Στην ηλικία των 24 ετών ο Χρήστος Φραντζεσκάκης μετρά ήδη δυο συμμετοχές σε τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων, και αρκετές διακρίσεις σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, ο Χρήστος Φραντζεσκάκης, παρότι ένιωθε απόλυτα σίγουρος για τον εαυτό του, τελικά τερμάτισε 12ος.
Ένας τραυματισμός που είχε τους προηγούμενους μήνες δεν τον άφησε να «δέσει» την τεχνική του όπως ήθελε, κατάφερε να βρει τον εαυτό του μόλις λίγες ημέρες πριν τον τελικό και έτσι ήρθε η 12η θέση. Μια θέση όμως που μόνο σημαίνει πολλά καθώς δείχνει το πόσο έχει βελτιωθεί και εξελιχθεί από την προηγούμενη Ολυμπιάδα.
Τον συναντήσαμε στα Χανιά, τον τόπο καταγωγής του, κι εκείνος μίλησε στο TLIFE για τη μη στήριξη από τους κρατικούς φορείς, το πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή του με τη σφυροβολία, αλλά και για το πόσο σημαντικό είναι για εκείνον να μπορέσει κάποια στιγμή να σταματήσει κάποια στιγμή να προπονείται σε χωράφια αλλά σε ένα κανονικό προπονητήριο.
Σε συναντάμε λίγο καιρό μετά τη συμμετοχή σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, όπου κατέβαλλες μια σημαντική προσπάθεια. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι σίγουρα μια εμπειρία που ξεχωρίζει από όλες τις άλλες μεγάλες διοργανώσεις. Προσωπικά όμως, πάνω στον αγώνα προσπαθώ να μένω συγκεντρωμένος σε αυτό που έχω να κάνω, στο να πετύχω τους στόχους για τους οποίους έχω κοπιάσει όλο το προηγούμενο διάστημα.
Πέρασα όμορφα στο Παρίσι. Σίγουρα θα προτιμούσα να τα είχα πάει λίγο καλύτερα στον τελικό. Βέβαια, για το αγώνισμά μου, τη σφυροβολία η καλύτερη ηλικία θεωρείται τα 30, οπότε ίσως βιάζομαι λίγο αλλά θα ήθελα να είχα καταφέρει κάτι καλύτερο στον τελικό.
Μετά τον τελικό, είδα κάποιες δηλώσεις σου στις οποίες ανέφερες ότι ένιωθες πολύ έτοιμος. Τι πιστεύεις ότι πήγε λάθος τελικά;
Φέτος είχα έναν τραυματισμό που με είχε αποσυντονίσει λίγο. Κατάφερα να βρω τον εαυτό μου και την τεχνική μου – η οποία στη σφυροβολία είναι πολύ ιδιαίτερη – μόλις δυο εβδομάδες πριν τον αγώνα. Ένιωθα πραγματικά τέλεια. Αυτός είναι και ο λόγος που στεναχωριέμαι που δεν πήγε λίγο καλύτερα ο τελικός.
Πάνω στον αγώνα λοιπόν, ίσως λόγω άγχους, δεν κατάφερα να συγκεντρωθώ αρκετά και να βγάλω την τεχνική όπως ακριβώς θα έπρεπε. Έκανα αρκετά τεχνικά λάθη, δεν είχα το προηγούμενο διάστημα τον χρόνο να δέσω την τεχνική μου για να βγαίνει αυτόματα, με αποτέλεσμα να πρέπει να σκέφτομαι πάρα πολλά πράγματα την ώρα της βολής.
Θεωρώ πως αν δουλέψω πάνω σε αυτό, και οι βολές που βγαίνουν αυτόματα στον αγώνα χωρίς να χρειάζεται να σκέφτομαι τι πρέπει να διορθώσω, οι επόμενοι αγώνες θα πάνε πολύ καλύτερα.
Ωστόσο, η διαφορά από την προηγούμενη Ολυμπιάδα είναι πολύ μεγάλη. Στο Τόκιο είχες τερματίσει 25ος και τώρα 12ος.
Ο τελικός από μόνος του είναι κάτι σημαντικό. Σίγουρα στο Παρίσι πήγα πιο έμπειρος απ΄ ό,τι στο Τόκιο. Όμως, επειδή σε κάθε αγώνα διαγωνίζομαι πάνω-κάτω με τα ίδια άτομα, και ξέρουμε ποιοι είναι τα φαβορί, ποιοι είναι για 8αδα, γι’ αυτό περίμενα κάτι καλύτερο. Πολλούς από αυτούς τους κερδίζω σε άλλες διοργανώσεις, Τον Ούγγρο για παράδειγμα, Μπέντσε Χάλαζ, με τον οποίο είμαστε και φίλοι, τον έχω κερδίσεις στους τελευταίους 3-4 αγώνες και κάθε φορά που πάμε σε μεγάλη διοργάνωση παίρνει εκείνος μετάλλιο και εγώ όχι.
Σε απογοητεύουν τέτοιου είδους καταστάσεις;
Όχι. Δε μπορώ να πω ότι απογοητεύομαι. Ο κάθε αθλητής είναι διαφορετικός. Ο Χάλαζ είναι πιο «ψυχρός» κατά τη διάρκεια του αγώνα. Δε σκέφτεται. Κι εγώ δε μπορώ να πω ότι είμαι από τους αθλητές που φοβούνται ή που δεν αποδίδουν το ίδιο στον αγώνα με την προπόνηση, απλά λόγω των θεμάτων που είχα μέσα στη χρονιά δε κατάφερα να δείξω τον καλύτερό μου εαυτό.
Για την ώρα, δε με πειράζει να μην παίρνω μετάλλιο. Απολαμβάνω πάρα πολύ αυτό που κάνω. Δε χρειάζεται μόνο ένα μετάλλιο για να είμαι χαρούμενος. Απολαμβάνω το ταξίδι μέχρι τη στιγμή της διάκρισης.
Λένε συχνά ότι, “στην επιτυχία είμαστε όλοι μαζί αλλά στην αποτυχία ο καθένας μόνος του”. Αυτό είναι κάτι που εσύ το βιώνεις;
Το βιώνω ίσως και περισσότερο από όλους. Ασχολούνται μαζί μου, όχι όταν παίρνω κάποιο μετάλλιο, αλλά μόνο όταν υπάρχει η Ολυμπιάδα. Τώρα μόνο θυμούνται οι τοπικοί άρχοντες και από την πολιτεία γενικότερα, ότι εγώ δεν έχω γήπεδο για να προπονηθώ. Μόνο τώρα θα παίξει στα άρθρα ότι κάνω προπόνηση σε χωράφια. Σε ένα μήνα αυτό θα έχει ξεχαστεί.
Γυρνάνε όλοι την πλάτη όταν δεν υπάρχει κάποια τόσο σημαντική διοργάνωση, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Είναι στενάχωρο αυτό. Δε κυνηγάω τα συγχαρητήρια. Αυτό που θέλω είναι να μπορώ να κάνω τη δουλειά μου σωστά. Δε γίνεται να κάνω προπόνηση σε ένα χωράφι. Δε θέλω να περάσουν τα χρόνια και να μην έχω καταφέρει να κάνω προπόνηση σε κανονικό προπονητήριο, γιατί θα υπάρχει πάντα αυτό το “γαμώτο”. Το πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχα καταφέρει να προπονηθώ σε εγκαταστάσεις που αρμόζουν σε έναν αθλητή του επιπέδου μου.
Η σφυροβολία στη χώρα μας δεν είναι ένα τόσο διαδεδομένο άθλημα. Εσύ πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτό;
Πράγματι η σφυροβολία δεν έχει τόσο μεγάλη προβολή. Είναι όμως το πιο δυνατό άθλημα στίβου από την Ελλάδα στην Ευρώπη και τον κόσμο. Έχουμε πάρα πολλούς αθλητές που είναι δυνατοί και μεγάλα ταλέντα, απλά έχουμε πέσει όλοι μαζί σε μια γενιά τώρα και μόνο οι 2-3 πάμε σε μεγάλες διοργανώσεις. Το αγώνισμα είναι σε πολύ καλό επίπεδο, αλλά δεν έχει προβολή, και δεν είναι και εύκολο για τον κόσμο να καταλάβει την κίνηση.
Εγώ έμαθα το αγώνισμα από τον Μιχάλη Αναστασάκη, που είναι γείτονάς μου και πλέον συναθλητής μου. Ήξερα από εκείνον για τη σφυροβολία. Στην ΣΤ’ Δημοτικού, σε κάποιους σχολικούς αγώνες, είχα αγωνιστεί στο μπαλάκι (εναλλακτικό αγώνισμα στίβου). Εκεί με βρήκε ο προπονητής μου και μου είπε αν θέλω να πάω το απόγευμα να δοκιμάσω τη σφυροβολία.
Πήγα, κι έτσι ξεκίνησα. Είναι δύσκολο αγώνισμα. Ακόμα και σήμερα απορώ πως κάποιος μπορεί να μείνει σε αυτό. Τους πρώτους μήνες φαίνεται χαζό. Δε μπορείς να κάνεις την τεχνική και φαίνεται αστείο. Όλο έλεγα “ας κάτσω λίγο ακόμα” και σιγά σιγά το αγάπησα. Στην πορεία κατάλαβα ότι μπορεί να έχω και κάποιο ταλέντο και αποφάσισα να το συνεχίσω.
Υπήρξε κάποια στιγμή όλα αυτά τα χρόνια που να σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
Το 2018, τότε προπονούμουν ακόμα στους αμμόλοφους, είχα πάει σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κατηγορίας Κ20 και ήμουν το φαβορί για τη νίκη. Τελικά ακυρώθηκα. Λόγω έλλειψης εγκαταστάσεων, δεν είχα τον κλωβό για να προπονούμαι. Όταν λοιπόν μπήκα στον κλωβό που ήταν 10 μέτρα ύψος και έπρεπε να βγάλω τη σφύρα μέσα από το μικρό άνοιγμα, μου κόπηκαν τα πόδια. Είπα ότι αφού δε τα παράτησα τότε, δε θα τα παρατήσω ποτέ.
Το 2019, που ένας φίλος του προπονητή μου μας παραχώρησε ένα χωράφι για να προπονούμαι, σκέφτηκα ότι τώρα ειδικά, που έχω έστω τα βασικά, δε θα γίνεται να τα παρατήσω. Δεν υπάρχει καν στο μυαλό μου η σκέψη του να τα παρατήσω. Έχω βάλει στο μυαλό μου κάποιους πολύ υψηλούς στόχους, και δουλεύω γι’ αυτούς καθημερινά. Νομίζω αν δεν τους πετύχω η καριέρα μου θα έχει τελειώσει με απωθημένα.
Βλέποντας τις διακρίσεις σου, και την συνεχώς ανοδική σου πορεία, δεν ήρθε κάποιος αρμόδιος ή τοπικός άρχοντας να σου πει πως θα μπορούσε να σε βοηθήσει; Να δείτε την κατασκευή ενός χώρου για να μπορείς να προπονείσαι σωστά;
Όχι. Εμείς πρέπει να τους πιέζουμε συνέχεια, να γινόμαστε κουραστικοί και να παραπονιόμαστε στα site για να ακουστούμε. Από το 2019, οι τοπικοί άρχοντες έχουν βοηθήσει λίγο στο χωράφι που είμαστε ώστε να φτιαχτεί ένα σκέπαστρο, μια τουαλέτα και η βαλβίδα. Δεν είναι αρκετό όμως αυτό, πρόκειται για ένα δανικό χωράφι από έναν ιδιώτη.
Είμαστε σε επικοινωνία γενικά με τις τοπικές αρχές αλλά δεν έχει γίνει κάτι ιδιαίτερο. Είχε γίνει κάποια στιγμή μια συζήτηση μήπως φτιαχτεί ένας χώρος στο Πολυτεχνείο Χανίων, τελικά δεν έγινε. Συζητήσαμε μετά για κάποιους άλλους χώρους που τελικά κρίθηκαν ακατάλληλοι λόγω κτηματολογίου… Ίσως όλα αυτά γίνονται και για να κερδίσουν χρόνο. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι περνάνε τα χρόνια και δε γίνεται τίποτα. Ξέρουν το πρόβλημά μας. Ο Δήμαρχος μας έχει καλέσει τόσες φορές στο Δημαρχείο, βγάζουμε φωτογραφίες και μέχρι εκεί.
Σήμερα είσαι 24. Στην εφηβεία όμως, που είναι μια περίεργη φάση στη ζωή μας, πόσο εύκολο ήταν να μείνεις προσηλωμένος στον στόχο σου;
Έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Αν δεν είναι γραφτό σου να γίνεις πρωταθλητής, όσο και να σε πιέσει κάποιος, αν το μυαλό σου δε σε πιέζει από μόνο του, αν δε κυνηγάς εσύ τα θέλω σου και δεν είσαι διατεθειμένος να κάνεις κάποιες θυσίες για τους στόχους σου, δε θα τα καταφέρεις ποτέ.
Αν θες να φτάσεις σε ένα υψηλό επίπεδο πρέπει να το έχεις ως προτεραιότητα. Πρέπει να δίνεις μεγάλη βάση στον ύπνο και τη διατροφή σου. Όλα αυτά βέβαια μετά από κάποιο σημείο γίνονται τρόπος ζωής. Προσωπικά δε νιώθω ότι στερούμαι τίποτα.
Οι φίλοι σου καταλαβαίνουν το δικό σου τρόπο ζωής, ότι πρέπει να ακολουθείς ένα άλλο πρόγραμμα;
Φυσικά. Είμαστε μια μεγάλη παρέα, και όπου μπορώ τους ακολουθώ κι εγώ. Στις βραδινές εξόδους συνήθως δεν ακολουθώ, δε μου αρέσει κιόλας η βραδινή διασκέδαση. Το καταλαβαίνουν όμως αυτό και το σέβονται. Είναι πολύ υποστηρικτικοί μαζί μου. Ο κολλητός μου μάλιστα είχε έρθει και στο Παρίσι να δει την προσπάθειά μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Τελειώνοντας το σχολείο είχες δώσει Πανελλήνιες, κατάφερες να μπεις στο Πανεπιστήμιο αλλά τελικά άφησες τη σχολή για να αφοσιωθείς στο άθλημά σου. Σκέφτεσαι να επιστρέψεις κάποια στιγμή σε αυτή για να πάρεις το πτυχίο σου;
Mεχρι τα 18 μου μέρα παρά μέρα πήγαινα στα χωράφια του πατέρα μου και τον βοηθούσα. Όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν μέσα στα χωράφια είχε αρχίσει να μου αρέσει λίγο όλο αυτό, μου έβαλε και ο πατέρας μου την ιδέα μήπως γίνω γεωπόνος και τελικά έδωσα Πανελλήνιες και πέρασα τρίτος στη σχολή Γεωπονίας στο Ηράκλειο.
Ήταν 2018, είχα πάει στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα που δεν πήρα τη διάκριση, και είπα ότι θα κάτσω το 2019 να πάρω ένα μετάλλιο που το θέλω πολύ και μετά θα πάω στη σχολή. Το 2019 πήρα το μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό και πήγα και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Τότε σκέφτηκα ότι αφού έφτασα ως εκεί, θα είναι κρίμα να μην μείνω να προπονηθώ και για τους Ολυμπιακούς του 2020.
Οι Ολυμπιακοί του 2020 αναβλήθηκαν και πήγαν το 2021, πέρασαν τα χρόνια και σιγά σιγά μου πέρασε και το ενδιαφέρον για τη γεωπονία. Είχα σταματήσει να πηγαίνω και στα χωράφια γιατί πλέον έβγαζα τα χρήματά μου ως επαγγελματίας αθλητής. Αποφάσισα λοιπόν να πάω σε ένα Ι.Ε.Κ να βγάλω μια σχολή απλά για να έχω ένα χαρτί, κι έτσι σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων.
Πόσο εύκολο είναι για κάποιον που κάνει πρωταθλητισμό στη χώρα μας να ζήσει καθαρά και μόνο από αυτό; Πολλές φορές βλέπουμε αθλητές να αναγκάζονται να κάνουν και άλλες δουλειές για να μπορούν να επιβιώσουν.
Από την Ομοσπονδία θα έλεγα ότι υπάρχει μια σχετική στήριξη. Βοηθάνε και οι σύλλογοι με κάποια ποσά αλλά σίγουρα δεν είναι αρκετά για όλους τους αθλητές. Πρέπει κάποιος να φτάσει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο για να έχει απολαβές από τους συλλόγους και την Ομοσπονδία.
Υπάρχουν αθλητές πολύ ικανοί που θα μπορούσαν να φτάσουν πολύ ψηλά και χάνονται γιατί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να συνεχίσουν. Αν κάποιος καταφέρει να φτάσει σε υψηλό επίπεδο μπορεί να ζήσει από τον πρωταθλητισμό. Για να φτάσει όμως εκεί χρειάζεται σίγουρα τη στήριξη της οικογένειάς του, τους χορηγούς… Αν υπάρχει όμως θέληση όλα γίνονται.
Προσωπικά ρίσκαρα και ρισκάρω καθημερινά γιατί ξέρω ότι όταν έρθει η ώρα να σταματήσω τον πρωταθλητισμό, θα πρέπει να ξεκινήσω πάλι από το μηδέν εφόσον δεν έχω κάποια γνώση πάνω σε κάποια τέχνη.
Ποιες είναι οι σκέψεις σου πριν μπεις σε έναν αγώνα;
Παίζει ρόλο το πόσο σημαντικός είναι ο αγώνας. Τα τελευταία χρόνια, είμαι πολύ αισιόδοξος πριν τους αγώνες. Κάθε αγώνας είναι και ένα μάθημα. Αυτό που σκέφτομαι λοιπόν πριν από κάθε αγώνα είναι ότι πρέπει να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Δεν κοιτάω τι κάνουν οι αντίπαλοί μου, τι θέση θα πάρω κτλ. Το μόνο που με νοιάζει είναι να βγάλω στον αγώνα όσα έχω δουλέψει όλο το προηγούμενο διάστημα, να βελτιώνομαι κάθε φορά.
Την ώρα της βολής καταλαβαίνεις αν έχει πάει καλά;
Μπορώ να καταλάβω αν μια βολή θα είναι καλή ή όχι πριν καν φύγει από τα χέρια μου. Δε χρειάζεται να πέσει στο έδαφος για να ξέρω τα μέτρα.
Πόσο σημαντική είναι η σχέση που αναπτύσσει ένας αθλητής με τον προπονητή του;
Ο προπονητής δε μπορεί να έχει μια απλή τυπική σχέση με τον αθλητή. Πρέπει να είναι δίπλα του, να είναι φίλος του, οικογένειά του. Προσωπικά περνάω επτά ώρες τη μέρα με τον προπονητή μου, είμαστε μαζί μήνες ολόκληρους κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών, δε γίνεται να έχουμε μια τυπική σχέση. Είμαστε σαν οικογένεια.
Είναι πολύ σημαντικό να έχεις δίπλα σου έναν προπονητή που θα χαίρεσαι να είσαι μαζί του. Αν ήταν μια τυπική συνεργασία αθλητή-προπονητή δε ξέρω αν θα λειτουργούσε. Εγώ είμαι με τον προπονητή μου 12 χρόνια, έχουν ταιριάξει οι χημείες μας. Τον εμπιστεύομαι απόλυτα και μαζί του σκοπεύω να πορευτώ και τα επόμενα χρόνια.
Τι σου έχει η ενασχόλησή σου με τον πρωταθλητισμό;
Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι είναι πολύ σημαντικό να ασχολείται κάποιος με τον αθλητισμό. Σε καλλιεργεί σαν άνθρωπο, σε μαθαίνει να χάνεις, να βάζεις στόχους, να κερδίζεις, να μην τα παρατάς. Ο πρωταθλητισμός σου διδάσκει τόσα πράγματα που δε ξέρω αν μπορεί να στα διδάξει κάποιος άλλος. Νιώθω ευγνώμων που μπήκα στο χώρο του πρωταθλητισμού.
Φέτος ακούστηκαν διάφορα παράπονα για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Εσύ πως το έζησες;
Προσωπικά δεν έχω κάποιο παράπονο από τη διοργάνωση. Δε μπορώ να πω ότι ήταν όλα τέλεια, αλλά ήταν εντάξει. Αυτό όμως που έχω ξαναπεί, και δε ξέρω αν είναι καλό που το λέω, είναι ότι δε μου αρέσουν πολύ οι Ολυμπιακοί Αγώνες πολύ γιατί σαν αθλητή με κάνουν να νιώθω ένα προϊόν.
Νιώθω ότι όλα γίνονται για να βγάλουν κάποιοι χρήματα. Ότι είναι ένα πολιτικό παιχνίδι. Προσωπικά, σαν αθλητής, δεν ένιωσα το Ολυμπιακό πνεύμα που λένε όλοι. Δε θέλω να αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά θα πω ότι χαραμίζονται πάρα πολλά χρήματα την ώρα που ο κόσμος έξω πεινάει, για να κάνουν ένα πανηγύρι.
Εκτός αυτού, νιώθω ότι κάποια αθλήματα που είναι στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μας μειώνουν. Δε γίνεται εγώ να προπονούμαι επτά ώρες κάθε μέρα, να καταπονώ τόσο το σώμα μου, να βγάζω τραυματισμούς και να μπαίνουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες αθλήματα δεξιοτεχνίες και να μας βάζουν όλους στο ίδιο τσουβάλι. Μας υποβαθμίζει κάπως αυτό.
Το βάρος του εθνόσημου εσύ το νιώθεις; Θεωρείς ότι είναι και λίγο υποκριτικό αυτό από τη στιγμή που μόνος σου παλεύεις όλο το χρόνο για να φτάσεις εκεί;
Μόνος μου παλεύω γενικά όλα τα χρόνια. Ωστόσο σίγουρα υπάρχει μια άλλη βαρύτητα όταν φοράμε τη φανέλα της εθνικής, δίνει μια παραπάνω ώθηση το γεγονός ότι μας βλέπει και κάποιος σε ένα χωριό της Ελλάδας που δεν τον ξέρουμε και μας στηρίζει. Αυτό είναι κάτι που με συγκινεί και για τέτοιους ανθρώπους θα ήθελα να κάνω μια καλή εμφάνιση.
Χαίρομαι να αγωνίζομαι για τη χώρα, είμαι περήφανος που την εκπροσωπώ. Μπορώ να πω μάλιστα ότι όταν αγωνίζομαι με την εθνική ομάδα πάω πολύ καλά στους αγώνες.
Αυτή τη περίοδο για ποιους αγώνες προετοιμάζεσαι;
Υπάρχει ένα πολύ δυνατό meeting τον Σεπτέμβρη στη Gold κατηγορία, μια κατηγορία κάτω από το Diamond Class, θα συμμετέχουν οι καλύτεροι αθλητές του κόσμου, τα μετάλλια των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτός ο αγώνας θα με βοηθήσει να βάλω πόντους για το ranking μου του χρόνου. Μετά σκοπεύω να ξεκουραστώ για ένα διάστημα.
Ο επόμενος στόχος σου ποιος είναι;
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί του χρόνου στο Τόκιο. Έχω μπει σε όλους τους τελικούς. Πλέον δε μπορώ να πω ότι πάω για την εμπειρία. Από του χρόνου οι στόχοι μου γίνονται ακόμη πιο υψηλοί, και νομίζω ότι πρέπει σιγά σιγά να έρθει η ώρα της διάκρισης.
Στο δικό σας άθλημα υπάρχει κάποιο «ηλικιακό όριο»;
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο υπήρχε αθλητής 44 ετών. Στη σφυροβολία μπορείς να αγωνίζεσαι μέχρι τα 40 και να είσαι ανταγωνιστικός. Προσωπικά θα το κάνω όσο με κρατάνε τα πόδια μου. Αν δω ότι το σώμα μου αντέχει να πάει στους Ολυμπιακούς και στα 40, θα το κάνω.
