Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης παραχώρησε μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη στο περιοδικό Down Town και τον Γιάννη Τσιούλη, όπου αναφέρθηκε σε τοξικές συνεργασίες αλλά και στις δίκες που λαμβάνουν χώρα αυτή την περίοδο, του Πέτρου Φιλιππίδη και του Δημήτρη Λιγνάδη.
Έχετε βρεθεί σε τοξικά επαγγελματικά περιβάλλοντα; Πώς το έχετε διαχειριστεί;
Όποιος πει ότι δεν έχει βρεθεί, θα πει ψέματα. Αν έχεις δουλέψει στη ζωή σου, σε κάποια φάση θα βρεθείς σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι αναπόφευκτο. Αυτή είναι η ζωή, η συνύπαρξη του καλού και του κακού. Το ένα υπάρχει μέσα στο άλλο. Καθένας το διαχειρίζεται με διαφορετικό τρόπο κι από αυτήν τη διεργασία διαμορφωνόμαστε.
Αυτό που μπορώ να μοιραστώ είναι μια δική μου συνεργασία πριν από σχεδόν σαράντα χρόνια, που με πλήγωσε πολύ βαθιά εκείνη τη στιγμή και μου πήρε πολύ χρόνο να συνέλθω. Τότε ένιωσα ότι κάθε πιθανότητα να έχω σχέση ξανά στη ζωή μου με αυτόν τον άνθρωπο ήταν απίθανη. Μετά από σαράντα χρόνια έφτασα στο σημείο να πω ότι πλέον αυτόν τον άνθρωπο τον εκτιμώ. Κι αυτό είναι μια δική μου προσωπική νίκη γιατί ο χρόνος κι η δουλειά μου με έκανε να γιατρευτώ από αυτήν την «κακοποίηση» και να τη μετατρέψω σε προχώρημα δημιουργικό. Και να μπορέσω να τον συγχωρήσω και να τον αγαπήσω. Η συγχώρεση είναι μεγάλη ιστορία, σε πάει μπροστά.
Τη στιγμή αυτή εξελίσσονται δύο δίκες καλλιτεχνών που έχουν απασχολήσει την κοινωνία. Έχετε δει σε συναδέλφους
να συμπεριφέρονται με αλαζονεία χωρίς να υπολογίζουν τους γύρω τους;
Έχω δει αντίστοιχες συμπεριφορές στα σαράντα χρόνια μου στη δουλειά αυτή. Τους ανθρώπους που είναι υπόδικοι τους
γνωρίζω, γιατί έχω συνεργαστεί μαζί τους. Έχω πίστη στη δικαιοσύνη και περιμένω όπως όλοι το αποτέλεσμα της δίκης. Όσον αφορά στο δημόσιο διάλογο γύρω από τις υποθέσεις αυτές, θέλω να πω ότι με εξέπληξε πολύ, με τρόμαξε η συμπεριφορά κάποιων συναδέλφων όταν βγήκαν στην επιφάνεια οι καταγγελίες για τα πρόσωπα αυτά. Δίκασαν και καταδίκασαν πριν από τα δικαστήρια! Η
μεγαλύτερη κατάκτηση του Διαφωτισμού, το τεκμήριο της αθωότητας, καταργήθηκε με βάναυσο τροπο εν μία νυκτί. Είναι αγριευτικό να συμβαίνει αυτό. Κι ακόμα πιο αγριευτικό όταν συμβαίνει από ανθρώπους της τέχνης. Ακόμα κι αν μιλάμε για το μεγαλύτερο εγκληματία.
