψυκτικοί σήμερα, αποκλείεται να άφηνα την δουλειά και να έτρεχα σε πολιτικές εκδηλώσεις) και ήμουν παρών στη συγκέντρωση του Τσίπρα στο Περιστέρι, θα γύριζα στο σπίτι μου προβληματισμένος… Και θα γκουγκλάριζα το βιογραφικό του για να καταλάβω τι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος στη ζωή του και νοιώθει τόσο αλληλέγγυος με μένα τον μεροκαματιάρη και τόσο εχθρικός απέναντι στα golden boys… Εκεί λοιπόν, θα διάβαζα (αντιγράφω από τη Βικιπαίδεια) ότι: «ανέπτυξε πολιτική δράση από τα μαθητικά και φοιτητικά του χρόνια. Στη συνέχεια διετέλεσε πρόεδρος της νεολαίας του Συνασπισμού. Ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων στα 32 του χρόνια. Στα 34 του εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΝ, πριν τα 40 του έγινε αρχηγός της αντιπολίτευσης και στα 41 του πρωθυπουργός. Μ’ αυτά και μ’ αυτά δεν τον λες και golden boy! Αν θεωρείται δουλειά η πολιτική, συμπληρώνει ήδη 15 χρόνια στη σκληρή βιοπάλη: ομιλίες, αντιπαραθέσεις, debate, καταθέσεις στεφάνων, συσκέψεις, ταξίδια, δεξιώσεις και λοιπά. Βαρέα και ανθυγιεινά βέβαια, σε ένσημα όλα αυτά. Περισσότερο βαρέα από οποιουδήποτε άλλου… Ακόμα και του ψυκτικού που αποκλείεται να χρειάστηκε ποτέ να διαπραγματευτεί για την τιμή της μούφας, άυπνος επί 17 ολόκληρες ώρες!
ΜΕΤΑ, θα πήγαινα στο βιογραφικό της συζύγου του και θα διαπίστωνα ότι αυτή είχε ακόμα πιο δύσκολη διαδρομή ώστε να φτάσει στην απόλυτη καταξίωση. Πήρε το διδακτορικό της το 2008 και το 2016-2017 ( όταν πια ο σύζυγός της ήταν πρωθυπουργός) άρχισε να διδάσκει στο ΤΕΙ Λαμίας. Αλλά προφανώς, ήταν τόσο καλή που το 2018 ανέλαβε θέση στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως Ειδικό Διδακτικό Προσωπικό, παρά τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και των πανεπιστημιακών για αδιαφανείς διαδικασίες και χρήση φωτογραφικών διατάξεων εις βάρος άλλων υποψηφίων. Και μόλις, ένα χρόνο πάλι αργότερα, το 2019, αναδείχθηκε ΟΜΟΦΩΝΑ επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας! Πρόκειται για ρεκόρ προόδου (μια κατάκτηση ανά έτος μέσα σε μια τριετία!) που δυστυχώς, ανεκόπη βιαίως το 2019 όταν ο σύζυγός της έπαψε να είναι πρωθυπουργός … Αν συνέχιζε την κυβερνητική του θητεία μερικούς μήνες ακόμη, η Ελένη Αρβελέρ θα «έτρωγε την σκόνη της»… Θα ήταν μια απλή οδοντόκρεμα μπροστά της…
ΗΘΙΚΟ δίδαγμα: αντί ο ψυκτικός να εξηγεί τι εστί δύσκολος δρόμος, στο goldenboy, τον αργόσχολο, τον τυχοδιώκτη, αυτόν τέλος πάντων, που κατά τον Κοέλιο «συνωμότησε το σύμπαν» για να πατήσει στο αυγό και να βρεθεί στο θεό, στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο…
