Στην πορεία προς τις εκλογές – έστω κι αν, φαινομενικά, αυτές αργούν – ειδικά, μάλιστα, από τη στιγμή που θα πάμε στις κάλπες για πρώτη φορά με το σύστημα της απλής αναλογικής (σ.σ. το ΠΑΣΟΚ είχε ψηφίσει το νόμο 1847/1989, που ήταν πολύ κοντά στην «ανόθευτη» απλή αναλογική και στέρησε την αυτοδυναμία από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τη ΝΔ, «σύροντας» τη χώρα σε τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, ώσπου να επιτευχθεί οριακή αυτοδυναμία), είθισται τα δύο πρώτα κόμματα να αποζητούν συνεργασίες και, κυρίως, τη συνεργασία με το τρίτο κόμμα.
Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που το σχετικά αναγεννημένο από τις στάχτες του ΚΙΝΑΛ, το οποίο απέκτησε μία νέα δυναμική μετά την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία, «σκαρφαλώνοντας» όλο και πιο ψηλά στις δημοσκοπήσεις, έγινε ξαφνικά η… πολύφερνη νύφη, με την οποία κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να έλθει… εις γάμου κοινωνία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η «νύφη» αφήνει αδιάφορο τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη ΝΔ.
Από την άλλη πλευρά, ουδόλως παράδοξο είναι το γεγονός ένα κόμμα, που βρίσκεται στην τρίτη θέση, να μην ανοίγει τα χαρτιά του προεκλογικά και, μάλιστα – τυπικά – έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τις εκλογές.
Ποιο κόμμα που, από τα χρόνια της πολιτικής δόξας και την σχεδόν εικοαετή διακυβέρνηση, είδε να καταρρέει εκλογικά και να φτάνει στα όρια της πολιτικής αφάνειας – εδικά επειδή συνεργάστηκε με τον παραδοσιακό αντίπαλο, την Δεξιά – έβαλε τα… χεράκια του «να βγάλει τα ματάκια του», δηλώνοντας συνεργασία ή υποταγή στο ένα από τα δύο πρώτα κόμματα; Δεν έχει καν λογική το να ζητά κανείς κάτι τέτοιο από το ΚΙΝΑΛ…
Ωστόσο, εξαιτίας της απλής αναλογικής, την οποία επέβαλε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ – ασχέτως αν πλέον δεν της… βγαίνουν τα κουκιά – οι συνεργασίες είναι προαπαιτούμενο για να υπάρξει κυβέρνηση, καθώς μόνο ένα θαύμα θα φέρει αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα, με το συγκεκριμένο εκλογικό σύστημα.
Κατά συνέπεια, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως δεν είναι παράλογο να υπάρξει από τώρα μία συνεννόηση, ειδικά μεταξύ κομμάτων, η ιδεολογία των οποίων δεν είναι και τόσο «ξένη», όπως αυτή του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ.
«Κρητική βεντέτα και… μπαλωθιές»
Και… κάπου εδώ, έρχεται το πρόβλημα που ακούει στο όνομα «Πολάκης».
Διότι δεν γίνεται, από τη μία, ο Αλέξης Τσίπρας να στέλνει προσκλητήρια στο ΚΙΝΑΛ και, από την άλλη, ο Παύλος Πολάκης να ανοίξει βεντέτα με τον Νίκο Ανδρουλακη.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως η πρώτη… μπαλωθιά ήρθε από τον Κρητικό πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ, ο οποίος σχολίασε το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέντευξή του στο Ράδιο Θεσσαλονίκη:
«Είδα ένα συνέδριο, όπου αποθεώθηκε ο κ. Πολάκης. Είναι προοδευτικό ένα κόμμα, που αποθεώνει έναν πολιτικό, του οποίου η συμπεριφορά στο ελληνικό κοινοβούλιο είναι συμπεριφορά κοινοβουλευτικής παρακμής; Δεν ταυτίζω μια τέτοια συμπεριφορά με ένα προοδευτικό μέτωπο», δήλωσε κατηγορηματικά ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Για να πάρει σειρά ο έτερος Κρητικός, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αρκέστηκε σε μία μπαλωθιά, αλλά σε… απανωτές ριπές:
«Άκου Νίκο Ανδρουλάκη! (Γιατί μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και την κακή του μοίρα…)», έγραψε ο Παύλος Πολάκης, συνεχίζοντας ως εξής: «Ακόμα βλέπεις τον ίσκιο – που σου φιλοτέχνησαν τα πάσης φύσεως διαπλεκόμενα συμφέροντα, που σε θέλουν για δεκανίκι του πολιτικά ‘τελειωμένου’ Μητσοτάκη – και νομίζεις ότι είναι το μπόι σου!».
Είπε και άλλα πολλά, για να καταλήξει με την εξής προειδοποίηση: «Μην συνεχίσεις έτσι! Την επόμενη φορά που θα με αναγκάσεις να σου απαντήσω, θα είμαι λιγότερο ευγενής προς τους ‘σοσιαλδημοκρατικούς’ σου χαρακτηρισμούς…».
Όπως είναι προφανές, μία πιθανή συνεργασία και άρα η επίτευξη της «περίφημης» προοδευτικής διακυβέρνησης, με τέτοιους όρους, απομακρύνεται όλο και περισσότερο.
Εξάλλου, πέρα από τον «ασυγκράτητο» κ. Πολάκη, ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει μιλήσει ξεκάθαρα και για τον Αλέξη Τσίπρα, διαμηνύοντας ότι «μαθήματα προοδευτικότητας από τον επί μία πενταετία συνεταίρο και στενό συνεργάτη του Πάνου Καμμένου, συγγνώμη, αλλά δεν δέχομαι».
