Μία εφ’όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Ανδρέας Μικρούτσικος στο περιοδικό ΟΚ!.
Ο γνωστός παρουσιαστής, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην πτώχευσή του, την αυτοαπομόνωση και τα εκατομμύρια που είχε δανείσει σε γνωστούς.
Μετά από μια δεκαετία, σήμερα είσαι ξανά καθημερινά στην τηλεόραση. Έμεινες όμως πολλά χρόνια εκτός, ενώ υπήρχαν προτάσεις να επιστρέψεις.
Υπήρχαν, αλλά δεν είχα δυνάμεις. Είχα κουραστεί από έναν διωγμό. Τι εννοώ διωγμό; Είχε γίνει αυτή η πτώχευση, μου πήραν ό,τι είχα και δεν είχα και με κυνηγούσαν οι τράπεζες. Την τελευταία χρονιά στο Star επέστρεφα σπίτι και έβρισκα κάθε μέρα θυροκόλληση. Αυτό επί μήνες. Δεν το άντεχα. Έμπαινα σπίτι και όταν χτυπούσε το κουδούνι δεν άνοιγα. Κι αν επέμενε ο δικαστικός κλητήρας, του άνοιγα και μου έλεγε με πολλή ευγένεια «καλησπέρα σας, ξέρετε…» και έλεγα «ξέρω, ξέρω…». Είχα σπίτια στην Πάτρα, στο Ντράφι, στην Κηφισιά, στη Μήλο και έρχονταν για πλειστηριασμούς. Επί έναν χρόνο άκουγα το κουδούνι και σαν τον σκύλο του Παβλόφ έλεγα μέσα μου «θυροκόλληση». Αυτό σταδιακά με οδήγησε στην απομόνωση και θα σου εξηγήσω γιατί.
Τον πρώτο καιρό έρχονταν κάποιοι φίλοι στο σπίτι να με επισκεφτούν. Θυμάμαι, τους είχα πει την ιστορία, πώς συνέβη όλο αυτό, και μια φίλη μου έβαλε τα κλάματα. Τότε συνειδητοποίησα πόσο πολύ τους βαραίνω και αποφάσισα να μην ξαναπώ την ιστορία. Κι έτσι απομονώθηκα. Γιατί όποιος ερχόταν από ενδιαφέρον θα με ρωτούσε, εγώ όπως είμαι λαλίστατος θα έλεγα τι συμβαίνει, θα βάραινε η καρδούλα του και δεν ήθελα να γίνομαι βάρος των άλλων. Έχοντας συνηθίσει να έχω τους άλλους υπό τη σκέπη της δικής μου προσφοράς, γενναιοδωρίας και προστασίας, δεν ήθελα να γίνω ξαφνικά η πηγή του προβλήματος. Και κλείστηκα στον εαυτό μου.
Δεν ήταν κάπως ενοχικό αυτό;
Βεβαίως. Ένιωθα ενοχικά και απέναντι στους φίλους μου, αλλά κυρίως απέναντι στον γιο μου. Ενώ θα μπορούσα να του δώσω μια περιουσία ως εφαλτήριο, τον έβαλα στα δύσκολα, έχοντας βέβαια μέχρι τότε προσφέρει τα πάντα. Κι ενώ όλοι νόμιζαν πως αυτή η κλεισούρα μου ήταν κατάθλιψη, αν παρ’ όλα αυτά ερχόσουν να με δεις, θα περνούσαμε καλά, θα γελούσαμε. Δεν ήταν κατάθλιψη,
ήταν αυτοαπομόνωση.
Σε παλιότερη συνέντευξή σου είχες πει πως στις καλές εποχές βοήθησες πολύ κόσμο οικονομικά. Υπήρξε κάποιος που, όταν βρέθηκες αντιμέτωπος με την οικονομική καταστροφή, εμφανίστηκε για να ανταποδώσει;
Η Αφροδίτη Μάνου. Κάποτε της είχα δώσει 180.000 δραχμές και το είχα πραγματικά ξεχάσει. Ήρθε, λοιπόν, και μου είπε: «Ανδρέα, όταν ήμουν σε δυσκολία, μου είχες δώσει αυτά τα χρήματα. Τώρα είσαι σε δυσκολία και μπορώ να σ’ τα δώσω». Φρενάρισα λίγο. Δεν ήξερα αν θα έπρεπε ως αξιοπρέπεια να τα πάρω. Δεν έχει σημασία αν είναι η αδελφή της Μαρίας και είναι θεία του Στέργιου. Σκέψου πως ήταν και λίγα λεφτά αυτά, γιατί έχω δώσει σε πάνω από πέντε ανθρώπους από 5 εκατομμύρια δραχμές και δεν εμφανίστηκαν ξανά ποτέ.
Πώς διαχειρίστηκες το γεγονός πως ενώ πριν δάνειζες με άνεση 5 εκατομμύρια σε γνωστούς, έφτασες στο σημείο να μην έχεις χρήματα ούτε για πετρέλαιο;
Όταν έπαιζα χαρτιά, και έπαιζα με πολύ ωραίες προσωπικότητες, ανθρώπους του θεάτρου όπως ο Καζάκος και η Καρέζη, είχα ένα σλόγκαν. Όταν κέρδιζα λεφτά, έλεγα «Μικρούτσικος, εφοπλιστής». Και όταν έχανα «Μικρούτσικος, ελαιοχρωματιστής». Όχι πως ο ελαιοχρωματιστής δεν έχει λεφτά, αλλά έκανε ωραία ομοιοκαταληξία. Τι θέλω να πω; Η ζωή είναι γλυκιά με τις δυσκολίες και τον πόνο της, ανεξαρτήτως του οικονομικού. Έχω τη χαρά να έχω κάνει πολύ ωραία ταξίδια σε όλο τον κόσμο με το παιδί και τους φίλους μου. Για δεκαπέντε χρόνια δεν άφηνα κανέναν από την παρέα μου να πληρώσει όπου και να πηγαίναμε. Δεν ήταν νεοπλουτισμός. Ήταν το συναίσθημα του «τι ωραία που είμαστε όταν το εγώ μου εμπλέκεται με το εμείς μας».
Όταν καταστράφηκα οικονομικά, με στήριξε ο αδελφός μου κι έτσι δεν είχα κανένα πρόβλημα, μέχρι το τελευταίο του καλοκαίρι που χρειάστηκε να ζήσω για τρεις μήνες με σχεδόν μηδέν ευρώ. Μαγείρευα ό,τι υπήρχε στο ντουλάπι, τάιζα πρώτα τα σκυλάκια μου και μετά έτρωγα εγώ. Τότε έφτασα και στο πνευμονικό οίδημα. Αλλά, όπως έλεγαν και οι παλιοί όταν τους έστελναν εξόριστους, «είναι και αυτό μια ελληνική γωνιά». Είναι κομμάτι της ζωής. Δεν ορίζεται το πρόσημο της ζωής από το χρήμα. Ναι, είναι πολύ σημαντικό να έχεις για να πληρώσεις τη ΔΕΗ, για να βάλεις πετρέλαιο. Αλλά είναι πολύ σπουδαίο να ζεις και να ζεις με αξιοπρέπεια. Για μένα εκεί είναι η προτεραιότητα.
