Είναι γνωστό πως η Χρύσα Ρώπα δε μασάει τα λόγια της και λέει πάντα τα πράγματα με το όνομά τους χωρίς να φοβάται τις αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει. Με αφορμή τη συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ “Η τούρτα της μαμάς” η γνωστή ηθοποιός μίλησε στην εφημερίδα Realnews και δε θα μπορούσε να μην αναφερθεί και στις καταγγελίες που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα στον χώρο του θεάτρου. Η ηθοποιός παραδέχεται ότι έχει συνεργαστεί με τα πρόσωπα που έχουν καταγγελθεί αλλά πλέον δε θέλει να τους ξαναδεί.
Το “πακέτο” με την καραντίνα πως το βιώνεις;
Στην πρώτη καραντίνα έπαιζα δυστυχώς με τον Κώστα Σπυρόπουλο στο “Toc-toc”. Kάναμε μεγάλη περιοδεία και Δευτέρα -Τρίτη γυρίζαμε και παίζαμε στο θέατρο “Ηβη”. Με το που πάγωσαν όλα ήμουν τόσο ταλαιπωρημένη που κοιμόμουν 20 μέρες συνέχεια. Το είχα απόλυτη ανάγκη.
Δε μπορώ να μη σταθώ και στο “δυστυχώς” που είπες. “Δυστυχώς έπαιζα με τον Σπυρόπουλο”.
Δυστυχώς, εννοείται δυστυχώς μετά από όλα αυτά που έμαθα. Είχα παίξει και με τον Κιμούλη και με τον Φιλιππίδη. Με τον Λιγνάδη όχι. Δε θα ήθελα να συνεργαστώ ξανά με ανθρώπους που φέρονται έτσι σε συναδέλφους. Αν και διαφέρουν οι υποθέσεις. Με τον Γιώργο παίζαμε μαζί στο “Όλα σε μια νύχτα” που είχε κάνει -μαζί μας ήταν και η Λέχου. Η υπόθεση μας ήθελε τρία ζευγάρια επί σκηνής σε τρία κρεβάτια και φώτιζε στιγμές από τις νύχτες τους. Εγώ με τον Ορέστη Τζιόβα κάναμε ένα φοβερό δίδυμο… Ποτέ δεν ξέραμε, δεν ήταν σαν τους άλλους που δεν ξέραμε. Γιατί πας και δουλεύεις μαζί του αγάπη μου; Γενικά μιλάω, όχι ειδικά. Σκοτώνοντας να παίξουν μαζί του. Αυτή την αλήθεια καταθέτω. Δεν τον υπερασπίζομαι, τοποθετούμαι δημόσια. Ήμουν μαζί του, μαζί τους σε αυτή την παράσταση. Και δεν είδα κάτι. Πίναμε καφέδες, ήμασταν μαζί. Λένε πως τα έκανε κρυφά στο αυτί τους, δίπλα ήμουν. Υπήρχε και προσωπική σχέση τότε μεταξύ τους. Τι να πω; Δεν ήμουν και φίλη με την Κατερίνα να με εμπιστευτεί. Ξανατονίζω, δεν την αμφισβητώ, απλά απορώ πως δεν είδα κάτι.
Θα ξαναπήγαινες να παίξεις με τον Σπυρόπουλο;
Έχεις τρελαθεί; Τον Κωστάκη τον ήξερα από παλιά… Κάναμε τα πτώματα σε μια παράσταση, στην “Ηλέκτρα” το 84. Με την Αλίκη, τον Λεμπέση… Ένα παιδί που πολύ συμπαθούσα. Και έπειτα άκουσα αυτά. Τρελάθηκα. Δεν ήξερα. Με αυτά τα κορίτσια δεν παίξαμε ποτέ, δεν ήπιαμε καφέ να ξέρω κάτι. Αν ήξερα νομίζω θα ήταν αλλιώς όλα. Θα είχα βάλει ένα φρένο. Δεν είχα κάτι να χάσω και δεν σου το παίζω “μάγκας”. Έχω τρελαθεί με όλα αυτά. Δε θα ξανασυνεργαζόμουν με κανέναν τους και ας τους αγάπησα και ας τους θεώρησα δικούς μου…. εκτός του διευθυντή. Δε θέλω να τους ξανασυναντήσω ούτε στη σκηνή ούτε στη ζωή. Δυστυχώς δούλεψα μαζί τους αλλά δεν το ξανακάνω. Για τον Λιγνάδη τι να πω; Είναι άρρωστος. Είχα ακούσει από μια φίλη μου που δούλευε στο αεροδρόμιο, πως υπήρχε έντονη αναστάτωση στην οικογένειά του, με τον μικρό γιο, πως κάτι συμβαίνει, αλλά δεν έδινα βάση. Το θεωρούσα κακό κουτσομπολιό και δεν έδωσα σημασία. Σεβόμουν τον πατέρα του.
Αυτοί και αυτές που μίλησαν είχαν κότσια. Άνοιξαν τα στόματα. Καθαρίζει το τοπίο;
Kαθαρίζει ναι! Ο φόβος φυλάει τα έρημα. Και δε θα τολμήσουν κάποιοι να κάνουν αυτά που έκαναν οι άλλοι και τα θύματα πλέον θα κάνουν κατευθείαν την καταγγελία τους.
