Με αφορμή τη νέα του θέση, ως Γενικός Διευθυντής στο νέο κανάλι «Ναυτεμπορική TV» του Ομίλου της Ναυτεμπορικής, το onlarissa.gr συνάντησε τον Λάμπη Ταγματάρχη.
Τον έχουν αποκαλέσει «Μαιευτήρα Δημοσιογράφο», καθώς ήταν παρών στα «γεννητούρια» του Αθήνα 9,84, του ΣΚΑΪ 100,4, της NOVA, της ΕΡΤ, εφημερίδων και εταιρειών, και πλέον και του νέου τηλεοπτικού σταθμού «Ναυτεμπορική TV», ο οποίος αναμένεται να εκπέμψει για πρώτη φορά τον προσεχή Σεπτέμβριο από το διαδίκτυο και συνδρομητικά από δύο πλατφόρμες.
Ως ένας καλός «μάγειρας», όπως αποκαλεί τον εαυτό του, καλείται για ακόμη μια φορά να συνθέσει τις γνώσεις όλων όσοι χρειάζονται για να πετύχει το νέο εγχείρημα.
Πώς βλέπει το μέλλον των ΜΜΕ δεδομένων των ταχύτατων εξελίξεων της τεχνολογίας του 21ου αι; Ποια είναι η σχέση του με την τέχνη; Τι τον συνδέει με τη Λάρισα; Ήταν μερικά από τα βασικά ζητήματα στα οποία τοποθετήθηκε, παρουσιάζοντάς μας ενδιαφέρουσες πτυχές της προσωπικής και επαγγελματικής του πορείας.
Συνέντευξη στην Κατερίνα Δημηνίκου
ΤΑ ΜΜΕ
Ποιος θα είναι ο ρόλος σας στον νέο τηλεοπτικό σταθμό που δημιουργείται, τον «TVΝαυτεμπορική»;
Γενικός Διευθυντής.
Πείτε μας λίγα λόγια για τον νέο τηλεοπτικό σταθμό και το νέο μιντιακό περιβάλλον που δημιουργείται.
Η «Ναυτεμπορική TV» είναι ένα νέο εγχείρημα στο πλαίσιο της ανάπτυξης του Ομίλου της Ναυτεμπορικής. Η Ναυτεμπορική είναι η αρχαιότερη οικονομική εφημερίδα της χώρας. Στο πλαίσιο λοιπόν της ανάπτυξης του Ομίλου της Ναυτεμπορικής δημιουργήθηκε αρχικά το naftemporiki.gr. To επόμενο φυσικό βήμα ήταν να γίνει το κανάλι «ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ TV» με σκοπό και πρόθεση την ενημέρωση όλων αυτών, οι οποίοι ενδιαφέρονται αποκλειστικά για αμιγώς θέματα οικονομίας και επιχειρηματικότητας.
Ποια είναι ακριβώς αυτά τα θέματα;
Ως τίτλος, η οικονομία και η επιχειρηματικότητα αγγίζουν σχεδόν τα πάντα: τουρισμό, ενέργεια, real estate, χρηματιστήριο, διεθνείς αγορές.
Αυτό το νέο εγχείρημα αποτελεί μια ακόμη πρόκληση για εσάς;
Οτιδήποτε καινούριο είναι πάντα μια πρόκληση. Πόσο μάλλον όταν σε αυτήν τη νέα πρόκληση ο στόχος είναι να φτιάξουμε κάτι, για το οποίο δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Είναι πρόκληση και πρόθεση ταυτόχρονα: να παραχθεί ένα αποτέλεσμα, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προς όφελος οποιουδήποτε ενδιαφερθεί να το παρακολουθήσει.
Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φράσεις που έχετε διατυπώσει στο παρελθόν είναι: «Παλιά έκανα φάρσες στην εξουσία, τώρα κάνω τη μεγαλύτερη φάρσα στον εαυτό μου». Τι σήμαινε αυτή η φράση;
Τα «κακά παιδιά» ήταν μια εβδομαδιαία ραδιοφωνική σατιρική εκπομπή, διάρκειας 3 ωρών, η οποία άφησε το δικό της στίγμα στο ραδιόφωνο, με ακροαματικότητες που άγγιζαν το 90% . Φυσικά δεν κάναμε μόνο φάρσες, αλλά κυρίως αυτές έχουν μείνει. Την παρουσιάζαμε με τον Θανάση Λάλα.
Ήταν συμπαρουσιαστής στην εκπομπή;
Όχι, ήταν συνδημιουργός της.
Και γιατί την είπατε αυτήν τη φράση;
Η φράση αυτή ειπώθηκε ως λογοπαίγνιο, γιατί την περίοδο που παρουσιάζαμε την εκπομπή στο ραδιόφωνο, ήμουν παράλληλα και Διευθύνων Σύμβουλος στη NOVA. «Πατούσα δηλαδή σε 2 βάρκες». Η διπλή αυτή ιδιότητα έβγαζε μια μόνιμη αντιφατικότητα: Ως «κακό» παιδί συμμετείχα σε μια σατιρική εκπομπή και η σάτιρα προϋποθέτει την ελευθερία σκέψης και λόγου, μια ακραιφνή δημιουργικότητα και να βγαίνεις εκτός ορίων και πραγματικότητας, για να μπορείς να την σχολιάσεις την επικαιρότητα.
Και ως Διευθύνων Σύμβουλος στη NOVA;
Ως Διευθύνων Σύμβουλος στη NOVA, έπρεπε την ίδια στιγμή, να παίρνω αποφάσεις ως managerπολύ δομημένος, σοβαρός, αυστηρός, συγκροτημένος. Ζούσα μια μόνιμη αντίφαση….Και αναρωτιόμουν….Τώρα ποιος κάνει φάρσες σε ποιον;
Το όνομά σας έχει συνδεθεί σε μεγάλο βαθμό με τη συνδρομητική τηλεόραση. Έχετε δηλώσει στο παρελθόν ότι η συνδρομητική τηλεόραση σε σχέση με την «ελεύθερη» είναι δύο εντελώς διαφορετικά προϊόντα.
Ναι σίγουρα είναι.
Ισχύει το ίδιο για τη διαδικτυακή τηλεόραση σε σχέση με τη συμβατική όπως την ξέρουμε;
Πάντα υπάρχει μια δυναμική σε όλα τα πράγματα. Για παράδειγμα το 1994, όταν ξεκίνησε η συνδρομητική τηλεόραση, το ερώτημα ήταν αν θα κυριαρχήσει η τηλεόραση ως συσκευή ή το laptop. Τελικά επιβίωσαν και τα δύο, και το κάθε ένα έχει βρει τον χώρο του και τον ρόλο του.
Ωστόσο υπάρχουν διαφορές;
Προφανώς, διαφορές που έφερε η εξέλιξη της τεχνολογίας και του διαδικτύου σε σχέση με τα παραδοσιακά ΜΜΕ.
Θα τις απαριθμήσετε;
Πρώτα απ΄όλα, το κοινό πλέον μπορεί να επιλέξει πότε θα δει κάτι (τον χρόνο), μέσα από ποια συσκευή (το μέσο: laptop, tablet, smartphone, τηλεόραση) και τον τόπο (από οπουδήποτε), γεγονός που επιτυγχάνεται πια και λόγω των αυξημένων ταχυτήτων της τεχνολογίας. Δεύτερον, οι τεχνικές δυνατότητες του μέσου που μεταφέρει το μήνυμα. Τρίτη διαφορά είναι ότι πλέον στα ηλεκτρονικά μέσα, οι μεγάλες και σημαντικές ειδήσεις χάνονται από τον όγκο της πληροφορίας.
Ένα παράδειγμα;
Η είδηση για παράδειγμα του πολέμου θα προβληθεί με τον ίδιο τρόπο (ίσως στην ίδια έκταση, ή την ίδια γραμματοσειρά) που προβάλλεται το φόρεμα που φόρεσε η τάδε κυρία στο Ηρώδειο. Οπότε, η εξέλιξη των μέσων απαιτεί υψηλή κριτική ικανότητα από πλευράς αναγνωστών για να μπορούν αυτοί να εντοπίζουν τις σημαντικές ειδήσεις, τα fake news και στο τέλος της μέρας, ποιες ειδήσεις τους αφορούν και ποιες όχι.
Όλα είναι τεχνολογία λοιπόν;
Όχι όλα…Η τεχνολογία δεν μπορεί να κάνει πιο ποιοτικό, πιο ανταγωνιστικό ή πιο δημιουργικό το περιεχόμενο που εκπέμπεις.
Είναι βασικό στοιχείο για ένα μέσο ενημέρωσης το περιεχόμενο που μεταφέρει;
Το βασικότερο όλων. Όλο το παιχνίδι στον χώρο των ΜΜΕ και της τηλεόρασης το κερδίζει αυτός που έχει το «content» (περιεχόμενο). Για τον αναγνώστη, τον τηλεθεατή, τον χρήστη του διαδικτύου, το κριτήριο επιλογής του είναι το περιεχόμενο.
Άρα το κοινό επιλέγει το μέσο αποκλειστικά με βάση το περιεχόμενο;
Φυσικά. Αν εγώ είμαι φίλαθλος της ποδοσφαιρικής ομάδας της Λάρισας και θέλω να δω έναν αγώνα της…Θα τον αναζητήσω και θα τον δω σε όποιον σταθμό έχει τα τηλεοπτικά της δικαιώματα… Γι αυτό οι αγγλοσάξωνες λένε: «Το περιεχόμενο είναι ο βασιλιάς».
Βλέπε ΝETFLIX δηλαδή;
Ακριβώς. Σε αυτό το σημείο έγκειται η μεγάλη επιτυχία του Νetflix. Το Netflix είναι μια πλατφόρμα που έγινε διάσημη γιατί δημιούργησε το δικό της πρότυπο περιεχόμενο.
Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μέλλον των παραδοσιακών ΜΜΕ στον 21ο αιώνα που χαρακτηρίζεται από μεγάλες τεχνολογικές μεταβολές, την κυριαρχία του διαδικτύου και την επέλαση των socialmedia;
Είναι αλήθεια ότι διανύουμε μια περίοδο, όπου η αγορά αυτού του χώρου, του χώρου του διαδικτύου, περνάει μια φάση έντονων διακυμάνσεων. Πιστεύω όμως ότι στο τέλος της ημέρας, κάθε μέσο σταδιακά, στη νέα εποχή θα επαναπροσδιορίσει τη θέση του και τη στάση του στη νέα πραγματικότητα. Βασική προϋπόθεση είναι ότι κάθε μέσο θα μπορέσει να προσαρμοστεί και θα μπορεί να προσαρμόζεται στις τεχνολογικές (και όχι μόνο) εξελίξεις.
Και με τον τύπο τι πιστεύετε ότι θα συμβεί; Διότι βρίσκεται σε μια μόνιμη, φθίνουσα πορεία τα τελευταία χρόνια.
Πιστεύω ότι η επιβίωση και του τύπου εξαρτάται από τη δυνατότητά του να μεταλλάσσεται, να προσαρμόζεται στις εξελίξεις. Δηλαδή, ο ρόλος του site διαμορφώνεται ως το ταχύτερο μέσο στη μετάδοση της πληροφορίας (όπως για παράδειγμα έκανε παλαιότερα το ραδιόφωνο έναντι της εφημερίδας).
Και ο ρόλος της εφημερίδας;
Ο ρόλος όμως της εφημερίδας ήταν και θα είναι να εξηγήσει και να αναλύσει παραμέτρους που δεν μπορεί ένα ηλεκτρονικό μέσο να κάνει, διότι απαιτείται χρόνος. Ο δημοσιογράφος στον τύπο πρέπει να διαβάσει, να μελετήσει και να αναλύσει άλλες διαστάσεις μιας είδησης. Αυτός ο ρόλος της εφημερίδας δεν νομίζω ότι θα χαθεί..
Όμως οι νεότερες γενιές ελάχιστα διαβάζουν έντυπα μέσα, και το αναγνωστικό κοινό του τύπου είναι στην πλειονότητα άνω των 50. Μπορεί ο τύπος λοιπόν να κερδίσει τις νεότερες γενιές που έχουν δομηθεί εντός της τεχνολογίας;
Ξαναλέω ότι σημασία δεν έχει το μέσο που μεταφέρει το μήνυμα, αλλά το ίδιο το μήνυμα. Με αυτήν την έννοια, και οι νεότερες γενιές, μεγαλώνοντας θα έχουν άλλες ανάγκες και ενδιαφέροντα άρα και αναζητήσεις για βαθύτερες προσεγγίσεις, τις οποίες κατά κανόνα προσφέρει ο τύπος. Πάντα αυτό συνέβαινε.
Η διαδικασία λήψης αποφάσεων εντός των ΜΜΕ έχει μεταβληθεί από την εξέλιξη της τεχνολογίας;
Πάντα, η διαδικασία λήψης αποφάσεων εντός ενός μέσου ενημέρωσης ήταν και είναι ομαδική δουλειά.
Δηλαδή ποια είναι ακριβώς η διαδικασία;
Σε όλα τα μέσα που έχω δουλέψει (και έχω δουλέψει σε πολλά), ο Διευθυντής της εφημερίδας, ο Διευθυντής της τηλεόρασης, ο Διευθυντής ειδήσεων της τηλεόρασης, ο Διευθυντής του site, πάντα σε συνεργασία με την ομάδα των δημοσιογράφων που τον πλαισιώνουν, που είναι ο Διευθυντής Σύνταξης με τους επικεφαλής των επιμέρους τμημάτων (του ελεύθερου, του πολιτικού, του εργατικού ρεπορτάζ, κτλ), συναποφασίζουν και προκρίνουν τη θεματολογία. Το ποιο θέμα θα μπει πρώτο ή δεύτερο, είναι απόφαση του Διευθυντή. Αλλά για την απόφασή του έχει λάβει υπόψη του όσα συζητήθηκαν στη σύσκεψη. Τουλάχιστον έτσι γινόταν…
Το κοινό μπορεί να γίνει μέρος αυτής της διαδικασίας λήψης αποφάσεων στην επιλογή των ειδήσεων;
Όχι, το κοινό δεν γίνεται μέρος της διαδικασίας λήψης αποφάσεων, έτσι όπως το λες. Το κοινό κρίνει τις αποφάσεις, αλλά όποιος κρίνει δεν συμμετέχει αναγκαστικά στις αποφάσεις.
Δηλαδή;
Για παράδειγμα, σε μια θεατρική παράσταση, στο τέλος ο θεατής την κρίνει, αλλά δεν συμμετέχει στην παράσταση. Άρα καθένας από το κοινό δια της κρίσεώς του επικροτεί ή αποδοκιμάζει. Δεν συμμετέχει όμως στην απόφαση. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, σε δεύτερο χρόνο θα λέγαμε πως συμμετέχει επιλέγοντας ή μη το όποιο μέσο θα εμπιστευτεί να αγοράσει.
Και στα social media το κοινό δεν επηρεάζει τη διαμόρφωση των ειδήσεων;
Τη διαμόρφωση όχι. Αυτό που ισχύει είναι ότι πλέον οι λεγόμενοι «influencers μπορούν να επηρεάζουν μια σημαντική μερίδα του κοινού σε κάποιες επιλογές τους κατά βάση εμπορικές. Όμως το κοινό που επηρεάζεται θέλει τελικά να επηρεαστεί από τους influencers. Αφήνεται να επηρεαστεί. Όταν όμως έχεις ισχυρή κρίση και γνώση των πραγμάτων, δεν μπορείς να επηρεαστείς από κανέναν, ούτε σε επίπεδο ενημέρωσης (άρα ειδήσεων), ούτε σε επίπεδο οποιασδήποτε άλλης επιλογής. Αν έχεις ανάγκη να σου πει κάποιος ποια ζώνη θα φορέσεις….Ε τότε σίγουρα έχεις ανάγκη τον influencer σου…
Εσείς έχετε;
Όχι βέβαια….Το θεωρώ γελοίο…αφήστε που δεν φοράω ζώνες…
Η ΤΕΧΝΗ
Ας μεταφερθούμε στον τομέα της τέχνης…Πρόσφατα απεβίωσε η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα η οποία υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης. Είχατε κάνει μια σειρά εκπομπών μαζί της, σωστά;
Ναι, είχαμε κάνει μια σειρά πολλών εκπομπών μαζί, με θέμα την τέχνη για λογαριασμό της NOVAκαι της ΕΡΤ.
Τι θυμάστε απ’ αυτήν τη συνεργασία; Πώς θα την κρίνατε;
Εγώ δεν έχω σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης ούτε είμαι απόφοιτος της Σχολή Καλών Τεχνών για να την κρίνω. Όμως, ακούγοντας και διαβάζοντας από τους μαθητές της σχόλια, μπορεί ο καθένας να καταλάβει τη σπουδαία προσωπικότητά της, γιατί ο μαθητής που έχει θητεύσει δίπλα σε κάποιον, είναι ο πιο έντιμος κριτής του. Τα σχόλια λοιπόν για τη Μαρίνα Λαμπράκη από τους μαθητές της είναι μόνο υμνητικά.
Η δική σας συνεργασία;
Θα τη χαρακτήριζα έναν από τους πιο γλυκούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, από τους πιο μορφωμένους και σεμνούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Είχε απέραντη αγάπη γι αυτό που έκανε. Το έκανε με όλη της την ψυχή και μοίραζε τη γνώση της με απίστευτη γενναιοδωρία. Δηλαδή πώς να το εξηγήσω….Εγώ της έλεγα: «Βρε Μαρίνα αυτό τώρα γιατί είναι ωραίο;» Και καθόταν και μου το εξηγούσε σαν σε μικρό παιδάκι που κάνει αφελείς ερωτήσεις. Πιστεύω ότι ακόμη δεν έχουμε καταλάβει το μέγεθος της απώλειάς της. Θα το καταλάβουμε στην πορεία.
Τη συμβολή της εννοείτε…
Ναι. Καταρχάς η Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα εξοικείωσε τους Έλληνες με το μουσείο. Έκανε ο κόσμος ουρές έξω από την Πινακοθήκη. Πρώτη φορά συνέβη αυτό επί ημερών της. Ε λοιπόν αυτό δεν είναι μικρό πράγμα, σε μια χώρα που είναι ολόκληρη ένα μουσείο.
Η δική σας η σχέση με την τέχνη; Έχετε αναφέρει στο παρελθόν ότι έχετε μια σχεδόν ερωτική σχέση με την τέχνη. Ισχύει;
Λίγο υπερβολικό, αλλά ας πούμε ότι ισχύει.
Γιατί;
Μ’ αρέσουν αυτά που δεν καταλαβαίνω καλά. (γέλια). Η τέχνη είναι υπέρβαση.
