Κατά καιρούς αναφερθήκαμε από τη στήλη αυτή σε διάφορα μεγάλα ξενοδοχεία της Λάρισας των χρόνων του μεσοπολέμου, τα οποία βρίσκονταν στο κεντρικό τμήμα της παλιάς πόλης.
Μιλήσαμε για το «Μέγα Ξενοδοχείον Το Στέμμα», το οποίο βρισκόταν στη βόρεια πλευρά της Κεντρικής πλατείας και είχε κτισθεί το 1888 από τον δήμαρχο Διονύσιο Γαλάτη. Σήμερα στη θέση του υπάρχουν δύο πολυώροφες οικοδομές. Γράψαμε για το ξενοδοχείο «Πανελλήνιον», το οποίο βρισκόταν στη νότια πλευρά της ίδιας πλατείας και κτίσθηκε το 1908 από τους αδελφούς Μπουσινιώτη. Τέλος, αναφερθήκαμε και στο ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος», το οποίο βρισκόταν στη γωνία των οδών Σκαρλάτου Σούτσου και Ίωνος Δραγούμη, και κτίσθηκε περί το 1925 από τον Ηλία Κολέσκα. Με την ευκαιρία αυτή σημειώνουμε ότι το πρώτο ξενοδοχείο, με τη σημερινή έννοια του όρου, εντοπίσαμε κατά το 1881, όταν έγινε η ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα. Μέχρι τότε υπήρχαν μόνον τα πανδοχεία (Χάνια). Βρισκόταν πίσω από το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, στη σημερινή γωνία των οδών Κύπρου και Σκαρλάτου Σούτσου και ήταν ιδιοκτησίας του Χρήστου Βαμβακά [1].
Στο σημερινό μας κείμενο θα αναφερθούμε στην τοπογραφία της γωνίας των οδών Κύπρου και Μ. Αλεξάνδρου κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, στον χώρο όπου το 1937 αναπτύχθηκε ένα άλλο μεγάλο ξενοδοχείο της πόλης, το «Ολύμπιον», το κτίριο του οποίου υπάρχει μέχρι σήμερα.
Στη γωνία των οδών Αλεξάνδρας (Κύπρου) και Μ. Αλεξάνδρου βρισκόταν το καπνοπωλείο του Βασιλείου Καραπέτσα. Το κατάστημα διατηρήθηκε και στο νέο κτίριο, με συνεταίρο τον Ιωάννη Δημητρόπουλο. Συγχρόνως αύξησε και τον κύκλο εργασιών του δημιουργώντας σημείο πώλησης εφημερίδων και περιοδικών, πολυτελές στιλβωτήριο ανδρικών παπουτσιών με ειδικές πολυθρόνες και πολλά άλλα. Ήταν και στέκι πολλών Λαρισαίων αστών, οι οποίοι αντλούσαν ειδήσεις από διάφορα εφήμερα περιστατικά [2].
Το αμέσως επόμενο μαγαζί επί της οδού Αλεξάνδρας ήταν το εργαστήριο του ωρολογοποιού Παπακωνσταντίνου, που ήταν περισσότερο γνωστός ως «Μαντζαφλάρας». Τα ρολόγια τσέπης προπολεμικά ήταν ένα απαραίτητο εξάρτημα για κάθε άνδρα, γι’ αυτό και οι τεχνίτες ωρολογοποιοί ήταν αρκετοί.
Ακολουθούσε κατάστημα με γαλακτοκομικά προϊόντα του Κυριάκου Γκέκα. Μετά τον πόλεμο στη θέση αυτή και μέχρι το 1972 συστέγασαν οι παντοπώλες Μεν. Καρυώτης – Νικ. Πράττος τα καταστήματά τους.
Το επόμενο κατάστημα ήταν το εστιατόριο του Καλύβα, το οποίο κατόπιν το δούλεψε, επίσης, ως εστιατόριο ο Κώστας Τσακατούρας. Εκείνη την εποχή τα εστιατόρια (ξενοδοχεία φαγητού ονομάζονταν) ήταν πολλά στη Λάρισα, λόγω της μεγάλης εμπορικής κίνησης που είχε και τους πολλούς ξένους δημόσιους υπαλλήλους και στρατιωτικούς που υπηρετούσαν στην πόλη. Μεταπολεμικά στη θέση του στεγάστηκε το ξακουστό Ζαχαροπλαστείο «Ολύμπιον» του Δήμου Γκουνταρούλη.
Από την πλευρά της οδού Μ. Αλεξάνδρου, δίπλα από το καπνοπωλείο Καραπέτσα, με πρόσοψη προς την πλατεία, λειτουργούσε το κουρείο του Κώστα Χαρίτου. Ήταν πολυτελέστατο και από τα λίγα που διέθετε ανακλινόμενες πολυθρόνες, όπου οι πελάτες ξάπλωναν για να ξυριστούν. Μεταπολεμικά στεγάστηκε το κομμωτήριο-κουρείο του Ξυραδάκη.
