Λάρισα, τέλη δεκαετίας του ’80. Χριστούγεννα.
Σκουφί, γάντια, κασκόλ, βάλε χοντρές κάλτσες θα κρυώνουν τα πόδια σου. Κι άμα κρυώσουν τα πόδια…
Θα περπατήσουμε όλη την πόλη, μην ανησυχείς, θα κρατάμε ζεστά τα πόδια μας, έλα βάλε μου το παλτό, έχουμε ραντεβού στην Κεντρική Πλατεία, θα αργήσουμε- πρέπει να προλάβουμε πριν βγούνε όλα τα παιδιά για τα κάλαντα. Το τριγωνάκι σου μην ξεχάσεις.
Έχω ήδη το τρίγωνο στην τσέπη και το τραγούδι στο στόμα. Φεύγω.
Το τρίγωνο βγήκε από την τσέπη, η τσέπη γέμιζε κέρματα, το τραγούδι δυνατό στο στόμα, το χαμόγελο επίσης.
Κρύο δεν είχε. Για εμάς δεν είχε κρύο.
Πάμε τώρα από τα εμπορικά, πρώτα Κύπρου και μετά Βενιζέλου. Ναι, δίκιο έχεις, βλέπω παρέες να γυρνάνε με ικανοποίηση, με καλό δηλαδή χαρτζιλίκι, από τα εμπορικά.
Λένε πως υπάρχει ένα ολόκληρο θέατρο θαμμένο εδώ, κοίτα εδώ στα αριστερά μας. Σε λίγο θα το αποκαλύψουν γκρεμίζοντας όλα αυτά που βλέπεις. Κάτι άκουσα, δε μπορώ να φανταστώ πώς θα ‘ναι. Κοίτα όμως στα δεξιά σου. Εδώ θα μπούμε, είναι καλός ο κύριος που έχει το μαγαζί, αγαπάει τα παιδιά.
Μα και βέβαια τα αγαπά, παιχνιδάδικο έχει, θέλει και ερώτημα;
Ψηλός, για εμάς πολύ ψηλός, αδύνατος. Ευγενικός. Ήρεμα μάτια.
Ελάτε και εσείς. Σας ακούω λοιπόν. Να τα πούμε; Σας περίμενα. Όλα τα παιδιά περίμενα. Να τα πείτε.
Και του χρόνου, τελείωσαν τα κάλαντα, ήρθε η σειρά του κεράσματος. Ένα ολόκληρο χαρτονόμισμα – βάλτο στην τσέπη θα δούμε μετά τι είναι- δύο σοκολατάκια- φαντάζομαι σας αφήνει η μαμά σας να τρώτε σοκολατάκια, αχ κι αν δεν μας άφηνε τι αλήθεια θα λέγαμε – ένα χαμόγελο, αληθινό,ζεστό, και ένα απαλό χάδι στα μαλλιά – ευτυχώς τα σκουφιά ήταν πρόχειρα χωμένα στο παλτό εδώ και ώρα.
Έλα, κοντεύει μεσημέρι. Πρέπει να γυρίσουμε, το τραπέζι θα είναι ήδη στρωμένο. Βγάλε τα χρήματα να κάνουμε την μοιρασιά- μα τι σπουδαία χρονιά φέτος!
Μπροστά από τη φάτνη στην Κεντρική Πλατεία σταθήκαμε, κοιτάξαμε με ένα χορτάτο χαμόγελο τον φωτογράφο και στην στιγμή είχαμε στα χέρια μας την Polaroid που επικύρωνε κατά κάποιον τρόπο τον θρίαμβο της ημέρας και την φιλία μας.
Λάρισα, κοντά 35 χρόνια μετά, Αύγουστος. Ο Τάκης Αλεξάνδρου σήμερα πέθανε. Σκέφτηκα να ψάξω να βρω την Polaroid εκείνων των Χριστουγέννων. Δε χρειάζεται. Το θυμάμαι το χαμόγελο. Και το δικό μας και του ευγενικού κυρίου που αγαπούσε τα παιδιά. Και τα παιδιά τον αγαπούσαν.
Και μέσα στον Αύγουστο φυσήξε γλυκά ένα δροσερό αεράκι.
Εις μνήμην Τάκη Αλεξάνδρου
Θωμάς Ρετσιάνης
Λάρισα, 19.8.2023
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις
