Όλυμπος: Στα χνάρια των πρωτοπόρων

Ο ήλιος προσπερνά νωχελικά τη δαντελωτή κορυφογραμμή, η σκιά βαραίνει τον αέρα, η υγρασία οξύνει τη μυρωδιά του γκρίζου δολομίτη. Τέσσερις καλιακούδες διαγράφουν καμπύλες και βουτούν προς τα Καζάνια όπου κοχλάζει η πρωινή αχλή. Το φτέρωμα τους αναλάμπει στις τελευταίες ακτίνες που διαπερνούν την κόψη από το «V» ..το πιο βαθύ της κόψιμο.

Κάτω από αυτό ο βράχος πτυχώνεται σε μια αχνή ρωγμή που διατρέχει κάθετα την εύθραυστη πλαγιά και σβήνει στη σάρα της βάσης. Στη μέση της πτυχής αυτής, μια μικρή χρωματιστή κουκίδα στέκεται ακίνητη στο γκρίζο φόντο και άλλες δυο πασχίζουν να την φτάσουν. Πέρα χαμηλά ολόλαμπρο το Οροπέδιο των Μουσών. Τα δυο καταφύγια πολύβουο μελίσσι από τον κόσμο που έχει αρχίσει να συρρέει.

Τα σχοινιά κυλούν αβίαστα στο ασφαλιστήρι, ο Νίκος με τον Σπύρο ανεβαίνουν γρήγορα. Η διαδρομή προφανής, σχεδόν φωνάζει από μακριά να την σκαρφαλώσεις. Όχι τυχαία αυτή επιλέχθηκε από τον Emilio Comici να ‘ναι η πρώτη αναρρίχηση στον επιβλητικό Θρόνο του Δία, εκείνο το μακρινό καλοκαίρι του 1934 .

Το σκαρφάλωμα στα βουνά με νέους αναρριχητές είναι ένα προνόμιο και μια ευθύνη που δέχομαι με ευχαρίστηση και ας μην το αποζητώ πάντα. Η αναρρίχηση έχει να κάνει με τους ανθρώπους, με αυτούς που θα μοιραστείς και θα αναπολήσεις την εμπειρία.

Αυτή τη μέρα με την μικρή μας ομάδα από τον σύλλογο, βαλθήκαμε να ανακαλύψουμε τα χνάρια των πρωτοπόρων συνδυάζοντας την πρώτη γνωστή ολοκληρωμένη αναρρίχηση στη χώρα από τον βιρτουόζο Ιταλό αναρριχητή ..την θρυλική “Comici-Esher” στο Στεφάνι του Ολύμπου, με το περίφημο “Πέρασμα του Νάτση” τον δρόμο που ανακάλυψε ο πρώτος Έλληνας αναρριχητής Κ. Νάτσης το 1930, για να ενώσει τις ψηλότερες κορυφές του βουνού.

Δεν νομίζω, να υπάρχει καλύτερη εισαγωγή στην ορεινή αναρρίχηση για έναν αρχάριο. Αλλά και πιο ενδιαφέρουσα διαδρομή για την κορυφή, οπού κάποιος μπορεί να γευτεί με ένταση όλο το αλπικό μεγαλείο αυτού του βουνού.

Συνεχίζουμε, μια σχοινιά έχει απομείνει μέχρι την κορυφογραμμή του Στεφανιού. Η διαδρομή ως εδώ ήταν εύκολη μέσα σε δίεδρα ..κατά την παράδοση. Ο βράχος σχετικά συμπαγής αν και κάπως λειασμένος από τους τόσους που έχουν πάρει ήδη αυτόν τον δρόμο, μαζί με τα σκόρπια καρφιά σημάδια τίνος πράγματός; Ανακούφισης, προειδοποίησης, τέχνης, ζωής στο κάθετο; Ο χώρος έχει μια κρίσιμη συμπεριφορά στην ορθοπλαγιά και ο χρόνος ρέει πότε ελαφρύς, πότε πυκνός.

Η πτυχή στα τελευταία μέτρα στενεύει και γίνεται σχεδόν απόκρημνη. Το χρώμα τώρα ζωηρεύει σε χρυσαφένιους τόνους μπλε. Δεν χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να βγεις στον ανοικτό ορίζοντα. Πάνω στην στενή κορυφογραμμή μια θαλπωρή ο ήλιος, στα μάτια των νεαρών συντρόφων καθρεπτίζεται η αλήθεια. Χαρά, ικανοποίηση, περηφάνια, θαυμασμός, ξαλάφρωμα; Για την κορυφή, έχουμε πάντως ακόμη δρόμο.

Στο λούκι του Στεφανιού ο προσανατολισμός δεν είναι εύκολος. Το πέρασμα είναι μικρό και κρύβεται πίσω από ένα ασταθή όγκο. Η τραβέρσα στρίβει, στενεύει, κατεβαίνει ένα σκαλοπάτι και έπειτα φαρδαίνει αναπάντεχα. Στη διασέλα της Στριβάδας ο ήχος αντηχεί με αντίλαλο. Εκεί μας περιμένει η υπόλοιπη ομάδα να δεθούμε με σχοινιά πάλι. Η ανηφορική ράμπα απαιτεί ελάχιστη ασφάλιση και το πέτρινο στένωμα οδηγεί σε ένα οριζόντιο πατάρι φορτωμένο με πρώιμο χιόνι και μια άβυσσο να χάσκει από κάτω του μέχρι τα μεγάλα Καζάνια.

Αντικριστά λείες πλάκες, σκοτεινές χαραδρώσεις θάλλουν στο Σκολιό. Αυτός ο πάνω κόσμος παραείναι όμορφος για να έχουμε επίγνωση του. Τώρα εμείς χαζεύουμε τον τοίχο ψηλά από το πατάρι. Είναι κάθετος και η έκθεση έντονη. Το χρώμα εξασθενεί σε τόνους του γκρι, του καφέ, του μαύρου, το πέρασμα απαιτεί όλη μας την προσοχή.

Θαυμάζουμε τον εμπνευστή αυτού του δρόμου. Μόνος, χωρίς σχοινί, σε αυτόν τον βράχινο λαβύρινθο. Κάθε επανάληψη δεν είναι πάρα η λειψή αναπαράσταση της αρχικής ανάβασης. Συνήθως χρειάζεται να επιστρατεύσεις την φαντασία σου για να νοιώσεις κάτι από την ενέργεια και την μαγεία που παρακίνησε τους πρωτοπόρους.

Το σχοινί διατρέχει τους βράχινους πύργους που κρύβουν την θέα στο οροπέδιο. Οι φιγούρες των συντρόφων προβάλλουν μια-μια στην τελική κόψη. Λίγο πριν τον Μύτικα δικαιολογημένα θα σε καταβάλει η απεραντοσύνη. Μη σταθείς εκεί. Μια φωτογραφία είναι αρκετή.

Τη μαγεία δεν θα την αποτυπώσεις μέσα από τα χαμογελαστά πρόσωπα της ομάδας στην κορυφή. Αν νομίζεις ότι η αναρρίχηση είναι ψυχαγωγία, άσκηση ή άθλημα, τότε αυτό θα ‘ναι για σένα. Αν επιλέξεις να να διαβείς το ιερό τέμπλο και μυηθείς στα μυστήρια του, η αναρρίχηση μπορεί να σου προσφέρει μια βαθύτερη ταύτιση με την φύση, μια πιο ειλικρινή σύνδεση με το εγώ σου και ένα τρόπο ζωής με στόχους ..πάνω από το χώμα, κατορθωτούς με αυτοπεποίθηση, θάρρος και χάρη.