Διέξοδος;
Ναι διέξοδος σε σχέση με αυτό που ζούμε κάθε μέρα, μια άλλη ματιά στη ζωή. Πιστεύω ότι είναι κρίσιμο και βασικό συστατικό του ανθρώπου. Οι άνθρωποι των σπηλαίων ζωγράφιζαν στον τοίχο για να εκφραστούν κι αργότερα πάνω σε αγγεία…Αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της ανάγκης του ανθρώπου να δημιουργεί τέχνη…Αυτά έχουν ειπωθεί πολλές φορές. Δεν είμαι ο πρώτος που το λέει.
Ποιο είδος τέχνης σας αρέσει περισσότερο;
Μου αρέσουν πολύ τα εικαστικά. Γιατί για το ίδιο πράγμα μπορούν να μιλήσουν άνθρωποι, καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο και ο καθένας να μιλήσει με διαφορετικό τρόπο, όλοι αυτοί να ενώνονται με ένα αόρατο νήμα, και τελικά αυτό το κάτι προχωράει, εξελίσσεται, μεταβάλλεται, μετουσιώνεται.
Είναι λίγο μυστικιστικό όλο αυτό που περιγράφετε.
Μα η τέχνη είναι μαγεία. Νιώθω λίγο άβολα να μιλάω γι αυτά, όταν υπάρχουν τόσο σημαντικοί άνθρωποι της Τέχνης να μιλήσουν.
«Υπηρέτης» των ΜΜΕ, «υπηρέτης» της τέχνης. Τι επιλέγετε;
Δεν μπορώ να είμαι υπηρέτης της τέχνης. Από πού κι ως που;
Αν μπορούσατε;
Δεν μπορώ. Είμαι ένας άνθρωπος που κάνω μια δουλειά, έχοντας απόλυτη συνείδηση και συναίσθηση ότι καταβάλλω τεράστια προσπάθεια για να την κάνω. Ποτέ δεν την ξέρω αρκετά, γιατί είναι η φύση της δουλειάς μου αυτή. Μαθαίνω κάθε μέρα, αλλά ό,τι και να μάθεις την άλλη μέρα μπορεί να έχει αλλάξει. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά, αλλά δεν δηλώνω ειδικός πουθενά. Μαγεύομαι από τους ειδικούς.
Υπάρχουν ειδικοί στον χώρο σας;
Φυσικά και υπάρχουν. Για παράδειγμα ο Τεχνικός Διευθυντής με τον οποίο συνεργάζομαι αυτή τη στιγμή, είναι ένας ειδικός στον τομέα του, που παρακολουθεί τις εξελίξεις και ενημερώνεται συνεχώς για τα νέα δεδομένα. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να παίρνω τη γνώση και τη σοφία αυτών των ανθρώπων, να τις «παντρεύω» μεταξύ τους και να παράγεται κάποιο αποτέλεσμα. Εγώ όμως δεν δηλώνω ειδικός πουθενά, γιατί δεν είμαι ειδικός…Αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ειδικότητα το να συγκροτείς μια ομάδα, να την εμπνέεις, να την καθοδηγείς….
Αυτό είναι τέχνη… (γέλια)
Αυτό δεν είναι τέχνη…Είναι όπως ο προπονητής μιας ομάδας…Δεν παίζει μπάλα ο προπονητής. Ο προπονητής ορίζει το σύστημα (άμυνα, επίθεση), κάνει τις επιλογές κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά τα γκολ τα βάζουν οι παίκτες και παίρνουν τη δόξα. Στις ήττες ο προπονητής φεύγει πρώτος.
Θα έλεγα πως όλη αυτή η διαδικασία – επιλογές, μέτρο, φαντασία….- παραπέμπει σε κάποιον που μαγειρεύει..(γέλια)
Πείτε λοιπόν ότι είμαι ένας καλός μάγειρας…..Που δεν ξέρει να φτιάχνει ούτε ένα αυγό (γέλια)
Είναι η ενασχόληση με τα ΜΜΕ, μια μορφή τέχνης;
Όχι. Είναι μια δουλειά, δεν είναι τέχνη. Η δουλειά αυτή είναι μια πειθαρχημένη διαδικασία που έχει κανόνες, έχει αρχή-μέση-τέλος, που έχει όρους, όρια και προϋποθέσεις. Η τέχνη είναι μαγεία…Βλέπεις ένα έργο, σ’ αρέσει, κι αν σε ρωτήσουν γιατί σ’αρέσει δεν ξέρεις. Γεμίζει το μάτι σου, αγαλιάζει η ψυχή σου, αλλά δεν μπορείς να το εξηγήσεις ή να το μεταφράσεις αυτό.
Η ΛΑΡΙΣΑ
Έχετε κάποια προσωπική ή επαγγελματική σύνδεση με τη Λάρισα;
Η Λάρισα ήταν η πρώτη πόλη που έζησα μόνος μου, όταν έφυγα από το σπίτι μου, ως φοιτητής το 1975-1976. Έζησα στην πόλη 2 χρόνια, μέχρι το 1977 – 1978. Ήταν η εποχή τότε που ξεκίνησε το θεσσαλικό θέατρο, εκείνη τη χρονιά ή μία χρονιά μετά. Το Θεσσαλικό Θέατρο ήταν πρωτοπορία: Τσιάνος, Βαγενά, Κηλαηδόνης, Λαζόπουλος, όλοι έχουν συνδέσει το όνομά τους με το Θεσσαλικό Θέατρο. Έχω συμμετάσχει και ως κομπάρσος στο θεσσαλικό θέατρο. Μαγική εμπειρία! Βέβαια, αυτό που λέω τώρα είναι μια κοινοτυπία γιατί κάθε φοιτητής που φεύγει από την πόλη του και πάει να ζήσει σε άλλη πόλη είναι κάτι το μαγικό.
Δεν νομίζω ότι βιώνουν όλοι αυτές τις αλλαγές, μετακινήσεις πάντα με ευχάριστο τρόπο..
Εμείς ήμασταν μια γενιά εκείνα τα χρόνια που κάναμε την επανάστασή μας σε όλα τα επίπεδα! Δηλαδή τη μετεφηβική επανάσταση: κάναμε θέατρο, κάναμε συναυλίες, μάθαμε μουσική, πολιτικοποιηθήκαμε, συμμετείχαμε στα κοινά, είχαμε πολλά ενδιαφέροντα. Πηγαίναμε σε μαγικά ταβερνάκια που είχε η Λάρισα τότε. Για μένα εκείνη η περίοδος ήταν μια πολύ δημιουργική και ευχάριστη περίοδος. Έχω να θυμάμαι μόνο καλά, και έκανα και πολλούς ντόπιους φίλους.
Πηγαίνετε στη Λάρισα;
Είχα να πάω πολύ καιρό, πήγα πριν 3-4 χρόνια και σχεδόν δεν αναγνώρισα τίποτα. Ως φοιτητής εγώ έμενα στην οδό Βενιζέλου. Έχουν αλλάξει όλα: πεζοδρομήσεις δρόμων, πολλοί πεζόδρομοι….Κόντεψα να χαθώ σε μια πόλη που την ήξερα σαν την παλάμη μου.
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η εικόνα της πόλης έχει αλλάξει σημαντικά, όμως παραμένει και είναι μια ζωντανή πόλη…
Αυτό που επίσης κρατάω από τη Λάρισα είναι ότι οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλόξενοι. Έχω πολύ γλυκές αναμνήσεις από την πόλη. Θυμάμαι επίσης νύχτες με πολύ κρύο, μέρες με πολλή ζέστη.
Το κρύο και η ζέστη επίσης είναι χαρακτηριστικά της πόλης.
