Η Κατερίνα Τσάβαλου μετρά σχεδόν 2,5 δεκαετίες στον χώρο της υποκριτικής, όμως έχει καταφέρει μέχρι και σήμερα να διατηρήσει μέσα της τη σπίθα εκείνου του κοριτσιού που γνωρίσαμε το 1994 μέσα από έναν μικρό ρόλο στη σειρά “Λόγω Τιμής” και αργότερα ως πρωταγωνίστρια στη σειρά “Γλυκόξινο κρασί”. Στο βιογραφικό της μετρά δεκάδες ρόλους σε σήριαλ, ταινίες και θεατρικά έργα. Τίποτα όμως δε στάθηκε ικανό να την κάνει να «ξεφύγει», παραμένοτας μέχρι και σήμερα προσγειωμένη, αυθόρμητη και κουλ.
Η Κατερίνα Τσάβαλου θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι η κολλητή που ονειρεύεται να έχει, διαθέτει χιούμορ, είναι ακομπλεξάριστη και λέει πάντα αυτό που πιστεύει, διατηρώντας όμως πάντα την ευαισθησία της. Η οικογένεια και η υγεία είναι για εκείνη τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή, πιστεύει σε έναν κόσμο καλύτερο με λιγότερη κακία και περισσότερα χρώματα.
Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω” και με αφορμή αυτή, μιλήσαμε για το πώς βίωσε η ίδια το κλείσιμο των θεάτρων, το #metoo, τα social media και πόσο αυτά επηρεάζουν την ίδια αλλά και τον ρόλο της ως μαμά και σύζυγος.
Αυτή την περίοδο σε βρίσκουμε στη θεατρική παράσταση «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω» στο Γυάλινο Μουσικό θέατρο. Πες μου λίγα λόγια για αυτή τη δουλειά.
Πράγματι, είμαι στη θεατρική παράσταση «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω», ένα έργο του Ντάριο Φο σε διασκευή του Δημήτρη Μυλωνά στο Γυάλινο Μουσικό θέατρο. Είμαι μαζί με μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών, τη Μπέσσυ Μάλφα που ήταν διακαής μου πόθος να συνεργαστώ μαζί της, τον Γιώργο Σουξέ, τον Βασίλη Ρίσβα, τον Τόνυ Δημητρίου, τον Θοδωρή Ρωμανίδη, αλλά και τους Ανδρέα Βατζώλη, Επαμεινώνδα Μουντζουρέα και Πάνο Παναγιωτόπουλο.
Πρόκειται για ένα έργο που είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Ο Ντάριο Φο έγραψε το συγκεκριμένο έργο το 1974 και αυτή τη στιγμή, το 2021, ζούμε τα ίδια πράγματα και χειρότερα με την ακρίβεια, τη στάση των τραπεζών… Ήρθε και η πανδημία και μας ισοπέδωσε…
Σου είχε λείψει η επαφή με τον κόσμο όλο αυτό το διάστημα που τα θέατρα ήταν κλειστά;
Πάρα πολύ. Όσο κράτησε η καραντίνα εγώ δεν δούλεψα, στάματησε απότομα η παράσταση «Ο βαπτιστικός της κυρίας» που ήμουν τότε με τον Χάρη Ρώμα και πηγαίναμε για δεύτερη σεζόν και μέχρι να ανοίξουν πάλι τα θέατρα ήμουν άνεργη. Σταματήσαμε 13 Μαρτίου του 2019 – θα τη θυμόμαστε αυτή την ημερομηνία – και μέχρι να ανοίξουν τα θέατρα ήμουν στο σπίτι με την κόρη μου. Φρίκαρα κάποια στιγμή, με επηρέασε πολύ ψυχολογικά αυτή η κατάσταση.
Πολύς κόσμος είπε ότι με την καραντίνα βρήκε χρόνο για να περάσει με τα παιδιά και την οικογένειά του. Εγώ πάντα – επειδή και πριν είχα μόνο το θέατρο – ήμουν με την μικρή και την οικογένειά μου συνέχεια.
Πώς διαχειρίστηκες αυτό το κομμάτι της ψυχολογικής πίεσης που ένιωσες;
Κάνοντας πολλή δουλειά με τον εαυτό μου. Με βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι πριν είχα κάνει ψυχοθεραπεία. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας έκανα τα πάντα, έφαγα πολύ… Το μόνο που δεν έκανα ήταν γυμναστική. Δε ξέρω οι υπόλοιποι πως βγαίνανε και περπατάγανε συνέχεια και κάνανε γυμναστική, εμένα μου βγήκε αντίθετα. Έκανα και διαλογισμό για πρώτη φορά στη ζωή μου πράγμα που επίσης με βοήθησε γιατί ανακάλυψα και άλλα κομμάτια του εαυτού μου. Διάβασα πάρα πολύ. Ήταν και ο άντρας μου στο σπίτι, γιατί ήταν σε τηλεργασία, είχε και αυτό τη χάρη του, ήταν ένα κρας τεστ για τη σχέση.
Μέσα από όλη αυτή την ιστορία, καταλήγουμε σε κάτι που εγώ το πίστευα και από πριν αλλά με την πανδημία μου έγινε σφραγίδα, σαν την οικογένειά σου και την υγεία δεν έχει. Πρέπει λοιπόν, να είμαστε ευγνώμονες για όλα από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο.
Την επιστροφή στο θέατρο την φοβήθηκες;
Όλοι είμαστε φοβισμένοι, δεν μπορείς να κάνεις ότι δεν υπάρχει. Ο κορονοϊός είναι δίπλα μας, δεν έχει φύγει. Μπορεί κάποιος να τον περνά με πιο ήπια συμπτώματα αλλά το κακό στη δουλειά μας είναι ότι μπορεί – αν κάποιος κολλήσει – να χρειαστεί το θέατρο να κλείσει για κάποιες μέρες. Δεν το κρύβω ότι λίγο φοβάμαι αλλά κάνουμε όλοι τα τεστ μας, είμαστε και όλοι εμβολιασμένοι στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, από τον θίασο μέχρι και το προσωπικό, αλλά και ο κόσμος που δεχόμαστε είναι μόνο εμβολιασμένοι ή νοσήσαντες.
Φέτος είδαμε να επανέρχεται δυναμικά και η μυθοπλασία στην ελληνική τηλεόραση. Το ότι δε σε βλέπουμε σε κάποιο σήριαλ είναι δική σου επιλογή;
Αρχικά, μου αρέσει πάρα πολύ που υπάρχουν τόσα σήριαλ. Το ότι δεν βρίσκομαι όμως εγώ σε κάποιο από αυτά δεν είναι δική μου επιλογή. Θέλω πάρα πολύ να κάνω τηλεόραση. Μουω έχουν γίνει κάποιες προτάσεις, αλλά στο τέλος δεν κάθονται… Δεν ξέρω… Θέλω πάρα πολύ όμως να κάνω τηλεόραση, μου έχει λείψει. Επί της ουσίας έχω να κάνω 11 χρόνια. Έκανα το 2015 ένα guest δυο επεισοδίων στο Κάτω Παρτάλι και το 2019 λίγο πριν την πανδημία πάλι δυο επεισόδια στο Καφέ της Χαράς.
Μου έχει λείψει, δεν το κρύβω. Δεν ξέρω όμως πως λειτουργεί πλέον όλο αυτό. Γίνονται casting που δε τα μαθαίνουμε; Να πω βέβαια ότι βρίσκομαι στο θέατρο κάθε χρόνο και δόξα τω Θεώ γι΄αυτό. Δεν έχω χαθεί ποτέ από τη δουλειά, κάνώ και κάποιες μεταγλωτίσεις… Τον λόγο όμως που δεν κάνω τηλεόραση δεν μπορώ να τον καταλάβω και εγώ. Γίνονται δουλειάς που τις διαβάζω στο internet και είναι ήδη κλεισμένες. Εγώ τις περισσότερες δουλειές της έχω πάρει από casting. Με παίρνανε και τηλέφωνο όπως με παίρνουν και τώρα αλλά μου κάνανε και casting. Τώρα δεν ξέρω πώς λειτουργεί. Είμαι σχεδόν 24 χρόνια στον χώρο και βλέπω τη διαφορά.
Το ότι βλέπουμε πολλές φορές άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με την υποκριτική να παίρνουν ρόλους, ακόμη και πρωταγωνιστικούς, είναι κάτι που σε ενοχλεί;
Δε θα έλεγα ότι με ενοχλεί γιατί ο χρόνος και η πορεία του καθενός είναι αυτά που θα κρίνουν αν μπορεί να υπάρξει στον χώρο αυτό ή όχι. Μπορεί ο καθένας να δοκιμάσει. Και οι παραγωγοί ίσως σκέφτονται θέλουν ένα πρόσωπο που «πουλάει» εκείνη την περίοδο. Δε με ενοχλεί όμως, εμένα η δουλειά μου είναι να προσπαθώ να γίνομαι εγώ καλύτερη. Όπως όλοι οι ηθοποιοί έτσι και εγώ, δίνουμε καθημερινά έναν αγώνα. Δυο φορές τον χρόνο ψάχνουμε για δουλειά. Δουλειά μου είναι να βελτιώνομαι, να γίνομαι συνεχώς καλύτερη και να έχω διάρκεια. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ επέλεξαν ένα πρόσωπο που δεν είναι ηθοποιός. Πρόκειται για σημεία των καιρών.
Έχεις σκεφτεί ποτέ λόγω των δυσκολιών του επαγγέλματος ή και άλλων συνθηκών να φύγεις από τον χώρο της υποκριτικής και να ασχοληθείς με κάτι άλλο;
Όχι, ποτέ. Το σκέφτομαι κάποιες φορές όταν θυμώνω ή απογοητεύομαι για δέκα λεπτά και μετά μου περνάει. Δε μπορώ να φύγω, ζω μέσα από αυτό. Είναι μια δουλειά που ήθελα να κάνω από παιδί. Κατάφερα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα και να ζω από αυτό, με όποιο τρόπο ζω. Επιβιώνω και ζω από μια δουλειά που μου αρέσει, αυτό δε με αφήνει να σκεφτώ ούτε στιγμή ότι θα κάνω κάτι άλλο. Η ζωή μου είναι αυτό.
Πότε κατάλαβες ότι αυτό είναι που θες να κάνεις στη ζωή σου;
Θυμάμαι από μωρό τον εαυτό μου, χωρίς να έχει κάποιος στην οικογένειά μου σχέση με το θέατρο – μας πήγαινε βέβαια η μαμά μου σε σινεμά και θέατρα – να μου αρέσει όλο αυτό που έβλεπα. Μου φαινόταν μαγικό.
Υπήρξε στιγμή στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων που να ένιωσες ότι χάνεις ένα κομμάτι σου;
Όχι, ποτέ. Και εγώ και τα αδέρφια μου έχουμε μεγαλώσει από δυο γονείς που μας έμαθαν να στηριζόμαστε στα πόδια μας. Δεν καβάλησα ποτέ το καλάμι, πατάω γερά στη γη. Οι γονείς μας, μας μεγάλωσαν με την αρχή ότι κανείς δε διαφέρει από κανέναν. Δεν είμαι κάτι ιδιαίτερο επειδή κάνω αυτή τη δουλειά. Όλοι είμαστε ίσοι. Δεν μπήκα ποτέ σε τέτοιο τρυπάκι, ούτε για πλάκα δεν έχω σκεφτεί ότι υπερέχω από κάποιον άλλο.
Είναι και η δουλειά δύσκολη. Αν ζεις από αυτή τη δουλειά χωρίς άλλες καβάτζες και κάνεις αυτή τη δουλειά για τους σωστούς λόγους και όχι για την αναγνωρισιμότητα και το χρήμα, δε σε παίρνει να σκεφτείς ότι είσαι «κάποιος». Να σκεφτώ τι; Στην καραντίνα ήμουν για λίγο στο ταμείο ανεργίας – όπως και πολλοί συνάδελφοι – και μετά περίμενα να πάρω το επίδομα. Αυτό είναι για να «την δω» και να πω ότι «είμαι κάποια»; Ούτε για πλάκα.
Δε μου αρέσουν γενικά οι άνθρωποι που είναι μπλαζε και έχουν ύφος, όποια δουλειά και αν κάνουν. Θυμώνω πολύ με τους ανθρώπους αυτούς. Γιατί να είμαι κάπως; Τι κάνω; Ένας γιατρός ή ένας υπάλληλος τράπεζας έχει πιο σταθερό μισθό από εμένα. Είναι αστεία αυτά. Έγινα γνωστή σε μικρή ηλικία αλλά δεν την άκουσα ποτέ. Δε με ενδιαφέρουν όλα αυτά, υπάρχουν τόσα άλλα που πρέπει να διαχειριστεί κανείς που αυτά είναι βλακείες.
Έχεις μιλήσει ανοιχτά και για κάποια άσχημα περιστατικά που έχεις βιώσει στο θέατρο. Πιστεύεις πως όλα αυτά είναι τραύματα – αν μπορούμε να τα ονομάσουμε έτσι – που ξεπερνιούνται ή μένουν για πάντα χαραγμένα μέσα στον άνθρωπο που έχει κακοποιηθεί;
Ξεπερνιιούνται γιατί γίνονται μαθήματα. Για να το διαχωρίσω όμως, αν κάποιος υποστεί βιασμό είναι τραύμα. Εγώ δεν έχω υποστεί βιασμό. Έχω υποστεί σεξουαλική παρενόχληση αλλά και εργασιακή βία σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτά τα είδα σαν μαθήματα. Φυσικά αυτό έγινε μετά, εκείνη τη στιγμή δεν το βλέπεις, μετά όμως γίνονται μαθήματα ζωής. Ένας βιασμός όμως είναι κάτι πολύ διαφορετικό και πρέπει να τα διαχωρίζουμε αυτά. Το ότι κάποιες υποθέσεις πήραν τον δρόμο της δικαιοσύνης είναι πολύ θετικό. Έπρεπε να γίνει αυτό.
Με το #metoo ακούσαμε πολλές μπαρούφες. Γιατί τώρα; Κάτι τέτοιες ερωτήσεις, κάτι κουλά. Άλλοι λέγανε «δε μου συνέβη γιατί δεν το επέτρεψα» λες και όλοι όσοι υπέστησαν αυτές τις κακοποιήσεις το επέτρεψαν. Το θέμα είναι από όλο αυτό να εξυγιανθεί το θέατρο. Το θέατρο δεν είναι μόνο αυτό, βιασμοί και βία. Το θέατρο καταρχήν είναι φως, είναι ψυχανάλυση, είναι καλλιέργεια της ψυχής και του νου.
