Για τη συμμετοχή του στην ταινία “Ο άνθρωπος του Θεού” όπου υποδύθηκε τον Άγιο Νεκτάριο, και το πως μπόρεσε να ανταποκριθεί σε αυτό τον δύσκολο ρόλο καθώς και την πίστη του στο Θεό μίλησε ο Άρης Σερβετάλης στο ένθετο Enjoy.
«Η προσωπική μου μάχη ήταν να κατευνάσω τα φαντάσματά μου, τους δαίμονές μου, τον εγωισμό μου, την αυταρέσκειά μου. Αυτό έγινε πρακτικά με πολλή κούραση» είπε ο Άρης Σερβετάλης και πρόσθεσε, «Πήγαινα ήδη στα γυρίσματα κάπως εξαντλημένος και, πέρα από αυτό, με την ευλογία του παππούλη μου».
Μιλώντας για την ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού» που χρειάστηκε να φορέσει ράσα, ξεκαθάρισε: «Φορώντας ακόμα και τα ράσα – αυτό είναι ένα παράδοξο και στα ψέματα που συνέβη – σου δημιουργεί κάτι που δε μπορείς να εξηγήσεις. Σου δημιουργεί μια διαφορετική αίσθηση για το πως τοποθετείσαι μέσα στην κοινωνία και μέσα στον άνθρωπο. Κάτι αλλοιώνεται, δεν εξηγείται αυτό, και ίσως λόγω της συναισθηματικής φόρτισης και κάπως της οικειότητας με τον βίο του Αγιου, κάπως σαν να υπήρχε αυτή η διαθεσιμότητα».
Ο Άρης Σερβετάλης αναφέρθηκε ακόμα στη στιγμή που δέχτηκε την πρόταση για να συμμετάσχει στη συγκεκριμένη ταινία.
«Είπα σαφέστατα ότι ήθελα να το κάνω, Θα ήταν μεγάλη χαρά να συμμετέχω στην ταινία. Ύστερα από κάποιο διάστημα η Γελένα Πόποβιτς μου εκδήλωσε την επιθυμία της να παίξω τον χαρακτήρα του Άγιου Νεκτάριου. Ήμουν επιφυλακτικός, γιατί δεν ήξερα αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στον χαρακτήρα. Συνομιλώντας με τον πνευματικό μου, μου έδωσε την ευλογία του και μπήκα σε αυτή τη διαδικασία. Αποδείχθηκε ότι ήταν μεγάλη ευλογία, γιατί αισθάνθηκα οικεία σαν να αποκτήθηκε μια προσωπική σχέση με το πρόσωπο αυτό».
Ο ηθοποιός ανέφερε ακόμη ότι από μικρός βρισκόταν στην προσπάθεια αναζήτησης. Θυμάται μάλιστα, πως η θεία του και η γιαγιά του του διάβαζαν βίους αγιών, και αυτό του είχε δημιουργήσει αποστροφή.
«Στο γυμνασιο υπήρχε μια αποστροφή. Είπα “οκ, μπορεί να υπάρχει Θεός, αλλά αυτή τη στιγμή δεν τον θέλω. Θέλω να ζήσω, να κάνω τις “αρκουδιές μου” να βιώσω το χάος”. Αναζητούσα την ηδονή σε οποιαδήποτε μορφή της, αλλά, επειδή είναι εφήμερη, με οδηγούσε σε ένα αβυσσαλέο κενό, το οποίο δεν είχε πάτο, και ένιωθα τρομερά αυτή τη μοναξιά. Αυτό το πράγμα είναι τερατώδες, δε μπορώ να το αντέξω. Άρχισα να μη μπορώ να στηριχτώ στον εαυτό μου. Όταν άρχισα να ζω αυτόν τον πάτο είπα, “δε μπορώ άλλο” και άρχισα να ζητάω βοήθεια. Εκεί, εμφανίστηκε το πρόσωπο ενός μοναχού, που έγινε αργότερα ο πνευματικός μου. Έπιασα πάτα, με έσωσε η πίστη».
Ο Άρης Σερβετάλης είπε, πως τον πνευματικό του τον γνώρισε μέσα από την σύζυγό του και ζήτησε να τον συναντήσει.
«Αυτή η σχέση που θα δημιουργήσουμε δεν είναι εφήμερη, είναι αιώνια. Τότε δε μπορούσα να την καταλάβω. Τώρα αισθάνομαι ότι αυτή η σχέση που δημιουργείται στα μέλη της εκκλησίας, ότι παρεμβαίνει ο Θεός. Έγινε η κατήχηση και αυτός ο άνθρωπος μου άλλαξε ολοκληρωτικά το πως κάποιος μπορεί να δει τη ζωή. την καθημερινότητά του. Αντιμετώπισα την πραγματικότητά μου – πριν έβαζα τη σκόνη κάτω από το χαλάκι. Συνειδητοποίησα ότι εγώ κάτι πρέπει να κάνω» είπε.
