Ο ηρωικός φοιτητής
Ο 20χρονος Ανδρέας Αλικανιώτης, φοιτητής στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού, όχι μόνο σώθηκε, αλλά και έσωσε. Τουλάχιστον δέκα συνεπιβάτες του από το δεύτερο βαγόνι. Παρ’ όλα αυτά, η φράση «ήταν νέοι άνθρωποι» είναι από μόνη της ένα βίαιο χτύπημα. Κυρίως διότι αποτυπώνει την αλήθεια, εφόσον κατά το πλείστον είναι νέοι -φοιτητές, στρατιώτες στη θητεία τους, εργαζόμενοι- αυτοί που συνηθίζουν να ταξιδεύουν με τον σιδηρόδρομο και ειδικά στο δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη.
Νέοι, όπως και ο Ανδρέας, ο οποίος εξομολογήθηκε για το δυστύχημα ότι «ήταν εικόνες που δεν πίστευα ποτέ πως θα έβλεπα στη ζωή μου. Δεν πίστευα πως θα ζήσω ποτέ κάτι τέτοιο. Τη στιγμή της σύγκρουσης εγώ μιλούσα στο τηλέφωνο. Ακούστηκε ένα εκκωφαντικό “μπαμ”, κάτι σαν έκρηξη. Προς στιγμήν αποδέχτηκα τον θάνατό μου. Σκέφτηκα τους δικούς μου, την οικογένειά μου, ότι δεν θα προλάβω να τους πω ούτε γεια. Είχα τρομάξει πάρα πολύ. Εσβησαν αμέσως τα φώτα στο τρένο και πολλά, όχι όμως όλα, τα κρύσταλλα των παραθύρων έσπασαν. Το δικό μου τζάμι το έσπασα με μια βαλίτσα, καθώς δεν μπορούσαμε να βρούμε το ειδικό σφυράκι που υπάρχει στα παράθυρα των τρένων. Σε κάθε καμπίνα ήμασταν έξι άτομα. Εγώ εκσφενδονίστηκα και βρέθηκα στις απέναντι θέσεις, με αποτέλεσμα να τραυματιστούμε μεταξύ μας. Εκείνη την ώρα υπήρξε φωτιά γύρω από το βαγόνι μας, αλλά όχι στο εσωτερικό.
Υπήρχαν έντονες αναθυμιάσεις. Από τη θερμότητα έπαθα εγκαύματα. Βρέθηκα στο πάτωμα του τρένου καταπατημένος, κατάφερα όμως να σηκωθώ. Κατόπιν, μαζί με άλλους φοιτητές, ανάψαμε τους φακούς των κινητών μας. Και τότε είδαμε κόσμο αιμόφυρτο. Ανθρώπους πανικόβλητους να κλαίνε και να ζητούν βοήθεια. Καταφέραμε μαζί με άλλα άτομα και βοηθήσαμε κάποιους επιβάτες, βοηθήσαμε άτομα που ήταν βαριά τραυματίες, εγκαυματίες, κάποιες κοπέλες που δεν είχαν τη δύναμη να κινηθούν. Καθησυχάσαμε τον κόσμο και καταφέραμε να απεγκλωβίσουμε αρκετούς. Βρήκαμε τρόπο να βγούμε από το βαγόνι. Εκεί μέσα ήμασταν τουλάχιστον 50 άτομα. Ο μόνος τρόπος που υπήρχε ήταν να πηδήξουμε έξω από το παράθυρο της πλευράς που είχε έρθει πάνω, γιατί το τρένο είχε συρθεί, είχε μετατοπιστεί, είχε γείρει κατά περίπου 45 μοίρες. Επρεπε, λοιπόν, από το παράθυρο να πηδήξουμε κάτω στο χαντάκι του δρόμου, υπήρξε ένα παράθυρο σπασμένο, ένα παράθυρο ανοιχτό. Ηταν το παράθυρο αυτό μέσα από το οποίο πηδήξαμε».
Και τότε, μέσα στη νύχτα, δίπλα στην πυρκαγιά που ξέσπασε σε ένα μέρος των συντριμμιών, ο Ανδρέας Αλικανιώτης θυμάται ότι αντίκρισε, ξεκάθαρα, διαμελισμένους ανθρώπους: «Είδα άτομα ακρωτηριασμένα, που είχε κοπεί το πόδι τους, είδα άτομα σκισμένα στο σώμα τους. Ηταν ζωντανοί οι άνθρωποι και τους κράτησα συντροφιά μέχρι να έρθει βοήθεια. Η Πυροσβεστική ήρθε αρκετά γρήγορα. Μία κοπέλα που είχε σοβαρά τραύματα, μου είπε: “Θα μείνω ανάπηρη”. Προσπαθούσα να την ηρεμήσω έως ότου την παραλάβει το ΕΚΑΒ».
Εμοιαζε ζωντανή
Στο συρμό IC62 επέβαιναν περίπου 350 άτομα. Ανάμεσά τους, νεαρά ζευγάρια. Οπως η 23χρονη Ιφιγένεια από τα Γιαννιτσά με τον συνομήλικο σύντροφό της. Εκείνη χάθηκε και χρειάστηκαν δύο 24ωρα έως ότου ταυτοποιηθεί το πτώμα της. Η οικογένειά της αναζητούσε την Ιφιγένεια από τα μεσάνυχτα της Τρίτης, ελάχιστα λεπτά αφότου κυκλοφόρησε η είδηση του δυστυχήματος. Συγγενείς και γνωστοί της απηύθυναν απεγνωσμένες εκκλήσεις μέσω Facebook, Twitter, Instagram κ.λπ. παρακαλώντας οποιονδήποτε ήξερε κάτι για την τύχη της Ιφιγένειας να επικοινωνήσει. Εντέλει, το πτώμα της ταυτοποιήθηκε την Πέμπτη, με τη μέθοδο της ανάλυσης και σύγκρισης DNA.
Η περίπτωσή της είναι ιδιάζουσα -και έτι τραγικότερη- διότι έως την απολύτως τελευταία στιγμή υπήρχαν βάσιμες ελπίδες ότι η Ιφιγένεια ήταν ζωντανή. Τραυματισμένη ίσως, αλλά ζωντανή, κι αυτό διότι ο σύντροφός της θυμάται να ανιχνεύει σφυγμό την τελευταία φορά που την είδε.
Η Ιφιγένεια, φοιτήτρια Διοίκησης Επιχειρήσεων, καθόταν στη θέση 67, στο τρίτο βαγόνι σε ένα ταξίδι με προορισμό τα Γιαννιτσά, τον τόπο της καταγωγής της. Μετά τη σύγκρουση, εκείνη είχε χάσει τις αισθήσεις της, αλλά ο αρραβωνιαστικός της ψηλάφησε το σώμα της και εντόπισε -ή πίστεψε πως εντόπισε- σφυγμό. Οταν οι διασώστες έφτασαν κοντά του, εκείνος τους φώναξε: «Κοιτάξτε την κοπέλα μου! Πάρτε την κοπέλα μου! Είναι ζωντανή!». Εντούτοις, για τις επόμενες δύο ημέρες η Ιφιγένεια δεν θα εμφανιζόταν πουθενά, σε κανέναν κατάλογο, είτε μεταξύ των ζώντων και τραυματιών, είτε των νεκρών.
Ο δικηγόρος της οικογένειας Στέλιος Σούρλας επιβεβαίωσε με δήλωσή του τον θάνατο της Ιφιγένειας. Και όπως περιέγραψε στο «ΘΕΜΑ», «όπως μας είπε ο αρραβωνιαστικός της κοπέλας, είχε σφυγμό, αλλά και αίματα στο κεφάλι, στο πρόσωπο κ.λπ.». Ο σύντροφος της Ιφιγένειας σώθηκε με μερικά, όχι ιδιαιτέρως βαριά, εγκαύματα. Εκείνη κηδεύτηκε στον τόπο της το Σάββατο.
Δεκάδες δράματα
Ενας 54χρονος αστυνομικός από τη Θεσσαλονίκη σκοτώθηκε μαζί με τον 15χρονο γιο του. Δύο χρόνια πριν είχε χάσει τη σύζυγό του από καρκίνο. Επαιρνε κουράγιο να συνεχίσει από το εγγονάκι του.
Επίσης από τη Θεσσαλονίκη, αλλά μόλις 23 ετών, ένας πυροσβέστης ταξίδευε μαζί με τη σύντροφό του. Την ώρα της σύγκρουσης βρίσκονταν στο βαγόνι-εστιατόριο, από το οποίο δεν θα έβγαιναν ποτέ ξανά ζωντανοί.
Η Θώμη, η Χρυσή και η Αναστασία Π., 20χρονες δίδυμες αδελφές οι πρώτες και εξαδέλφη τους η τρίτη, φοιτήτριες από την Καλαμπάκα, ταξίδευαν για πρώτη φορά με τρένο. Από τα σώματά τους δεν απέμεινε σχεδόν τίποτα. Η ταυτοποίηση των πτωμάτων κατέστη δυνατή μόνο με την ανάλυση δειγμάτων DNA, γεγονός που ενέτεινε στο έπακρο το θλιβερό, το αδιανόητα μακάβριο και αποτρόπαιο στοιχείο μιας άδικης, μάταιης, μαζικής θυσίας.
Κι όμως, η τριάδα αυτών των κοριτσιών, όσο χαρακτηριστική και αν είναι, δεν «διεκδικεί» τον τίτλο της πλέον τραγικής περίπτωσης από όσες άφησε πίσω της ο όλεθρος των Τεμπών. Το μόνο που μένει να διεκδικηθεί, άλλωστε, προς τιμήν όσων είχαν την ατυχία να κόψουν εισιτήριο για ένα τρένο χωρίς επιστροφή είναι η μνήμη που θα αποτρέψει την επανάληψη.
