Ο Τάκης Ζαχαράτος είναι από τα πρόσωπα που δε χρειάζονται συστάσεις, το όνομα του δε χωράει κάτω μια ιδιότητα. Αυτό άλλωστε θα τον αδικούσε. Χαρισματικός, αυθόρμητος, αυθεντικός, φωτεινός, με πηγαίο ταλέντο είναι μερικά μόνο από όσα τον χαρακτηρίζουν. Του αρέσει να κοιτάει πάντα τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά.
Γελάει δυνατά, το γέλιο του δίνει ζωή. Απεχθάνεται τον πληθυντικό, δημιουργεί όπως λέει μια απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους που δεν αντέχει, εκείνος θέλει να συνδέεται με όποιον έχει απέναντί του. Αυτοί είναι και μερικοί από τους λόγους που ο κόσμος τον έχει αγαπήσει όλα αυτά τα χρόνια και εξακολουθεί να τον στηρίζει σε κάθε του βήμα.
Αυτή την αγάπη και την στήριξη, ο Τάκης Ζαχαράτος θέλει να δίνει πίσω μέσα από κάθε του παράσταση μαζί με πολύ φως και χαρά. Αυτό έχει σκοπό να κάνει και μέσα από την καλοκαιρινή του περιοδεία.
Με αφορμή την παράσταση «Έλα μες στην αγκαλιά μου», ο Τάκης Ζαχαράτος μιλά στο TLIFE για την αγκαλιά που πρόκειται να ανοίξει το φετινό καλοκαίρι σε έξι πόλεις της Ελλάδας. Μας λέει ακόμα για το πως η γονείς του έγιναν ο λόγος να ανέβει πάνω στη σκηνή, τον τρόπο που βλέπει ο ίδιος τη ζωή αλλά και την ξεχωριστή σχέση που έχει αναπτύξει με το κοινό.
Αυτή την περίοδο σε βρίσκουμε σε προετοιμασίες για την καλοκαιρινή σου περιοδεία σωστά;
Πράγματι. Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να κάνω μια καλοκαιρινή περιοδεία. Η τελευταία που είχα κάνει ήταν το 2014 μαζί με τα capital controls. Είναι η φύση μου τέτοια που σε δύσκολες και περίεργες περιόδους με πιάνει το επαναστατικό μου. Έχω «αλλεργία» στη μιζέρια και τα γκρίζα σύννεφα. Μόλις βλέπω αυτό, μιζεριάζω 2-3 μέρες και μετά λέω, «Τάκη όρμα του».
Τα προηγούμενα δυο καλοκαίρια πέρασα μαγικά στο Άλσος αλλά, επιθυμία μου ήταν να επικοινωνήσω με τον κόσμο σε όλη την Ελλάδα. Νιώθω λοιπόν ευλογημένος που φέτος θα μπορέσω να βρεθώ και σε άλλες πόλεις για μερικές παραστάσεις. Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος γι΄ αυτό γιατί, μιας και είμαστε ελεύθεροι από μάσκες, θα μπορέσουμε να το ευχαριστηθούμε και να ξανασυνδεθούμε.
Το μήνυμα αυτής της επανασύνδεσης φαίνεται να θες να περάσεις και μέσα από τον τίτλο που έχεις δώσει στις παραστάσεις σου, «Έλα μες στην αγκαλιά μου»,
Ξέρεις τι γίνεται; Aυτή η απομόνωση που ζήσαμε και αφορούσε τους πάντες, ήταν πάρα πολύ σκληρή και τα αποτελέσματά της είναι εμφανή. Η απομόνωση αυτή βέβαια είχε και τα θετικά της. Προσωπικά, γνώρισα πιο πολύ τον εαυτό μου, κατάλαβα ποιοι είναι οι πραγματικοί μου φίλοι, ποια είναι η ουσία στη ζωή μου. Έγινε μια μεγάλη επανατοποθέτηση των πραγμάτων και ένας επαναπροσδιορισμός. Άλλοι άνθρωποι που δεν το δουλέψαν, τους έσκασε λίγο περίεργα. Αυτή η αποσύνδεση από όλα που ξαφνικά κατεβαίνει ο γενικός, δεν είναι εύκολο πράγμα.
Θεωρώ επομένως χρέος μου το φετινό καλοκαίρι να βάλουμε τα καλύτερά μας και να προσφέρουμε στον κόσμο αγάπη, αισιοδοξία. Είμαι έτοιμος να προσφέρω στον κόσμο τον καλύτερό μου εαυτό. Ο τίτλος «Έλα μες στην αγκαλιά μου», που έχει η καλοκαιρινή μας περιοδεία, σηματοδοτεί την επανένωση, την επανεκκίνηση, ότι είμαστε και πάλι κοντά ο ένας στον άλλο, μπορούμε να αγγίξουμε πραγματικά τον διπλανό μας, να κοιταχτούμε μέσα στα μάτια χωρίς να μας χωρίζει μια οθόνη.
Νομίζω ότι και στο μυαλό του κοινού το όνομά σου είναι συνδεδεμένο με αυτή την επαφή, τη χαρά, την αισιόδοξη πλευρά της ζωής.
Είμαι λίγο Πρωτοχρονιάτικος είναι η αλήθεια (γέλια). Είμαι γιορτινός και μου αρέσει και εμένα να ξεκινάω τις παραστάσεις μου σε περιόδους γιορτών ή την Πρωτοχρονιά. Όπως Πρωτοχρονιά θέλω να είναι και κάθε παράσταση που θα κάνω ακόμα και αν είναι καλοκαίρι.
Αυτή τη διάθεση είχε και η παράσταση που έκανα στο Παλλάς πριν λίγο καιρό, το «Straingers in the night”. Ήταν η Πρωτοχρονιά που χρωστούσα στον κόσμο και ήθελα να την κάνουμε μαζί. Με τον covid άλλωστε έχουμε εκπαιδευτεί και τα γιορτάζουμε όλα όποτε θέλουμε. Και η ζωή μας άλλωστε πρέπει να είναι μια καθημερινή γιορτή, ό,τι και αν συμβαίνει.
Έτσι αντιμετωπίζεις όλα τα πράγματα στη ζωή σου;
Ναι. Εντάξει, έχω και εγώ τις στιγμές που μπορεί να εκνευριστώ αλλά θέλω να είμαι όσο πιο θετικός γίνεται. Πολλές φορές, όταν συμβαίνει το κουλό, μπορεί να νευριάζω και να φωνάζω, να έχω μια αντίδραση… Μετά όμως, όταν καταλαγιάζει αυτό λέω, «ωραία, τι κάνουμε;».
Όταν συμβαίνει κάτι και τρως το χαστούκι, αποκινητοποιείσαι. Εγώ έχω μάθει όταν έρχεται το χαστούκι να σκέφτομαι ποιες είναι οι λύσεις, τι μπορεί να γίνει. Αν πέσω σε μια λακκούβα τι θα κάνω; Θα κάτσω μέσα στη λακκούβα να κλαίγομαι; Όχι, θα ψάξω να δω πως μπορώ να βγω από εκεί μέσα. Πιο μικρός θεωρούσα ότι είναι απαράδεκτο να εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα στη δική μου ζωή.
Είχα την πολύ εγωιστική πεποίθηση ότι απαγορεύεται στη δική μου ζωή να εμφανιστεί ο βλάκας, ο προδότης, ο κλέφτης, ο κακός… Ωριμάζοντας και ψάχνοντας τον εαυτό μου, κατάλαβα ότι η ζωή είναι μια διαδρομή που τα έχει όλα μέσα και δε μπορείς να τα αποφύγεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να βελτιώσεις τον τρόπο που τα αντιμετωπίσεις.
Προσωπικά, μέσα από το χιούμορ, τη δουλειά που κάνω, τη σάτιρα, ξορκίζω πάρα πολύ ό,τι κουλό συμβαίνει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη και ο πιο σωστός για μένα είναι να μάθεις να βελτιώνεις τις αντιδράσεις σου.
Για να φτάσει κανείς όμως σε αυτό το επίπεδο χρειάζεται να δουλέψει πολύ με τον εαυτό του. Δεν είναι κάτι εύκολο…
Προφανώς. Πρόκειται για μια γυμναστική της ψυχής. Νομίζω ότι όλοι είμαστε σαν τον Οδυσσέα. Όλοι περνάμε από διάφορες δυσκολίες, αλλά η μαγκιά και αυτό που έχουμε πάρα πολύ ανάγκη αυτή τη στιγμή είναι να θυμηθούμε τον Οδυσσέα και το πόσο κρατημένος ήταν στο κατάρτι του μέχρι να καταφέρει να επιστρέψει στην Ιθάκη του.
Αυτό για εμένα είναι συμβολικό. Ο Οδυσσέας είναι πάντα ένας ήρωας που σε στιγμές που έχω ανάγκη με τροφοδοτεί με πολλή αισιοδοξία. Τώρα άλλωστε είναι και μια στιγμή που χρειάζεται ο ένας να κρατά σφιχτά το χέρι του άλλου. Πάντα συνέβαιναν άσχημα πράγματα στον κόσμο απλά τώρα, λόγω της ύπαρξης τόσων πηγών ενημέρωσης, έχουν διογκωθεί τα πάντα.
Βεβαίως συμβαίνουν όλα αυτά και βεβαίως πρέπει να έρχονται στο φως αλλά αυτό που ένα θέμα το τραβάμε από τα μαλλιά επειδή πουλάει, δε βοηθάει. Καταλαβαίνω τον λόγο που συμβαίνει, έτσι είναι οι νόμοι της τηλεόρασης αλλά καμιά φορά και οι τηλεθεατές ξεχνάνε ότι η επιλογή στο τι θα δουν είναι δική τους. Στο χέρι μας είναι, απο το σκοτάδι, να περάσουμε στο φως. Όσα προβλήματα κι αν υπάρχουν, πάντα θα υπάρχουν και φωτεινοί άνθρωποι, φωτεινά παραδείγματα με φωτεινές διαδρομές. Νομίζω πως πλέον έχει έρθει η ώρα να εστιάζουμε όλοι εκεί, στο φως.
Είναι πολύ βολικό το να θυματοποιείσαι. Το έκανα πάρα πολύ παλιά και μπορώ με σιγουριά να σου πω ότι βολεύει πάρα πολύ. Η πιο άνετη θέση είναι αυτή του θύματος, το να πιστεύεις ότι φταίνε οι άλλοι για ότι σου συμβαίνει βολεύει πάρα πολύ. Όταν εγώ κατάλαβα ότι δε φταίει κανείς και είναι αποκλειστικά δική μου ευθύνη το τι θα κάνω στη ζωή μου και ανέλαβα την κάθε ευθύνη, κατάλαβα ότι έκανα και το πρώτο μαγικό ταξίδι γι’ αυτό το πολύ όμορφο ταξίδι της ζωής.
Στην αρχή της καριέρας σου, υπήρξαν περίοδοι που ένιωσες αμφισβήτηση από τους γύρω σου;
Αν το ένιωσα λέει… Έχω φάει απίστευτες πόρτες. Δεν είχε υπάρξει στο παρελθόν αντίστοιχη κατάσταση και όλοι αναρωτιόντουσαν, «τι είναι αυτό;». Άλλοι ξαφνιάζονταν πολύ ευχάριστα, άλλοι δεν καταλάβαιναν τίποτα… Οφείλω όμως να πω ότι από την πρώτη στιγμή, μια μεγάλη μερίδα του κόσμου με αγκάλιασε. Ευγνωμονώ πάντα τον κόσμο γιατί εγώ, ούτε δραματική σχολή τελείωσα, ούτε είχα κάποιο μέσο.
