Η δημοτική παράταξη «Λαρισαίων Κοινόν» τιμά τη μνήμη του οραματιστή Ίωνα Δραγούμη (1878-1920), ανθρώπου της αντισυμβατικής πολιτικής σκέψης και της δημιουργικής πράξης, που δολοφονήθηκε στις 31 Ιουλίου 1920, από τους παρακρατικούς του Βενιζελισμού, τους διαβόητους «Γυπαραίους».
Αναλυτικά όσα αναφέρει σε ανακοίνωση η παράταξη:
«Ιδιαίτερη προσωπικότητα, «ψυχή περήφανη, παλικαρίσια» (Ν. Καζαντζάκης), που αν δεν κόβονταν τόσο πρόωρα και βίαια το νήμα της ζωής του, σε ηλικία μόλις 42 ετών, είμαστε βέβαιοι ότι η πολιτική εξέλιξη της χώρας θα ήταν διαφορετική. Εισέρχεται στο διπλωματικό σώμα και διορίζεται προξενικός υπάλληλος στο Μοναστήρι το 1902 με τον γαμπρό του και ήρωα Παύλο Μελά. Δε νοείται Μακεδονικός Αγώνας χωρίς τα ονόματα των Δραγούμη, Μελά, Σουλιώτη – Νικολαΐδη, Γερμανό Καραβαγγέλη.
Έκτοτε, όλη η διπλωματική υπηρεσία του (1903 πρόξενος στις Σέρρες, 1904 στον Πύργο και στη Φιλιππούπολη της Αν. Ρωμυλίας,1905 στην Αλεξανδρούπολη 1908 όπου τοποθετείται στην πρεσβεία της Κωνσταντινουπόλεως, όπου ιδρύει, μαζί με τον Σουλιώτη – Νικολαΐδη την «ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ», είναι μια διαρκής σύγκρουση με την «άψογον στάσιν» του ελλαδικού κράτους και της εντολής «να μη δημιουργείτε ζητήματα», δημιουργούσε «ζητήματα», δεδομένα εκ του μηδενός, ανάγκαζε τη νωθρή ελλαδική πραγματικότητα ν’ ακολουθήσει το δικό του ρυθμό. Άνθρωπος της σύγκρουσης, γι’ αυτό όχι «καριέρας» διπλωματικής ή πολιτικής το αντίθετο: περιφρονούσε τους «ανθρώπους καριέρας», τη συμβιβασμένη στάση τους, την εθελοδουλεία στους «ανώτερους υπηρεσιακά ή πολιτικά», τη «βολική ζωή», την «κοινωνική αναγνώριση και αποδοχή», όλες τις στερεοτυπικές καταστάσεις του αστισμού. Υπήρξε ο πρώτος θεωρητικός του Κοινοτισμού, του Εθνικού Κοινοτισμού, του Κοινοτισμού με ταυτότητα και πολιτισμικό προορισμό.
Για εμάς στη «Λαρισαίων Κοινόν» όπου ο εθνοκοινοτισμός αποτελεί την κορυφή στην αξιακή μας πυραμίδα, αλλά και το πρίσμα υπό το οποίο βλέπουμε τη ζωτικής σημασίας αποστολή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ο Δραγούμης είναι ο εμπνευστής και ο δάσκαλος. Ιδεολογικά ο Δραγούμης εκφράζει έναν ουμανιστικό εθνικισμό. Ακουμπώντας στο έθνος μου να γίνω πιο άνθρωπος. Δεν μπορεί κανείς να είναι άνθρωπος ξεχνώντας την καταγωγή του. Να θυμάται κανείς από πού βγήκε, που μεγάλωσε, ποιο έθνος τον ανέθρεψε. Μου αρέσει να βλέπει κανείς τους δεσμούς του. Αυτό θα πει ελευθερία».
Γράφει για την σύνδεση του έθνους με τον πολιτισμό: «Ποιος είναι ο τελικός των εθ νών, πες τον προορισμό, πες τον αποστολή; Ο πολιτισμός! Να ένα έργο άξιο για τα έθνη, έργο αληθινά ανθρώπινο. Να η δικαιολογία των εθνών. Να πως τα έθνη είναι χρήσιμα στην ανθρωπότητα και να που έσφαλε ο Μαρξ πολεμώντας τα έθνη. Πολιτισμούς γεννούν τα έθνη και αυτά μονάχα».
Λευκή, ας βαλθή όπου έπεσες, κολώνα, / (Πώς έπεσες, γραφή να μην το λέει) / λευκή, με της Πατρίδας την εικόνα. / Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει, / βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει. Κωστής Παλαμάς- Νεκρική Ωδή στον Ίωνα Δραγούμη».
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις
