Με την κοινωνία να δοκιμάζεται καθημερινά, στους δύσκολους καιρους που ζούμε, καλούμαστε να επανεξετάσουμε τον τρόπο ζωής μας. Με δεδομένο ότι οι ψυχικές επιπτώσεις της πανδημίας συντελούν στο να διαμορφωθεί ένα είδος ψυχιατρικής πανδημίας, το ertnews.gr ζήτησε από τους ειδικούς οι οποίοι διαχειρίζονται καθημερινά τους ανθρώπους που υποφέρουν από ψυχικές διαταραχές να μοιραστούν μαζί μας, τις σκέψεις τους, τις ανησυχίες και τις ελπίδες τους για τη νέα χρονιά.
Η ψυχοθεραπεύτρια και μεταφράστρια του συνόλου του έργου του Ίρβιν Γιάλομ στην Ελλάδα, Ευαγγελία Ανδριτσάνου, μέσα από το αισιόδοξο κείμενό της, ζητεί να αναγνωρίσουμε φέτος την ελευθερία μας. Αφού, όπως μας είπε χαρακτηριστικά, είμαστε φθαρτοί αλλά ελεύθεροι.
Δεύτερες Γιορτές με την πανδημία, με το φάσμα του θανάτου συνεχώς ορατό, απειλή που δεν τελειώνει. Πλήττονται όλες οι άμυνές μας, αποκαλύπτεται αυτό που επιμελώς και διαρκώς συγκαλύπταμε: η φθαρτή μας, η εύθραυστη ύπαρξη. Ανάμεσα στην αγωνία και στην επιβολή, στην αναγκαιότητα και στον περιορισμό, αισθανόμαστε κλεισμένοι σε κλουβί. Είμαστε, όντως;
( Σημείωση 1: Το αντέχεις να νιώθεις εύθραυστος ή το αρνείσαι; Μήπως κάνεις τον καμπόσο, μήπως βγαίνεις να δείρεις, μήπως εξευτελίζεις τις γυναίκες, μήπως φοράς σ’ έναν δάσκαλο χειροπέδες, μήπως σκοτώνεις έναν άνθρωπο, μήπως αυτοκτονείς;
Σημείωση 2: Η Ιστορία είχε πάντα μαύρες σελίδες αλλά ο ήλιος ακόμα ανατέλλει, η βροχούλα ποτίζει, τα παιδιά μεγαλώνουν, τα μπουμπούκια της αμυγδαλιάς δένουν, πράγματα απλά και ανεκτίμητα.
Σημείωση 3: Εγκλωβισμένοι οπωσδήποτε υπάρχουν, βρίσκονται πάνω και γύρω απ’ τα κρεβάτια του πόνου, πίσω από τα συρματοπλέγματα, μέσα σε σπίτια κολαστήρια ή κουλουριασμένοι στις γωνιές των δρόμων. Όσοι δεν είμαστε εκεί, είμαστε ακόμα ελεύθεροι.)
Ας αναγνωρίσουμε φέτος την ελευθερία μας. Ας γιορτάσουμε στο βουνό και στη θάλασσα, ας στολίσουμε εκεί ένα δέντρο με στολίδια απ’ τη φύση – κουκουνάρια γεμισμένα με φλούδες και σποράκια για τα πουλιά, μοσχομυριστά πορτοκάλια με καρφωμένα γαρίφαλα, – ας απλώσουμε στο χώμα σαν τους παλιούς μια κουβέρτα κι ας ορμήσουμε στα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες, τις δίπλες με το αεράκι να μας χαϊδεύει το πρόσωπο.
Κι ας αγκαλιαστούμε επιτέλους, με ράπιντ ή με μοριακό, με μάσκα ενός, δύο, τριών στρωμάτων, στρέφοντας τις μύτες σε αντίθετες κατευθύνσεις ή σφίγγοντας μόνο τρυφερά τα χέρια και κοιτάζοντας τον άλλον βαθιά στα μάτια. Είναι άπειροι οι τρόποι να δίνεις και να παίρνεις αγάπη.