Ήμουν ένας τρελός που του ήρθε να κάνει αυτό. Η τρέλα και η καλλιτεχνία με πήγαινε και ο κόσμος από την πρώτη στιγμή αντιλήφθηκε ότι είμαι εκεί γι’ αυτούς και ότι όλο αυτό το γουστάρω πάρα πολύ. Μαζί με τον κόσμο τα έχουμε κάνει όλα. Δεν αισθάνομαι ότι έχω μια πελατειακή σχέση μαζί τους, αλλά μια οικογενειακή σχέση.
Αισθάνομαι πάντα ότι είναι οι φίλοι μου που έρχονται καλοκαιράκι στη βεράντα του σπιτιού μου, είμαστε ξυπόλητοι, πίνουμε τα ποτά μας, λέμε τα αστεία μας, πειράζει ο ένας τον άλλον, τρώμε, γελάμε, κλαίμε…
Νομίζω έτσι σε βλέπει και ο κόσμος, σαν τον φίλο του γι’ αυτό και τόσα χρόνια αγκαλιάζει κάθε σου βήμα.
Ό,τι είναι ο καθένας μας φαίνεται και όσο περνάει ο χρόνος, τι να κρύψεις; Πόσο να κρυφτείς; Επιθυμία μου είναι να είμαι όσο το δυνατόν πιο ειλικρινής γίνεται. Πιστεύω πάρα πολύ στην αγάπη και την από καρδιάς σύνδεση. Σαφέστατα κάποια πράγματα γίνονται πιο τυπικά αλλά πάντα χρειάζεται και λίγο καρδιά, λίγο συναίσθημα.
Όταν ανακοίνωσες στους γονείς σου την απόφασή σου να ασχοληθείς με αυτόν τον χώρο και να κάνεις αυτό το τόσο πρωτόγνωρο και πρωτοφανές για εκείνη την εποχή show, πως αντέδρασαν;
Μα οι γονείς μου το ήθελαν, όχι εγώ. Εγώ ήμουν αθλητής που στη συνέχεια έγινα κομμωτής και μάλιστα πολύ καλός. Όλο το υπόλοιπο το έκανα για πλάκα. Τις Τετάρτες που έκλεινα το κομμωτήριο και ερχόντουσαν οι φίλοι μου με μια κάμερα και έκανα τα δικά μου. Όπως αυτό που σου έλεγα πριν με τους φίλους στη βεράντα του σπιτιού μου. Πήγαινα στην κυρία Βάσω, την μοδίστρα μου να ράψω τα ρούχα μου, αλλά το έκανα πολύ επαγγελματικά, έβρισκα το ίδιο ύφασμα, τις ίδιες περούκες κτλ και έκανα την κάθε σκηνή από την περσόνα που είχαμε σκεφτεί. Την επόμενη Τετάρτη έκανα κάποιον άλλο.
Κάποια στιγμή η μητέρα μου μού είπε ότι πρέπει να δει και ο μπαμπάς μου αυτά που κάνω. Δεν ήθελα. Ο μπαμπάς μου ήταν μεν καλλιτέχνης, έκανε μιμήσεις, τραγουδούσε, αλλά ήταν αυστηρός. Μέσα του ήταν θεότρελος αλλά έπαιζε τον ρόλο του αυστηρού μπαμπά. Τελικά, κάποια στιγμή η μητέρα μου του έδειξε τη δουλειά μου. Εγώ ήμουν κρυμμένος περιμένοντας να γκρεμιστεί το σύμπαν και ο γλυκός μου γυρνάει και λέει, «το παιδί μας έχει πολύ ταλέντο».
Πώς ένιωσες όταν το άκουσες αυτό;
Θα σου μιλήσω πολύ έντιμα. Πραγματικά δεν ήθελα να γίνει όλο αυτό. Ήθελα να μείνει όλο αυτό στην αυλή του σπιτιού μου, και στους φίλους μου με τους οποίους ένιωθα ασφάλεια. Ξέρεις, επειδή ήμουν και αθλητής, οι αθλητές είμαστε λίγο αντικοινωνικοί.
Η μητέρα μου λοιπόν άρχισε να δείχνει τα βίντεο μου και να λέει, «δείτε τον γιο μου τι ωραία που κάνει τη Merilyn». Της έλεγα να το κόψει αυτό, δεν ήθελα. Και οι δυο μου γονείς ήταν τρομερά υποστηρικτικοί. Κατάλαβαν και οι δυο ότι μέσα μου υπήρχε μια βαθιά καλλιτεχνική φύση. Σαν να κατάλαβαν αυτό που είμαι τώρα, τότε.
Είμαι πάρα πολύ τυχερός γιατί όσο περνάνε τα χρόνια και το συγκρίνω με άλλες ιστορίες βλέπω ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά. Πραγματικά ευγνωμονώ τους γονείς μου και τους ευχαριστώ για όλη αυτή την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη. Είναι πολύ σημαντικό να ακούς από τους γονείς σου να ακούς «παιδί μου σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη». Δε μπορείς να φανταστείς αυτή η ατάκα πόσο κουράγιο μου δίνει σε δύσκολες στιγμές.
Πρόσφατα άκουγα σε μια συνέντευξή σου που έλεγες ότι ο μπαμπάς σου σού είχε πει ότι ποτέ δεν πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου να πέσει, ότι πάντα πρέπει να βρίσκεις τη δύναμη να σηκώνεσαι.
Αυτό είναι κάτι που μου το είχε πει όταν έφυγε από τη ζωή η μητέρα μου. Η μαμά μου έφυγε από εγκεφαλικό σε 1,5 μέρα. Ήταν πολύ ξαφνικό. Στον μπαμπά μου από την άλλη, επειδή είχε το Αλτσχάιμερ και είχε μια πτώση, είχαμε κάπως προετοιμαστεί με τα αδέρφια μου.
Η μαμά μου ήταν μια νέα γυναίκα. Την προηγούμενη μέρα μιλούσαμε. Τότε δεν ήμουν και εγώ τόσο ώριμος. Έλεγα ότι αν πεθάνει η μαμά μου θα πεθάνω κι εγώ. Όταν τελικά συνέβη αυτό, ήταν τέτοιο το σοκ μου που για 1,5 μήνα έλεγα συνέχεια τα ίδια χωρίς να ακούω τι λένε οι άλλοι.
Με κοίταζαν όλοι με λύπη και μου εξήγησαν έξι μήνες μετά τον λόγο που έβλεπα αυτά τα βλέμματα. Όταν χρειάστηκε να γυρίσω στη δουλειά, είπα στον μπαμπά μου ότι δε μπορώ να το κάνω, ένιωθα ότι είχε αποσυνδεθεί η φωνή μου με την καρδιά και το μυαλό μου. Τότε ήταν που ο μπαμπάς μου μού είπε, «η μητέρα σου θα ήταν πάρα πολύ περήφανη αν σε έβλεπε να συνεχίζεις, και το ξέρεις. Και να ξέρεις ότι και εγώ αν φύγω, θα σε βλέπουμε πάντα από εκεί πάνω και θα σε καμαρώνουμε. Άλλωστε, εμείς στο Ζαχαρακέικο δε μασάμε, προχωράμε».
Αυτή η φράση, είναι από αυτές που τις έχεις κάβα και όταν έρχεται ένα πρόβλημα ή μια τρικυμία τις ανακαλείς και παίρνεις δύναμη.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν ακύρωσες ή δεν ανέβαλες την παράσταση για το «Straingers in the night»
Ο θάνατος του πατέρα μου συνέβη την ώρα που έκανα πρόβες για την παράσταση. Ήμουν με τον μαέστρο ο οποίος έπαθε σοκ, όταν με άκουσε να του λέω ότι ο μπαμπάς μου «έφυγε». Με ρώτησε αν θέλω να σταματήσουμε και να φύγει. «Τώρα είναι που δεν φεύγεις» του είπα. Κάναμε κανονικά την πρόβα μας και αμέσως μετά έφυγα για την Πάτρα, τα τακτοποίησα όλα και επέστρεψα.
Δε σου κρύβω ότι ήταν μια πολύ δυνατή δοκιμασία. Όλα όμως είναι μέσα στη ζωή και ο Θεός σου δίνει δύναμη εκεί που νομίζεις ότι δεν έχεις. Τελικά έγινε η παράσταση και ο κόσμος την αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή, κάτι για το οποίο είμαι πραγματικά ευγνώμων μιας και ο σκοπός για τον οποίο έγινε ήταν πολύ σημαντικός.
Σε έχουν προσεγγίσει ποτέ παιδιά είτε μέσω social media είτε σε κάποια παράσταση για να σου πουν ότι έχουν ένα όνειρο αλλά οι γονείς τους είναι αντίθετοι και να σου ζητήσουν τη συμβουλή σου;
Πάρα πολλά παιδιά και είναι κάτι που με συγκινεί. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι θα ήμουν πολύ καλός coach γιατί μέσα από την εμπειρία μου τους λέω πράγματα που νομίζω ή τουλάχιστον εύχομαι, να τους βοηθά να ξεκλειδώσουν μια πόρτα. Είναι σημαντικό να συναντάς ανθρώπους που έχουν κάνει την ίδια διαδρομή και μπορούν να σου δείξουν από που πρέπει να πας όταν βρίσκεσαι σε σταυροδρόμι.
Τη φετινή τηλεοπτική σεζόν σε είδαμε και στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο». Πώς ήταν η εμπειρία σου στον ρόλο του κριτή;
Ήταν η πρώτη μου φορά στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο» και πραγματικά πιστεύω ότι βγήκα καλύτερος και πιο ώριμος άνθρωπος μέσα από αυτή την εμπειρία. Δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Ανακάλυψα πολλά πράγματα για τον ίδιο μου τον εαυτό.
Για μένα, το μεγαλύτερο ταλέντο είναι να βρεις το θάρρος να βγεις στη σκηνή και να εκτεθείς μπροστά σε κόσμο. Υπάρχουν άνθρωποι με τεράστιο ταλέντο που ντρέπονται να βγουν από το σπίτι τους και το ταλέντο τους δε το μαθαίνουμε ποτέ. Έχοντας αυτή τη γνώση, θεωρώ πολύ σημαντικό κατόρθωμα ότι αυτοί οι άνθρωποι που πέρασαν από αυτό το show, ανέβηκαν στη σκηνή και έδειξαν ό,τι είχε ο καθένας.
Θέλω να το πούμε και να το τονίσουμε ότι έχουν υπάρξει άνθρωποι που έχουν καταστραφεί απο τον φόβο της έκθεσης, έχουν γίνει αλκοολικοί, έχουν πέσει σε χάπια… Για μένα είναι «ναι» και μόνο το ότι αυτοί οι άνθρωποι τόλμησαν να κάνουν το βήμα και να βγουν μπροστά.
Η συνεργασία σου με τα υπόλοιπα μέλη της κριτικής επιτροπής πώς ήταν;
Ήμουν πολύ τυχερός πρώτα από όλα για την παραγωγό μας, την κυρία Λάτσιου. Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου είναι ένας πολύ γλυκός και δοτικός άνθρωπος. Μας είχε υπό την προστασία του όλους, έχει αυτό το τρυφερό του καλού μπαμπά. Την Κρυσταλλία δεν την ήξερα αλλά αγαπηθήκαμε πολύ γρήγορα. Για την Έλενα Χριστοπούλου δεν το συζητώ καν, είναι έρωτας αυτό που συμβαίνει ανάμεσά μας.
Ένιωσα άνετα μαζί τους από την πρώτη μας συνάντηση. Ήταν σαν να έχω πάει διακοπές. Το ίδιο είχα νιώσει και στο Your Face Sounds Famiiar.
Nα υποθέσω δηλαδή ότι είναι κάτι που θα έκανες ξανά;
Αυτό έγινε σε μια περίοδο που δεν είχα κάποια άλλη επαγγελματική υποχρέωση. Δε μου είναι καθόλου εύκολο να κάνω πολλά μαζί. Αυτό είναι ένα ταλέντο κάποιων ανθρώπων που το ζηλεύω. Οι δικές μου παραστάσεις όμως δεν είναι κάτι απλό.
Εγώ γράφω τα κείμενα, κάνω τα κοστούμια, τα βίντεο, τα κοστούμια για τα βίντεο, βοηθάω στη σκηνοθεσία, οργανώνω την παραγωγή… Κάθε παράστασή μου είναι ένα έργο που γράφω εγώ για μένα γιατί ποτέ δεν ήξερε κανείς τι να με κάνει. Ακόμα και σήμερα καμιά φορά με ρωτάνε, τι ακριβώς είμαι και τους απαντάω «Είμαι ο Τάκης Ζαχαράτος».
Είναι πολύ περιοριστικό να βάζεις μια ταμπέλα στο όνομά σου. Ακόμα και τώρα που έγραψα το βιβλίο μου, με ρωτάνε αν είμαι συγγραφέας και λέω, «όχι απλά έτυχε και έγραψα αυτό». Δεν θέλω καμία ταμπέλα και κανέναν τίτλο κάτω από το όνομα μου.
Τηλεοπτικά θα δοκίμαζες να κάνεις κάτι δικό σου;
Δε με ενδιαφέρει να είμαι στην τηλεόραση απλά για να υπάρχω σε αυτή. Ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα το έχω κάνει γιατί ήθελα να είναι κάτι στο οποίο θα είμαι ωφέλιμος και θα αισθάνομαι ωραία μέσα σε αυτό. Και σε αυτά τα δυο show που συμμετείχα, το πέτυχα. Αν στο μέλλον έρθει κάτι άλλο που θα μπορώ να το υποστηρίξω, θα το κάνω με μεγάλη χαρά.
Επαγγελματικά, σαν Τάκης, υπάρχει κάτι που δεν έχεις δοκιμάσει και ονειρεύεσαι να κάνεις στο μέλλον;
Ας ξεκινήσουμε έχοντας ως δεδομένο ότι ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσα να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Πραγματικά ευγνωμονώ τον Θεό για την καριέρα που έχω κάνει. Θυμάμαι να είμαι στο δωματιάκι μου στην Πάτρα και να ονειρεύομαι να συναντήσω κάποιους ανθρώπους που τελικά κατάφερα να γνωρίσω μέσα από τη δουλειά μου.
Με θυμάμαι να ανοίγω το παράθυρό του δωματίου μου στην Πάτρα και να ονειρεύομαι να πάω στην Αμερική στο σπίτι της Marilyn Monroe, και το κατάφερα. Δόξα τω Θεώ έχω καταφέρει πολλά από αυτά που ονειρευόμουν μικρός. Από εδώ και πέρα, αυτό που με νοιάζει πιο πολύ είναι το πώς μπορώ να εξελίσσομαι και αυτός που έρχεται να με δει στο τέλος να έχει κάτι κερδίσει μέσα απο όλο αυτό. Θεωρώ τεράστια τιμή τον χρόνο που σπαταλάει ο κόσμος για μένα και είναι χρέος μου να γίνομαι καλύτερος για να τους ευχαριστήσω.
Τις πρώτες στιγμές που άρχισε να σε αναγνωρίζει ο κόσμος στον δρόμο τις θυμάσαι;
Έχω μια βλάβη που πρέπει να στην περιγράψω (γέλια). Εγώ νομίζω ότι ο κόσμος με ξέρει μόνο όταν είμαι πάνω στη σκηνή ή την ώρα που βγαίνω στην τηλεόραση. Με το που πέφτουν διαφημίσεις π.χ νομίζω ότι σταματάνε να με ξέρουν.
Τυχαίνει λοιπόν να περπατάω στον δρόμο και να με κοιτάνε και νομίζω ότι το κάνουν γιατί κάτι περίεργο έχω πάνω μου, μετά συνειδητοποιώ τον λόγο που με κοιτάνε. Είναι σαν να το αφήνω όλο πάνω στη σκηνή. Δε θέλω όλο αυτό το κομμάτι της αναγνωρισιμότητας να καπελώνει τη ζωή και την καθημερινότητά μου.
Πρέπει επίσης να σου πω ότι και η σχέση που έχω με τον κόσμο είναι πολύ τρυφερή. Είναι πάντα ευγενικοί μαζί μου, κάνουμε ωραίες κουβέντες, κουβέντες ουσιαστικές που όταν τις σκέφτομαι μετά συγκινούμαι. Αυτά είναι μικρά δώρα της καθημερινότητας. Μέσα σε μια εποχή που μας θέλει super ήρωες ξεχνάμε ότι τα πιο ωραία είναι τελικά και τα πιο απλά.
Χρόνο για διακοπές θα βρεις το καλοκαίρι;
Εγώ βρίσκομαι σε διακοπές όταν είμαι πάνω στη σκηνή. Θέλω πάρα πολύ να συναντήσω όλο αυτό τον κόσμο. Έχουμε βγάλει κάποιες επιλεγμένες ημερομηνίες παραστάσεων αλλά κοιτάζουμε μήπως προσθέσουμε κι άλλες γιατί και ο κόσμος το ζητάει και εμείς το θέλουμε. Έχω δώσει τον καλύτερό μου εαυτό γι’ αυτή την παράσταση.
Το εντυπωσιακό είναι ότι κανείς δεν έχει παρεξηγηθεί ποτέ μαζί σου για κάποια μίμηση.
Εντάξει, στην αρχή είχαμε κάποιες παρεξηγήσεις γιατί δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο πριν και κάποιοι ενοχλούνταν, ποτέ όμως οι μεγάλες σταρ. Η Μελίνα Μερκούρη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Βίκυ Μοσχολιού, η Μαρινέλλα, όλες αυτές ποτέ δεν είχαν πρόβλημα. Το αντίθετο μπορώ να πω. Με τα χρόνια άρχισαν όλοι να γοητεύονται από αυτό και να συνειδητοποιούν ότι για να σε μιμείται κάποιος σημαίνει ότι έχεις κάτι μοναδικό.
Θα ήθελα να κλείσουμε με μια ευχή.
Ο τίτλος της παράστασης είναι «Έλα μες στην αγκαλιά μου». Ευχή μου λοιπόν είναι να ξανασυνδεθούμε, να ξαναγγιχτούμε, να ξαναγκαλιαστούμε, να κοιταχτούμε στα μάτια στα μάτια και να εκτιμήσουμε τον ήλιο και τη ζεστασιά της καρδιάς και του βλέμματός μας.
Οι σταθμοί της περιοδείας του Τάκη Ζαχαράτου με την παράσταση “Έλα μες στην αγκαλιά μου”
- 20/6 Βεάκειο Θέατρο, Πειραιάς
- 6/7 Φεστιβάλ Μονής Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη
- 18/7 Θέατρο Μεσαιωνικής Τάφρου, Ρόδος
- 26/7 Θέατρο Τεχνόπολις, Ηράκλειο
- 28/7 Κηποθέατρο Αλκαζάρ, Λάρισα
- 29/8 Θέατρο ΕΗΜ Φρόντζου, Ιωάννινα
