Η Σίσσυ Χρηστίδου ήταν η σημερινή καλεσμένη της Ελένης Μενεγάκη.
Οι δυο γυναίκες, είχαν μια πολύ ειλικρινή συζήτηση και μίλησαν για όλα. Μέσα σε αυτά που ρώτησε η Ελένη Μενεγάκη τη Σίσσυ Χρηστίδου, ήταν και το πως κατάφερε να διαχειριστή τον θάνατο της μητέρας της και το διαζύγιό της με τον Θοδωρή Μαραντίνη, ενώ βρισκόταν στα “φώτα” λόγω της εκπομπής της.
«Η ψυχή μου το ξέρει» είπε η Σίσσυ Χρηστίδου και πρόσθεσε, «Πήρα μια απόφαση που θεωρώ ότι δε θέλει ιδιαίτερη γενναιότητα, αλλά ενσυναίσθηση και δύναμη. Αυτή την απόφαση την έχω πάρει εδώ και καιρό. Η ασθένεια της μητέρας μου, που αυτό είναι το πιο σκληρό πράγμα που μου έχει συμβεί, με βοήθησε να αντιμετωπίσω όλα τα υπόλοιπα σαν να ήταν λιγότερα βαριά απ΄ότι θα τα αντιμετώπιζα αν δεν υπήρχε αυτό.
Με βοήθησε σε αυτό το κομμάτι και έγινα πολύ πιο διεκπεραιωτικη. Δεν έκανα αυτά που θα έπρεπε να κάνω και αφοσιώθηκα στα μαμά μου. Ήμουν τη μισή εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη και την άλλη μισή εδώ, έψαχνα γιατρούς… Όλα αυτά στη ζωή μου συνέβαιναν παράλληλα με τη δουλειά μου».
«Όταν έφυγε η μαμά, άλλαξε αυτό. Αυτή η αλλαγή έγραψε γιατί έφερε αλυσιδωτές αντιδράσεις στη ζωή μου. Εγώ το ήξερα ότι θα γίνει αλλά για κάποιον που δε ξέρει τη ζωή μου, μπορεί να του φαίνονται ξαφνικές οι αντιδράσεις μου και ότι δε τα έχω ζυγίσει καλά. Τα έχω ζυγίσει όλα πάρα πολύ καλά κι έχω κάνει πολλή υπομονή.
Δεν είμαι καθόλου παρορμητικός άνθρωπος. Η υπομονή είναι το βασικό μου χαρακτηριστικό. Είναι να γίνει αυτό το κλίκ, όταν γίνει μετά δεν υπάρχει γυρισμός» ανέφερε στη συνέχεια η Σίσσυ Χρηστίδου και κατέληξε,
«Το χειρίστηκα σαν μητέρα και μόνο. Στο δικό μου μυαλό θεωρούσα ότι είναι όλα προφανή, μετά κατάλαβα ότι δεν είναι… Διάλεξα να κρατήσω τη σιωπή μου και να προφυλάξω τα παιδιά μου, που είναι ότι πολυτιμότερο έχω. Δε με νοιάζει τι θα πει ο καθένας και θεωρώ ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πολύ καλά τι γίνεται… Αποφάσισα, γιατί ζούσα με αυτό τον φόβο ότι μπορεί να συμβεί, ότι δε θα φοβηθώ άλλο. Φοβόμουν πολλά χρόνια αυτή την έκθεση. Δε φοβάμαι όμως γιατί δεν έχω τίποτα να κρύψω. Δε φοβάμαι τίποτα πια».
