Ο Αλέν Ντελόν και ο Ζαν Πολ Μπελμοντό πιάνονται στα χέρια για τα μάτια της «Λόλα» στην αρχή της διάσημης ταινίας “Borsalino” σε σκηνοθεσία του Ζακ Ντερέ, αλλά στην πορεία συμμαχούν και προσπαθούν να πάρουν τα ηνία από τους μέχρι τότε «βασιλιάδες» του υποκόσμου της Μασσαλίας και να γίνουν αυτοί οι αρχηγοί της πόλης….
Η ταινία μπορεί να γυρίστηκε το 1970 αλλά η αίσθηση που έκανε στην Ελλάδα κράτησε έντονη την πρώτη δεκαετία και ενέπνευσε τον Μίμη Σάντα που βρέθηκε στη Λάρισα από την Λευκάδα και τον Αγοραστό Ζιάρα να ανοίξουν στην οδό Ανθίμου Γαζή τη «Borsalino», το καφέ μπαρ που άφησε εποχή στην πόλη και ανάθρεψε τους Λαρισαίους μαθητές του κέντρου… Ο κ. Μίμης και ο κ. Αγοραστός κατάφεραν, σαν άλλοι κινηματογραφικοί πρωταγωνιστές, το 1979 να δημιουργήσουν ένα μαγαζί, αντισυμβατικό για την εποχή του, που παρέμεινε διαχρονική αξία μέχρι το 2004 οπότε και έκλεισε οριστικά κάνοντας ένα κύκλο 25 ετών στη διασκέδαση της πόλης.
Όταν άνοιξε τον Σεπτέμβριο του 1979, η Borsalino αποτέλεσε μια διαφορετική πρόταση για τη Λάρισα, καθώς ήταν το πρώτο μαγαζί που λειτούργησε ως καφέ μπαρ με τις χαρακτηριστικές ξύλινες πολυθρόνες. Τα πρώτα χρόνια ήταν ένα ανδρικό μαγαζί, στέκι των μηχανόβιων της πόλης με μηχανές μεγάλων κυβικών. Από τη Borsalino «ξεκινούσαν» οι κόντρες μια και εκεί κανονίζονταν οι συμφωνίες και τα ραντεβού στα ΚΑΤΕ-ΚΑΤΕΕ που ήταν το σημείο εκκίνησης. Τα στοιχήματα γινόταν επί χρήμασι και μερικές φορές αντί για λεφτά αφορούσαν τις άδειες από τις μηχανές. Στη Bosralino γινόταν και τα ραντεβού για τις κόντρες με τους Βολιώτες που είχαν μεγάλη σημασία τότε· ήταν γεγονός… Τα κορίτσια πιο λίγα, πήγαιναν με τις σχολικές ποδιές και άλλαζαν στο πατάρι ρούχα.
Λίγα χρόνια αφότου άνοιξε για το κοινό, στο ιδιοκτησιακό σχήμα μετείχαν ο Σταύρος Ευθυμιάδης και ο Βασίλης Ζιάρας, αδερφός του Αγοραστού. Είναι περίπου η εποχή που η Borsalino αλλάζει χαρακτήρα. Οι μηχανόβιοι αποχωρούν, τα σχολεία γίνονται μικτά και τα κορίτσια αρχίζουν να βγαίνουν έξω. Η Borsalino γίνεται ένα καφέ, όπου καταναλώνονται τεράστιες ποσότητες από φραπέ και «ουράνια τόξα», όπως αποκαλούσαν οι θαμώνες τον γλυκό φραπέ με γάλα. Καταφέρνει όμως τα βράδια να παραμείνει ποτάδικο και να κρατήσει το μουσικό της χαρακτήρα με rock ρεπερτόριο που παίζει δυνατά αλλά δεν αγγίζει ποτέ το πιο σκληρο rock προφίλ του Legend στην Απόλλωνος.
Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τις αρχές της δεκαετίας του ΄80, όταν στην περιοχή δεν υπήρχε τίποτα – το Μονοπώλιο στην Αθανασίου Διάκου άνοιξε 7 χρόνια μετά το 1897. Με το που άνοιξε βέβαια το Μονοπώλιο, τα δύο μαγαζιά έγιναν συγκοινωνούντα δοχεία… οι παρέες νεαρών ξεκινούσαν από το Borsalino και κατέληγαν στο πρώτο club στο κέντρο της πόλης τότε. Μια στιγμή στην ιστορία της Borsalino που δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστή, είναι ότι για δύο χρόνια από το 1980-1982 άνοιξε και η Borsalino 2 ένα rock club στην οδό Φαρσάλων στο ύψος του Στρατοπέδου του Μπουγά…
Μέχρι το 1996 πορευτήκαν όλοι μαζί οι τέσσερις ιδιοκτήτες. Μετά έμειναν ο Σταύρος Ευθυμίαδης και ο Αγοραστός Ζιάρας. Ο Σταύρος επιμελείται της μουσικής στο πικάπ και για όλους μας γίνεται ο αγαπητός «Ζεράρ»… Αργότερα παίζει και ο Βασίλης Βάιλας, Κώστας Πέτρας, Δημήτρης Χουλιάρας, Κώστας Σέχος, Αντώνης Ιορδανίδης, Dj Manolo, Μπάμπης Λίτσιος.
