Ο χρόνος γι’ αυτούς τους ανθρώπους έχει παγώσει το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, τότε που η μοιραία αμαξοστοιχία Intercity συγκρούστηκε με ένα εμπορικό τρένο στα Τέμπη. Νεαροί που σώθηκαν την τελευταία στιγμή και δραματικές ιστορίες ανθρώπων συγκλονίζουν την τελευταία εβδομάδα ολόκληρο το Πανελλήνιο.
Μιχάλης Κλάψης: «Κοίταξα να δω αν έχω χέρια και πόδια»
Ο νεαρός φοιτητής, στην καθηλωτική περιγραφή του, εξομολογήθηκε στην Τατιάνα Στεφανίδου πως η τραγωδία του φαίνεται «σαν όνειρο» και «δε μπορεί ακόμη να το πιστέψει», ενώ διηγήθηκε πώς βοήθησε τον σύντροφο της αδικοχαμένης Ιφιγένειας Μήτσκα.
«Στο μπροστινό μου κάθισμα, ξεκόλλησε. Ήταν ένα ζευγάρι που μία κοπέλα ήταν η μισή από μέσα και η άλλη μισή απ’ έξω. Από την έξω μεριά, την είχαν πλακώσει λαμαρίνες. Μου έλεγε το αγόρι ότι δεν του μιλάει και να τον βοηθήσω να τη βγάλουμε. Από ό,τι θυμάμαι, η κοπέλα λεγόταν Ιφιγένεια. Δεν ξέρω αν σώθηκε ο φίλος της. Όπως στράβωσα τις λαμαρίνες, την έπιασα από τη μέση, και είπα στον φίλο να κάνει κουράγιο να τη βγάλουμε. Είχε αρπάξει φωτιά. Τη βγάλαμε, την τραβήξαμε και είχε σφυγμό. Είχε χτυπήσει σοβαρά στο κεφάλι της.
Δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνο το βράδυ για πρόσωπα και μαλλιά. Η συγκεκριμένη είχε παντού αίματα. Θυμάμαι που το αγόρι φώναζε “Ιφιγένεια με ακούς;”. Του είπα πρέπει να την πάμε κοντά στο παράθυρο για να την πάρουν οι διασώστες. Την αφήσαμε καθισμένη κοντά στο παράθυρο για να την βγάλουν κατευθείαν οι διασώστες. Δεν μπορούσαμε να την πετάξουμε από το παράθυρο και να μείνουμε μέσα πιο πολύ με την φωτιά…»
Στέλιος, 20 χρονών: «Βλέπαμε καμένους και μη αρτιμελείς»
«Μέσα σε 5 δευτερόλεπτα ακούστηκε ένα μπαμ και πεταχτήκαμε όλοι πάνω. Άλλοι χτυπούσαν, άλλοι φώναζαν, ο κόσμος που καθόταν στη δεξιά πλευρά, πετάχτηκε έξω… Το βαγόνι ήταν σαν να είχε κοπεί στα δύο. Βλέπω τη φίλη μου και την τράβηξα να σωθεί» ανέφερε ο Στέλιος.
«Το πόδι μου είχε κολλήσει, δεν είχα καταλάβει τι ήταν. Τότε είδα ότι ένα παιδάκι κρατούσε το πόδι μου… Το παίρνω αγκαλιά, βλέπουμε ένα σπασμένο παράθυρο και πήγαμε από εκεί να βγούμε. Από αυτό το παράθυρο βγήκε όλος ο κόσμος. Στη συνέχεια, πηδήξαμε σε άλλο βαγόνι κι εγώ ρώτησα το 5χρονο που είναι οι γονείς του. Δεν υπήρχε κανένας εκεί» πρόσθεσε.
Όπως είπε, ο μόνος τρόπος για να εγκαταλείψουν το βαγόνι ήταν να περάσει κάποιος μέσα από τη φωτιά και από τα σπασμένα τζάμια των βαγονιών. «Όταν βγαίναμε από το παράθυρο, βλέπαμε καμένους ανθρώπους και μη αρτιμελείς. Υπήρχε κόσμος που τους είχε πλακώσει το βαγόνι» είπε συγκλονίζοντας.
Βασιλική: «Πιστεύαμε ότι ήταν οι τελευταίες μας στιγμές»
Η Βασιλική και ο σύντροφός της, Στέλιος βρίσκονταν στη μοιραία αμαξοστοιχία που συγκρούστηκε στα Τέμπη. Η νεαρή φοιτήτρια φυσικοθεραπείας μίλησε στην Τατιάνα Στεφανίδου και στο T-live και καθήλωσε με την αφήγησή της…
«Πλέον είμαι μία χαρά, χθες βγήκα από το νοσοκομείο. Ήμασταν μπροστά ακριβώς από το κυλικείο, στις πρώτες θέσεις, την ώρα της σύγκρουσης. Πριν από τη σύγκρουση, όλα ήταν γαλήνια, είχε πάρα πολύ κόσμο στο κυλικείο, κάποια στιγμή ακούστηκε ένα μπαμ. Μαύρισαν όλα. Βρήκαμε γρήγορα τις αισθήσεις μας, θυμάμαι ότι στην πλάτη μου έπεσε μία λαμαρίνα.
Σηκώθηκα αμέσως και φώναξα τον σύντροφό μου, τον είδα δίπλα μου, κρατηθήκαμε και είδαμε ότι είχε μία τρύπα-δεν ξέρω αν είχε λιώσει το πάτωμα- και κατεβήκαμε από εκεί» ανέφερε η νεαρή κοπέλα, η οποία, αφού βγήκε έξω με τον σύντροφό της κάλεσε τον πατέρα της από ένα τηλέφωνο που βρήκε τυχαία.
«Ο κόσμος καιγόταν, έπεφτε από τα βαγόνια και βγήκαν άνθρωποι που ήταν καλά. Επειδή ο σύντροφός μου ήταν ξυπόλυτος, του έδωσα τη ζακέτα μου. Μας έδωσε μία κοπέλα το μπουφάν της. Μας έδωσαν μία κουβέρτα… Τέλος πάντως, όταν ηρεμήσαμε λίγο, καθίσαμε κάτω, πιστεύοντας ότι θα πεθάνουμε κι αυτές ήταν οι τελευταίες μας στιγμές στη γη. Εγώ έλεγα στον Στέλιο να φύγουμε, είδα έναν δρόμο και του έλεγα να πάμε από εκεί» πρόσθεσε εμφανώς συναισθηματικά φορτισμένη η κοπέλα.
Στο τέλος της συγκλονιστικής περιγραφής της, η Βασιλική εξομολογήθηκε: «Το σκηνικό που με τάραξε περισσότερο είναι όταν βγήκαμε έξω από το βαγόνι και χρειαζόμασταν νερό, ζητούσαμε μεταξύ μας νερό. Κάποια στιγμή είδαμε δύο παιδιά και το ένα ήταν σκυμμένο και βρεχόταν. Τους ζητήσαμε νερό αλλά μας απάντησαν ότι ο ένας κατουράει τον άλλο για να καθαρίσει το πρόσωπό του. Εκεί κατάλαβα ότι δεν έχουμε ελπίδα».
Βασίλης Νεθερίδης: «Σκεφτόμουν την Κλαούντια, δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί, έπαθα σοκ»
Ο σύντροφος της αδικοχαμένης Κλαούντια Λάτα, έφυγε από το κυλικείο όπου βρισκόταν μαζί της για να ψάξει θέσεις στα πίσω βαγόνια. Εκείνος επέζησε από θαύμα, όμως η Κλαούντια δεν τα κατάφερε.
Μιλώντας στο T-live, εξομολογήθηκε: «Της είπα ότι θα πάω να ψάξω για θέσεις σε 10 λεπτά. Εκείνη με κοίταξε με επίμονο βλέμμα και μου “πήγαινε τώρα”. Εγώ παραξενεύτηκα με τον τρόπο ομιλίας της και χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώθηκα. Την είδα που μου χαμογέλασε, της χαμογέλασα κι εγώ και έκανα 15 βήματα. Τότε αισθάνθηκα ένα μπαμ, πετάχτηκα αρκετά μέτρα προς τα πίσω με την πλάτη και λιποθύμησα.
Δεν κατάλαβα καν τι είχε συμβεί, απλά ένιωσα μία μάζα σιδερικών να έρχεται κατά πάνω μου και να με τσαλαπατάει. Ευτυχώς είχα Άγιο και δεν τραυματίστηκα. Εγώ ξύπνησα λόγω των καπνών. Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζω αναπνευστικά προβλήματα. Άρχισαν να με κλωτσάνε κάποια πόδια μέσα από τα σίδερα. Σε κάποια φάση, έκλεισα τα μάτια μου και είπα ότι θα καώ ζωντανός.
Ταυτόχρονα σκεφτόμουν την Κλαούντια. Δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί γιατί ήταν όλα σκοτεινά. Εγώ είχα απλά σοκαριστεί. Κάποιοι φώναζαν ότι καιγόμασταν».
Λάζος Παπαζήσης: «Το χειρότερο πράγμα που έζησα»
Ο Λάζος Παπαζήσης είναι ένας από τους επιζώντες, από το δεύτερο βαγόνι. Είναι ο άνθρωπος που προσέφερε χείρα βοηθείας σε έναν άλλο επιβάτη, τον Βασίλη, τον σύντροφο της Κλαούντια, που «έσβησε» μέσα στα χαλάσματα.
«Βοήθησα πολύ τον Βασίλη από τη Λάρισα που έχασε την κοπέλα του, να επικοινωνήσει με το τηλέφωνο το δικό μου με τους γονείς του».
Λίγες μέρες μετά ο Λάζος θα λάβει ένα μήνυμα στο κινητό του. «Γεια σας. Είμαι η μητέρα του Βασίλη που του προσφέρατε το τηλέφωνο για να μας ενημερώσει για το ατύχημα. Ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά και να σας ευχηθώ από βάθος της καρδιάς μου να έχετε την υγεία σας και ό,τι καλύτερο εύχομαι στη ζωή σας».
«Ακούμε ένα ‘μπαμ’ δυνατό. Αρχίζουν σπάνε τα τζάμια από το παράθυρο, σκύβω, πέφτω κάτω. Άρχισαν να πετάγονται γυαλιά στο κεφάλι. Αφού έσβησαν τα φώτα από το τρένο, φωτίζαμε με φακό από το κινητό και μετά ένας ένας πηδήξαμε κάτω. Τσίριζαν τα κορίτσια, που ούρλιαζαν ‘βοήθεια’ και ήταν δύο κορίτσια με κομμένα πόδια.
Κατάφεραν και βγήκαν πάνω στην εθνική οδό. Λίγα λεπτά μετά κατέφτασαν και τα οχήματα της Πυροσβεστικής που τους απομάκρυναν από το σημείο. Με ασθενοφόρο θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο από το οποίο έλαβε εξιτήριο το περασμένο Σάββατο.
Κώστας Μυλωνάς: «Έζησα αυτά που έβλεπα στις ταινίες»
Ο Κώστας Μυλώνας είναι οδηγός τουριστικού λεωφορείου. Έφτασε πρώτος στο σημείο της πολύνεκρης τραγωδίας και χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισε να μεταφέρει τους πρώτους επιβάτες που έβρισκε, στη Θεσσαλονίκη με το λεωφορείο του.
«Ένα θρίλερ που βλέπεις στην τηλεόραση, το οποίο να το ζεις. Είχα πάει Θεσσαλονίκη, είχα αφήσει ένα δρομολόγιο και γύριζα άδειος. Πέρασα μέσα από τα Τέμπη γιατί μου αρέσει η διαδρομή. Ευτυχώς δεν είδα το μπαμ. Λες τώρα πρέπει να βοηθήσεις και σκέφτηκα ότι πρέπει να πάρω τον κόσμο από εκεί για να έρθουν τα ασθενοφόρα να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να ενοχλούνται από τον κόσμο που είναι μια χαρά».
Η διαδρομή μέχρι τη Θεσσαλονίκη βουβή. Από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένους, όλοι παρέμεναν σιωπηλοί σε κατάσταση σοκ.
«Πανικός ξέρεις πότε με έπιασε; 05.00 το πρωί έφτασα στο σπίτι, καθάρισα το αυτοκίνητο γιατί είχα δρομολόγιο μετά. 06.00 μπήκα μέσα στο σπίτι και ανοίγω τα κανάλια και βλέπω να παίζεται αυτό το πράγμα. Και όταν βλέπω τα βαγόνια να καίγονται και κατάλαβα τι έβλεπα ότι καίγονταν τότε με έπιασε πανικός». Ο κύριος Μυλωνάς επιβίβασε όσους μπορούσε. Άλλοι ταξιδιώτες βρίσκονταν ακόμη μέσα στο φλεγόμενο τραίνο.
Δημήτρης: «Μαμά τρέχα! Μάλλον έχω κόψει το πόδι μου»
Ακούστε τη συγκλονιστική μαρτυρία ενός 22χρονου φοιτητή που έβλεπε τη φωτιά να έρχεται κατά πάνω του όσο εκείνος παρέμενε εγκλωβισμένος μέσα σε λαμαρίνες.
«Του Δημήτρη το πόδι ήταν εγκλωβισμένο. Κόψανε λαμαρίνες για να μπορέσουν να το βγάλουν, δεν μπορούσε να μετακινηθεί. Στο σημείο που έχει το κάταγμα, είχε πέσει ένα μεγάλο σίδερο επάνω του και ήταν εγκλωβισμένος», λέει η μητέρα του.
«Είχε γυρίσει το βαγόνι τούμπα και βρέθηκα στην κάτω πλευρά. Όταν τα άνοιξα τα μάτια μου, είχε πέσει ήδη ένας ολόκληρος τοίχος του βαγονιού πάνω στο αριστερό πόδι μου. Ήταν μια κυρία από πάνω μου, η κυρία που καθόταν στη διπλανή θέση», λέει ο 22χρονος.
Τα δευτερόλεπτα έμοιαζαν αιώνες. Η ατμόσφαιρα βάραινε, οι καπνοί τους έπνιγαν και ο 22χρονος Δημήτρης βρήκε το θάρρος να καλέσει τη μητέρα του στο τηλέφωνο. “Μαμά τρέχα. Μάλλον έχω κόψει το πόδι μου”. Ήταν δίπλα και νεκρό κορίτσι. Και την έβλεπε και άκουγε μια άλλη κοπέλα που έλεγε ‘βοήθεια. Βοηθήστε με είμαι διπλωμένη’ και μετά σταμάτησε να μιλάει. Μετά… σιγή που μου λέει ότι μάλλον ‘έφυγε’».
Ο 22χρονος φοιτητής νοσηλευόταν μέχρι το βράδυ της Δευτέρας 6/3 στο νοσοκομείο με ανοιχτό κάταγμα κνήμης κι ένα ρωγμώδης κάταγμα στην λεκάνη. Μπροστά του έχει μια μακρά περίοδο ανάρρωσης για να μπορέσει ξανά να περπατήσει.
