Για τις αλαζονικές συμπεριφορές που υπάρχουν στον χώρο του θεάτρου και το πως τις αντιμετώπιζε ο ίδιος μέχρι πρόσφατα μίλησε ο Θάνος Τοκάκης στον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα και το περιοδικό Hello. Ο ηθοποιός αναφέρθηκε στην απώλεια του αδερφού του με τον οποίο ήταν ιδιαίτερα δεμένος, το πώς κατάφερε να διαχειριστεί την κατάσταση, αλλά και στην σύζυγό του Βίκυ Παπαδοπούλου.
Διάβασε παρακάτω αποσπάσματα από την εξομολόγηση του Θάνου Τοκάκη:
Κινείσαι στον χώρο του θεάτρου σχεδόν είκοσι χρόνια. Βίωσες αλαζονικές συμπεριφορές;
Πάρα πολλές! Εμείς, τελειώνοντας τη σχολή το 2005, είχαμε μάθει ότι έπρεπε να ανεχόμαστε τις αλαζονικές συμπεριφορές των σκηνοθετών ή των σπουδαίων ηθοποιών. Η αλλαγή που γίνεται τώρα είναι τεράστια γιατί και εγώ, που είμαι λίγο πιο μεγάλος από τη γενιά που ξεκινά τώρα, δεν είχα θέσει ποτέ μέσα μου το ερώτημα «λες να μην είναι έτσι;». Τότε πίστευα ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά. Και στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 μια γυναίκα πίστευε ότι είναι πολύ φυσιολογικό να τη χτυπά ο άντρας της. Μέχρι πρόσφατα, λοιπόν, με τις λανθασμένες συμπεριφορές, αυτό συνέβαινε και στο χώρο μας και, φυσικά, σε πολλούς άλλους.
Όταν ήρθες αντιμέτωπος με τέτοιου είδους συμπεριφορές, τι έκανες για να κρατήσεις τις ισορροπίες σου;
Προσωπικά δεν έχω δεχθεί επιθέσεις. Έχω δει όμως παράξενες συμπεριφορές σε συναδέλφους και, όπως προείπα, νόμιζα ότι δεν έπρεπε να αντιδράσω. Όταν είσαι 25 και 30 ετών και βλέπεις άλλους – σκηνοθέτες ή μεγαλύτερους σε ηλικία ηθοποιούς – να μη μιλούν, σκέφτεσαι ότι το ίδιο πρέπει να κάνεις και εσύ. Τουλάχιστον εγώ έτσι σκεφτόμουν, προφανώς λάθος!
Έχεις συνεργαστεί με ανθρώπους που έχουν κατηγορηθεί για κακοποιητικές συμπεριφορές. Σοκαρίστηκες με τις αποκαλύψεις εναντίον τους;
Το γεγονός ότι εγώ δεν είχα υποστεί βία από κάποιους ανθρώπους ή ότι είχα μια σωστή σχέση μαζί τους δε σημαίνει τίποτα, δεν τους δίνει κανένα ελαφρυντικό. Φυσικά και σοκαρίστηκα που ένας άνθρωπος μπορεί να προβεί σε τέτοιες πράξεις. Συμπονώ τα θύματα, όμως δεν μπήκα στη διαδικασία να συμμετέχω στην κατακραυγή μέσω των social media.
Τη χρονιά που πέρασε, έγιναν περισσότερες από είκοσι γυναικοκτονίες, κι αυτό συμβαίνει σε μια χώρα του δυτικού κόσμου.
Πάντα έτσι ήταν απλώς τώρα ασχολούμαστε. Ήμαστε και παραμένουμε μια υπερβολικά συντηρητική κοινωνία. Θέλει πολύ κόπο για να αλλάξει κάτι, για να υπάρξουν αλλαγές από τη ρίζα, από την κοινωνική δομή, από τις οικογένειές μας. Όπως εγώ πίστευα στα 25 μου ότι ο σκηνοθέτης είναι πάνω από εμένα, έτσι πίστευαν κάποιοι ότι ο πατέρας και ο σύζυγος μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Έτσι μεγαλώσαμε, δυστυχώς.
Το 2021 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για εσένα καθώς έχασες τον αδερφό σου, Βασίλη, από καρκίνο. Τι σε δίδαξε αυτή η απώλεια;
Με δίδαξε πολλά. Όλοι όσοι έχουν έναν πολύ δικό τους άνθρωπο το γνωρίζουν αυτό. Οφείλεις να συνεχίσεις να ζεις γι΄αυτόν που έφυγε και να καταλαβαίνεις ότι είσαι πολύ τυχερός που εσύ εξακολουθείς να έχεις ζωή. Δυστυχώς συνειδητοποίησα ότι με ένα χτύπημα των δαχτύλων η ζωή σου αλλάζει – και αυτό είναι κάτι που ο Βασίλης μου έλεγε κάθε μέρα μέχρι που έφυγε.
Τι σου έλεγε;
Μου το έλεγε χωρίς να μιλά, με αυτό που βίωνε, ότι δηλαδή από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζουν τα πάντα. Τα λόγια είναι μικρά και λίγα μπροστά στα μηνύματα που μου περνούσε ο Βασίλης.
Τον Βασίλη τον γνώριζα προσωπικά, κι αυτό που έχω να καταθέσω σχετικά είναι ότι όταν έμαθε για την κατάσταση της υγείας του, προσπάθησε να μας αφυπνίσει όλους μέσα από τα κείμενά του. Μας έλεγε ότι πρέπει να ξυπνήσουμε και να δούμε τη ζωή αλλιώς. Γράφοντας είναι σαν να ήθελε να κάνει ένα καλό μέσα από το κακό που αντιμετώπιζε.
Ακριβώς! Τη δεδομένη στιγμή ο Βασίλης είχε μια δύναμη που δεν είχε κανείς μας. Ήταν πολύ γενναιόδωρη η στάση του. Πριν από ένα μήνα, με πλησίασε μια κοπέλα σε ένα καφέ για να μου πει ότι είχε χάσει τη μητέρα της πρόσφατα και μέσα από το βιβλίο του αδερφού μου, «Άνοιξη Μυαλού», είχε πάρει δύναμη.
Πώς βιώνεις αυτή την απώλεια;
Δεν έχει σημασία το πως βιώνει κάποιος το πένθος. Είναι κάτι πολύ προσωπικό και δε πρέπει να μπαίνει σε λεπτομέρειες για το πως ζει. Παλαιότερα, όταν μάθαινα για κάποιον που ζούσε κάτι ανάλογο, το εκλάμβανα ως πληροφορία και αισθανόμουν λύπηση. Ποτέ δεν έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ πραγματικά τι ήταν εκείνο που βίωνε αυτός ο άνθρωπος.
Τι σε κρατά όρθιο;
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ένα ένστικτο που πιστεύουμε ότι δεν έχουμε αλλά έχουμε. Έκανα πράγματα που δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να κάνω και εκείνο που με κινητοποιούσε ήταν η αγάπη μου για τον αδερφό μου. Φυσικά, στην πρώτη γραμμή ήταν η οικογένειά του, η γυναίκα του, και μετά εγώ και οι γονείς μας. Είχα και εγώ τη σύζυγό μου από πίσω, ένα πολύ σημαντικό στήριγμα, είχα ένα δίχτυ ασφαλείας.
Στο παρελθόν είχες δηλώσει ότι πριν γνωρίσεις την σύζυγό σου, Βίκυ Παπαδοπούλου. Πίστευες πως θα έμενες μόνος σου στη ζωή. Αλήθεια, τι αγαπάς σε εκείνη;
Η Βίκυ είναι πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος, σχεδόν το ζηλεύω αυτό. Επίσης δεν είναι καθόλου αγχωτική και λειτουργεί σαν δίχτυ στη σχέση μας. Ποτέ δε λέει ότι κάνει κάτι για μένα, για τη σχέση μας. Το κάνει χωρίς να το πει, αθόρυβα. Το ότι επιστρέφω στο σπίτι και εκεί με περιμένει ένας τέτοιος άνθρωπος, είναι ζωτικής σημασίας για μένα.
