«Όταν γέννησα τον γιο μου, τον πήρα στην αγκαλιά μου και τρόμαξα»

H Βούλα Πατουλίδου με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας σήμερα 8 Μαρτίου θέλησε να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα.

Η πρώτη γυναίκα Ολυμπιονίκης της Ελλάδας άνοιξε την καρδιά της στις κακοποιημένες θηλυκότητες, μέσα από το γράμμα της που δημοσιεύει η ιστοσελίδα sport 24. Η ίδια γύρισε πίσω στη στιγμή που έγινε μάνα και το βάρος της ευθύνης που ένιωσε, ώστε να μεγαλώσει ένα σωστό άντρα.

«Όταν γέννησα τον γιο μου, τον πήρα στην αγκαλιά μου και τρόμαξα! Τόσο δα πλασματάκι που θα εξαρτάται η ανάσα του από ‘μένα! Ένα άγνωστο σύμπαν απλώθηκε γύρω μου κι εγώ έπρεπε να μάθω πώς θα βαδίσω. Πώς θα προχωρήσω.

Συνειδητοποίησα, πως από ‘μένα δεν εξαρτώταν απλά ένας αγώνας, ένα μετάλλιο ή η διαχείριση ενός προβλήματος. Εξαρτώταν μία ζωή. Μια ζωή πιο πολύτιμη από τη δική μου. Τα αντανακλαστικά προστασίας ανέβλυσαν από τη γυναικεία μου φύση. Από τη γυναικεία φύση που απασφάλισε με το που έγινα μάνα.

Μπροστά μου απλώθηκαν, όλα τα χαρακτηριστικά της…γυναικείας υπεροχής μου. Συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες που είχα στο μυαλό μου ως κοριτσάκι, έφηβη, νέα γυναίκα, βρήκαν νόημα και απαντήσεις, όταν έγινα μάνα. Κοίταξα τον γιο μου και άρχισα να κάνω όνειρα και σχέδια. Πως θα μεγαλώσει, θα σπουδάσει, θα γίνει άντρας. Πως θα γίνει ένας καλός άνθρωπος! Όλα αυτά ήταν δική μου ευθύνη. Ήταν ΚΑΙ δική μου ευθύνη.

Πώς θα του μάθαινα ν’ αγαπά; Πώς θα του έδειχνα να είναι δίκαιος, σωστός; Πώς θα του δίδασκα να σέβεται την γυναίκα; Να διεκδικεί το σεβασμό ο ίδιος! Γιατί στα λέω όλα αυτά; Θα σου πω. Σαν κι εσένα έχω γνωρίσει πολλές γυναίκες. Γυναίκες που εγκλωβίστηκαν σε μια σχέση άνιση και άδικη. Γυναίκες που βρέθηκαν αντιμέτωπες μ’ έναν δυνάστη, χωρίς να φταίνε. Στα λέω γιατί θέλω να σου δείξω πως δεν είσαι μόνη. Πού ήμουν όταν σου φώναζε;

Πού ήμουν όταν σου μιλούσε εξευτελιστικά; Όταν σήκωσε χέρι πάνω σου; Όταν σ’ ανάγκασε να κάνεις με τη βία έρωτα; Όταν σε μείωνε και σε τρόμαζε; Θα σου πω. Θα σου εξηγήσω. Άκουσέ με όμως! Μπορεί αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις λέξεις, να έχεις χάσει κάθε ελπίδα, κάθε κουράγιο. Να νιώθεις γυμνή κι ευάλωτη, χωρίς αξιοπρέπεια. Να νιώθεις ότι έχεις στερηθεί κάθε ίχνος σεβασμού. Να νιώθεις ένοχη. Ναι, το ξέρω αυτό το συναίσθημα, που τρώει σαν σαράκι κάθε αντίσταση, κάθε μέτρο, κάθε ηθική και λογική.

“Μήπως φταίω εγώ;”

“Μήπως δεν είμαι αρκετά καλή;”

“Μήπως κάνω κάτι λάθος;”

Να θυμάσαι πως η ανάγκη να ταπεινώσει κάποιος έναν άλλον άνθρωπο, είναι αντανάκλαση του εαυτού του. Δεν φταις εσύ. Δεν έκανες κάτι λάθος. Αυτό το σημάδι που κρύβεις με τα μαλλιά σου, κάποτε θα φύγει. Αλλά ακόμα κι αν δεν φύγει, να το ‘χεις σαν παράσημο. Ένα παράσημο που θα σου θυμίζει πως είσαι τόσο δυνατή που μπόρεσες και άνοιξες την πόρτα και έφυγες. Πιο δυνατή από όλες εμάς, που δεν βρεθήκαμε στην θέση σου.

Ένα σημάδι που θα σου θυμίζει τη μεγάλη έξοδο. Το πρόβλημα δεν είσαι εσύ. Το πρόβλημα είναι αυτός. Ένα πρόβλημα χωρίς λύση. Ένας άντρας που σηκώνει το χέρι, να χτυπήσει μια γυναίκα, δεν θ’ αλλάξει ποτέ. Ένας άντρας που μειώνει τον άνθρωπό του, δεν θα διορθωθεί ποτέ. Ένας άντρας που ασκεί βία, κουβαλάει τόσα απωθημένα και κόμπλεξ μέσα του, που δεν μπορεί να τα ξεριζώσει. Μπορεί να τιμωρηθεί αλλά δεν θα φωτίσει το σκοτάδι που κρύβει μέσα του.

Θέλεις να μάθεις λοιπόν πού ήμουν όταν σου φώναζε; Πού ήμουν όταν σου μιλούσε εξευτελιστικά; Όταν σήκωσε χέρι πάνω σου;

Όταν σ’ ανάγκασε να κάνεις με τη βία έρωτα; Όταν σε μείωνε και σε τρόμαζε;

Μεγάλωνα έναν άντρα. Έναν άλλον άντρα. Του μάθαινα πως πραγματικός άντρας είναι αυτός που σέβεται. Του μάθαινα πως η αξία του, δεν φαίνεται στη δύναμη, αλλά στον ακέραιο χαρακτήρα. Του μάθαινα πως το “όχι” σημαίνει “όχι”. Του μάθαινα πως άντρα δεν τον κάνουν τα μπράτσα και οι κοιλιακοί, αλλά η μπέσα και η ψυχή.

Από ‘κει αρχίζουν όλα. Από εμάς τις γυναίκες. Από εμάς τις μάνες». έγραψε η Βούλα Πατουλίδου.

Η ανάρτησή της στα social media: