Η διακεκριμένη μαραθωνοδρόμος Δήμητρα Ιορδανίδου ήταν η άτυχη 40χρονη ποδηλάτισσα που σκοτώθηκε στη Θεσσαλονίκη το πρωί της Τρίτης 2 Νοεμβρίου. Η Δήμητρα Ιορδανίδου έζησε μια ζωή γεμάτη διακρίσεις που είχε όμως και τα δικά της σκοτάδια, μια ζωή σε αυστηρά προγράμματα, μια ζωή μέσα στον αθλητισμό και την περιπέτεια που τόσο αγαπούσε.
Η άτυχη 40χρονη είχε πτυχίο στο Οικονομικό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με μεταπτυχιακές σπουδές MSc in Management στο Πανεπιστήμιο του Bath στην Αγγλία και προϋπηρεσία στον τραπεζικό τομέα ως στέλεχος στη λιανική τραπεζική. Η Δήμητρα Ιορδανίδου, σύμφωνα με συνεργάτες της, αποτελούσε έναν από τους πυλώνες της Αλεξάνδρειας Ζώνης Καινοτομίας από την ίδρυσή της.
Σύμφωνα με όσα αναφέρουν στην ιστοσελίδα της Αλεξάνδρειας Ζώνης Καινοτομίας, πριν βάλει τα ρούχα της δουλειάς και «πολύ πριν οι περισσότεροι από εμάς ξυπνήσουμε για να πάμε στη δουλειά μας, η Δήμητρα έχει ήδη ξεκινήσει τη προπόνησή της από τις 5:30 τα χαράματα στους άδειους δρόμους της πόλης αφοσιωμένη στο άλλο καθήκον της, την προπόνηση. Ακόμη και τα Σαββατοκύριακα που συνήθως ένας εργαζόμενος τα έχει για να ξεκουραστεί. Το προπονητικό πλάνο ενός μαραθωνοδρόμου είναι αυστηρό και δεν δικαιολογεί απουσίες. Όπως και δικαιολογίες» και η Δήμητρα δεν άφηνε περιθώρια στον εαυτό της να «ξεφύγει» από το πρόγραμμά της.
Με δύο φορές 3η πανελλήνια θέση και δύο φορές 4η πανελλήνια θέση στον Μαραθώνιο της Αθήνας και έχοντας εκπροσωπήσει τη χώρα μας στους διεθνείς μαραθωνίους της Στοκχόλμης και του Ναγκάνο στην Ιαπωνία, η Δήμητρα Ιορδανίδου έχει γράψει την δική της ιστορία στον ελληνικό αθλητισμό.
Η Δήμητρα Ιορδανίδου είχε γράψει και για την εμπειρία της στον Μαραθώνιο της Αθήνας, προσπαθώντας πάντοτε να παραλληλίσει τον μαραθώνιο με άλλες εκφάνσεις της ζωής, όπως με το να ξεκινάς μια επιχείρηση, ή το να κάνεις μια εκδήλωση, ή με την ζωή την ίδια και τις δυσκολίες της… «Θα συνεχίσεις ή θα εγκαταλείψεις; […] Έτσι και αλλιώς υποφέρεις στον μαραθώνιο. Απλά η ψυχή είναι εκείνη που ρυθμίζει το αν θα αντέξεις…».
Προσθέτοντας: «Το να τρέξεις έναν μαραθώνιο φαντάζει σαν μια προσωπική υπόθεση. Μια πρόκληση που βάζεις με τον εαυτό σου. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι δεν μπορείς να φανταστείς πού μπορεί να σε οδηγήσει η προσπάθεια και η πίστη σου σε αυτό που κάνεις. Έστω και αν ξεκινήσεις από το μηδέν. Πρέπει να κάνεις πολύ δουλειά για να βρεθείς εκεί. Όμως γίνεται. Αν θέλεις γίνεται. Όπως και σε κάθε άλλη προσπάθεια στη ζωή μας. Όπως το να ξεκινήσει κάποιος μια επιχείρηση. Τα εμπόδια? Πάρα πολλά… Τo ρίσκο πάντα υπάρχει. Και φοβίζει. Όμως αξίζει να ξεκινήσει. Γιατί μπορεί τελικά και να τα καταφέρει. Αν πιστεύει στις δυνάμεις και τις δυνατότητές του..».
Η Δημήτρα Ιορδανίδου σε συνέντευξη που είχε δώσει πριν μερικά χρόνια είχε χαρακτηρίει τον εαυτό της «Αγριμακι» και είχε δηλώσει πως πάντα της άρεσε να ακούει τη καρδιά της που χτύπαγε για τον αθλητισμό και την περιπέτεια.
«Μεγάλωσα και σε χωριό τότε ακόμη που τα παιδιά μπορούσαν να παίζουν ελεύθερα έξω, οπότε ανέπτυξα το στοιχείο της αναζήτησης και της αγάπης για την περιπέτεια.. Ωραία λέξη η περιπέτεια. Με αυτήν γαλουχήθηκα. Και νιώθω ότι λείπει στις μέρες μας. Η αλήθεια είναι ότι η πορεία μου στον αθλητισμό όπως τον έχουμε στο μυαλό μας ήταν λίγο περίεργη. Η πρώτη μου επαφή με την άσκηση ήταν κλασικό μπαλέτο. Δώδεκα χρόνια. Από εκεί πήρα την πειθαρχία. Το πάθος..»
Για αρκετό καιρό στην παιδική της ηλικία συνδύαζε το μπαλέτο με το τρέξιμο. Μπαλαρίνα και δρομέας ταυτόχρονα… Αστείο θα σκεφτεί κάποιος αλλά για εκείνη ήταν φυσιολογικό.
«Τα επόμενα χρόνια γυμναστήρια, αερόμπικ, παραστάσεις χορού, σκι, βουνά, καταρρίχηση φαραγγιών, τέννις, κολύμβηση, ποδήλατο. Μου άρεσε η ποικιλία και το διαφορετικό. Αφορμή για να μπω στους αγώνες δρόμου το 2006 ήταν όταν βρέθηκα σαν θεατής στον Olympus Marathon. Συγκλονίστηκα από τους ανθρώπους και τα δάκρυα που είδα. Ζήλεψα το συναίσθημα να τερματίζεις στο Λιτόχωρο. Εκεί ξεκίνησε ο έρωτας για το αγωνιστικό τρέξιμο» είχε εξομολογηθεί.
Κάποια στιγμή στη ζωή της μπήκε και το τρίαθλο. Αφορμή στάθηκαν κάποιοι τραυματισμοί που είχε και την έκαναν να στραφεί στο ποδήλατο και το κολύμπι.
«Δούλεψαν άλλοι μυς, άλλαξε η μηχανική στα πόδια μου και άρχισα να δυναμώνω πάλι. Ένιωσα ότι είχα ανάγκη να μπω σε ένα άθλημα που να μη ξέρω τι να περιμένω. Νομίζω το τρίαθλο έχει πολύ αυτό το στοιχείο… Ήδη γελάω πολύ όταν από το ποδήλατο πάω να τρέξω. Το σώμα παραξενεύεται» είχε πει γι’ αυτή της την απόφαση.
Για τη Δήμητρα Ιορδανίδου όμως ο μεγαλύτερος και πιο σημαντικός αγώνας που έδωσε ποτέ ήταν αυτός που έδωσε στην εφηβεία της όταν ήρθε αντιμέτωπη με την νευρική ανορεξία.
«Ανορεξία. Μεγάλο κεφάλαιο. Ίσως το μεγαλύτερο της ζωής μου. Γιατί ήταν σε ηλικία 14 χρονών.΄Ηταν δύσκολα χρόνια. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με είχε πιάσει η αρρώστια. Ένιωθα αδικία. Γιατί σε μένα. Δεν είναι ότι ζήλευα τα μοντέλα και όλα αυτά που προβάλλονται. Είχε κολλήσει κάποια στιγμή το μυαλό μου σε νούμερα, θερμίδες, αριθμούς… Βασανιστήριο. Οι φίλες σου να βγαίνουν για πίτσα και συ να έχεις τύψεις για τα γραμμάρια. Ναι έχει πολλές τύψεις αυτή η αρρώστια. Είχα φτάσει τα 35 κιλά με ύψος 1.60 στα 15. Και φυσικά χωρίς περίοδο. Ήταν δύσκολα χρόνια. Πώς τα κατάφερα…
Δεν είναι κάτι που το ξεπερνάς σε μια μέρα. Το τέρας ήταν πάντα μέσα μου. Απλά με τα χρόνια έμαθα να το τιθασεύω και να του δίνω τις σωστές διαστάσεις. Είχα τους γονείς μου δίπλα μου. Αυτό ήταν το ένα. Αλλά κυρίως αυτό που με βοήθησε ήταν ο αθλητισμός. Η ισορροπία λεπτή γιατί από τη μία η οικογένειά μου φοβόταν και από την άλλη ήταν η διέξοδος για μένα για να ξεκλειδώσει το μυαλό μου. Γι’ αυτό και η πορεία μου στον αθλητισμό ήταν λίγο περίεργη. Πώς να μπω σε αγώνες όταν η οικογένειά μου φοβόταν μήπως το κάνω για τα κιλά? Δύσκολη διαχείριση. Ευτυχώς έχω έναν πατέρα που μου έδειξε εμπιστοσύνη και ήξερε ότι στο τέλος θα κάνω τη σωστή επιλογή. Καταλάβαινα πλεόν ότι για να μπορέσω να ανταποκριθώ στο άθλημα που είχα επιλέξει να κάνω αγωνιστικά, το τρέξιμο, έπρεπε να δίνω στο σώμα μου την σωστή τροφή για να μπορέσει να ανταποκριθεί. Ακούγεται αστείο αλλά αυτό όταν έχεις ανορεξία δεν το βλέπεις.
Είναι αρρώστια του μυαλού. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι να πεις σε μια κοπέλα που περνάει ανορεξία. Γιατί ότι και να της πεις δεν την «πείθεις». Τα πρότυπα είναι αυτά που αλλάζουν τον τρόπο σκέψης τους. Και για μένα το αθλητικό και υγιές πρότυπο είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει τις κοπέλες που περνάν κάτι αντίστοιχο. Όπως άλλαξε και εμένα. Το γυμνασμένο και υγιές σώμα. Με περίοδο και χωρίς προβλήματα. Έτσι το δούλεψα όλα αυτά τα χρόνια στο μυαλό μου και μετέτρεψα όλο αυτό το αρνητικό κομμάτι που πέρασα σε κάτι θετικό. Γιατί όταν νικήσεις μια τέτοια ασθένεια σε αυτή την τρυφερή ηλικία, αντιλαμβάνεσαι πόση δύναμη έχεις μέσα σου και ότι μετά μπορείς να κάνεις…τα πάντα! Αυτό με βοήθησε και στον αθλητισμό αργότερα. Τελικά αυτό που λέω είναι ότι ήμουν τυχερή που το πέρασα γιατί μου έδωσε δύναμη μετά. Αρκεί να κάνεις την αλλάγή στο μυαλό» είχε παραδεχτεί.
Η ζωή της Δήμητρας Ιορδανίδου όμως τερματίστηκε απότομα όταν παρασύρθηκε από φορτηγό, ενώ οδηγούσε το ποδήλατο της στη συμβολή της Αγίου Δημητρίου με την Γρηγορίου Λαμπράκη, στη Θεσσαλονίκη σκορπώντας έτσι θλίψη στα αγαπημένα της πρόσωπα αλλά και σε ολόκληρο το Πανελλήνιο.
Τα συλλυπητήρια του ΣΕΓΑΣ μέσω ανακοίνωσης
«Απέραντη θλίψη προκάλεσε στην οικογένεια του στίβου, η είδηση της απώλειας της αθλήτριας του μαραθωνίου δρόμου, Δήμητρας Ιορδανίδου. Η 42χρονη δρομέας του Αρίωνα Κουφαλίων παρασύρθηκε από φορτηγό, ενώ οδηγούσε το ποδήλατο της στη συμβολή της Αγίου Δημητρίου με την Γρηγορίου Λαμπράκη, στη Θεσσαλονίκη. Η Ιορδανίδου μετείχε σταθερά στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα μαραθωνίου και ημιμαραθωνίου δρόμου, είχε εκπροσωπήσει στο παρελθόν τη χώρα μας σε διεθνείς μαραθωνίους, ενώ πριν λίγα 24ωρα συμμετείχε στα 8χλμ. στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα σε ανώμαλο έδαφος στα Τρίκαλα.
Το διοικητικό συμβούλιο του ΣΕΓΑΣ εκφράζει τα βαθιά του συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους της αθλήτριας», αναφέρει η ανακοίνωση του ΣΕΓΑΣ.
