Η αντιπρόεδρος του Συλλόγου Κλεοπάτρα Ζούκα ανοίγοντας την εκδήλωση αναφέρθηκε στην 25 Νοέμβρη παγκόσμια μέρα κατά της βίας στις γυναίκες, που στάθηκε αφορμή να γίνει αυτή η εκδήλωση. Κάλεσε επίσης τις γυναίκες να δείξουν έμπρακτα την συμπαράσταση τους στους βιοπαλαιστές αγρότες που δικάζονται την Τρίτη 7 Δεκέμβρη συμμετέχοντας στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας που οργανώνει η ΕΟΑΣΚ. Τις κάλεσε επίσης να συμμετέχουν στην διαμαρτυρία που θα γίνει για να λειτουργήσει ο υπερσύγχρονος μαστογράφος του νοσοκομείου που δεν λειτουργεί εξαιτίας έλλειψης προσωπικού.
Στη συνέχει η Αργυρώ Χαλάτση μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, παρουσίασε τις θέσεις του Συλλόγου για την πολύμορφη βία που ασκείται στις γυναίκες. Μεταξύ των άλλων ανέφερε: «Εμείς ως ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα δεν περιοριζόμαστε μόνο στην καταγραφή.
Αποκαλύπτουμε όλα τα πρόσωπα της βίας κατά των γυναικών που κρύβουν οι εκμεταλλευτές του μόχθου μας, αλλά ταυτόχρονα φωτίζουμε κυρίως τη ρίζα της βίας κατά των γυναικών και οργανώνουμε την πάλη ενάντια σ’ αυτούς που την τρέφουν, ενάντια σ’ αυτούς που τη γεννούν.
Η σεξουαλική βία και κακοποίηση, που φτάνει ακόμα και στο βιασμό ή τη δολοφονία αποτελεί σίγουρα την πιο ακραία, αποκρουστική και πιο χυδαία μορφή βίας, όμως δεν παύει να είναι ένα μόνο από τα πολλά πρόσωπα της βίας που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες του καθημερινού μόχθου. Στο ερώτημα γιατί κύρια οι γυναίκες είναι εκτεθειμένες στο φαινόμενο της βίας; Η απάντηση είναι: Η γυναικεία ανεργία, η δουλειά ήλιο με ήλιο από την αυτοαπασχολούμενη στο μικρομάγαζο που την πνίγουν τα χρέη και η ανασφάλεια ή την αγρότισσα στο χωράφι, η νέα βάρβαρη επίθεση στα εργασιακά μας δικαιώματα, η νομοθέτηση της 10ωρης εργασίας με “ατομική συμφωνία”, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, τα σπαστά ωράρια, η δουλειά με ημερομηνία λήξης και χωρίς δικαιώματα, η τεράστια επέκταση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και της τηλεργασίας. Το γεγονός ότι οι γυναίκες σηκώνουν στους ώμους τους τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ, που σήμερα, τον 21ο αιώνα θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι κοινωνική υπόθεση και κύρια ευθύνη του κράτους και να λύνεται με επιστημονικά κριτήρια αξιοποιώντας όλη την υπάρχουσα επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο.
Αλλά δεν είναι βία το τσάκισμα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας που έχει επιπτώσεις όχι μόνο στους μισθούς, αλλά συνολικά στα εργασιακά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα; Η απουσία μέτρων υγείας και ασφάλειας στους τόπους δουλειάς; Το να σε ρωτάνε πριν καν πιάσεις δουλειά αν σκοπεύεις να κάνεις παιδί, να σε απολύουν όταν μένεις έγκυος, να κάνεις να δεις το παιδί σου μήνες επειδή είσαι αναπληρώτρια εκπαιδευτικός στην άλλη άκρη της Ελλάδας; Βία είναι ο περιορισμός με κάθε τρόπο της συλλογικής και συνδικαλιστικής μας δράσης. Αντίστοιχα κρατική βία και καταστολή είναι οι διώξεις και ο εκφοβισμός γυναικών συνδικαλιστριών. Άρα τα “δεσμά” που περιορίζουν τις δυνατότητες μιας γυναίκας να ξεφύγει από μια παθογόνα, βίαιη σχέση, είναι οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και ζωής ιδιαίτερα των εργαζόμενων, άνεργων γυναικών, οι πιέσεις κι εκβιασμοί που συναντά μια κοπέλα στην πορεία των σπουδών της, στην εργασία, στον αθλητισμό, πολιτισμό.
Όσο οι όροι της ζωής και της δουλειάς μας θα επιδεινώνονται, τόσο περισσότερο οι γυναίκες θα δυσκολεύονται να σηκώσουν κεφάλι και να καταγγείλουν, να αντιπαλέψουν την εργοδοτική βία, αλλά και να απεγκλωβιστούν από παθογόνες οικογενειακές και διαπροσωπικές σχέσεις. Γιατί η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών συνδέεται με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που θα τους εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους σε όλους τους τομείς της ζωής τους, να στέκονται στα πόδια τους, να είναι χειραφετημένες οικονομικά, ψυχικά, συναισθηματικά.
Στη συνέχεια αφού έκανε μια εκτενή αναφορά στις αιτίες της κακοποιητικής συμπεριφοράς των θυτών που φτάνει στο βιασμό ή την δολοφονία των γυναικών, στον όρο «γυναικοκτονία» και στο κίνημα… “metoo”, ανέλυσε το διεκδικητικό πλαίσιο που περιλαμβάνει μέτρα στήριξης των εργαζόμενων, των άνεργων γυναικών, των γυναικών από μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες, επίδομα ανεργία χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς, κατοχυρωμένους από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για να μπορέσουν οι γυναίκες να σταθούν με αξιοπρέπεια στα πόδια τους και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.
Ένα εκτεταμένο δίκτυο δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, όπως ξενώνων για κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους, απαιτώντας άμεση λειτουργία ξενώνα και στην Καρδίτσα, συμβουλευτικών κέντρων, στελεχωμένων με ειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή δουλειά, χωρίς την εμπλοκή ΜΚΟ.»
Ακολούθησε πλούσια συζήτηση με τις γυναίκες που αναφέρονταν κύρια στις αιτίες της βίαιης συμπεριφοράς, στην στήριξη που χρειάζονται οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί για να αντιμετωπίσουν τέτοια φαινόμενα, αλλά και η στήριξη των γυναικών, που δεν υπάρχει.