Τους ανθρώπους αυτούς που έχουν καταγγελθεί και οι υποθέσεις τους έχουν πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης πιστεύεις ότι ο χώρος θα τους δεχτεί αν προσπαθήσουν να επιστρέψουν;
Εύχομαι – και εκεί θα δείξει ότι λειτούργησε αυτή η ιστορία – να μην τους δεχτεί. Εύχομαι να μην τους δεχτεί ο χώρος αλλά ούτε και ο κόσμος γιατί κανείς από όσους ακούστηκαν – όχι μόνο οι υποθέσεις που έχουν πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης – δεν βγήκε να ζητήσει μια συγγνώμη. Είναι αμετανόητοι. Δεν έχει γυρίσει ούτε ένας. Όλοι λένε ότι δεν έκαναν τίποτα. Όλοι αρνούνται τα πάντα. Δε γίνεται να είναι τρελοί όσοι μίλησαν και προχώρησαν σε καταγγελίες. Ο κόσμος ξέρει και καταλαβαίνει όμως και γι΄ αυτό εύχομαι – όπως είπε και η Παναγιώτα Βλαντή πρόσφατα – να μην ξεχαστούν αυτές οι ιστορίες.
Περίμενες ποτέ ότι θα γινόταν όλο αυτό;
Δεν το περίμενα. Όταν όμως έγινε, ένιωσα ευγνωμοσύνη, ανακούφιση. Ένιωσα ότι είναι ένα βήμα για τα παιδιά μας, για να μπορέσουν να συναντήσουν έναν κόσμο καλύτερο, έναν κόσμο που θα μπορούν να μιλάνε.
Λέμε ότι ο κόσμος προχωρά και εξελίσσεται. Δεν πιστεύεις όμως ότι το τελευταίο διάστημα επικρατεί μια έντονη ανθρωποφαγία;
Υπάρχει ανθρωποφαγία ναι, υπάρχει παντού. Κάποια στιγμή όμως αυτό θα τελειώσει. Ο κόσμος αλλάζει. Αλλάζουν όλα. Κάποια στιγμή θα μπει ένα τέλος σε όλα αυτά. Είμαστε σε μια μεταβατική περίοδο. Υπάρχει ανθρωποφαγία ναι, και αυτός είναι και ένας λόγος που αυτή την περίοδο δε θέλω να βλέπω τηλεόραση, παρότι την τηλεόραση την αγαπώ, δε μπορώ όλες αυτές τις κόντρες. Ο κόσμος όμως αλλάζει, οι εποχές αλλάζουν και πρέπει να αλλάζουμε και εμείς μαζί της. Πλέον είναι κατακριτέο το να βγει κάποιος και να σχολιάσει τα κιλά, την εμφάνιση, τη σεξουαλικότητα κάποιου και αυτό είναι ένα θετικό δείγμα. Οι άνθρωποι είναι όλοι ίσοι, έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα.
Στα social media όμως βλέπουμε οι πάντες να σχολιάζουν τους πάντες και πολλές φορές με πολύ άσχημο τρόπο.
Τα social media είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Έκλεισα το καλοκαίρι τη σελίδα μου στο facebook, στην οποία είχα απενεργοποιήσει τα μηνύματα καιρό πριν, γιατί μου γράφανε κάποιες χυδαιότητες που δεν πάει ο νους σου. Έχω κρατήσει το Instagram και το twitter. Αν είσαι αληθινός και ειλικρινής με τον εαυτό σου και αυτό που δείχνεις είναι η πραγματική ζωή σου και δεν παριστάνεις κάτι άλλο, τα social είναι μια χαρά.
Προσωπικά προωθώ τη δουλειά μου μέσα από αυτά. Έχω και κάποιες αναρτήσεις από πιο προσωπικές στιγμές που θέλω να μοιραστώ, με τον γάτο μου ή την κόρη μου χωρίς ποτέ όμως να δείχνω το πρόσωπό της. Είμαι αυτή που είμαι. Δε χρησιμοποιώ φίλτρα ούτε προσποιούμαι ότι κάνω ζωάρα γιατί δεν κάνω ζωάρα. Δεν πίνω ποτάρες ούτε κάνω παρτάρες. Είμαι έτσι όπως είμαι. Είτε με δουν στο Instagram είτε από κοντά θα με γνωρίσουν. Πολλοί μπαίνουν στο τρυπάκι να δείξουν κάτι άλλο από αυτό που είναι. Δεν υπάρχει τελειότητα. Χρησιμοποιώ τα social λειτουργικά, δεν κάθομαι να ανοίξω κουβέντες και δε μπορώ την ανθρωποφαγία.
Εσύ τα αρνητικά σχόλια πώς τα διαχειρίζεσαι;
Αν δε μου αρέσει ένα σχόλιο θα το σβήσω, μπορεί να κάνω και block. Δε με νοιάζει, γιατί να κάτσω να ανοίξω κουβέντα; Μόνο μια φορά είχα ανεβάσει ένα story γιατί μου γράφανε σε μια φωτογραφία που φαινόταν πρησμένη η κοιλιά μου – δεν βάζω ούτε φίλτρα, ούτε photoshop κάνω –αν είμαι έγκυος. Τότε μόνο αναγκάστηκα και έβαλα ένα story που έλεγα ότι έχω φάει πολύ, έχω σπαστική κολίτιδα και όχι, δεν περιμένω το δεύτερο παιδί. Ας αφήσουμε ήσυχο τον κάθε άνθρωπο.
Τώρα έχω χάσει όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης. Μου πήρε τρία χρόνια αλλά δε με νοιάζει. Με έπαιρναν δημοσιογράφοι και με ρώταγαν αν έχασα τα κιλά, πόσα πήρα κτλ., μετά ο κόσμος βλέπει όλη αυτή την ψεύτικη τελειότητα… Η ζωή είναι πολύ απλή, εμείς την κάνουμε περίπλοκη. Έχω σκεφτεί όμως ότι αν δω πως ζορίζομαι με τα social θα κλείσω και το Instagram και το twitter. Στο twitter μου αρέσουν κάποια χιουμοριστικά που διαβάζω γιατί σαν λαός έχουμε πολύ χιούμορ και σε τέτοιες καταστάσεις που ζούμε βοηθάει.
Μέχρι εκεί όμως, το να γράφεις τι φόρεσε και πώς είναι κάποιος τα θεωρώ αηδίες. Αυτά δε τα σκεφτόμουν ποτέ. Τα κιλά μου άρχισαν να απασχολούν πρώτα τους άλλους, πρώτα αν πήρα και μετά αν τα έχασα. Και πριν όμως που ήμουν αδύνατη μου λέγανε «φάε πως είσαι έτσι», μετά μου λέγανε «α, δε τα έχασες ακόμα». Τώρα δε μου λένε τίποτα γιατί έχω επανέλθει. Είναι αστείο όλο αυτό.
Υπάρχει κάτι που μπορεί να σε κάνει να αντιδράσεις άσχημα;
Υπάρχουν δυο πράγματα που δε μπορώ να τα διαχειριστώ. Την κακοποίηση παιδιών και την κακοποίηση ζώων. Ακόμα και στη σκέψη τους, τώρα που μιλάμε, δε μπορώ να τα διαχειριστώ. Βγαίνω εκτός εαυτού, κλαίω. Δε μπορώ να δω καν τέτοιες ειδήσεις, κλαίω μετά για ώρες. Το ίδιο και με τις γυναικοκτονίες. «Χάλασε η φάση» λέει ο άλλος», είναι τρελό, δε μπορώ να τα διαχειριστώ όλα αυτά. Έχω κλάψει πάρα πολύ.
Στην κόρη σου, ποια είναι η συμβουλή που δίνεις;
Δε της δίνω συμβουλές και θα σου εξηγήσω γιατί. Τα παιδιά, δεν παίρνουν από συμβουλές, βλέπουν όμως τις πράξεις σου. Αν εγώ δίνω συμβουλές και μετά μιλάω άσχημα για έναν άλλο άνθρωπο, τι να την κάνεις τη συμβουλή; Το παιδί τα καταγράφει όλα. Προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και μέσα από τον τρόπο που φέρομαι εγώ να καταγράφει συμπεριφορές και να πέρνει ερεθίσματα που θα τη βοηθήσουν να εξελιχθεί και να διαμορφώσει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά της.
Η μητρότητα σε άλλαξε;
Εννοείται. Πάντα έλεγα ότι αγαπώ τη δουλειά μου αλλά η μητρότητα είναι ο πιο σημαντικός ρόλος της ζωής μου. Ευχαριστώ κάθε μέρα τον Θεό που με αξίωσε να γίνω μάνα. Το παιδί μου είναι η απόλυτη προτεραιότητά μου. Δεν υπάρχει το «εγώ», με τη μητρότητα γκρεμίζεται κάθε ίχνος εγωισμού. Είσαι υπεύθυνος για ένα πλάσμα. Η οικογένεια, ο αντράς μου – γιατί μαζί το δημιουργήσαμε όλο αυτό- και η κόρη μου είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου.
Αν γύριζες τον χρόνο πίσω, υπάρχει κάτι που θα το έκανες διαφορετικά;
Όχι. Η ζωή στα φέρνει όλα όταν είσαι έτοιμος να τα δεχτείς. Πολλές φορές μπορεί να λέμε γιατί μια γυναίκα δεν έκανε οικογένεια πιο μικρή. Τώρα ήταν η ώρα να γίνει. Σίγουρα, αν ήμουν πιο μικρή μπορεί να σκεφτόμουν να έκανα περισσότερα παιδιά αλλά και αυτό δε το λέω γιατί η ζωή μου τα έφερε όλα όταν έπρεπε και όταν ήμουν έτοιμη. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του στιγμή, τον δικό του δρόμο. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Λέμε ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει και έχει αποδειχθεί αυτό.
Με τον σύζυγό σου Δημήτρη Στεργίου, πόσο μοιάζουν οι χαρακτήρες σας;
Με τον άντρα μου δεν είμαστε ίδιοι σαν χαρακτήρες αλλά έχουμε κοινή πορεία πλεύσης, θέλουμε τα ίδια πράγματα. Εκείνος είναι πιο κλειστός σαν άνθρωπος. Βάζει όρια, έχει μια πιο αυστηρή ματιά προς τη ζωή, είναι πολύ οργανωτικός. Εκείνου του αρέσει να βγαίνει, εμένα μου αρέσει να κάθομαι σπίτι. Εγώ είμαι πιο αυθόρμητη και εκείνος με μαζεύει. Πάω να κάνω κάτι χωρίς δεύτερη σκέψη και είναι εκεί για να μου βάλει «φρένο» και μου λέει «σκέψου το λίγο πρώτα». Αλληλοσυμπληρωνομάστε. Έχουμε κοινή πορεία πλεύσης όμως, κοινά θέλω. Αυτό είναι που έχει σημασία σε έναν γάμο, να θέλεις τα ίδια πράγματα με τον άλλο κι ας μην είστε ίδιοι. Είμαστε συνοδοιπόροι.
Όνειρα για το μέλλον κάνεις;
Υγεία, υγεία, υγεία και τύχη μαζί και αγάπη. Δεν έκανα ποτέ μεγάλα όνειρα γιατί πιστεύω ότι όλα έρχονται την κατάλληλη στιγμή. Ο Θεός έχει ένα σχέδιο ξεχωριστό για τον καθένα μας. Μιλάω σε προσωπικό επίπεδο για την πίστη γιατί είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύει πολύ. Το να μιλάς όμως για την πίστη σου στο Θεό – σε όποιον Θεό πιστεύει ο καθένας- καμιά φορά παρεξηγείται και σε θεωρούν γραφικό. Προσωπικά έχω ανάγκη όμως να το λέω, είναι η θέση μου, το νιώθω, είναι όπως αυτό που λέω με την ευγνωμοσύνη.
Η θεατρική παράσταση “Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω” παίζεται κάθε Τετάρτη και Παρασκευή στις 18.00, Πέμπτη και Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 17.30 στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο
