Λόγια που ραγίζουν καρδιές από την πρόεδρο του Συλλόγου Καρκινοπαθών Λάρισας κ. Ιωάννα Καραβάνα, για την 34χρονη Λαρισαία Βικτωρία Μίζβα, μητέρα ενός μικρού παιδιού, που έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή, μετά από μεγάλη μάχη που έδωσε με ανίατη ασθένεια.
Οι δύο γυναίκες είχαν γίνει φίλες και μοιράστηκαν πάρα πολλά πράγματα, όπως εξομολογείται η κ. Καραβάνα σε σπαρακτική ανάρτησή της για την Βικτώρια της οποίας τόσο πρόωρα κόπηκε το νήμα της ζωής.
Δείτε την ανάρτησή της:
«Και τώρα τι;
Τι έμεινε άλλο πέρα απ’ το post-it που κόλλησες στο βιβλίο που μου χάρισες όταν πρωτοσυναντηθήκαμε επιτέλους από κοντά, μετά από πολύ καιρό που μιλούσαμε στα τηλέφωνα.
Όταν μου το ‘δωσες μου ‘πες πως έκλαιγες καθώς το ‘γραφες. Από χαρά. Πέφτανε τα δάκρυά σου στο χαρτί. Θάμπωναν το μελάνι.
Πλησιάζουν πάλι Χριστούγεννα και το δακρυσμένο μελάνι των γραμμάτων σου, μου τα θυμίζει όλα ξανά απ’ την αρχή.
Πόσες ώρες περάσαμε κρεμασμένες σ’ ένα τηλέφωνο, μέρες, νύχτες.
Και ήρθε η ώρα της πρώτης μας συνάντησης επιτέλους. Στο πάρκο του Αλκαζάρ. Έκανε κρύο. Παγωνιά.
Όταν με πλησίασες ξαφνιάστηκα. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου τόσο όμορφο και λυγερό πλάσμα. Τόσο νέα και τόσο όμορφη. Ένας άγγελος.
Περπατούσαμε, περπατούσαμε, περπατούσαμε. Μιλούσαμε επιτέλους από κοντά, μοιραζόμασταν, κοιταζόμασταν, συζητούσαμε ώρες ατελείωτες.
Όταν κουραζόμασταν, βρίσκαμε ένα παγκάκι, καθόμασταν για λίγο, κι έπειτα πάλι συνεχίζαμε εκείνη την πρώτη βόλτα μας μέσα στο παγωμένο έρημο πάρκο, δίπλα στο ποτάμι.
Είχα ένα διπλό ζεστό καφέ στα χέρια που είχε πια παγώσει μα δε μ’ ένοιαζε. Είχες ένα μεγάλο χάρτινο ποτήρι με χυμό πορτοκάλι.. Μοιραστήκαμε κάτι μεγάλα μαλακά μπισκότα…Σαν παιδιά.
Εσύ ήσουν σχεδόν παιδί ακόμα.
Εγώ ξαναθυμόμουν πώς ήταν, όταν ήμουν παιδί. Κόντευε να πέσει πια το φως κι εμείς δε λέγαμε να σταματήσουμε.
Πόσα είχες να μου πεις.
Πόσα είχα να σου πω.
Και πώς γίνονται οι άνθρωποι ένα, όταν έχουν βαδίσει στα ίδια σκοτάδια.
Θυμάμαι σου ‘χα πει γελώντας πως το όνομά σου σημαίνει “νίκη”.. Γέλασες κι εσύ και φώτισαν όλα γύρω σου.
Κι εγώ που αρνούμαι τόσα χρόνια όλα τα “γιατί” σ’ αυτήν την αρρώστια, έχω τώρα μόνο ένα “γιατί” στην ψυχή μου. Ένα “γιατί” που ήρθε και μ’ έπνιξε πριν λίγες ώρες που έμαθα πως έφυγες.
Κι έρχονται Χριστούγεννα.
Όπως τότε.
Από απόψε ένα αλλιώτικο, πανέμορφο αστέρι θα φέγγει στο χειμωνιάτικο ουρανό μου. Και στην καρδιά μου.
Κι εσύ θα ‘σαι πάντα για μένα η μικρή Παναγιά με το μωράκι στα χέρια που γνώρισα εκείνα τα παγωμένα Χριστούγεννα όταν πίστεψα με όλο μου το είναι πως θα νικούσες.
Όχι. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Ούτε όλα τα “φευγιά” πονάν το ίδιο.
Το μόνο που με παρηγορεί είναι που δεν πονάς πια.
Στο καλό κοριτσάκι».
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις
