H Μαρία Πετεβή παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης στο περιοδικό Hello και τη δημοσιογράφο, Ελισάβετ Οικονόμου.
Η ηθοποιός που έγινε ευρέως γνωστή μέσα από το ρόλο της Πηνελόπης στις Άγριες Μέλισσες, μίλησε για το φινάλε της σειράς και εξέφρασε τα συναισθήματά της.
Το μεγάλο φινάλε των Άγριων Μελισσών είναι πλέον γεγονός. Μετά από τρεις συνεχείς σεζόν η επιτυχημένη σειρά του ΑΝΤ1 πέρασε χωρίς καμία αμφιβολία στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Πώς αισθάνεσαι που, έπειτα από τρία χρόνια καθημερινών γυρισμάτων, η σειρά τελείωσε κι εσύ θα αποχωριστείς τους αγαπημένους σου συναδέλφους;
Στη ζωή ενός ανθρώπου κάθε μετάβαση στην επόμενη σελίδα κρύβει χαρμολύπη, χαρά γι’ αυτό που έζησε και λύπη για το τέλος του ή το αντίστροφο. Από τη συγκεκριμένη δουλειά έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις και στιγμές γεμάτες συναισθήματα. Έχω ένα σακίδιο στην πλάτη μου γεμάτο γέλια, αγκαλιές, παιχνίδι, συγκίνηση και ενότητα μεταξύ όλων των συνεργατών.
Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα το τέλος, αυτή την τεράστια αλλαγή, γιατί δούλευα παράλληλα κάθε μέρα, οπότε δεν πρόλαβα να χαρώ τα τελευταία γυρίσματα και να καταλάβω ότι αυτό το όμορφο ταξίδι φτάνει στην ολοκλήρωσή του. Έχω την αίσθηση ότι θα χτυπήσει και πάλι το τηλέφωνο την Παρασκευή, όπως γινόταν πάντα, για να πάρω το πρόγραμμα της επόμενης εβδομάδας και να πάω για γύρισμα.
Είναι κάπως σοκαριστικό ότι όλο αυτό τελείωσε αν σκεφτείς πως για τρία χρόνια οι άνθρωποι με τους οποίους είχα τη μεγαλύτερη επαφή –περισσότερο κι από την ίδια μου την οικογένεια λόγω covid- ήταν οι συνάδελφοί μου από τη σειρά. Για τον ενάμιση χρόνο με τα lockdown και τα δεκάωρα γυρίσματα οι άνθρωποι αυτοί ήταν η μόνη μου καθημερινότητα. Τους αγάπησα πολύ, έγιναν οικογένεια για μένα. Βέβαια, ήταν τόσο μεγάλο το καστ, όπως και τα συνεργεία, που δεν είχα καθημερινά σκηνές με όλους τους συνεργάτες.
Στην τελευταία μου σκηνή, που γυρίστηκε την Παρασκευή 1η Ιουλίου, σπάραξα καθώς ήρθε μια πρώτη μικρή στιγμή συνειδητοποίησης ότι όλο αυτό θα είναι παρελθόν σε λίγο. Δεν πρόκειται να ξαναπώ αυτά τα λόγια ούτε να υποδυθώ αυτό το ρόλο. Μεγάλος αποχωρισμός, σαν να μου πήραν κάτι δικό μου ψυχικά, σαν κάτι να πέθανε για λίγο. Σκέφτηκα ότι θα είναι άλλη η ζωή και η καθημερινότητά μου από εδώ και πέρα. Η αλλαγή έχει πάντα πόνο και φόβο, αλλά ανοίγεται και κάτι καινούργιο.
