Αναφορικά με την Πανελλαδική Σύσκεψη του ΠΑΜΕ στις 18 και 19 Ιουνίου στην Αθήνα παραχωρήθηκε συνέντευξη Τύπου στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, όπου αναφέρθηκαν τα εξής:
Σε λίγες ημέρες, λιγότερο από μια εβδομάδα θα πραγματοποιηθεί στην εργατούπολη του Πειραιά , με σύνθημα «στην οργάνωση η δύναμη-στον αγώνα η ελπίδα-όπλο μας η αλληλεγγύη» ,η μεγάλη Πανελλαδική Σύσκεψη που οργανώνει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο(Π.Α.ΜΕ.) στις 18 & 19 Ιούνη, στο κλειστό γήπεδο «Αριστείδης Παπαμιχαήλ» στην Δραπετσώνα του Πειραιά. Η Διοίκηση του ΕΚΝΛ στην τελευταία της συνεδρίαση αποφάσισε την συμμετοχή της ενώ υλοποιεί ήδη ένα πρόγραμμα με επαφές και συναντήσεις με σωματεία της περιοχής μας αλλά και περιοδειών , ενημέρωσης, συζήτησης με τους ίδιους των εργαζομένους στους χώρους δουλειάς της περιοχής μας.
Όσοι συμμετέχουμε φιλοδοξούμε να είναι ένα κομβικής σημασίας γεγονός για το εργατικό κίνημα της χώρας μας, για την ανάγκη η εργατική τάξη με την οργανωμένη πάλη της, με πίστη στην δύναμή της να βάλει φρένο στην σφοδρή επίθεση που δέχεται και να περάσει στην αντεπίθεση , οικοδομώντας τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της πολιτικής που τσακίζει τις ανάγκες της.
Είναι μια πλατιά, συλλογική διαδικασία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι μια ανοιχτή, ζωντανή συζήτηση για την πείρα των αγώνων του προηγούμενου διαστήματος αλλά και του τι «χρειάζεται σήμερα να γίνει» μπροστά σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους. Είναι μια πολύ σημαντική πρωτοβουλία μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες που σημαδεύει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η συνεχής ένταση της επίθεσης στη ζωή και τα δικαιώματά μας.
Είναι μια μεγάλη συζήτηση για το πως πρέπει σήμερα να είναι το εργατικό κίνημα για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους να ανοίξουν τον δρόμο για τη ζωή που τους αξίζει αλλά και ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να το πετύχουμε.
Στα πλαίσια αυτής της συζήτησης υπάρχει πείρα που πρέπει να εξετάσουμε. Για πάνω από μια δεκαετία οι εργαζόμενοι έχουμε μπει κυριολεκτικά σε δίνη μια ατελείωτης επίθεσης στην ζωή και τα δικαιώματά τους. Πληρώνουμε διαδοχικά σε κάθε φάση : είτε με την καπιταλιστική κρίση, την ανάπτυξη, την πανδημία, τώρα τον πόλεμο. Όλο και περισσότερο αναδεικνύονται τα αδιέξοδα που έχει η καπιταλιστική ανάπτυξη, η ανάπτυξη με κριτήριο το κέρδος.
Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει τώρα στην ΛΑΡΚΟ. Σε μια επιχείρηση στρατηγικής σημασίας με τεράστιες δυνατότητες, μοναδικές σε πανευρωπαϊκό ή και παγκόσμιο επίπεδο οι εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο, μια ολόκληρη περιοχή φτωχοποιείται και η τεράστια αυτή μονάδα παραγωγής οδηγείται στην απαξίωση , στο κλείσιμο για δοθεί σε ένα νέο «επενδυτή», εξασφαλίζοντάς του νέο πακτωλό κερδών . Στεκόμαστε δίπλα στους εργαζόμενους , στηρίζουμε τα δίκαια αιτήματα τους για το δικαίωμα στην δουλειά , στην ζωή. Είναι και δικός μας αγώνας
Υπάρχει επίσης πείρα κι από τις προσδοκίες από τις κυβερνητικές εναλλαγές που τελικά χρεοκόπησαν αφού δεν μπόρεσαν να απαντήσουν στα μεγάλα και οξυμένα προβλήματα του λαού, δεν αποτέλεσε λύση αλλά αδιέξοδο που μεγάλωσε την απογοήτευση, την αποστράτευση από τους αγώνες.
Αυτές οι πλευρές είναι άρρηκτα δεμένες με το ερώτημα τι συνδικάτα χρειαζόμαστε σήμερα. Ποιος πρέπει να είναι ο προσανατολισμός που πρέπει να έχει το συνδικαλιστικό κίνημα για να υπηρετεί αποτελεσματικά τις ανάγκες των εργαζομένων . Σε αυτό το ερώτημα δύο επιλογές υπάρχουν : Ταξική πάλη ή ταξική υποταγή.
Για τις δυνάμεις που συγκροτούμε το ΠΑΜΕ , μεταξύ αυτών και το ΕΚΝΛ είναι καθαρό πως η μόνη αποτελεσματική απάντηση είναι η ανάπτυξη των ταξικών αγώνων. Αυτή την σημαία κρατήσαμε ψηλά όλα τα προηγούμενα χρόνια και την περίοδο της πανδημίας κόντρα σε όσους. Κόντρα στην μοιρολατρία, την απογοήτευση , τον συμβιβασμό. Πήραμε πρωτοβουλίες , ανοίξαμε μέτωπα .
Γιατί σήμερα δε μπορούμε να παρακολουθούμε με ουδετερότητα τα πολεμικά σφαγεία που δυναμώνουν στην Ουκρανία ούτε να παίρνουμε θέση με τον έναν ή τον άλλο ληστή στην αρπαγή του πλούτου των λαών.
Δεν είναι σύγχρονο και ρεαλιστικό να συμβιβαζόμαστε με τα ψίχουλα, να μετράμε τη ζωή μας με το σταγονόμετρο. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ως τετελεσμένο γεγονός την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας, να παρακολουθούμε τις αντεργατικές ανατροπές να διαδέχονται η μία την άλλην, να αντιμετωπίζουμε ως φυσιολογική εξέλιξη τη νομοθέτηση της ΕΓΣΣΕ με πρωθυπουργικά διαγγέλματα, να βλέπουμε τα εργατικά δικαιώματα να συρρικνώνονται.
Είναι ανάγκη σήμερα να δυναμώσει ο αγώνας στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους, να δυναμώσει η αντεπίθεση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, να ριζώσει η οργανωμένη εργατική απάντηση παντού!
Σήμερα χρειάζεται:
Ένα εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα που θα αγωνίζεται και θα διεκδικεί σύγχρονους όρους εργασίας, με αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, με διεύρυνση των κοινωνικών παροχών.
Κίνημα ζωντανό που θα ξεπεράσει τις γραφειοκρατικές ηγεσίες και διαδικασίες. Με συνδικαλιστικές οργανώσεις που θα ενώνουν τους εργαζόμενους ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης, θα υπερασπίζονται τις ζωντανές, συλλογικές διαδικασίες με την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων, θα λειτουργούν με βάση αυτές. Σωματεία ανοιχτά και δημοκρατικά, πόλος έλξης για τους νέους εργαζόμενους, κάθε εργάτης να βλέπει στη δράση των σωματείων, τις διεκδικήσεις του, τις αγωνίες του, την αλληλεγγύη των συναδέλφων του.
Κίνημα αντεπίθεσης και όχι ηττοπάθειας και συμβιβασμού. Συνδικαλιστικές οργανώσεις ανεξάρτητες από τις δαγκάνες της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων της, με ανοιχτό μέτωπο απέναντι τους.
Κίνημα που θα πηγαίνει τον αγώνα ένα βήμα παραπέρα, προτάσσοντας συνολικά αιτήματα που να καλύπτουν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και τις δυνατότητες που αναδύονται με βάση την επιστήμη και την τεχνολογία.
Κίνημα που θα βρίσκεται πλάι στους όπου γης κατατρεγμένοι, με γνήσια διεθνιστική αλληλεγγύη, κόντρα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που φέρνουν αιματοκυλίσματα αμάχων, δημιουργούν φτώχεια, δυστυχία και προσφυγιά.
Οι αγώνες που προηγήθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας μας(e-food, Cosco, ΛΑΡΚΟ, Πετρέλαια Καβάλας κα) τροφοδοτούν με νέα δύναμη, γίνονται σημαντικές παρακαταθήκες. Δείχνουν το δρόμο της προοπτικής, ότι η δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται στην οργάνωση, στον αγώνα, στην αλληλεγγύη. Κάθε μικρότερη ή μεγαλύτερη κινητοποίηση που έγινε θέλουμε να γίνουν πείρα και δύναμη ώστε να πολλαπλασιαστούν οι εστίες αντίστασης, να αγκαλιάσουν περισσότερους κλάδους και χώρους δουλειάς, να συνενωθούν σε ένα μεγάλο ποτάμι διεκδίκησης, να μετρήσουμε νέες νίκες, να συμβάλουμε στην γενική ανάταση του εργατικού- συνδικαλιστικού κινήματος.
Σημαντική προϋπόθεση σε μια τέτοια πορεία είναι να κλείσουμε την πληγή που δημιουργεί στο σώμα των εργαζομένων ο κυβερνητικός- εργοδοτικός συνδικαλισμός, οι δυνάμεις που βρίσκονται στις ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Είναι ηγεσίες που θέλουν το κίνημα δεμένο με χειροπέδες, αιχμάλωτο στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων
Καλούμε όσους αγωνιούν και προβληματίζονται για το μέλλον του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, δεν συμβιβάζονται με τη γραμμή της υποταγής, του ψευδεπίγραφου “κοινωνικού διαλόγου’” και της συνδιαλλαγής για τα πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι ώστε να μην θίγεται η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Σε όλους όσους λένε «φτάνει ως εδώ, δεν πάει άλλο» γιατί καθημερινά παλεύουν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες στην υγεία και την ζωή. Να καταθέσουν την δική τους πείρα, τον δικό τους προβληματισμό, την σκέψη τους για το πώς θα δυναμώσει ο αγώνας μας.
Απευθύνουμε κάλεσμα συμμετοχής σε αυτή την μεγάλη συζήτηση σε όλα τα συνδικάτα , κάθε συνδικαλιστή της περιοχής μας που συναντηθήκαμε στις απεργίες, στους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. Με όσους βρεθήκαμε στους αγώνες για τις συλλογικές συμβάσεις, κόντρα στις απολύσεις και για το δικαίωμα στην εργασία, σε όσους δε συμβιβάζονται με το άδικο. Μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες να αποφασίσουν την δική τους συμμετοχή.
ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
