Μόλις έχει μπει η δεκαετία του ΄80. Η Ελλάδα βρίσκεται στο απόγειο της εποχής της μεταπολίτευσης προσπαθώντας ακόμη να ισορροπήσει ως κοινωνία και να επουλώσει τα τραύματά της, να παρακολουθήσει την εγχώρια καλλιτεχνική έκρηξη, ενώ στον παγκόσμιο χάρτη οι εξελίξεις στον τέχνη, στη μόδα και την μουσική τρέχουν… Νέες μουσικές μπάντες της αγγλικής και αμερικάνικης σκηνής κάνουν την εμφάνισή τους για να αποτελέσουν στην πορεία τη βάση της σύγχρονης μουσικής. Είναι η εποχή που το ροκ και τα blue jeans γίνονται το ζητούμενο.
Ο Λάρυ και ο Ζάκ, δύο φίλοι στη Λάρισα, νιώθουν να πνίγονται από τον συντηρητισμό που ακόμη είναι εμφανής στην πόλη… Μπαρ, πόσο μάλλον μικρά clubs, με τη σημερινή έννοια του όρου δεν υπάρχουν, τα σχολεία είναι ακόμη αρρένων και θηλέων και εκείνοι θέλουν να ξεφύγουν από τα κοινωνικά στερεότυπα και να ακολουθήσουν τις νέες τάσεις του δυτικού κόσμου..
Αναφερόμαστε, στον Λάζαρο Καρυπίδη και τον Ζαχαρία Ατζούρα που το 1981 ανοίγουν το πρώτο κατ΄ ουσίαν μπαρ στην πόλη της Λάρισας, στον πρώτο όροφο ενός νεοκλασικού στη γωνία της Νικηταρά. Το θρυλικό «Ρόξυ».
Το «Λάρυ» μου εξηγεί ο Λάζαρος οφείλεται στην Λίνα Καράμπα που ως καθηγήτρια Αγγλικών τότε «ήθελε να μας βρει όλους ένα nickname που να μας ταιριάζει και να αποδίδει το όνομά μας στην αγγλική γλώσσα».
Για τους νεότερους, που δεν πρόλαβαν ηλικιακά το Ρόξυ, το τρίχωρο και ψηλοτάβανο μπαρ με τις καμάρες, όπως εγώ, αρκεί να φέρουν στο μυαλό τους την ξύλινη μπάρα του «Ηριδανού» και τα στρόγγυλα και τετράγωνα ξύλινα τραπεζάκια με το χαρακτηριστικό μάρμαρο στη μέση. Είναι τα ίδια του Ρόξυ, που μαζί με παλιούς μπουφέδες, ο ένα χειροποίητος κυκλαδίτικος που είχαν αγοραστεί από το Μοναστηράκι ολοκλήρωναν τη διακόσμησή του.
Όσο για την ατμόσφαιρα… μουσική, μόνο ροκ, Led Zappelin, David Bowie, Pink Floyd, Doors, αλλά και Παύλος Σιδηρόπουλος και Δημήτρης Πουλικάκος, lives με τον Ντίνο Καραποστόλου και τον Γιώργο Δημάκη, guest εμφανίσεις του Ζακ που ήταν εξαιρετικός showman, αλκοόλ και τα πρώτα cocktails της πόλης και πολύς χορός καθημερινά μέχρι τα ξημερώματα. Και απ’ έξω παρκαρισμένες μηχανές.
O Τζίμης Πανούσης που το είχε επισκεφτεί είχε πει χαρακτηριστικά πως τέτοιο μαγαζί δεν υπήρχε ούτε στην Αθήνα… Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου δε, προς απορία όλων, ζήτησε να χαμηλώσουν την ένταση της μουσικής γιατί τον ενοχλούσε.
Άλλωστε, αυτό θέλαν τα κάνουν και οι ιδιοκτήτες του. Να φτιάξουν ένα χώρο εμπνευσμένο από τη διασκέδαση του εξωτερικού, έξω από τα ελληνικά δεδομένα. «Προσπαθούσαμε να δούμε το μεγάλο κάδρο, το τι συνέβαινε παγκοσμίως. Αυτό θα έπρεπε να γίνεται και σήμερα.
Σκέψου, ότι στην αρχή οι μόνες γυναίκες που ερχόταν, ήταν ξένες που ζούσαν και δούλευαν στη Λάρισα ως καθηγήτριες· έτσι γνώρισα και εγώ τη γυναίκα μου. Τα κορίτσια τότε δεν βγαίνανε το βράδυ. Μετά σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται οι Λαρισαίες που ήταν φοιτήτριες σε άλλες πόλεις, όταν ερχόταν στη Λάρισα για διακοπές. Σε μας ερχόταν και αρκετοί γκέι, όπου ένιωθαν άνετα και ασφάλεια, προφανώς αισθανόταν πολύ εγκλωβισμένοι στη Λάρισα του τότε, και έτσι συνυπήρχαμε και κυρίως περνούσαμε πολύ καλά όλοι μαζί. Αυτό θέλαμε από την αρχή, να κάνουμε ένα χώρο για να περνάμε και οι ίδιοι καλά, αλλά και όλοι οι άλλοι».
Είναι αλήθεια, ότι το Ρόξυ υπήρξε πρωτοποριακό και το πρώτο κλαμπάκι της πόλης. Γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία. Ο κόσμος περίμενε απ’ έξω να ανοίξουν τις πόρτες κάθε βράδυ, συνήθως γύρω στις εννιά, αλλά πολλές φορές και αργότερα όταν κατάφερναν ο Λάρυ και ο Ζακ να ετοιμαστούν.
«Ήταν όντως πρωτοποριακό. Πολλά μαγαζιά προσπάθησαν να αντιγράψουν την ατμόσφαιρα έκτοτε, αλλά δεν τα κατάφεραν. Μου λείπει πολύ. Ήταν αξέχαστα χρόνια. Όλο αυτό δεν το κάναμε για τα λεφτά, το κάναμε για να περνάμε όλοι μας καλά» λέει ο Λάρυ.
Το Ρόξυ κάθε βράδυ έκλεινε με το τραγούδι Perfect Day του Lou Reed… Μέχρι το 1983 που έκλεισε οριστικά.
Τόσο άντεξε η κοινωνία της Λάρισας το συγκεκριμένο μαγαζί και τόσο ο Λάρυ και ο Ζακ τις καταγγελίες για ηχορύπανση και ανύπαρκτες υγειονομικές διατάξεις. Μάλλον ενοχλούσαν περισσότερο οι σταθμευμένες μηχανές απ΄ έξω και οι θαμώνες που στις αρχές τις δεκαετίας του ΄80 αντιπροσώπευαν τον νέο τεντιμποϊσμό της ελληνικής κοινωνίας που στη Λάρισα μετά το free grass πηγαίναν στο Ρόξυ…
Δείτε φωτογραφίες:
Εύη Μποτσαροπούλου
