Ολοκληρώθηκαν με μεγάλη επιτυχία χθες Σάββατο, οι εκδηλώσεις του 47ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή» στην Κοίτη του Πηνειού στη Λάρισα με την παρουσία πλήθους κόσμου.
ο Αντώνης Ραλλάτος αναφερόμενος στην ουσιαστική πρόληψη κι αντιμετώπιση των φαινόμενων τόνισε ότι είναι τελικά ασύμβατη με την καπιταλιστική ανάπτυξη.
Ο Αντώνης Ραλλάτος στην ομιλία του μεταξύ άλλων, επισήμανε: « Γιατί σε πυρκαγιά καιγόμαστε, σε κάθε πλημμύρα πνιγόμαστε σε κάθε σεισμό καταστρέφονται σπίτια υποδομές, ενώ η επιστήμη, η τεχνική και η τεχνολογία μπορούν και να προβλέψουν και να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις;
– Τι «εμποδίζει» την αξιοποίησή τους για την προστασία των εργαζομένων, του λαού;
– Ποιο είναι το πραγματικό εμπόδιο – αντίπαλος;
– Ποια είναι η αιτία η οποία οδηγεί σε τεράστιες καταστροφές, σε νεκρούς και γιατί να αποτελεί ατομική και όχι κοινωνική υπόθεση και ευθύνη η προστασία από αυτές τις καταστροφές; ” Σε αυτά τα ερωτήματα έδωσε απάντηση η κεντρική συζήτηση της 2ης μέρας του Φεστιβάλ στη Λάρισα.
Η εργατική τάξη, οι βιοπαλαιστές αγρότες, η νεολαία οι γυναίκες, οι λαϊκές δυνάμεις, δεκαετίες τώρα, από το Μάτι μέχρι τη Χαλκιδική, από τη Θεσσαλία, τον Εβρο, τη Μάντρα μέχρι τη διαχρονικά χτυπημένη Δυτική Αθήνα, μετράνε εκατοντάδες νεκρούς, τεράστιες απώλειες λαϊκής περιουσίας, λαϊκών κατοικιών, καλλιεργειών εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων, κτηνοτροφικού κεφαλαίου και υποδομών Δασικων οικοσυστημάτων, άλλοτε από πυρκαγιές, άλλοτε από σεισμούς, άλλοτε από πλημμύρες, άλλοτε από βιομηχανικά “ατυχήματα”.
Η μια μεγάλη καταστροφή ακολουθεί την προηγούμενη. Και κάθε φορά, η μόνιμη επωδός, είναι πως πολιτικά υπεύθυνος για τους θανάτους και τις καταστροφές δεν υπάρχει. Οι μεγάλες ευθύνες όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, μηδεμιάς εξαιρουμένης, αποκαλύπτονται ξεκάθαρα στην προώθηση μιας πολιτικής αστικής ανάπτυξης στην οποία μοναδικό κριτήριο είναι η συνεχής αύξηση του κέρδους. Κριτήριο που οδηγεί στις συνεχείς εκπτώσεις των αναγκαίων μέτρων προστασίας του περιβάλλοντος και ης ανθρωπινης ζωης.
Αυτό το κριτήριο αποκλείει ουσιαστικά μέτρα προστασίας από τους κινδύνους. Αποκλείει την επαρκή χρηματοδότηση κατάλληλων δομών. Αποκλείει τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό με στόχο τις κοινωνικές ανάγκες.
Αποκαλύπτονται στην ελλιπή εκπαίδευση των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών.
Στην απουσία αναγκαίων υποδομών για την πρόληψη των καταστροφών και για τη δυνατότητα ουσιαστικής υλοποίησης των σχεδίων αντιμετώπισης τους.
Όποια πλευρά και αν εξετάσουμε, ο ταξικός χαρακτήρας της αστικής πολιτικής, η αναγκαστική υπόκλιση στο κέρδος ως μοναδικού κριτηρίου είναι η βαθύτερη αιτία για τη συστηματική υπονόμευση της πολιτικής προστασίας σε συνθήκες καπιταλισμού.
Το κέρδος δεν “αντέχει” τις δικλείδες προστασίας που απαιτούνται για να υπάρχει ασφάλεια των εγκαταστάσεων, κατάλληλη χωροθέτησή τους. Γι’ αυτό και η όποια πολιτική προστασία υφίσταται, στην καλύτερη περίπτωση, θεωρείται ένα δευτερεύον “πάρεργο”, θυσιάζοντας την ασφάλεια και την προστασία του λαού.
Οι νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, περιλαμβάνουν διατάξεις, οι οποίες στην πράξη υπονομεύουν συστηματικά την πολιτική προστασία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι, το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο της ΝΔ, μεγάλο τμήμα του οποίου, πρέπει να πιστωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ που το είχε προετοιμάσει.
Το πλαίσιο της ΝΔ προστασίας απ’ τους σεισμούς, τις πλημμύρες, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα, αυτού του αδιέξοδου – για τον εργαζόμενο λαό – δρόμου ανάπτυξης.
Ο τρόπος εκτίμησης του κινδύνου, τα μέτρα πρόληψης και τα μέτρα διαχείρισης, διαπνέονται συνολικά, από την κραυγαλέα αδιαφορία για τις συνθήκες ζωής του λαού που χαρακτηρίζει αυτό το σάπιο και άδικο σύστημα.
Η ουσιαστική πρόληψη, αλλά και η ουσιαστική αντιμετώπιση των φαινόμενων όταν συμβαίνουν, είναι τελικά ασύμβατη με την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη.
Στα ίδια συμπεράσματα θα καταλήξουμε οποίο άλλο θέμα κι αν εξετάσουμε. Είτε την προστασία από τους σεισμούς, από τις πυρκαγιές τα βιομηχανικά ατυχήματα μεγάλης έκτασης.
Η παντελής απουσία ολοκληρωμένου σχεδιασμού για την καθοδήγηση του πληθυσμού κατά τη διάρκεια που εξελίσσεται μια καταστροφή, φάνηκε ανάγλυφα και στην πυρκαγιά στο Μάτι και στις άλλες καταστροφές στις οποίες θρηνήσαμε δυστυχώς νεκρούς. Τα όποια σχέδια υπάρχουν, στην καλύτερη περίπτωση υπάρχουν στα χαρτιά, χωρίς να έχει ενημερωθεί ο πληθυσμός, χωρίς να υπάρχει το αναγκαίο προσωπικό και τα μέσα να υλοποιηθεί ο όποιος σχεδιασμός, π.χ. εκκένωσης του πληθυσμού εφόσον απαιτηθεί.
Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος και τεκμηριώνει ότι οι κάτοικοι αφήνονται στην ουσία στην τύχη τους και κινδυνεύουν σε μια καταστροφή. Όμως, ακόμη περισσότερο, αυτό που δείχνει τον πολιτικό χαρακτήρα του προβλήματος, είναι η ανεπάρκεια και των όποιων σχεδίων υπάρχουν στα χαρτιά.
Τα σχέδια δεν βασίζονται σε μια εκτίμηση επικινδυνότητας που θα λαμβάνει υπόψη το σύνολο των κινδύνων σε κάθε συγκεκριμένο δήμο και περιοχή και την αλληλεπίδρασή τους. Δεν επικαιροποιούνται, λαμβάνοντας υπόψη αλλαγές που έχουν συμβεί σε μια περιοχή.
Όλα αυτά καθιστούν,κενό γράμμα σχέδια έκτακτης ανάγκης, ακόμη και στην περίπτωση που έχουν εκπονηθεί.
Το ίδιο το νομοθετικό πλαίσιο της πολιτικής προστασίας με τα κενά που έχει, σε συνδυασμό με τον ελλιπή έλεγχο εφαρμογής των σχετικών κανονισμών, οδηγούν τελικά στη σημερινή εκρηκτική κατάσταση.
Είναι βαθιά ταξική επιλογή τους, αυτό το χάλι. Κι ας λένε, ό, τι θέλουν, για να κρύψουν ακριβώς αυτό. Είναι μέρος της μεγαλύτερης εικόνας της ζωής μας, γιατί η πολιτική που θυσιάζει τη ζωή και το περιβάλλον, για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, είναι η ίδια με αυτήν που κόβει μισθούς και συντάξεις, κατεδαφίζει εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Είναι ψέματα όταν λένε, ότι δεν υπάρχουν χρήματα, αφού για τις στρατιωτικές ανάγκες του ΝΑΤΟ και όχι για τις ανάγκες υπεράσπισης της αμυντικής ικανότητας της χώρας, δίνουν ζεστό χρήμα στις αμερικάνικες πολεμικές βιομηχανίες που φτάνει το αστρονομικό ποσό των 4 δισεκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο.
Είναι ψέματα όταν λένε ότι δεν μπορούν να βρουν τα χρήματα, την ίδια ώρα που χαρίζονται χρέη δισεκατομμυρίων στο μεγάλο κεφάλαιο, σε συγκεκριμένους μονοπωλιακούς ομίλους ή τους απαλλάσσουν από την φορολογία. Και την ίδια ώρα, αυτοί οι όμιλοι εξάγουν κεφάλαια σε άλλες χώρες.
Σε αυτό το σύστημα, που έχει για θεό το κέρδος, βρίσκεται η πηγή του κακού για τις καταστροφές από τις δασικές πυρκαγιές, τους σεισμους, τις πλημμύρες, τις γκρεμισμένες γέφυρες, από τα βιομηχανικά ατυχήματα, λόγω έλλειψης σύγχρονου, κεντρικού και επιστημονικού σχεδιασμού.
Η υλοποίηση των σημερινών επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων, για την πρόληψη και την προστασία από φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές, μπορεί να διασφαλισθεί μόνο στα πλαίσια μιας ανώτερης οργάνωσης της κοινωνίας, όπου σκοπός της ανάπτυξης θα είναι η ικανοποίηση του συνολου των κοινωνικών αναγκών.
Γιατί η ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος η ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία των δασών από κάθε κίνδυνο, ιδιαίτερα από τις πυρκαγιές, από τις πλημμύρες και τους σεισμούς, απαιτεί τέτοια ανάπτυξη και όχι με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος που υπηρετεί το πράσινο New Deal σε ΕΕ και ΗΠΑ.
Γιατί η εξάλειψη της ανεργίας η μείωση της ενεργειακής εξάρτησης και της ενεργειακής φτώχειας, με σεβασμό στο περιβάλλον, στην υγεία του λαού, στους φυσικούς πόρους, στο λαϊκό εισόδημα, μόνο στο πλαίσιο ενός άλλου, ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης μπορεί να εξασφαλιστεί.
Γι αυτό δεν υπάρχει προστασία του περιβάλλοντος, ανεξάρτητα από τις σχέσεις και το κίνητρο της παραγωγής κάθε κοινωνίας.
Αυτή είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα κόμματα και τα ταξικά συμφέροντα.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, οτι όλα τα αστικά κόμματα συμπεριλαμβανομένων των Πράσινων, όλες οι ΜΚΟ, αποσπούν το περιβάλλον από το χαρακτήρα των σχέσεων παραγωγής και ιδιοκτησίας.
Τοποθετούν από δω το περιβάλλον, από κει τον καπιταλισμό, τον οποίο υπερασπίζονται και αθωώνουν ρίχνοντας την ευθύνη, σε στρεβλώσεις του καταναλωτικού, ενεργειακού, πρότυπου, στη «νεοφιλελεύθερη οικονομία» στην ανθρώπινη γενικά δραστηριότητα.
Η πραγματική διέξοδος για να διασφαλιστεί η προγραμματισμένη, σταθερή, συνειδητή, και ισόρροπη επίδραση του εργαζόμενου ανθρώπου στη φυση, στο περιβάλλον, η ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία των δασών από κάθε κίνδυνο,
Μοναδική προϋπόθεση είναι η εργατική εξουσία, ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός που με τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της Κοινωνικοποιημενης παραγωγής και τον εργατικό έλεγχο θα διασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία και ην προστασία του περιβάλλοντος.
Είναι το σύστημα που μπορεί να κινητοποιεί το σύνολο των μέσων παραγωγής με κριτήριο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών , που η γη σταμάτα να είναι εμπόρευμα και αποτελεί κοινωνική ιδιοκτησία.
Στο οποίο τα εργοστάσια θα παράγουν όχι για το κέρδος κάποιου καπιταλιστή ιδιοκτήτη – εκμεταλλευτη της δουλειάς των εργαζομένων αλλά για την ικανοποίηση των αναγκών όλης της κοινωνίας
Η αλλαγή του σκοπού της παραγωγής και ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, μπορεί να διασφαλίσει την ουσιαστική πρόληψη και την χάραξη σχεδίων αντιμετώπισης που θα λαμβάνουν υπόψη το σύνολο των κινδύνων και την αλληλεπίδραση τους, την ολοκληρωμένη εκπαίδευση των εργαζόμενων και την ενημέρωση των κατοίκων, τον ουσιαστικό συντονισμό των αρμόδιων κρατικών φορέων την αναγκαία επιστημονική έρευνα για την ουσιαστική μείωση της επικινδυνότητας.
Σ’ αυτό το πλαίσιο η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, στη γη, στα βουνά, στα ποτάμια και στα δάση, είναι ο άξονας που επιτρέπει τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής, με τρόπο ώστε, να ικανοποιούνται συνδυαστικά οι ανάγκες των εργαζόμενων. Με έναν τρόπο, που η καπιταλιστική σχέση αδυνατεί να πραγματοποιήσει.
Να ενταθούν οι αγώνες του λαού
Μπαίνουμε μπροστά, για να δυναμώσουν άμεσα οι αγώνες του λαού, για να απαιτήσουμε την ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία των δασικών οικοσυστημάτων και στο πλαίσιό της, τη Δασοπροστασία, με σύγχρονο ενιαίο αντιπυρικό σχεδιασμό, με κύριο βάρος στην πρόληψη.
Μπαίνουμε μπροστά για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης του περιβάλλοντος, της προστασίας της ζωής που αξίζει σε όλους τους εκμεταλλευόμενους. Στο λαό μας .
Εκμετάλλευση που θα σταματήσει, με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, ως αποτέλεσμα της επαναστατικής σύγκρουσης της εργατικής τάξης, των λαϊκών δυνάμεων με την τάξη των καπιταλιστών.
Η εργατική εξουσία, ο Σοσιαλισμός – Κομμουνισμός που με τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της κοινωνικοποιημένης παραγωγής και τον εργατικό έλεγχο θα διασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία και την προστασία του περιβάλλοντος,
Αυτή η προοπτική κρίνεται και από τους σημερινούς αγώνες για όλες τις λαϊκές ανάγκες.
Για να ανοίξει ο δρόμος γι’ αυτή την ελπιδοφόρα προοπτική, οι δυνάμεις μας συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν στις αγωνιστικές πρωτοβουλίες ενάντια στην στρατηγική των αστικών κυβερνήσεων, της ΕΕ και του κεφαλαίου.
Από το 47ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, καλούμε τους νέους και τις νέες, την εργατική τάξη τους βιοπαλαιστές αγρότες όλες τις λαϊκές δυνάμεις, σε αγωνιστική συμπόρευση και συστράτευση με το ΚΚΕ.
Να πάρουν τη θέση τους στον αγώνα, να διαθέσουν τις δυνάμεις τους για να συγκροτηθεί ένα ισχυρό, μαζικό και αγωνιστικό κίνημα αντίστασης και αντεπίθεσης, που θα στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, που θα μπει εμπόδιο στις “ανατροπές του αιώνα”, που απογειώνουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Όπως το τζογάρισμα και καταβαράθρωση των συντάξεων, η κατάργηση του 8ωρου, το χτύπημα του συνδικαλιστικού κινήματος.
Ενάντια στους μονοπωλιακούς ομίλους, με την ανατροπή της κρατικής πολιτικής και των αντιλαϊκών νόμων που εντείνουν την εμπορευματοποίηση των παντων.
Για να αλλάξει ο συσχετισμός σε όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας που στενάζει από την πολιτική που ενισχύει τους επιχειρηματικούς ομίλους, πολιτική με την οποία ευθυγραμμίζονται η κυβέρνηση της ΝΔ τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ πριν, και όλα τα κόμματα του συστήματος.
Απέναντι στις “πράσινες” μπίζνες των ομίλων, που τσακίζουν τις ζωές και καταστρέφουν το Περιβάλλον.
Σε σύγκρουση με τα αναπτυξιακά σχέδια της άρχουσας τάξης, της πράσινης μετάβασης του ευρωπαϊκού new deal και με όλα τα εργαλεία υλοποίησής τους, όπως η πολιτική προστασία, η δασική πολιτική, η πολιτική γης, η διαχείριση των απορριμάτων με βάση το πλαίσιο πάλης που προτείνουμε.
Φίλες και Φίλοι Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Όλοι στον αγώνα με το ΚΚΕ για την προστασία της ζωής μας, της ζωής των παιδιών μας.
Ξέρουμε και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πράσινο δεν είναι μόνο το χρώμα της πράσινης μετάβασης
είναι και το χρώμα του δολαρίου
Δεν θα τους χαρίσουμε το οξυγόνο που αναπνέουμε. Τη ζωή μας. Θα καταργήσουμε την εκμετάλλευση
Όπως έγραψε ο Αλκης Αλκαιος
Δε βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό
Δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα
όμως όταν η παρτίδα μας παιχτεί
να ‘στε σίγουροι ότι θα την κερδίσουμε».
Ενθουσίασε το θεατρικό σκετς από μαθητές
Δεκάδες μαθητές αλλά και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, παρακολούθησαν στην κεντρική σκηνή, το θεατρικό σκετς που ετοίμασαν οι μαθητικές ΟΒ της Λάρισας, με θέμα: «Ημερολόγιο καραντίνας».
Σε αυτό οι μαθητές παρουσίασαν με ένα διαφορετικό τρόπο τον εγκλεισμό, τις δυσκολίες με την τηλεκπαίδευση, την αδιαφορία της κυβέρνησης για την υγεία των μαθητών, την επίκληση της ατομικής ευθύνης με όλα τα παράδοξα, όπως τις μάσκες – αλεξίπτωτο που είχαν δοθεί αρχικά στους μαθητές, την αγωνία που έζησαν οι μαθητές με τους σεισμούς και τα ακατάλληλα σχολεία, την καταστολή αλλά κυρίως τους μεγάλους αγώνες των μαθητών, την αξία της συλλογικής και οργανωμένης δράσης, πράγμα που αποτυπώθηκε και στο κλείσιμο του σκετς με τους μαθητές να ανεμίζουν τις σημαίες του ΚΚΕ, να τραγουδούν τον Οδηγητή και τον κόσμο να ξεσπά σε χειροκροτήματα.
Το πρόγραμμα έκλεισε με τη μεγάλη συναυλία με τη Γλυκερία όπου μεγάλο μέρος ήταν αφιερωμένη στο Μίκη Θεοδωράκη αλλά και δικά της τραγούδια που κράτησε μέχρι αργά διασκεδάζοντας τους πολλούς επισκέπτες του φεστιβάλ. Ενώ στο χώρο των δραστηριοτήτων δεκάδες μαθητές διασκέδασαν με νεανικά συγκροτήματα.
