29 χρόνια πριν…1992, ο ΠΑΟΚ κατακτά το πρωτάθλημα, το τελευταίο του.
Ξεσπώντας ο εμφύλιος στη Γιουγκοσλαβία η Θεσσαλονίκη έμοιαζε ως «ιδανική διέξοδος» για τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, είναι κοντά στο Βελιγράδι και στους περιστερώνες του, κοντά στους ανθρώπους του, την οικογένειά του, τους φίλους του…
Δέκα χρόνια μετά την πρώτη του «ελληνική» εμπειρία από 1980 έως το 1982 στον Αρη.
Αυτήν τη φορά δεν είναι ο Άρης που χτύπησε την πόρτα του, αλλά ο μεγάλος αντίπαλος ΠΑΟΚ, που χρόνια πασχίζει να εκθρονίσει τον Γκάλη και την παρέα του από την κορυφή της Α1.
Ο Νίκος Βεζυρτζής τον πείθει σε λίγα λεπτά να αναλάβει μια ομάδα ανισόρροπη, «τρελή» όπως τη χαρακτήριζαν τότε κάποιοι! Ίσως και δικαιολογημένα (κατακτούσε το Κυπελλούχων στη Γενεύη και έχανε το Κύπελλο από τον Πανιώνιο σε διάστημα μιας βδομάδας), κυρίως όμως πληγωμένη και με το φάντασμα του Άρη επάνω της.
Ο Νίκος Μπουντούρης θυμήθηκε εκείνες τις… αξέχαστες στιγμές που έζησε κοντά στον «πατέρα», όπως αποκάλεσε τον «Ντούντα» και μίλησε στην ΕΡΑσπορ 101,8 και στην εκπομπή «Πρωινός Μπαλαδόρος» με τον Τάσο Επιτρόπου.
Ο παλαίμαχος γκαρντ εμφανώς συγκινημένος από το χαμό του σπουδαίου Σέρβου τεχνικού είπε μεταξύ άλλων:
«Είναι δύσκολες οι στιγμές για όλους εμάς που τον έχουμε γνωρίσει και τον έχουμε ζήσει. Είναι ένας άνθρωπος που έχει αφήσει το αποτύπωμά του, όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά και στις ζωές πολλών ανθρώπων, έτσι και στη δική μου ζωή.
Προσωπικά πενθώ μια απώλεια. Έναν άνθρωπο που με την διαδρομή του με δίδαξε, με ενέπνευσε και μου έμαθε να πολεμώ.
Με έκανε να πιστέψω στη δικαιοσύνη, στην αξιοκρατία και στην σκληρή δουλειά.
Αισθάνομαι πως έφυγε ο «πατέρας» πολλών από εμάς που τον ζήσαμε…
Ήταν ένας άνθρωπος που είχε πάντα όραμα. Μας ενέπνευσε. Ήταν το πρότυπό μας. Μας δίδαξε αξιοκρατία και δικαιοσύνη. Για να τα επιβάλεις αυτά σε μια ομάδα πρέπει να είσαι οργανωμένος και να έχεις θάρρος. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε θάρρος, τολμούσε, δεν δίσταζε να έρθει σε ρήξη με παίκτες, παράγοντες, αλλά ήταν δίκαιος.
Για το μπάσκετ είναι ένας θρύλος και με όποιον φίλο του μιλήσεις έχει να σου πει μια ιστορία θάρρους ιδιαίτερα γοητευτική για τον ίδιο. Ήταν πάντα ευγενικός με κουλτούρα και ταυτόχρονα έβγαζε ένα δυναμικό χαρακτήρα στα παρκέ.
Το μαγικό ως προπονητής είναι πως διαχειριζόταν με τον ίδιο τρόπο έναν μεγάλο σε αξία και εμπειρίες παίκτη με έναν νεαρό, όπως ήμουν εγώ, στα 21 μου, όταν με βρήκε στον ΠΑΟΚ.
Δεν ήταν μόνο τα τρία χρόνια που ήμουν παίκτης του. Είναι τα σχεδόν 30 χρόνια που λειτουργούσε και θα συνεχίσει να λειτουργεί ως δεύτερο πατρικό πρότυπο για μένα.
Οι παίκτες μου, τα παιδιά μου, οι φίλοι μου, θα συνεχίσουν να ακούν για τον Ντούντα, τις αμέτρητες ιστορίες από την ζωή του και θα συνεχίσει να είναι πρότυπο ανδρός για όλους μας.
Να είναι καλά οι δικοί του, για να τον θυμούνται με αγάπη και περηφάνια. Μαζί τους όλος ο κόσμος».