Ειδικά με τη ζέστη δεν μου έχει ξανατύχει τέτοια συνθήκη στη ζωή μου. Πως όταν βρέχει και θες να περάσεις από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο και κάνεις γρήγορα γιατί βρέχεσαι; Το ίδιο σκεφτόμασταν και με τη ζέστη. Δηλαδή, πώς θα περάσουμε από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο για να μην καούμε. Δεν είχαμε ούτε aircondition τότε.. Μέναμε σε κάτι δυάρια 4 με 5 άτομα, αλλά σε αυτές τις ηλικίες ερωτευόμασταν, κλαίγαμε, γελούσαμε, παίζαμε…. Κάθε δρομάκι κι ένα φιλί, κάθε ταβερνάκι κι ένα τραγούδι, κάθε κρύο και μια αγκαλιά.
Τι παίζατε;
Είχαμε ανεβάσει μια θεατρική παράσταση. Τον Δράκο του Σβαρτς. Ήμουν πρωταγωνιστής.. Έκανα τον Λανσελότο. Συμπρωταγωνιστής ο Στέλιος Μάινας..Συμφοιτητής τότε και παντοτινός αγαπημένος, ο Φλοκατούλας, σκηνοθέτης ήταν ο Σωτήρης Χατζάκης, κι ο Βαρλάμης…Τι θυμάμαι τώρα;;
Πόσα χρόνια πριν όλα αυτά;
Σχεδόν μισός αιώνας πριν. Αναρωτιέμαι ποιον άραγε αφορούν όλα αυτά;
Κανείς δεν ξέρει μάλλον…Μπορεί κατά τη γνώμη σας μια καινοτομία στα ΜΜΕ να ξεκινήσει από την Περιφέρεια και να διαχυθεί ως πρακτική σε εθνικό επίπεδο;
Δεν υπάρχει περιφέρεια, δεν υπάρχει κέντρο, δεν υπάρχει τίποτα. Υπάρχουν άνθρωποι, μυαλά που δουλεύουν…Ξέρω για παράδειγμα ότι στη Λάρισα υπάρχει κάποιος φοβερός τύπος που δουλεύει στην Google και δουλεύει από τη Λάρισα. Αυτός τι είναι; Λαρισαίος; Αυτός είναι πολίτης του κόσμου. Δεν έχει σημασία από που είναι, ή από που ξεκινάει κάποιος, αλλά τι κάνει, πώς το κάνει, γιατί το κάνει, πόσο το πιστεύει, πόσο επενδύει σε αυτό και πόσο χρόνο, κόπο και μελέτη αφιερώνει. Δεν ξεκινάνε όλα από τις Μητροπόλεις. Τυχαίνει να ξεκινάνε πολλά από αυτές, γιατί εκεί υπάρχει περισσότερος κόσμος, μεγαλύτερες δυνατότητες, πιο εύκολες επενδυτικές ευκαιρίες.. Υπάρχουν όμως άνθρωποι και εταιρείες που διαπρέπουν και είναι στην Περιφέρεια.
Ως προς τα τοπικά μέσα της Λάρισας; Γνωρίζετε κάποιο;
Το πρώτο κείμενο ως δημοσιογράφος το έγραψα σε μια τοπική εφημερίδα της Λάρισας. Ένα δίστηλο μικρό ήταν. Είχε έρθει ένα θέατρο θυμάμαι από την Αθήνα και είχα γράψει μια κριτική. Ήμουν 18 χρονών τότε, αλλά ήταν σημαντικό για μένα που μια εφημερίδα φιλοξένησε ένα δίστηλο ενός πιτσιρικά που δεν ήξερε καλά, καλά να γράψει ούτε το όνομά του. Γι αυτό λέω ήταν μια ανοικτή, φιλόξενη πόλη. Όχι ήταν, είναι.
Τώρα ξέρετε και το onlarissa.gr
Μακάρι να γίνονται προσπάθειες, νέοι άνθρωποι σαν εσάς να δουλεύουν, να προχωράνε, να προσπαθούν, να εξελίσσονται, να διαβάζουν…Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Συν Αθηνά και χείρα κίνει..
Σας ευχαριστώ πολύ!
Κι εγώ σας ευχαριστώ.
