Η Νίκη ήταν αυτό που βλέπετε, αυτό που φαίνεται στην φωτογραφία: Όμορφη με την ιδιαίτερη ομορφάδα των ανθρώπων που η αλήθεια τους είναι σίγουρη και απλή σαν τον αέρα που αναπνέουν και αυτονόητη σαν τον καθημερινό τους αγώνα.
Όλη της η ζωή ήταν ουσία, προσφορά, χαμόγελο, κέφι και καλοσύνη. Μαγείρευε στην οικογενειακή επιχείρηση με τον τρόπο της νοικοκυράς που επιθυμεί να ευχαριστήσει τους αγαπημένους, ακριβώς όπως διδάχθηκε από τη μάνα της τη συχωρεμένη την Βαγγελίτσα.
Γεννήθηκε, μεγάλωσε, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε και έγραψε την ιστορία της στην Πορταριά του Πηλίου. Μια ιστορία απλή, μυρωμένη απ’ όλα τα μυριστικά του κήπου της, από τα λουλούδια της αυλής της και μελωμένη από τον γλυκό της λόγο, σαν τα γλυκά που κανείς δεν έφτιαχνε καλύτερα από κείνη.
Η Νίκη δεν ήθελε σπουδαία και δεν αγαπούσε τα…μεγάλα πράγματα! Είχε την ολιγάρκεια και την σοφία των συνετών. Επιθυμούσε εκείνα που έφτανε, που της ανήκαν, που αγαπούσε και την αγαπούσαν: Την οικογένεια, τις κατσαρόλες της και τις ωραιότητες μιας ευλογημένης καθημερινότητας παρόμοια με το αβίαστο ξημέρωμα των ημερών όπως αυτές ξημέρωναν στον καιρό των γονιών της και πίστευε πως θα συνεχίσουν να ξημερώνουν και στο μέλλον των εγγονών της. Τούτο το αέναο της γραμμής που έρχονταν από παλιά και έπρεπε να συνεχισθεί με την ίδια εντιμότητα και προσήλωση στο απαραβίαστο των αρχών, ήταν που την έκανε αυτό που ποτέ δεν επεδίωξε: Ξεχωριστή και αρχόντισσα.
Την γνώριζα, νομίζω από πάντα…..Στο στόμα μου όλες οι γεύσεις της ακόμη παρούσες, ανακατεύτηκαν με τα δάκρυα.
Όχι Νίκη, αυτή γεύση δεν είναι δική σου!
Σκέφτομαι τι θα μπορούσες να μαγειρεύεις στον Παράδεισο και ξαφνικά όλα μυρίζουν κανέλα, και άγρια χόρτα από τα χωράφια που την άνοιξη μαζεύαμε παπαρούνες….
Απορημένη είμαι για το πως θα τα συνδυάσεις, λυπημένη είμαι που δεν θα το μάθω ποτέ, ευτυχής που σε καμάρωσα στις παρέες μας και δακρυσμένη για την γοητεία που έφυγε μαζί σου – σε μια εποχή που τα ονειρικά δεν περισσεύουν…
Αλλά εσύ πορεύσου εν ειρήνη, αγαπημένη μας. Τα υπέροχα είναι μπροστά σου!
Ελένη Συρίβελη