Με τη Borsalino είμαστε συνομήλικοι, αλλά χρειάστηκε μια διαδρομή 15 ετών για να τη ζήσω ως «παράρτημα» του 1ου Γυμνασίου και Λυκείου στο οποίο πήγαινα. Γιατί αυτό ήταν για μας, τους μαθητές του 1ου και του 4ου, και για πολλούς άλλους πριν από μας – και μετά από μας – η Borsalino· παράρτημα του σχολείου και προέκταση του σπιτιού μας. Περιμέναμε και εμείς, όπως και προηγούμενες γενιές, έξω από το μαγαζί να ανοίξει στις 9 το πρωί για τον πρωινό καφέ όταν κάναμε «σκαστό» την πρώτη ώρα. Από κει περνούσαμε καθημερινά μόλις σχολούσαμε. Βιαζόμασταν να φάμε στις 12:30 το πρωί για να προλάβουμε να πάμε για καμιά ώρα στη Borsalino πριν χτυπήσει το κουδούνι όταν είμασταν απογευματινοί. Πότε δεν μου έφτανε ο χρόνος στη Borsalino. Πάντα οι γονείς δεν μου άφηναν τα χρονικά περιθώρια… αν και είχαν ξεπεράσει τη διστακτικότητά τους που εφορμούσε από τη φήμη που τη συνόδευε από τα πρώτα της χρόνια…
Χαρακτηριστικά είναι και τα επαναλαμβανόμενα στιγμιότυπα με τους Γυμνασιάρχες και τους Λυκειάρχες, κυρίως του 1ου και του 4ου που βρισκόταν πολύ κοντά στην περιοχή, να πηγαίνουν στη Borsalino και να απαιτούνε από τους ιδιοκτήτες να σταματήσουν να δέχονται τους μαθητές όταν κάναν σκασιαρχείο. Τώρα που το σκέφτομαι, οι κοπάνες μας είχαν πάρει άλλη διάσταση… δεν ήταν από αυτές που κάνει κάποιος μια φορά στις τόσες και λείπει από τα μαθήματα όλη την ημέρα· οι περισσότεροι διαλέγαμε τις ώρες, την πρώτη για παράδειγμα και την τέταρτη και πηγαινοερχόμασταν Borsalino – σχολείο.
Μεγάλο ορόσημο υπήρξε το πάρτι της πρώτης δεκαετίας το 1989 που είχε διαφημιστεί κατά κόρον από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της εποχής. Ήταν ένα πάρτι all day long αλλά η κορύφωσή του θα γινόταν το βράδυ. Λέω «θα γινόταν» γιατί στην πραγματικότητα το βράδυ εκείνο το πάρτι κράτησε μόνο μια ώρα… Η αστυνομία έσπευσε να διαλύσει τον κόσμο που κατέκλυσε την Ανθίμου Γαζή και έκλεισε την κυκλοφορία στο δρόμο κατά μήκος όλου του τετραγώνου! Έχει μείνει αξέχαστο στους Λαρισαίους της εποχής· θαμώνας μου λέει χαρακτηριστικά πως «ήταν μια μέρα τρελή… πηγαινοερχόμασταν συνέχεια και περιμέναμε το βράδυ· προσωπικά πέρασα τουλάχιστον τρεις φορές μέχρι την ώρα που ήρθε η Αστυνομία».
Αξιομνημόνευτα είναι επίσης τα μεγάλα πάρτι τις Απόκριες, τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Παραμονή Πρωτοχρονιάς από το απόγευμα στο πατάρι στρωνόταν τραπέζια με καρέ για χαρτιά και η εθιμοτυπική χαρτοπαιξία για το καλό του χρόνου κρατούσε μέχρι ανήμερα το μεσημέρι.
Αυτό το πατάρι… Υπήρξε ένα χαρακτηριστικό σημείο του χώρου στη Borsalino. Εκεί όπου δόθηκαν τα πρώτα εφηβικά φιλιά και ξεκίνησαν οι μαθητικοί έρωτες… Τρελές ιστορίες συνοδεύουν αυτό το πατάρι με πιο απίστευτη αυτή ενός σερβιτόρου του μαγαζιού που πήδηξε από αυτό και προσγειώθηκε στο ισόγειο… αλώβητος! Λίγο πριν το 2000 όμως, στο πατάρι εγκαταστάθηκαν ηλεκτρονικοί υπολογιστές, μια πρωτοπορία για τα καφέ της εποχής, και το πατάρι απέκτησε νέο ύφος.
Κλείνοντας, επιβάλλεται να γίνει μια μνεία σε όλους όσους δούλεψαν εκεί. Οι περισσότεροι από αυτούς σήμερα έχουν δικά τους μαγαζιά στην πόλη… Χρήστος Μάντας, Κώστας Μαλάμος, Κώστας Ζιάρας, Γιάννης Ζιάρας Μαρίνος Τσιαλούκης, Δημήτρης Αποστόλου, Γιώργος Τσούνγκρας, Νίκος Αθανασούλης, Αποστόλης Σφέτσας, Κώστας Τσάντζος, Λευτέρης Καραβασίλης, Γιώργος Λίτσιος, Τόλης Πουλής, Γιώργος Παρίσης, Γιάννης Γαγάνης, αλλά και Εύα, Βαλεντίνη και Χριστίνα οι λίγες από τις κοπέλες που πέρασαν από τη θρυλική Borsalino πολλοί μέχρι σήμερα θυμόμαστε ακόμη το τηλέφωνό της… 254517!
Εύη Μποτσαροπούλου
