“Πλησιάζουμε προς το τέλος της πανδημίας; Μαθήματα από την ιστορία της ιατρικής” τιτλοφορείται ανάρτηση του καθηγητή Πνευμονιολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Κωνσταντίου Γουργουλιάνη, ο οποίος επιχειρεί με ένα ιστορικό παράδειγμα να εξηγήσει το πότε μπορεί να έρθει το τέλος της παγκόσμιας περιπέτειας με τον κορωνοϊό.
Γράφει συγκεκριμένα: “Το μυκοβακτηρίδιο της λέπρας ανακαλύφθηκε το 1873 από το γιατρό Χάνσεν. Νοσούσαν ολόκληρες οικογένειες και έτσι πολλοί πίστευαν στην κληρονομικότητα της νόσου. Το 95% των ατόμων που προσβάλλονταν, δεν ανέπτυσσαν νόσο. Η μετάδοση της νόσου θεωρείται ότι συμβαίνει με την παρατεταμένη στενή επαφή με πάσχοντα και κυρίως με τα ρινικά σταγονίδια. Ο Χάνσεν έδειξε ότι ήταν δυνατόν να ελεγχθεί η νόσος , εάν οι πάσχοντες απομονώνονταν. Το 1903 υπογράφηκε η απόφαση για να μετατραπεί η Σπιναλόγκα σε νησί των λεπρών και έτσι μεταφέρθηκαν 250 ασθενείς από διάφορα μέρη της Κρήτης. Τότε δεν γνώριζαν ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είχε αποκτήσει ανοσία, και ότι ο κίνδυνος νόσησης ήταν πλέον ελάχιστος. Οι τελευταίοι ασθενείς αναχώρησαν από το νησί το 1957.
Αν αναγνωρίζετε ομοιότητες με την πορεία της πανδημίας, υπάρχουν αρκετές διαφορές που προκύπτουν από τις σημερινές δυνατότητες της τεχνολογίας. Η ανακάλυψη του κορονοιού έγινε σε λίγες μόνο μέρες, πλέον μαθαίνουμε για την επικράτηση κάποιων μεταλλάξεων από τα δελτία ειδήσεων, τα εμβόλια αύξησαν ταχύτατα την ανοσία στον πληθυσμό, τα γρήγορα διαγνωστικά τεστ ανακαλύπτουν τις μολύνσεις με αποτέλεσμα να χάνονται συχνά τα όρια μεταξύ “κρούσματος” και νόσου ενώ έρχονται αρκετές αποτελεσματικές θεραπείες.
Το τέλος της πανδημίας θα το καταλάβουμε όταν αδειάσουν τα νοσοκομεία μας. Μέχρι τότε, ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τα δεδομένα της πανδημίας ψύχραιμα, με την αναγκαία απόσταση που μας προσφέρει η μελέτη της Ιστορίας της Ιατρικής.”