Αμέσως μετά ήταν το πασίγνωστο καφεζαχαροπλαστείο του Γεωργίου Παλάκα από τη Ραψάνη. Ο Παλάκας ήταν θαυμάσιος και πνευματώδης άνθρωπος και θεωρείτο ένας από τους παράγοντες της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής της παλιάς Λάρισας. Στο κατάστημά του σύχναζαν κατά προτίμηση επαγγελματίες, οι οποίοι περνούσαν ώρες ατέλειωτες συζητώντας θέματα που αφορούσαν την επαγγελματική τους δραστηριότητα.
Δίπλα από του Παλάκα ήταν εγκατεστημένο το βιβλιοπωλείο και τυπογραφείο του Αλκιβιάδη Μακρή [3]. Το 1926 μετά την εγκατάσταση του τελευταίου στον Βόλο, η επιχείρησή του περιήλθε στην Εταιρεία Δημητρακοπούλου-Παρασκευοπούλου-Παναγιωτακοπούλου. Πίσω ακριβώς από το κατάστημα αυτό και κατά μήκος μιας στενής παρόδου ήταν εγκατεστημένα τα γραφεία και τυπογραφεία της εφημερίδας «Ελευθερία», τα οποία επικοινωνούσαν και από την οδό Ρούσβελτ (Φαρσάλων τότε).
Πάνω από τα καταστήματα που περιγράψαμε στεγαζόταν από παλιά σε έναν όροφο το «Ξενοδοχείον Ύπνου Κεντρικόν», το οποίο αρχικά λειτούργησε ως επιχείρηση του Αγραφιώτη και στη συνέχεια του Γεωργίου Σκένδρου.
Το 1936-37 ο Ανδρέας Κουτσίνας, στην ιδιοκτησία του οποίου ανήκαν όλα τα καταστήματα που προαναφέραμε, τα κατεδάφισε και στη θέση τους κατασκεύασε τριώροφη οικοδομή, στην οποία το μεν ισόγειο είχε μεμονωμένα καταστήματα, οι δε όροφοι στέγασαν το ξενοδοχείο «Ολύμπιον» με διευθυντή τον Γεώργιο Γάκο. Ιστορική παραμένει η διαμονή τον Απρίλιο του 1939 στο ξενοδοχείο αυτό του έκπτωτου βασιλιά της Αλβανίας Ζώγου με τη λεχωίδα σύζυγό του. Ήταν το πολυτελέστερο ξενοδοχείο της εποχής πριν ανεγερθούν οι νέες σύγχρονες ξενοδοχειακές μονάδες της Λάρισας. Σαν κτίσμα είναι το μοναδικό από όλα τα προπολεμικά οικοδομήματα της Κεντρικής πλατείας, το οποίο διατηρήθηκε μέχρι σήμερα. Πριν από μερικά χρόνια άλλαξε χρήση και στους ορόφους λειτουργεί φροντιστήριο. Δίπλα από το ξενοδοχείο «Ολύμπιον» επιζούσε μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες το καφενείο «Νέος Κόσμος», ένα από τα αρχαιότερα της Λάρισας.
————————-
[1]. Στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω ότι ο Αλέξανδρος Γρηγορίου από χρόνια ερευνά και καταγράφει τα χάνια και τα ξενοδοχεία της παλιάς Λάρισας από τον 15ο αι. έως το 1940 με επιστημονικό τρόπο και είναι υπό έκδοση ομότιτλη μελέτη του.
[2]. Παπαθεοδώρου Νικόλαος. Το κατάστημα Δημητρόπουλου-Καραπέτσα, εφ. «Ελευθερία», φύλλο της 21ης Νοεμβρίου 2021.
[3]. Ήταν αδελφός του Γεωργίου Μακρή, πατέρα του Θρασύβουλου Μακρή της εφημερίδας «Μικρά». Αλκιβιάδης και Ευθαλία Μακρή απέκτησαν τέσσερα τέκνα. Ο Φαίδων διακρίθηκε ως δημοσιογράφος, η Άρτεμις σπούδασε και εργάσθηκε ως δασκάλα, ο Άρης ήταν για χρόνια καθηγητής Μουσικής στο Ωδείο της Λάρισας και ο Κίτσος αναδείχθηκε στον γνωστό διαπρεπή λαογράφο με την πανελλήνια φήμη.
Από τον Νίκο Παπαθεοδώρου / nikapap@hotmail.com / Φωτοθήκη Λάρισας
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις
