Στην κρίση που πέρασε ο γάμος της με τον Χρήστο Λούλη και το πως κατάφεραν να τα αφήσουν όλα αυτά πίσω τους καθώς επίσης και για το πως διαχειρίζονται την δημοφιλία τους σε σχέση με τα παιδιά τους μίλησε η Έμιλυ Κολιανδρή στην εφημερίδα Reallife και τη δημοσιογράφο Κορύνα Μανταγάρη.
Είσαι παντρεμένη με τον επίσης ηθοποιό Χρήστο Λούλη. Πόσο δύσκολη είναι μια σχέση ζωής;
Είμαστε 20 χρόνια μαζί. Παντρευτήκαμε το 2008. Στις μέρες μας είναι πολύ πιο εύκολο να χωρίσεις από το να είσαι με κάποιον γιατί οι μακροχρόνιες σχέσεις, πέρα από σιγουριά, ασφάλεια, συντροφικότητα, θέλουν και πολλή δουλειά. Είναι πολύ πιο εύκολο να τελειώνει κάτι, να προχωράς σε κάτι νέο και η εποχή μας ευνοεί κάτι τέτοιο. Προφανώς για να μένουμε μαζί σε αυτή την ένωση κάτι βρίσκουμε που μας αρέσει.
Εγώ δε θα μπορούσα να φανταστώ να μην είμαι με τον Χρήστο παρόλο που έχουμε περάσει και οι δυο περιόδους που έχουμε κουραστεί ή συνηθίσει αλλά πάντα και ειδικά με την έλευση των παιδιών, κάτι συμβαίνει και δεν καταλαβαίνεις πως περνά η ζωή, με την καλή έννοια. Έχουμε την τύχη να κάνουμε αυτή τη δουλειά που μας έχει απαλλάξει από μια ρουτίνα που ίσως έχουν άλλα ζευγάρια με πιο κανονικές δουλειές και αυτό είναι σωτήριο. Υπάρχουν φορές που δουλεύουμε μαζί και άλλες που δε δουλεύουμε μαζί και αυτό κάπως τροφοδοτεί τη σχέση μας.
Έχετε δηλώσει ότι έχετε περάσει κρίση στον γάμο σας. Όταν περνάς αυτή τη σκόπελο επιστρέφεις πιο συνειδητοποιημένος;
Σίγουρα οι κρίσεις αφήνουν πίσω τους και κάποια αγκάθια, δεν ξεπερνιούνται πλήρως, αλλά από την άλλη, το ότι ξεπερνάς της κρίση, σίγουρα σου δίνει την αίσθηση ενδυνάμωσης. Είναι μια ένδειξη αντοχής.
Τα παιδιά σας ξέρουν τη δουλειά κάνετε εσείς και ο Χρήστος;
Δεν είμαστε από αυτούς τους γονείς που φέρνουν τα παιδιά τους στις πρόβες και τις παραστάσεις. Προσπαθούμε, όσο μπορούμε να έχουμε μια υγιή σχέση με αυτό, γιατί θεωρώ ότι η ηλικία τους και η ανάγκη τους αυτή την περίοδο είναι να παίζουν με τους συνομήλικούς τους και όχι να περνούν το χρόνο τους σε ένα καμαρίνι ή στα παρασκήνια μιας πρόβας.
Παρ’ όλα αυτά παρακολουθούν παραστάσεις, έχουν έρθει και στην Επίδαυρο αλλά νομίζω ότι είναι πολύ σαν διακοπές το παίρνουν παρά για να δουν τη μαμά και τον μπαμπά. Από μικροί ως χαρακτήρες το έχουν απομυθοποιημένο ότι εμείς κάνουμε αυτή τη δουλειά. Νομίζω πως από μικρά τους είχε περάσει κάπως ότι το θέατρο είναι υπεύθυνο που λείπει η μαμά και ο μπαμπάς.
Ποιος είναι πιο αυστηρός μαζί τους;
Νομίζω ότι αναπόφευκτα τον ρόλο αυτό τον έχει ο γονιός που είναι πιο πολλές ώρες με τα παιδιά. Ο πατέρας, που συνήθως είναι και τις λιγότερες, είναι πιο διασκεδαστικός. Στη δική μας περίπτωση επειδή υπάρχουν και περίοδοι που εγώ απουσιάζω περισσότερο λόγω δουλειάς, αυτός που μένει σπίτι έχει αναγκαστικά τον ρόλο του αυστηρού.
