Για την περιπέτεια που πέρασε στην τρυφερή ηλικία των 7 ετών και την ανάγκασε για μήνες να κυκλοφορεί με γύψο μέχρι το στήθος μίλησε στο περιοδικό «Λοιπόν» και τη Ρενέ Σαραντινού η ηθοποιός Φωτεινή Ντεμίρη. Η ίδια αποκαλύπτει πως η δυσκολία αυτή που αντιμετώπισε τότε και που κουβαλάει μαζί της μέχρι σήμερα έγινε και ο λόγος που μεγαλώνοντας άρχισε να σκέφτεται τα πάντα με την πιο αισιόδοξη πλευρά τους.
Πώς αντιμετωπίζεις την κατάσταση που βιώνουμε;
Θέλω να ελπίζω ότι θα εμβολιαστούμε όσοι περισσότεροι γίνεται, ότι ο ιός δεν θα έχει να κατοικήσει κάπου, θα εξαφανιστεί ή θα περιοριστεί πάρα πολύ. Μου αρέσουν τα αισιόδοξα σενάρια, είμαι φύσει αισιόδοξη. Δε γίνεται αυτός ο… πόλεμος, πρέπει να ξαναβρούμε τις ζωές μας. Όσο κι αν λέμε ότι το παλεύουμε, μας έχει κάνει κακό. Φοβάμαι την επόμενη μέρα, θα έχω τη δύναμη και το κουράγιο να βγω έξω; Παθαίνεις μια αγοραφοβία… Θέλω να κάθομαι μέσα στο σπίτι, έχουμε απομονωθεί, έχουμε πάθει ενός είδους κατάθλιψη. Εκεί που “πέφτω”, βρίσκω το κουράγιο και “σηκώνομαι”, δεν με παίρνει από κάτω. Έχω αισιοδοξία από τη γέννησή μου, ίσως γιατί έχω περάσει πάρα πολύ δύσκολα, όταν ήμουν μωρό.
Ποια δυσκολία αντιμετώπισες όταν ήσουν μωρό;
Είχα κάποια θέματα υγείας που έπρεπε να ξεπεράσω. Ήμουν στην ηλικία των 7 ετών, είχα συνείδηση. Κάποια θέματα υγείας που είχα τότε, με κρατούσαν καθηλωμένη στο κρεβάτι.
Τι είχε συμβεί;
Είχα γενική συγγενή εξάρθρωση στα ισχία. Είχα περπατήσει, αλλά έπρεπε στην ηλικία των 7 ετών να χειρουργηθώ, για να μου επαναφέρουν τα οστά, να τα βάλουν στη θέση τους. Δεν είχα περπατήσει σωστά, τα κόκκαλα είχαν δέσει λάθος, γιατί δεν το είχαν καταλάβει οι δικοί μου. Όταν τα κατάλαβαν, είδαν ότι δεν περπατάω σωστά, πήγαινα λίγο “βάρκα γιαλό”, το οποίο μου έμεινε λίγο και μετά… (γέλια). Έπρεπε να μεγαλώσω λίγο, να δέσουν τα κόκκαλα και μετά να χειρουργηθώ. Ήταν να το περάσω, γιατί άλλα παιδιά στην ηλικία μου το πέρασαν φορώντας μια διπλή πάνα, όταν ήταν μωρά, κι έτσι πέρασε. Εγώ, χρειάστηκε να μείνω μήνες φορώντας γύψο μέχρι το στήθος, μ’ ένα μηχάνημα που μου κρατούσε μόνιμα τα ποδιά ανοιχτά. Ένα παιδάκι να βρίσκεται έτσι πολύ καιρό… Μέχρι τα 7,5 που έκανα εγχειρήσεις… Μετά πέρασε αυτό, όπου στα 8 μου, ήμουν μια χαρά και περπατούσα καλά. Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα για αρκετά χρόνια. Αυτό μου έδωσε δύναμη και μ’ έκανε να είμαι ευγνώμων για πολλά απλά πράγματα.
Ταλαιπωρήθηκες πάρα πολύ όταν ήσουν μικρούλα…
Πάρα πολύ, γι’ αυτό σου λέω ότι ίσως από εκεί άντλησα την αισιοδοξία και τη δύναμη. Έχω να θυμηθώ πολύ δυσάρεστα πράγματα. Ρωτούσα τη μαμά μου: “Μαμά, εγώ με γύψο γεννήθηκα;”. Έχω μια αδελφή, 2,5 χρόνια μεγαλύτερη, που είναι τελείως διαφορετική από μένα, εμφανισιακά αλλά και ως χαρακτήρας, η μία μοιάζει στη μαμά, κι η άλλη στον μπαμπά, είμαστε πολύ αγαπημένες. Της είχα μεγάλη αδυναμία. Παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια και το έχω ξεπεράσει, είναι πολύ δυσάρεστη ανάμνηση, όταν το θυμάμαι…
Η πίεση φέρνει στη θύμησή μας δυσάρεστες αναμνήσεις;
Όταν πιέζεσαι και είσαι σε δύσκολη κατάσταση, όλα είναι πιο… σκούρα στα χρώματα, αλλά αυτό αλλάζει.
