Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Αγρίνιο ο Σόλων Τσούνης ήταν φύσει καλλιτεχνική ψυχή αφού από πολύ μικρός ζωγράφιζε και ένιωθε να γοητεύεται από κάθε είδους τέχνη. Αμέσως μετά το Λύκειο θα έρθει στην Αθήνα για να δώσει εξετάσεις στην Καλών Τεχνών καταλήγοντας όμως να σπουδάζει φωτογραφία. Λίγο αργότερα και κάπως «τυχαία», ίσως «καρμικά» θα μπει στη ζωή του η υποκριτική και η γνωριμία του μαζί της θα του ανοίξει έναν νέο δρόμο.
Με μάτια φωτεινά, ένα ζεστό χαμόγελο και έναν συνδυασμό συστολής και εξωστρέφειας ο Σόλων Τσούνης καταφέρνει να κάνει τον συνομιλητή του να αισθανθεί οικεία από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Η συνάντησή μας έγινε με αφορμή τη συμμετοχή του στη νέα σειρά της ΕΡΤ «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου» όπου ενσαρκώνει τον Γεώργιο Βιζυηνό. Μιλήσαμε για τη «γνωριμία» του με τον σπουδαίο πεζογράφο – ποιητή, για τις φορές που χρειάστηκε να κάνει ένα restart γνωρίζοντας τον εαυτό του από την αρχή, αλλά και για όλα εκείνα που δεν έχει κάνει ακόμα αλλά ονειρεύεται να πραγματοποιήσει.
Παράλληλα, μας είπε πως από τον Γενάρη θα βρίσκεται στο θέατρο Χυτήριο όπου θα πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Παιχνίδια στη σοφίτα» της Lillian Hellman σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν.
Αυτή την περίοδο σε βλέπουμε στη νέα σειρά της ΕΡΤ, «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδερφού μου». Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Αυτή η συνεργασία προέκυψε αβίαστα και πολύ ξαφνικά για εμένα. Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την cast director Χρύσα Ψωμαδέλλη, η οποία μου είπε ότι θέλει να με δει μέσω skype ο Μανούσος Μανουσάκης. Δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Είχα στο μυαλό μου ότι θα ήταν κάποιου τύπου audition. Mε το που ανοίξαμε το skype, και αφού συστηθήκαμε -δεν είχε τύχει να γνωριστούμε από κοντά -, μου είπε πως θα ήθελε να υποδυθώ τον Γεώργιο Βυζηινό στην τηλεοπτική μεταφορά του διηγήματος του «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδερφού μου». Δέχτηκα με μεγάλη χαρά, γιατί είμαι λάτρης του Βυζηινού. Ήταν μια πολύ ευτυχής συγκυρία.
Ο Βυζηινός είχε μια ιδιαίτερη και δύσκολη, θα έλεγε κανείς, ζωή. Βρίσκεις κοινά στοιχεία σε αυτόν με τον Σόλωνα;
Βρήκα κάποια κοινά σημεία σε μένα και τον Βυζηινό. Η ζωή του δεν ήταν απλά δύσκολη. Ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Τα κοινά σημεία όμως που βρήκα εγώ δεν έχουν να κάνουν με τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη ζωή του, με αυτά που έχω ζήσει εγώ. Μιλάμε για μια άλλη εποχή πολύ πιο δύσκολη, μιλάμε για ένα ξενιτεμένο παιδί από τα δέκα του που έκανε πάρα πολλές δουλειές, για ένα παιδί που έμεινε ορφανό από πολύ μικρό.
Τα κοινά στοιχεία που βρήκα είναι σε σημεία ευαισθησίας που διέκρινα ότι είχε σαν άνθρωπος. Ήταν πολύ ευαίσθητος και συγχρόνως πολύ δυναμικός. Νομίζω ότι και εγώ είμαι έτσι. Ο Βυζηινός ήταν μια προσωπικότητα με τραγική κατάληξη, αλλά με μια πολύ πλούσια σε εμπειρίες ζωή. Ήταν ένας βιοπαλαιστής που πάντα όμως έβρισκε τον τρόπο να επιβιώνει. Κατάφερε να κάνει σημαντικές δουλειές, να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και να φτάσει σε ένα πολύ μεγάλο για την εποχή του καλλιτεχνικό σημείο.
Αντιμετώπισες κάποια δυσκολία στην προσέγγιση του συγκεκριμένου ρόλου;
Πάντα αντιμετωπίζεις δυσκολίες. Στην αρχή, υπάρχει ένας «κεραυνοβόλος έρωτας» με τον εκάστοτε ρόλο. Στην πορεία ανακαλύπτεις δυσκολίες μέσα από τις οποίες, όμως ψάχνεις και βρίσκεις τα πιο βαθιά σημεία του ήρωά σου. Μέσα από τα δύσκολα φτάνεις σε κάτι που έχει αξία και εγώ επιλέγω να δυσκολεύομαι. Επιλέγω τον δύσκολο δρόμο, τυρρανιέμαι.
Το περασμένο Σάββατο είδαμε το πρώτο επεισόδιο της σειράς. Παρακολούθησες τον εαυτό σου;
Το είδα και το απόλαυσα το πρώτο επεισόδιο. Μου άρεσε πάρα πολύ γιατί είδα εκτός από τις δικές μου σκηνές και όλο το υπόλοιπο κομμάτι. Στο πρώτο επεισόδιο υπήρχαν αρκετές αναφορές στο παρελθόν και τη σύσταση των ρόλων. Απόλαυσα επομένως τη δουλειά που δεν είχα δει να γυρίζεται. Βέβαια, πάντα μου είναι δύσκολο να βλέπω τον εαυτό μου και πάντα υπάρχει το άγχος αν τελικά το αποτέλεσμα θα αρέσει στους άλλους. Από τα σχόλια όμως που έλαβα το αποτέλεσμα φαίνεται πως άρεσε πολύ και αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Παρατηρώντας σε, μου δίνεις την αίσθηση ενός ανθρώπου που είναι πάντα ήρεμος. Υπάρχει κάτι που να χαλάει αυτή την ηρεμία;
Με χαρακτηρίζει η ηρεμία, αλλά υπάρχουν στιγμές που έχω ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Έχω εντάσεις, γίνομαι νευρικός… Παίζω με τις αντιθέσεις.
Η ηρεμία αυτή σε χαρακτήριζε από την παιδική σου ηλικία;
Ήμουν πάντα η ήρεμη δύναμη, αλλά δεν ήμουν ήρεμο παιδί. Είχα πάντα ένα κομμάτι που ήταν ήρεμο και ένα κομμάτι πολύ αντιδραστικό και δραστήριο. Έκανα πράγματα έντονα και στο κομμάτι του αθλητισμού, και με τις τέχνες… Είχα πάντα και τις δυο πλευρές σε ισορροπία.
Ισχύει ότι αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο, όταν είχες πάει να καλύψεις φωτογραφικά μια παράσταση;
Ναι. Έτσι ανακάλυψα τον χώρο του θεάτρου. Είχα πάει να καλύψω μια παράσταση, είδα όλη τη διαδικασία τον προβών και πως από το τίποτα δημιουργήθηκε ένας νέος κόσμος. Μέσα από το σκοτάδι δημιουργήθηκε κάτι πολύ φωτεινό. Μαγεύτηκα. Μπήκε στο μυαλό μου, και αργότερα, κατά τη διάρκεια της θητείας μου στον στρατό αποφάσισα ότι θέλω να δοκιμάσω και αυτή την Τέχνη. Με το που απολύθηκα λοιπόν, έδωσα εξετάσεις και τελικά μπήκα στο Θέατρο Τέχνης.
Πριν, δεν είχες κάποια επαφή με το θέατρο;
H μόνη επαφή που είχα ήταν με τον κινηματογράφο με την έννοια του ότι έβλεπα πάρα πολλές ταινίες. Μεγάλωσα στο Αγρίνιο και δεν είχαμε πολλά θεατρικά ερεθίσματα. Θυμάμαι μόνο κάποιες παραστάσεις που είχα δει σαν παιδί στο Δημοτικό. Με έλκυε όμως πολύ το σινεμά και ίσως να υπήρχε μέσα μου η επιθυμία να γίνω ηθοποιός αλλά δε το τολμούσα να την εξωτερικεύσω για να μη με θεωρήσουν οι φίλοι μου ψώνιο.
Ένιωσες ποτέ να χάνεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτή τη δουλειά, φορές που να είπες ότι θες να τα αφήσεις όλα πίσω σου για να τα ξαναβρείς τον «χαμένο σου εαυτό»;
Ναι είναι κάτι που το έχω νιώσει δυο φορές μέχρι σήμερα. Η πρώτη ήταν στα 30 μου και η δεύτερη τώρα, στα 40. Την πρώτη φορά, είχα πάρει μόνος μου την απόφαση να αποτραβηχτώ. Ένιωθα ότι είχα χαθεί μέσα σε αυτή τη δουλειά. Καλώς ή κακώς είναι μια πολύ έντονη δουλειά και όταν πρωτοξεκινάς και βγαίνεις στα φώτα σίγουρα σοκάρεσαι. Είναι ένα σοκ για όλη σου την ύπαρξη. Αλλάζουν οι ισορροπίες. Ένιωσα ότι έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αποφάσισα λοιπόν, να αποτραβηχτώ για λίγο και τα άφησα όλα πίσω μου ταξιδεύοντας στο Παρίσι. Έμεινα έναν χρόνο εκεί.
Σκέφτηκα τα πράγμα, συνειδητοποίησα πως αυτή είναι η δουλειά που θέλω να κάνω και όταν ένιωσα ότι τα έχω βρει με τον εαυτό μου και ότι είμαι έτοιμος για να είμαι ηθοποιός επέστρεψα. Η επιστροφή μου βέβαια συνέπεσε με την οικονομική κρίση και εκεί τα πράγματα πάλι δυσκόλεψαν αλλά και πάλι ήμουν τυχερός γιατί παρά την κρίση είχα συνέχεια δουλειά. Τη δεύτερη φορά, η «διακοπή» και η εσωτερική μου απομόνωση ήταν αναγκαστική λόγω της καραντίνας, αλλά λειτούργησε το ίδιο λυτρωτικά και ευεργετικά, όπως είχε λειτουργήσει και εκείνο το ταξίδι στο Παρίσι.
Όταν άρχισες να νιώθεις ότι χάνεις ένα κομμάτι σου υπήρξαν και άνθρωποι από το περιβάλλον σου που σου το επεσήμαναν;
Όχι γιατί η αλλαγή ουσιαστικά δεν έγινε έξω, αλλά μέσα μου. Εγώ ένιωθα ότι κάτι δε με καλύπτει. Κάτι μέσα μου είχε αλλάξει. Στους γύρω μου δε νομίζω ότι έδειξα κάποια αλλαγή. Ποτέ δεν ήρθε κάποιος να μου πει ότι ψωνίστηκα ή το οτιδήποτε. Με τους φίλους μου παρέμεινα ίδιος. Προσπαθώ πάντα να είμαι ευγενικός γιατί θεωρώ ότι η ευγένεια και η διακριτικότητα είναι μεγάλο προσόν. Μέσα μου είχε δημιουργηθεί ένα κενό και μια ανασφάλεια και τελικά αυτό όλο είχε δημιουργηθεί, γιατί έψαχνα και εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου. Στη σκηνή τα πράγματα μεγενθύνονται οπότε για να καταφέρω να είμαι διάφανος σκηνικά έπρεπε να βρω τον Σόλωνα.
Την περίοδο της καραντίνας τι είναι αυτό που κατάλαβες για σένα;
Κατάλαβα ότι για άλλη μια φορά μέσα στον πυρετό της δουλειάς έχασα πολλά πράγματα από μένα. Τα είδα όλα λίγο πιο καθαρά. Σκέφτηκα τι θέλω να κάνω από εδώ και πέρα και πως θέλω να δουλεύω. Συνειδητοποίησα ότι είχα γίνει αντικοινωνικός, γιατί δούλευα πάρα πολλές ώρες με πάρα πολλούς ανθρώπους γύρω μου οπότε το μόνο που ήθελα ήταν να πηγαίνω σπίτι μου και να έχω ησυχία. Είχα λίγο απομακρυνθεί από τους φίλους μου, δεν ήθελα να βγαίνω εκτός δουλειάς. Τώρα, με αυτή την αναγκαστική παύση είπα ότι αυτό πρέπει να το διορθώσω, να αρχίσω να μοιράζομαι πάλι πράγματα με ανθρώπους.
Μεγάλωσες σε ένα σπίτι με αρκετό κόσμο. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που ζητάς τις στιγμές απομόνωσής σου;
Σίγουρα είναι ένας λόγος αυτός γιατί ποτέ δεν είχα την απόλυτη ησυχία. Μεγαλώσαμε σε ένα δωμάτιο τέσσερα παιδιά. Συγχρόνως όμως, θέλω να είμαι και με κόσμο. Όλο αυτό που έζησα σαν παιδί θεωρώ ότι ήταν ανεκτίμητο και σπουδαίο. Μου αρέσουν οι μεγάλες οικογένειες και αν ποτέ αξιωθώ να κάνω θα ήθελα να είναι μια οικογένεια με πολλά παιδιά. Αυτή την αγάπη που πήρα από πάρα πολλά άτομα και όλο αυτό το ζωντανό πράγμα που συνέβαινε στο σπίτι μου μέχρι την ενηλικίωσή μου είναι κάτι που δε θα άλλαζα. Γι’ αυτό έχω και τα δυο στοιχεία, θέλω να είμαι με ανθρώπους γιατί έτσι έχω συνηθίσει αλλά θέλω και τον χώρο μου γιατί ποτέ δεν είχα ησυχία.
Έχεις βρεθεί ποτέ σε κάποιο τοξικό περιβάλλον ή τοξικές καταστάσεις;
Πάρα πολλές φορές. Στη δουλειά μας – όπως άλλωστε στις περισσότερες – ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Αυτό έχει να κάνει με την ποιότητα της ζωής μας και επειδή έχουμε περάσει πολλές δυσκολίες γινόμαστε όλο και πιο ανταγωνιστικοί. Ο ανταγωνισμός υπάρχει έτσι κι αλλιώς στην υποκριτική από τη φύση της, πόσο μάλλον τώρα που οι θέσεις εργασίες είναι λιγότερες και οι αμοιβές δεν είναι ίδιες με αυτές που ήταν κάποτε. Όλα αυτά ενισχύουν ένα κλίμα τοξικότητας. Εγώ μπορώ να πω ότι ήμουν τυχερός γιατί στις πιο πολλές δουλειές που έχω κάνει δεν υπήρχε αυτού του είδους ο ανταγωνισμός. Η σύσταση της ομάδας και τώρα με τον Μανούσο Μανουσάκη και στις άλλες δουλειές, πόσω δε μάλλον στο “Σόι σου” που ήταν πέντε χρόνια, αυτό που πήρα ήταν πολλή αγάπη και ήταν μια αρμονική συνεργασία με όλους.
Την περίοδο της καραντίνας ακούστηκαν για τον χώρο του θεάτρου πάρα πολλά. Πολλοί ήταν εκείνοι που είπαν πως όλα αυτά ήταν ένα «πλήγμα» για το θέατρο και άλλοι το πήραν ως μια «εκαθάρριση». Εσύ πώς το εξέλαβες όλο αυτό που έγινε;
Ήταν χρήσιμο και έπρεπε να συμβεί όλο αυτό γιατί κάποιοι άνθρωποι έπρεπε να φύγουν από αυτό τον χώρο. Ήταν τοξικοί και ακατάλληλοι. Όλο αυτό είναι και μια προειδοποίηση και για άλλους ανθρώπους που έχουν την τάση να είναι εξουσιαστικοί και χειριστικοί. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. Από την άλλη, ήταν κάτι πολύ έντονο και σοκαριστικό.
Υπήρξε μια υπερέκθεση στη δουλειά γενικότερα με αποτέλεσμα ο κόσμος να μας αντιμετωπίζει με καχυποψία και επιφυλακτικότητα. Μετά από όλα αυτά που ήταν σοκαριστικά και θεωρώ γίνονται και σε άλλους χώρους, αυτό που κατάλαβα από τα σχόλια που διάβαζα ήταν ότι ο κόσμος άρχισε να θεωρεί ότι όλοι οι ηθοποιοί και όλος ο χώρος είναι έτσι. Αυτό με στεναχώρησε αλλά προτιμώ να κρατάω τη θετική πλευρά. Ο χώρος σιγά σιγά θα αρχίσει να καθαρίζει και είμαι βέβαιος ότι ο κόσμος δε θα σταματήσει ποτέ να εκτιμά τις τέχνες.
Το ότι ασχολείσαι πέρα από την υποκριτική και με τη ζωγραφική αλλά και τη φωτογραφία, σε κάνει να θες να δοκιμαστείς και στη σκηνοθεσία κάποια στιγμή;
Το έχω μέσα στο μυαλό μου αλλά δεν είναι κάτι που θέλω να βγάλω ακόμα προς τα έξω. Είναι μια φυσική ίσως εξέλιξη της υποκριτικής. Είναι κάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ και στο μέλλον θεωρώ ότι θα μου βγει αυθόρμητα τη στιγμή που πρέπει.
Ως εξωτερικός παρατηρητής, τι τίτλο θα έβαζες στη ζωή σου;
Λάτρης της ζωής και των εμπειριών. Ανήσυχος να ανακαλύπτω καινούργιες πτυχές του εαυτού μου και της ζωής. Έχω μια περιέργεια. Θέλω να ζω πράγματα, δε μου αρέσει να μένα στάσιμος. Αυτό είναι κάτι που με ακολουθεί σε όλη την πορεία της ζωής μου από όταν ήμουν παιδί μέχρι και σήμερα.
Υπάρχουν πράγματα που δεν έχεις κάνει ακόμα και θα ήθελες να κάνεις;
Ασφαλώς, πάρα πολλά. Ότι έχω κάνει μέχρι τώρα μπορώ να πω ότι είναι η πρακτική μου γι΄αυτά που θέλω να κάνω. Μου αρέσουν οι κλασικοί ρόλοι. Τα έργα και οι ταινίες εποχής. Σήριαλ όπως αυτό με τον Γεώργιο Βυζηινό. Δεν έχει σημασία αν θα είναι δράμα ή κωμωδία αλλά μου αρέσουν οι ολοκληρωμένοι ρόλοι. Εκείνοι που έχεις να στηριχτείς από παντού και να βγάλεις πράγματα υποκριτικά.
Σε αυτή τη συνθήκη με τον Μανούσο Μανουσάκη, μπορώ να πω πως ήταν το ιδανικό. Είχαμε ένα υπαρκτό πρόσωπο, έναν τεράστιο καλλιτέχνη, έναν “καταραμένο ποιητή” που είχα τον χρόνο να μελετήσω τη ζωή και το έργο του. Πέρασα πολύ ωραία με τον Βυζηινό και κατά τη μελέτη του αλλά και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο για έναν καλλιτέχνη. Μακάρι να ανοίξουν και άλλες τέτοιες δουλειές γιατί το θεωρώ πολύ σημαντικό για τη φάση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία μας αυτή τη στιγμή.
Η στροφή προς τη μυθοπλασία που βλέπουμε φέτος, θεωρείς ότι ήταν και μια ανάγκη του κόσμου;
Φυσικά. Ο κόσμος πλέον με το Internet έχει πρόσβαση σε δουλειές πολύ σημαντικές και καλοφτιαγμένες. Αυτόματα κάνει τη σύγκριση του καλού με το κακό και το μέτριο. Χαίρεται να γίνονται δουλειές, χαίρεται να βλέπει ότι γίνονται προσπάθειες για καλοφτιαγμένες και προσεγμένες δουλειές. Έχει ανάγκη να δει κάτι καλό. Ο κόσμος έχει βαρεθεί να βλέπει τα ριάλιτι και πράγματα «πρόχειρα».
Εσύ στον ελεύθερο χρόνο σου τι παρακολουθείς;
Παρακολουθώ πολύ Netflix, πολύ Ertflix… Τέτοια πράγματα. Δεν αφήνω τον εαυτό μου να «χαζέψει» με προγράμματα όπως τα ριάλιτι.
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος
