Η 8η Μαρτίου δεν είναι γιορτή. Είναι ένα καμπανάκι πως ο κόσμος παραμένει στρεβλός. Είναι υπενθύμιση.
Υπάρχει για να θυμίζει τις αέναες μάχες ενός αγώνα που συνεχίζεται ακόμα αδιάκοπος σε όλη την υφήλιο, σε χώρους εργασίας και κοινοβούλια, σε ανήλιαγα υπόγεια και πίσω από τις κουρτίνες. Ενός αγώνα για το προφανές, για το αυτονόητο: πως δεν μπορεί να μιλάμε για ανθρωπότητα όταν το ένα μισό της δεν απολαμβάνει τον σεβασμό που του πρέπει,.
Όταν οι γυναίκες τοποθετούνται στην «θέση τους», η οποία καταφανώς βρίσκεται ένα σκαλί χαμηλότερα από εκείνη του έτερου μισού μιας κοινωνικής πραγματικότητας χτισμένης επί αιώνες από άντρες.Η 8η Μαρτίου δεν είναι γιορτή. Είναι ένα καμπανάκι πως ο κόσμος παραμένει στρεβλός. Είναι υπενθύμιση. Υπάρχει για να θυμίζει τις αέναες μάχες ενός αγώνα που συνεχίζεται ακόμα αδιάκοπος σε όλη την υφήλιο, σε χώρους εργασίας και κοινοβούλια, σε ανήλιαγα υπόγεια και πίσω από τις κουρτίνες. Ενός αγώνα για το προφανές, για το αυτονόητο: πως δεν μπορεί να μιλάμε για ανθρωπότητα όταν το ένα μισό της δεν απολαμβάνει τον σεβασμό που του πρέπει,. Όταν οι γυναίκες τοποθετούνται στην «θέση τους», η οποία καταφανώς βρίσκεται ένα σκαλί χαμηλότερα από εκείνη του έτερου μισού μιας κοινωνικής πραγματικότητας χτισμένης επί αιώνες από άντρες.
Η «Ημέρα της Γυναίκας» υπάρχει για να θυμίζει τις ράφτρες στις βιοτεχνίες κάτεργα της Νέας Υόρκης που το 1908 ύψωσαν την φωνή τους, για πρώτη φορά οργανωμένες σε μικρές κινητοποιήσεις, διεκδικώντας εργασιακά δικαιώματα. Η 8η Μαρτίου ορίστηκε ως ημέρα τιμής και μνήμης για εκείνες τις γυναίκες που ξεσηκώθηκαν για να διεκδικήσουν δίκαιες απολαβές και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.
Οι μαθητές του Α2΄ και του Α3 ΄ Γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου Καρδίτσας τίμησαν τη συγκεκριμένη μέρα με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Διάβασαν κείμενα για ιδιαίτερες προσωπικότητες γυναικών, όπως η Μαρί Κιουρί, η Φρίντα Κάλο, η Μαλάλα κ.α. συζήτησαν, προβληματίστηκαν και αποτύπωσαν δημιουργικά και καλλιτεχνικά τις σκέψεις τους.
