Κατερίνα Μαλακατέ στο ΕΡΤNews: «Διαγνώστηκα με αυτισμό σε ηλικία 45 χρονών»

Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, σήμερα (03/12), και στην εκπομπή News Room ήταν καλεσμένη η συγγραφέας και ραδιοφωνική παραγωγός Κατερίνα Μαλακατέ, η οποία διαγνώστηκε με αυτισμό σε ηλικία 45 χρονών.

Η κ. Μαλακατέ μίλησε για το πόσο δυσκολεύτηκε να λάβει διάγνωση, για τα παιδικά και εφηβικά χρόνια που πέρασε καθώς και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού.

Συγκεκριμένα ανέφερε: «Ναι είμαι αυτιστική, αλλά το κατάλαβα αργά. Το κατάλαβα αργά γιατί ειδικά στην Ελλάδα, το να πάρεις διάγνωση αυτισμού όταν είσαι γυναίκα είναι πιο δύσκολο. Αλλά εγώ είμαι και 46 ετών. Μεγάλωσα τη δεκαετία του 80 και του 90. Το ζήτημα λοιπόν είναι πως το ’80 και του ’90 το να πάρει κάποιος διάγνωση αυτισμού ενώ μιλάει, ενώ τα πάει καλά στο σχολείο, ήταν σχεδόν αδύνατον. Επειδή ο αυτισμός όταν μιλάς ειδικά είναι μια αόρατη αναπηρία, αφήνει τα παιδιά τελείως αβοήθητα, να το πω έτσι».

Έπειτα, εξήγησε τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισε στο σχολείο: «Έχω υποστεί φοβερό μπούλινγκ στην παιδική μου ηλικία, από την τρίτη δημοτικού μέχρι την τρίτη γυμνασίου, άγριο και άσχημο σε μια εποχή που δεν μιλούσαμε καν για μπούλινγκ και δεν καταλάβαινα γιατί. Όχι ότι υπάρχει ποτέ δικαιολογία για το μπούλινγκ. Ο θύτης φταίει πάντα για το μπούλινγκ, αλλά ο θύτης συνήθως αναγνωρίζει τον αδύναμο κρίκο. Και αυτό που συνέβαινε είναι πως επειδή στον αυτισμό, οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν καλά τα κοινωνικά σήματα και όσο είναι μικροί δεν τα καταλαβαίνουν καθόλου, γιατί αυτό γίνεται ασυνείδητα.

Όσοι είμαστε μικροί μαθαίνουμε τις συμπεριφορές ασυνείδητα. Εσείς δηλαδή που είστε νευροτυπικοί, όχι εγώ. Το ξέρουν τα παιδιά ότι τα αυτιστικά παιδιά διαφέρουν. Μπορεί να μην τα λένε αυτιστικά, μπορεί να μην ξέρουν τι έχουν, όμως το ξέρουν ότι διαφέρουν και μόλις κάποιος διαφέρει στο σχολείο και δεν έχει βοήθεια από κανέναν, είναι το πρώτο θύμα του μπούλινγκ. Οπότε δυσκολεύτηκα πάρα πολύ».

Τόνισε, ταυτόχρονα πως αισθάνονταν η ίδια καθώς μεγάλωνε: «Είχα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια και εφηβικά χρόνια. Πολύ μαύρα. Γενικά η εφηβεία στον αυτισμό είναι μαύρη γιατί έχει πάρα πολύ υπαρξιακό άγχος. Ποιος είμαι; Γιατί διαφέρω τόσο πολύ; Γιατί νιώθω εξωγήινος, γιατί δεν έχω παρέες, γιατί δεν έχω ερωτικές και σεξουαλικές σχέσεις. Οπότε έτσι κι αλλιώς διαφέρει, αλλά διαφέρει ακόμα περισσότερο άμα δεν το ξέρεις. Και αναρωτιέσαι ακόμα περισσότερο γιατί; Γιατί δεν με συμπαθούν»;

Παράλληλα, ερωτηθείς αν και κατά πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στην σημερινή εποχή είπε: «Θα σας πω για αρχή ο γιος μου είναι δεκατεσσάρων ετών και διαγνώστηκε στα έξι του ως αυτιστικός. Άρα αλλάζει κάτι γιατί κι αυτός ήταν υψηλά λεκτικός, όπως κι εγώ. Στο φάσμα να ξέρετε έχουμε διαφορά στην επικοινωνία, είτε επιλέγουμε να μην μιλήσουμε καθόλου, είτε ακούτε αυτό που ακούτε από μένα ή υπερλεκτικούς ανθρώπους που από ενός έτους μιλάνε με ολόκληρες προτάσεις.(…)

Ακόμη, εξήγησε: «Οι περισσότεροι αυτιστικοί έχουμε αισθητηριακά θέματα. Δηλαδή βλέπουμε, μυρίζουμε, ακούμε κάποια από τις πέντε αισθήσεις ή και οι πέντε υπερλειτουργεί, στέλνει συνεχώς σήματα στον εγκέφαλο. Γι’ αυτό, ας πούμε, έχουμε τόσο καλή δυνατότητα να βλέπουμε patterns και θέλουν να μας χρησιμοποιήσουν στο στρατό και άλλα τέτοια».

Ειδική αναφορά έκανε και στις δυσκολίες της καθημερινότητας: «Εγώ είμαι αυτιστική και δεν το ήξερα. Και το να δουλεύει κάποιος φαρμακείο 12, 14, 16 ώρες στον πάγκο απαιτεί μια κοινωνικότητα, την οποία μαθαίνεις βέβαια συνειδητά, για να μπορέσεις να υπάρξεις όταν είσαι αυτιστικός, αλλά στην καθημερινότητα δημιουργεί τεράστια τεράστια κούραση για τον αυτιστικό.

Γιατί αυτό που βγαίνει σε εσάς φυσικά να χαμογελάσετε, να βρείτε ποια θα είναι η έκφραση όταν ο άλλος θα σας πει τον πόνο του, εμάς γίνεται συνειδητά. Σκεφτείτε πως είναι όταν κάποιος μετά από ένα εγκεφαλικό ξανά μαθαίνει να περπατάει και πρέπει να σκεφτεί το κάθε βήμα. Εμείς πρέπει να σκεφτούμε την κάθε έκφραση. Έχουμε δυσκολία στο να βρούμε πότε θα μπούμε στη συζήτηση. Οπότε όλο αυτό δημιουργεί τεράστια κούραση. Δεν πρέπει να δουλεύουμε σε αυτές τις δουλειές. Θα πρέπει να δουλεύουμε σε δουλειές άλλες που δεν έχουν τόση κοινωνικότητα».

Τέλος, μιλώντας για τη σημασία της πρώιμης διάγνωσής δήλωσε: «Η πρώιμη παρέμβαση, δηλαδή αν πάρεις χαμπάρι ότι ένα παιδί είναι αυτιστικό από τα 2, από τα 3 από, τα 4 χρόνια. Η πρώιμη παρέμβαση είναι σωτήρια γιατί υπάρχουν μέθοδοι στην εργοθεραπεία αισθητηριακής ολοκλήρωσης».