115 έτη από τη διέλευση του επαίσχυντου συμβάντος – συμβόλου αποφράδας μέρας της ολοσχερούς αφάνισης και του απόλυτου ολέθρου της ιστορίας
Ηταν 30 Ιουλίου 1906. Ήταν μια σπίθα, που έγινε φωτιά, μετά έγινε πυρκαγιά και μετά ολοκαύτωμα, αφανίζοντας μέσα στον κουρνιαχτό και τη λάβα της από προσώπου γης μια ολάκερη Πολιτεία της Ομηρικής εποχής που το όνομάτης έμελλε να περάσει στην ιστορία ως η μαρτυρική αποθέωση της απόλυτης λαίλαπας. Στις 30 Ιουλίου του 1906, δυόμιση χιλιάδες χρόνια ενός λαμπρού και φωτοδότη ελληνικού πολιτισμού «αποτεφρώνονται» σε μία ημέρα και οι Αγχιαλίτες ξεριζώθηκαν από τη γη τους την ιερή.
Η Αγχίαλος,πλέον, καθιστά το όνομά της, λέξη συνώνυμη στην ιστορία, με την κοσμοχαλασιά της απόλυτης καταστροφής.
Ένα από τα συμβολικά γεγονότα που έμειναν στην ιστορία ως κορυφή της απόλυτης καταστροφής είναι και τοΟλοκαύτωμα της Αγχιάλου εν καιρώ ειρήνης. Είναι αυτότο οποίο πρώτο άνοιξε το χορό των Ολοκαυτωμάτων στην αυγή του 20ου αιώνα και έμελλε να λάβει τραγικές διαστάσεις, που ένας μόνο ποιητής ο Κώστας Βάρναλης κατάφερε με την χαρισματική του πένα να το περιγράψει ως αυτόπτης μάρτυρας.
Στα γραφόμενά του διαπιστώνει κανείς το μέγεθος μιας απερίγραπτης καταστροφικής μανίας της θηριωδίας του Βουλγαρικού Εθνικισμού που στο όνομα μιας ανύπαρκτης τεχνηέντως κατασκευασμένης κρίσης κινδύνου των Μακεδονιζόντων-Βουλγαροφρόνων, δήθεν Μακεδόνων της Φιλιππούπολης, έδωσε το έναυσμα μιας σπίθας για να συντελεστεί αυτό που αδυνατεί να περιγράψει ανθρώπινος λογισμός: Η απόλυτη θηριωδία με αποκορύφωμα την καταστροφή του Μητροπολιτικού Ναού της πόλεως -του μεγαλύτερου ίσως ναού Ορθοδοξίας στα Βαλκάνια-με την ανοχή της Βουλγαρικής Κυβέρνησης και των Μεγάλων Δυνάμεων.
115 χρόνια πέρασαν λες και ήταν χτες. Το σαρωτικό αυτό γεγονός πέρασε στην ιστορία, αλλά ο απόηχός του φτάνει μέχρι και τις μέρες μας με όλα τα αποκαΐδια και την τεράστια στάχτη του.
Για τις νέες γενιές, η ημέρα αυτήπρέπει να έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό: Θα παραμένει ως απόλυτος πλήρης και καθολικός αφανισμός, με ένα συμβολισμό που θα υπερβαίνει τα όρια της ιστορίας και θα αγγίζει τα όρια του μύθου και του θρύλου που έμελλε όμως να αφήσει το στίγμα του ως η απόλυτη αποφράδα ημέρα της εθνικιστικής θηριωδίας εις βάρος τουΒόρειο-Θρακικού Ανατολικορωμελιώτικου Ελληνικού στοιχείου της πόλης.
Μία και μοναδική δέσμευση από κάθε άνθρωπο σε κάθε γωνιά της Υφηλίου και κυρίως για τους νέους: Ποτέ πιαΟλοκαύτωμα σαν και αυτό της Αγχιάλου του 1906. Ποτέ πια τυφλό μίσος από έναν τυφλό εθνικισμό. Ποτέ πια άλλο ανάλογο ολοκαύτωμα απανταχού της γης!!!
Του Συλλόγου Αγχιαλιτών της Αθήνας
