Είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται εδώ και χρόνια στις συνοικίες της Λάρισας με πολλούς Λαρισαίους να αναρωτιούνται ολοένα και περισσότερο, τι ακριβώς συμβαίνει με αυτό το παράξενο φαινόμενο, το οποίο παρεμπιπτόντως δεν είναι μόνο λαρισινό φυσικά, αλλά παγκόσμιο.
Βέβαια το φαινόμενο ακολουθούν διάφοροι μύθοι για το τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει ή να συμβολίζει μια τέτοια παράξενη πράξη.
Στη Λάρισα στις συνοικίες της Νεάπολης και της Φιλιππούπολης παρατηρείται πιο έντονα, καθώς σε κεντρικούς δρόμους τους, υπάρχουν πολλά ζευγάρια αθλητικών παπουτσιών που αιωρούνται από τα καλώδια της ΔΕΗ.
Η μία εκδοχή λοιπόν λέει πως πίσω αυτά τα κρεμασμένα παπούτσια κρύβεται ένα ολόκληρο… έθιμο ή αλλιώς ένα… underground κίνημα.
Είναι το Shoefiti το κίνημα που ήρθε και στην Ελλάδα. Παιδιά που αγαπούν τα γκράφιτι θα πουν ότι πρόκειται περί ξενόφερτης τέχνης και έκφρασης, η οποία όμως ταιριάζει άριστα με το αστικό τοπίο του κέντρου. Ο δημιουργός του όρου, Εd Kohler, είχε πάει ένα βήμα παραπέρα την εξήγηση του «φαινομένου». Κατά τον ίδιο τα παπούτσια κρεμασμένα τα καλώδια αποτελούν έναν σύμβουλο διαδικτυακού marketing από τη Μινεάπολη των ΗΠΑ και συγκεκριμένη πρακτική συνήθως παρατηρείται σε υποβαθμισμένες περιοχές και αποτελεί ένα είδος καλλιτεχνικής υπογραφής.
Για πολλούς τα κρεμασμένα αθλητικά παπούτσια, γνωστών brand, στα καλώδια είναι ένα σημάδι της αστικής αποσύνθεσης, παρακμής και ερήμωσης μιας περιοχής. Ειδικότερα το κίνημα αυτό για αυτούς δείχνει πως τα παπούτσια που φτιάχτηκαν για να μας προστατεύουν από την άσφαλτο, ξαφνικά χάνουν την ιδιότητά τους, κρέμονται από καλώδια ψηλά στον ουρανό και πλέον αχρηστεύονται.
Βέβαια το φαινόμενο που έκανε την εμφάνιση του στις ΗΠΑ του ’90 γρήγορα πήρε κι άλλες πιο underground ερμηνείες. Υπάρχουν και οι παρατραβηγμένες και σκοτεινές ιστορίες.
Στην Αμερική υπάρχει η εξήγηση ότι τα πρώτα παπούτσια κρεμάστηκαν από συμμορίες αγοριών που έκαναν μπούλινγκ σε παιδιά του σχολείου τους. Τα ανάγκαζαν δηλαδή να βγάζουν τα παπούτσια και τους τα πετούσαν πάνω στα καλώδια για να γυρίσουν στο σπίτι ξυπόλυτα.
Άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν έθιμο των στρατιωτών. Πετούσαν τα άρβυλα μόλις ολοκλήρωναν τη στρατιωτική τους θητεία. Μία άλλη θεωρία είναι ότι τα πετάνε παρθένοι μετά την πρώτη τους σεξουαλική επαφή ή μαθητές, μετά την ολοκλήρωση της σχολικής χρονιάς. Και στις δυο περιπτώσεις είναι σημάδι απελευθέρωσης. Άλλοι πιστεύουν ότι οι μαφιόζοι πετούσαν παπούτσια στα καλώδια, ώστε να «μαρκάρουν» την περιοχή τους. Έτσι, προειδοποιούσαν την αστυνομία να μην πλησιάζει στο έδαφός τους. Πρόκειται δηλαδή για μια άτυπη συμφωνία ανάμεσα στους εγκληματίες και τις αρχές.
Για άλλους σημαίνει ότι στην περιοχή μπορεί κάποιος να βρει εύκολα ναρκωτικές ουσίες και ότι εκεί δρουν συμμορίες. Πάντως αυτό το… έθιμο υπάρχει σε πολλές χώρες. Μπορεί δηλαδή κανείς να βρει παπούτσια κρεμασμένα σε καλώδια από την Ισπανία, τη Γερμανία και την Αγγλία, την Τσεχία και τη Γαλλία, έως την Αυστραλία, τις ΗΠΑ και τον Καναδά.
Ποιος είναι ακριβώς ο λόγος ουδείς γνωρίζει, καθώς μπορεί στη Λάρισα απλά να αποτελεί μια πράξη μίμησης του ξενόφερτου… εθίμου.
