Μεγάλο αφιέρωμα στα ξενοδοχεία της Λάρισας

Όπως διαπιστώσαμε και στο Α΄ Μέρος του μεγάλου αφιερώματος του onlarissa.gr στα ξενοδοχεία της πόλης από το 1881, που αυτή απελευθερώθηκε από τους Τούρκους και ενσωματώθηκε στο σύγχρονο ελληνικό κράτος, η εξέλιξη και η ανάπτυξη της Λάρισας υπήρξε ραγδαία.

Μεταπολεμικά, από τη δεκαετία του 1950 δηλαδή και μέχρι σήμερα, ο ρυθμός ανάπτυξης εξακολουθεί να είναι έντονος και όσον αφορά την ανοικοδόμηση έχει αλλάξει ριζικά το τοπίο, την αισθητική της παλιάς Λάρισας με τα μέχρι τότε διώροφα και τριώροφα κτίρια. Παρακολουθώντας την εξέλιξη των ξενοδοχείων αυτό είναι ιδιαίτερα αισθητό. Η πόλη αρχίζει να υψώνεται και την αρχή κάνουν οι Λαρισαίοι επενδυτές στα ξενοδοχεία.

Από το 1950 μέχρι σήμερα μετράμε συνολικά 29 ξενοδοχεία, εκ των οποίων τα 10 κατασκευάστηκαν μέχρι την έναρξη της Δικτατορίας, το 1967. Μέχρι τότε ξεχωρίζουν το «Μέλαθρον», το «Μοτέλ Ξενία» και το «Hotel Adonis», τα οποία αποτελούν τα τρία πολυτελή ξενοδοχεία της πόλης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ΕΟΤ επανιδρύθηκε το 1951 και ανέλαβε το έργο της τουριστικής ανασυγκρότησης της χώρας, με σκοπό την προσέλκυση ξένων επισκεπτών και ομογενών, καθώς και την ανάπτυξη του εσωτερικού τουρισμού.

Την περίοδο όμως της Χούντας παρατηρείται μια τεράστια ανάπτυξη στις επενδύσεις σε ξενοδοχεία στη Λάρισα και δη στις μεγάλες και πολυτελείς ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις. Το φαινόμενο δεν είναι καθόλου τυχαίο· καθοριστικό ρόλο παίζουν τα χαμηλότοκα δάνεια που δίνονται με μεγάλη ευκολία την περίοδο της Χούντας που υποστηρίζει το αφήγημα της ανοικοδόμησης και της ανάπτυξης της Ελλάδας. Ο υπουργός Μακαρέζος παίζει κάποιες φορές τον ρόλο του.

Από την μεταπολίτευση και μετά η δραστηριότητα μειώνεται και περιορίζεται σε επενδύσεις σε ξενοδοχεία β΄ κατηγορίας. Εξαιρούνται βέβαια το «Grand Hotel» που άνοιξε το 1979, ο «Αστέρας» που λειτούργησε το 2000 και φυσικά το «Grecotel Imperial Larissa» το 2005. Πρόκειται άλλωστε για τις χρυσές δεκαετίες της Λάρισας και της Ελλάδας ολόκληρης, αυτές του 80΄ και του 90΄, άντε και η πρώτη του 21^ου αιώνα…

…

Της Εύης Μποτσαροπούλου

Το αφιέρωμα είναι μεγάλο· χρειάστηκε χρόνος και έρευνα, φιλοδοξούμε να λειτουργήσει ως ένα ψηφιακό λεύκωμα, ως ένα ευρετήριο, ως μια παρακαταθήκη. Οι τολμηροί και αποφασισμένοι μπορεί να το διαβάσουν ολόκληρο, οι λοιποί θα επιστρατεύσουν τη διαγώνια ανάγνωση και την απόλαυση του σπάνιου φωτογραφικού υλικού που συγκεντρώθηκε και στην πλειοψηφία του προέρχεται από τη Φωτοθήκη Λάρισας, καθώς και από προσωπικά αρχεία ιδιοκτητών των ξενοδοχείων…

Hotel Rex, δεκαετία 1950

To ξενοδοχείο REX βρισκόταν στην οδό Ίωνος Δραγούμη και λειτουργούσε υπό τη διεύθυνση του Δημητρίου Γιάννακα, ενώ ανήκε στον Βασίλειο Πράσσα, ο οποίος διέθετε εμπορικό κατάστημα στην οδό Ερμού.

Το κτίσμα έχει τα μορφολογικά στοιχεία που παραπέμπουν στην αρχιτεκτονική του Λευτέρη Κολονέλου με τα ημικυκλικά μπαλκόνια, σύμφωνα με τη δημοσίευση του Θωμά Κυριάκου στην προσωπική του σελίδα στο facebook. Παρέμεινε ανοιχτό μέχρι τη δεκαετία του ΄70.

Hotel Αίγλη, δεκαετία του 1950

Στο βάθος της φωτογραφίας, η οποία έχει παρθεί από τη γωνία Ερμού με Κύπρου, διακρίνεται η ταμπέλα από το «Hotel Αίγλη».  Το ξενοδοχείο «Αίγλη» άνοιξε τη δεκαετία του ΄50 και βρισκόταν στην οδό Πολυκάρπου, το ανηφορικό δρομάκι προς τον λόφο τότε της Ακροπόλεως και την εκκλησία του Αγίου Αχιλλείου.

Αν και ήταν ένα διώροφο μόλις κτίριο η ταμπέλα καταφέρνει να είναι ευδιάκριτη από την πλατεία Μπλάνα, λόγω των χαμηλών κτιρίων που υπήρχαν τότε στη Λάρισα και μεγαλύτερου υψόμετρου της οδού Πολυκάρπου από το κέντρο της πόλης.

Υπήρχε ένα από τα οικονομικά ξενοδοχεία της πόλης, ιδιοκτησίας Καραμαχέρα, που γρήγορα παρήκμασε και κατέληξε τα τελευταία χρόνια να φιλοξενεί κυρίως ζευγάρια σε δωμάτια που πληρωνόταν με την ώρα.

Ξενοδοχείον Αύρα, δεκαετία 1950

Το ξενοδοχείο «Αύρα» ήταν ιδιοκτησίας Ε. Καλογιάννη και βρισκόταν στη Λάρισα στην οδό Παναγούλη με Βουλγαροκτόνου. Στο ξενοδοχείο υπήρχε πρόσβαση και από την οδό Βουλγαροκτόνου, όπως μας ενημερώνει ο Θωμάς Κυριάκος με δημοσίευση στην προσωπική σελίδα του facebook.

Πάνθεον, 1951

Το ξενοδοχείο «Hotel Πάνθεον» δημιουργήθηκε το 1951 στην πόλη της Λάρισας, σε μια από τις παλαιότερες πλατείες, αυτή του σιδηροδρομικού σταθμού (Πλατεία ΟΣΕ). Υπήρξε το τρίτο της περιοχής μετά το «Διεθνές» και το «Νέον» που λειτουργούσαν ήδη από τη δεκαετία του 1920.

Το ξενοδοχείο παραμένει σε λειτουργία υπό τη διεύθυνση του Κωνσταντίνου Μουστάκα μέχρι σήμερα ενώ έχει ανακαινιστεί εδώ και χρόνια.

Ξενοδοχείο «Μέλανθρον», 1957

Το ξενοδοχείο «Μέλανθρον» βρισκόταν στην οδό Κούμα, στο ύψος μεταξύ των οδών Ρούσβελτ και Ασκληπιού. Το ξενοδοχείο κτίστηκε το 1957 ως ιδιωτική επένδυση από την οικογένεια Μπλίατσου και σήμερα ανήκει στις τρεις αδερφές Γεωργία Μπλιάτσου, Φωτεινή Μπλιάτσου και Αγγέλα Σιτρά.

Αρχικά είχε την επωνυμία «Ξενίας Μέλαθρον» που παρέπεμπε στο κρατικό πρόγραμμα του ΕΟΤ “Ξενία” και όταν λίγα χρόνια αργότερα, το 1959, κτίζεται το μοτέλ «Ξενία Λάρισας» σε κτίριο του Άρη Κωνσταντινίδη, από την επωνυμία του ξενοδοχείου της οικογένειας Μπλιάτσου αφαιρείται η λέξη “Ξενίας” και έκτοτε λειτουργεί με το όνομα «Μέλαθρον».

Υπήρξε ένα από τα πρώτα και πλέον πολυτελή και σύγχρονα ξενοδοχεία στην πόλη της Λάρισας, με 37 δωμάτια, ασανσέρ, κεντρική θέρμανση και διέθετε τέσσερις ορόφους που έφταναν τα 14,5 μέτρα, το μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος για τη Λάρισα τότε· το μέγιστο όριο ύψους αυξήθηκε μελλοντικά, και το 1985 σύμφωνα με τον νέο ΓΟΚ έφτασε τα 32,0 μέτρα.

Χαρακτηριστικό υπήρξε επίσης το «Bar Μέλαθρον» το οποίο βρισκόταν σε δώμα, στην ταράτσα του ξενοδοχείου. Σε ένα διαφημιστικό έντυπο του ξενοδοχείου «Ξενίας Μέλαθρον», το οποίο παραχωρήθηκε προς χρήση στη «Φωτοθήκη Λάρισας» από την κα Αγγέλα Σιτρά, περιγράφεται το «Bar Μέλαθρον» ως εξής: «Η ταράτσα του ξενοδοχείου εις ύψος 14,5 μ. (το μέγιστον επιτρεπόμενον εν Λαρίση) είναι εις την διάθεσην των ενοίκων από όπου δύνανται να απολαύσουν την θαυμάσιαν Θέαν προς το πανόραμα του θεσσαλικού κάμπου».

Λίντο, 1959

Το ξενοδοχείο «ΛΙΝΤΟ» ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Σεπτέμβριο του 1959. Αποτελούσε ένα από τα αρκετά νεόδμητα ξενοδοχεία της Λάρισας εκείνη την μεταπολεμική περίοδο, ακολουθώντας την γενική οικοδομική ανάπτυξη της πόλης.

Όπως αναφέρει ο δημοσιογράφος Βάσως Καλογιάννης σε ρεπορτάζ του στην «ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ» στις 6 Σεπτεμβρίου 1959: “Ακριβώς στη γωνία των οδών Ελευθερίου Βενιζέλου και Ηφαίστου το  «Λίντο» κερδίζει με την εμφάνισίν του τον τουρίστα που όταν μπη στο εσωτερικό του, νοιώθει εμέσως να εκμηδενίζονται συγκριτικά οι εντυπώσεις από τις προοδευμένες πατρίδες του και αναγνωρίζη χωρίς ιδιαίτερες συστάσεις ότι η Ελλάδα, έχει πλέον ευθυγραμμιστεί και δεν έχει να ζηλέψη τίποτα σχεδόν από τα ευρωπαϊκά παρεμφερή καταστήματα. Και το «Λίντο» με την αρχιτεκτονική του, την εσωτερική υπερπολυτελή διάρθρωσίν του, τα κομφόρ, την κεντρικήν θέση του, που παρέχει όλες τις ανέσεις και μια μοναδική θέα ολόκληρης της Λαρίσης από το υπέροχο ρετιρέ του συνιστά την Λάρισα… Εντός του μηνός μάλιστα ετοιμάζονται και θα τελεστούν τα εγκαίνια του «Λίντο» και τότε θα δοθεί η ευκαιρία εις όλους να θαυμάσουν το επίτευγμα που λέγεται ήδη «Λίντο»”.

Τις πληροφορίες τις παίρνουμε από δημοσίευμα του Θωμά Κυριάκου «Από τη δεκαετία του ΄90 το ξενοδοχείο είχε μια φθίνουσα πορεία, όπως και αρκετά ξενοδοχεία της Λάρισας. Τα τελευταία χρόνια, μετά τις εργασίες ανάδειξης του Α΄ Αρχαίου Θεάτρου, άλλαξε χρήση, απέκτησε άλλη αισθητική από τους νέους του ενοικιαστές και αποτελεί, μαζί με τα παρακείμενα φαγάδικα και μπαρ, πόλο έλξης πολλών Λαρισαίων, σ΄ αυτή τη γωνιά της Βενιζέλου».

Ξενία Μοτέλ, 1959

Το Μοτελ ΧΕΝΙΑ Λάρισας κατασκευάστηκε το 1959 στη Λάρισα στην οδό Φαρσάλων, τότε που ο συγκεκριμένος δρόμος λειτουργούσε ως η εθνική οδός Λάρισας – Αθηνών και όλοι οι διερχόμενοι οδηγοί από την Βόρεια Ελλάδα περνούσαν από εκεί.

Το συγκεκριμένο κτήριο το 2002, πέρασε στον Όμιλο Δασκαλαντωνάκη όπου ανακαινίστηκε εκτενώς και μετατράπηκε σε μια σύγχρονη ξενοδοχειακή μονάδα που μάλλον δεν θυμίζει κάτι από εκείνη την εποχή.

Ξενοδοχείον Μακεδονία, δεκαετία 1960

Την ύπαρξη του ξενοδοχείου Μακεδονία που βρισκόταν στην οδό Πολυκάρπου 9 την ανακαλύπτουμε από τη δημοσίευση του Θωμά Κυριάκου στην προσωπική σελίδα στο facebook.

Σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στη διαφημιστική καταχώρηση επρόκειτο για ένα ξενοδοχείο με οικονομικές τιμές το οποίο ωστόσο κτίστηκε με τις προδιαγραφές του αντισεισμικού νόμου και διέθετε δωμάτια με ατομικά μπάνια, ζεστό νερό, και θέρμανση.

Άνεσις, δεκαετία 1960

Το ξενοδοχείο «Άνεσις» άνοιξε τη δεκαετία του 1960 στη Λάρισα στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο οικοδομικό τετράγωνο μεταξύ των οδών Παπακυριαζή και Πατρόκλου, και βρισκόταν απέναντι από το μέχρι πρόσφατα υποκατάστημα της Τράπεζας Πειραιώς.

Ιδιοκτησιακά ανήκε στην οικογένεια Βάη, αλλά την διεύθυνσή του είχαν αναλάβει οι Φίλιππος Τσόκανος και Βασίλης Βρανάς, τους οποίους συναντάμε να έχουν τη διαχείριση και εκμετάλλευση και άλλων ξενοδοχείων της πόλης όπως στο «Hotel Adonis» και στο «Hotel Atlantic». Το ξενοδοχείο έκλεισε οριστικά γύρω στο 2000.

Ακροπόλ, 1962

Το ξενοδοχείο «Ακροπόλ» κτίστηκε τη δεκαετία του ’60 και ήταν ιδιοκτησίας των αφών Γρηγορίου. Πρόκειται για ένα νεόκτιστο για την εποχή διώροφο νεοκλασικό, το οποίο ανεγέρθηκε στη θέση του ξενοδοχείο «Η Θράκη» το οποίο υπέστη σοβαρές ζημιές από τον σεισμό της 1ης Μαρτίου του 1941 και τους βομβαρδισμούς, κρίθηκε μη κατοικήσιμο και κατεδαφίστηκε.

Το ξενοδοχείο ΑΚΡΟΠΟΛ στη Λάρισα βρισκόταν στην οδό Βενιζέλου. Στο χώρο που βρίσκεται σήμερα το πάρκινγκ του στεγαζόταν ο Συνεταιρισμός Παντοπωλών Λαρίσης και περιχώρων.

«Τα επόμενα χρόνια, το κτίριο ανακαινίσθηκε, προστέθηκαν  κτίριο δυο ακόμη όροφοι αυξάνοντας τη δυνατότητα φιλοξενίας επισκεπτών της πόλης» αναφέρει σε άρθρο του ο Θωμάς Κυριάκος. Παραμένει σε λειτουργία μέχρι σήμερα με την είσοδό του στον πεζόδρομο πλέον της Βενιζέλου και δη στο τελευταίο της τετράγωνο μετά τη συμβολή με την οδό Πολυκάρπου.

Στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» ξεκίνησε την καριέρα του ο Θανάσης Καραμούτσος, ο οποίος στη συνέχεια ήταν ένας από τους συνδιαχειριστές του ξενοδοχείου «Adonis» και μετέπειτα του ξενοδοχείου «Astoria». Ο κ. Καραμούτσος θυμάται ότι στο ξενοδοχείο και στο δωμάτιο αριθμός 39 έμεινε ο, αντισυνταγματάρχης τότε Γεώργιος Παπαδόπουλος και μας πληροφορεί ότι το κόστος διαμονής τότε ανέρχονταν σε 40 δρχ. Ο Παπαδόπουλος έκανε μεγάλα παζάρια και κατέληξε να πάρει την τιμή των 29 δρχ.

Adonis, 1966

Το ξενοδοχείο «Adonis» θα μπορούσε να πει κανείς ότι δημιουργήθηκε στην πόλη παρεμπιπτόντως.

Ο γιατρός νευρολόγος-ψυχίατρος Μιχαήλ Θωμάς κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄60 είχε αγοράσει το εν λόγω οικόπεδο ιδιοκτησίας Οικονομίδη στη οδό Παναγούλη με σκοπό αρχικά να κτίσει την οικία της οικογένειας. Ήταν η εποχή που η Λάρισα άρχισε να υψώνεται, τα πολυώροφα κτίρια ήδη κτιζόταν. Η οικογένεια Θωμά ωστόσο δεν μπορούσε να καλύψει το κόστος ανέγερσης μιας πολυκατοικίας. Η λύση δόθηκε από μια ιδέα του Σκούταρη Μαρμαρά. Ακολούθησε η λήψη χαμηλότοκου δανείου το 1963 από την ΕΤΒΑ (Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Ανάπτυξης) για την ανέγερση ξενοδοχείου σε 4όροφη οικοδομή, όπου στο ισόγειο και στους τρεις πρώτους ορόφους θα στεγαζόταν το ξενοδοχείο, στον 4^ο και τελευταίο όροφο το διαμέρισμα της οικίας Μιχαήλ Θωμά και στο ημιυπόγειο για κάποια χρόνια το ιατρείο του ιδιοκτήτη.

Με το εγχείρημα ασχολήθηκε ιδιαιτέρως η χημικός Στέλλα Φλώρου, σύζυγος Μιχαήλ Θωμά, η οποία ανέθεσε τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό στον Στέλιο Πρασσά, ο οποίος ήταν τότε Περιφερειακός Διευθυντής του ΕΟΤ στο Βόλο και ανήκε στη σχολή του Άρη Κωνσταντινίδη, του αρχιτέκτονα που έχει συνδέσει το όνομά του με το πρότζεκτ «Ξενία» του ΕΟΤ. Ο Πρασσάς έδωσε ιδιαίτερο χαρακτήρα στο κτίριο με τη χαρακτηριστική σκάλα της εισόδου που αιωρείται, το lobby και καφέ-μπαρ του ισογείου με το μαρμάρινο μπαρ, και θεωρεί μέχρι σήμερα το ξενοδοχείο το σήμα κατατεθέν της υπογραφής του στην πόλη της Λάρισας.

Όταν ολοκληρώθηκαν πλήρως οι εργασίες, το ξενοδοχείο μισθώθηκε προς εκμετάλλευση στους Θανάση Καραμούστο, Βασίλη Βρανά, Φίλιππο Τσόκανο και οι Ιωάννη Νταφουλη οι οποίοι και ανέλαβαν τη διαχείρισή του. Θεωρούνταν το νέο ξενοδοχείο πολυτελείας της πόλης ακολουθώντας το δρόμο που είχαν ήδη χαράξει το «Ολύμπιον» και το «Μέλαθρον».

Αξίζει να αναφερθούν δύο ιστορίες, ενώ στο ξενοδοχείο έχουν μείνει διάφοροι επώνυμοι, όπως ο Μάνος Κατράκης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Τόλης Βοσκόπουλος κ.α.

Η πρώτη αφορά την διαμονή στο ξενοδοχείο του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος έμεινε στο δωμάτιο 38 και είχε κλείσει ολόκληρο τον «Άδωνη» προκειμένου να παραθέσει ομιλία στον κινηματογράφο «Τιτάνια». Μετά την ομιλία και ενώ βρισκόταν για διασκέδαση στο κέντρο «Ρίο» ενημερώθηκε ότι υπήρχαν υποψίες για σαμποτάζ του παρακράτους με λάδια στην εθνική οδό προς Θεσσαλονίκη για την οποία θα αναχωρούσε την επομένη το πρωί. Για λόγους ασφαλείας πάρθηκε η απόφαση να φύγει κατά τη διάρκεια της νύχτας, οπότε στην πραγματικότητα δεν διανυκτέρευσε ποτέ στο ξενοδοχείο, το οποίο και δεν του χρέωσε το δωμάτιο. Η εφορία ωστόσο την επόμενη μέρα έκανε έλεγχο, διαπίστωσε την μη τιμολόγηση και επέβαλε πρόστιμο 1500 δρχ. στη διεύθυνση – για να έχουμε μια τάξη μεγέθους το κόστος της διανυκτέρευσης τότε ανερχόταν σε 35-40 δρχ.

Η δεύτερη αφορά την 21^η Απριλίου, την ημέρα του πραξικοπήματος της Χούντας, το οποίο ενώ είχε ήδη λάβει χώρα στην Αθήνα από τα ξημερώματα, στη Λάρισα έγινε γνωστό το απόγευμα, όταν τανκς άρχισαν να παρελαύνουν στην πόλη. Μία πομπή με τανκς πέρασε και μπροστά από τον «Άδωνη» στην οδό Παναγούλη, η οποία τότε είχε αντίθετη φορά, κατευθυνόμενη προς την πλατεία Ταχυδρομείου. Στο ξενοδοχείο εκείνη την ημέρα βρισκόταν ο ηθοποιός Κώστας Χατζηχρήστος με τον θίασό του, ο οποίος βγήκε στο πεζοδρόμιο μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο για να δει τι γίνεται. Ένας στρατιώτης πάνω σε κάποιο τανκ τον αναγνώρισε και έστρεψε «για πλάκα» την κάνη του προς τον Χατζηχρήστο. Ο ηθοποιός αφενός ταράχτηκε και αφετέρου αποκλείστηκε για κάποιες μέρες στο ξενοδοχείο λόγω της απαγόρευσης κυκλοφορίας που είχε επιβληθεί.

Γαλαξίας, τέλη δεκαετία του 1960 με αρχές της δεκαετίας του 1970

Το ξενοδοχείο «Γαλαξίας», που δέσποζε στην ανατολική πλευρά της πλατείας Ταχυδρομείου, στεγάστηκε μεταπολεμικά σε πολυώροφη οικοδομή που κτίστηκε στο οικόπεδο που παλιά βρισκόταν το ξενοδοχείο «Τα Τέμπη» το οποίο και κατεδαφίστηκε. Υπήρξε ιδιοκτησίας του Λαρισαίου ξυλέμπορα Γκολφίνου, ο οποίος, όπως μας πληροφορεί ο Νίκος Παπαθεοδώρου, καταγόταν από την Ποταμιά Αγιάς. Πιο πριν δούλευε στο εμπορικό ναυτικό και όταν σταμάτησε τα ταξίδια το 1945, ήλθε στη Λάρισα και έκανε διάφορες αγορές και επενδύσεις. Κατεδάφισε τα «Τέμπη» και έκτισε πολυόροφο ξενοδοχείο με το όνομα «Γαλαξίας». Το 2001 ο γιος του το πούλησε στην εταιρεία Bodyline.

Σύμφωνα με τον Παπαθεοδώρου «Η συνέχεια του κτιρίου αυτού είναι λίγο-πολύ γνωστή. Το ξενοδοχείο είχε αρχίσει να παρακμάζει, ειδικά μετά την ανέγερση του γειτονικού Grand Hotel, και κάποια στιγμή σταμάτησε να λειτουργεί. Ο γιος του ιδιοκτήτη το πούλησε και με μια ειδική διαρρύθμιση των ορόφων οι νέοι ιδιοκτήτες στέγασαν τις εγκαταστάσεις της επιχείρησης «Bodyline».

El Greco, τέλη της δεκαετίας 1960, αρχές 1970

Για το ξενοδοχείο «El Greco» που βρισκόταν στη γωνία Μεγάλου Αλεξάνδρου και Πατρόκλου απέναντι από το κτίριο της Στρατολογίας δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες ούτε φωτογραφικό υλικό.

Αυτό που είναι γνωστό είναι άνοιξε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 με αρχές του ΄70, ήταν από πρώτο από τα πολυώροφα της πόλης και λειτούργησε μέχρι το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980.

Ήταν ιδιοκτησίας Κοκκόρη, ο γιος του οποίου σήμερα δουλεύει στη NASA.

Park Hotel, 1969

Το ξενοδοχείο «Park Hotel» βρίσκεται στη γωνία των οδών 31ης Αυγούστου και Ογλ, μπροστά στην πλατεία Λάού. Διαθέτει 53 δωμάτια. Αρχικά ήταν ιδιοκτησίας Χρυσούλας Σκορδά, στη συνέχεια ανακαινίστηκε το 2002 υπό τη διεύθυνση Λύτρα, ακολούθησε μια ριζική ανακαίνιση το 2020 και πλέον ανήκει στον όμιλο Παπαστεργίου.

 Αχίλλειον, 1970

Το ξενοδοχείο «Αχίλλειον» άρχισε να κτίζεται το 1969 από τα τρία αδέρφια της οικογένειας Δημήτρη, Αθανάσιου και Δανιήλ Δανιήλ με ίδια κεφάλαια σε οικόπεδο ιδιοκτησίας τους. Άρχισε να λειτουργεί στα τέλη του 1970 υπό την διεύθυνση αρχικά των Νίκο Τσιάνο και Νίκο Απρίλη που μισθώσανε το ακίνητο και ανέλαβαν την εκμετάλλευσή του, και συνεχεία υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Ανδρέου, ενώ σήμερα τη σκυτάλη της διεύθυνσης έχει πάρει ο γιος του Νίκος Ανδρέου.

Είναι 5όροφο και διαθέτει 45 δωμάτια. Ήταν το πρώτο ξενοδοχείο στη Λάρισα που οποίο διέθετε air-condition! Στα δωμάτια του, ειδικά τη χρυσή δεκαετία 1980-1990 έχουν φιλοξενηθεί διάφοροι καλλιτέχνες και αθλητικές ομάδες.

Το ξενοδοχείο «Αχίλλειον» αξίζει να αναφερθεί ότι αποτελεί μια εξαίρεση στην πλειοψηφία των ξενοδοχείων που κτίστηκαν στη Λάρισα κατά τη διάρκεια της Χούντας λόγω των χαμηλότοκων δανείων που πρόσφεραν την εποχή εκείνη οι τράπεζες εξυπηρετώντας το αφήγημα της «ανάπτυξης της Δικτατορίας». Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά άλλωστε καθώς η οικογένεια ανήκε στο αντίπαλο πολιτικό στρατόπεδο και ο Αθανάσιος Δανιήλ, ο ένας εκ των τριών αδερφών, το 1967 ήταν εξόριστος στη Γυάρο ως πολιτικός κρατούμενος λόγω της προγενέστερης ιδιότητας του ως ως Περιφερειακός Διοικητής Αγίου Αθανασίου του ΕΛΑΣ.

Το ξενοδοχείο έχει συνδεθεί στο συλλογικό ασυνείδητων των Λαρισαίων με το ομώνυμο πατσατσίδικο, το οποίο παρόλο που λεγόταν επίσης «Αχίλλειον» δεν ήταν ενταγμένο στο ξενοδοχείο, αλλά στεγαζόταν στο όμορο ακίνητο – ιδιοκτησίας και πάλι Δανιήλ – το οποίο λειτουργούσαν οι Σιάκας και Αναγνωστόπουλος, δύο εκ των περισσοτέρων αρχικών συνιδιοκτητών του εστιατορίου «Συντριβάνι» μετά την αποχώρησή τους. Σήμερα ένα μέρος αυτό του μεταμεσονύκτιου εστιατορίου έχει συμπεριληφθεί στο ισόγειο του ξενοδοχείο δημιουργώντας τη σάλα του πρωινού και ένα τμήμα του παραμένει ξεχωριστό κατάστημα και λειτουργεί ως καφενείο «Εντροπία».

Hotel Helena, 1970

Το Hotel Helena βρίσκεται στην γωνιακή πολυκατοικία Κούμα με 28^ης Οκτωβρίου. Λειτουργεί αδιάλειπτα από τη δεκαετία του ΄70 και θεωρείται ένα από τα πιο παλιά της πόλης.

Η γωνιακή οικοδομή ανεγέρθηκε από τον μαθηματικό καθηγητή και ιδιοκτήτη του ομώνυμου ιδιωτικού Λυκείου Ιάκωβο Μπόκαρη και ονομάστηκε Helena στο όνομα της συζύγου του Ελένης.

Metropol, 1973

Το ξενοδοχείο «Metropol» είναι μέχρι και σήμερα ιδιοκτησίας Ιωάννης Πανουργιά Παπαϊωάννου. Ανακαινίστηκε ολικά το 2012 και σε δεύτερη φάση το 2021.

Άρχισε να κτίζεται το 1972 και άνοιξε για το κοινό στις αρχές του 1973 διαθέτοντας 90 δωμάτια, σε οικόπεδο ιδιοκτησίας του ίδιου του Παπαϊωάννου στο οποίο λειτουργούσε γκαράζ-πάρκινγκ για μεγάλα οχήματα.

Astoria Hotel, 1973

Το ξενοδοχείο «Αστόρια» στην Πλατεία Ταχυδρομείου υπήρξε ένα από τα πιο σημαντικά ξενοδοχεία της μεταπολιτευτικής Λάρισας. Άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 από τον Χρήστο Κακάτσιο και μεσουράνησε για 30 περίπου χρόνια στη ζωή της πόλης.

Το πιο χαρακτηριστικό του στοιχείο ήταν ο σύγχρονος χαρακτήρας του ξενοδοχείου, τις δεκαετίες 1970 και 1980, κατά τις οποίες γνώρισε μεγάλες δόξες – κατά διαστήματα έχει φιλοξενήσει επώνυμα πρόσωπα της πολιτικής, του καλλιτεχνικού και αθλητικού κόσμου. Επίσης ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο καφέ το ισογείου το οποίο έβγαζε τραπεζάκια απέναντι στην πλατεία και σύστησε στους Λαρισαίους τον νέο τότε για την εποχή καφέ-φραπέ.

Divani Hotel, 1973

Το «Divani Palace Larissa» είναι το τρίτο ξενοδοχείο που ανοίγουν τα δύο αδέρφια από τα Τρίκαλα, ο Αριστοτέλης και ο Γιώργος Διβάνης. Πρώτα άνοιξαν αυτό των Τρικάλων, ακολουθώντας τη συμβουλή τού τότε Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή για την ενασχόληση με τον τουρισμό και τη φιλοξενία, και στη συνέχεια της Καλαμπάκας.

Στη Λάρισα, άρχισε να κτίζεται το 1971 και άνοιξε για το κοινό το 1973. Ανεγέρθηκε σε οικόπεδο της οικογένειας Κανάκη, στο οποίο υπήρχε η οικία Κανάκη και το Εργατικό Κέντρο Λάρισας που είχε ιδρυθεί ήδη από το 1915 περίπου. Η επένδυση έγινε σε συνεργασία μεταξύ των δύο οικογενειών, Κανάκη και Διβάνη.

Το αρχικό κτίριο διέθετε 77 δωμάτια. Ακριβώς δίπλα του, ταυτόχρονα με το ξενοδοχείο, ο Διβάνης κατασκεύασε τον κινηματογράφο «Γαλαξία». Στην αρχή τον εκμεταλλεύονταν ο ίδιος, στην πορεία όμως των χρόνων τον εκμίσθωσε στο Δήμο Λαρισαίων, όπου και μετατράπηκε σε θεατρική σκηνή, η οποία στέγασε για κάποια περίοδο τις παραστάσεις του Θεσσαλικού Θεάτρου.

Το 2005 έγινε ανακαίνιση στο ξενοδοχείο, ριζική. Ο «Γαλαξίας» γκρεμίστηκε. Η τελευταία του παράσταση ήταν το «Miss Pepsi» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.  Στη θέση του δημιουργήθηκε η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του ισογείου, η οποία και ενσωματώθηκε πλήρως στην ξενοδοχειακή μονάδα. Το επικλινές του πατώματος στον «Γαλαξία» έφυγε και κάτω από την αίθουσα δημιουργήθηκε στο υπόγειο το spa του ξενοδοχείου με την εσωτερική πισίνα. Αξίζει να αναφερθεί ότι η μηχανή προβολής  του κινηματογράφου μεταφέρθηκε και διακοσμεί το lobby του «Divani» στα Τρίκαλα· λόγω του όγκου της δεν χωρούσε στο lobby του ξενοδοχείου της Λάρισας.

Το πελατολόγιο στα 52 χρόνια λειτουργίας του υπήρξε τεράστιο. Όλοι οι πολιτικοί και οι καλλιτέχνες που έρχονταν στην Λάρισα έμεναν στο «Divani», το οποίο μέχρι το 2005 που άνοιξε το «Grecotel Imperial Larissa», αν και τετράστερο ήταν το πιο πολυτελές στη Λάρισα. Μετά την ανακαίνισή του το 2005, όπου και παρέμεινε κλειστό για ένα χρόνο, αναβαθμίστηκε σε πεντάστερο και παραμένει εντός ανταγωνισμού.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε φυσικά, εκτός από την πεζοδρόμηση της Παπαναστασίου, η αποκάλυψη του Α΄ Αρχαίου Θεάτρου που άλλαξε όλο το τοπίο της περιοχής. Χαρακτηριστικές είναι οι φωτογραφίες που ακολουθούν. Και οι δύο είναι τραβηγμένες από το δωμάτιο 401, η θέα όμως είναι εντελώς διαφορετική.

Ο διευθυντής του ξενοδοχείου σήμερα, Δημοσθένης Βλιώρας, δουλεύει εκεί εδώ και 34 χρόνια· ξεκίνησε ως απλός υπάλληλος και πέρασε από όλα τα πόστα. Με τον Ζήση Αγριοδήμο, τον συντηρητή του ξενοδοχείου εδώ και 42 χρόνια, αναπολούν την μακρά αυτή διαδρομή, τη δική τους που πάει παράλληλα με αυτή του ξενοδοχείου. Θυμούνται το καφέ στον ημιώροφο, στην αίθουσα «Κλεονίκη», που υπήρξε η πιο κοσμική καφετέρια της πόλης μέχρι το 1990. Εκεί σερβίρανε για πρώτη φορά στους Λαρισαίους τον νες-καφέ σε κούπα που τον χτυπούσαν οι ίδιοι οι πελάτες. «Από τη Δευτέρα κλείνανε τραπέζι για την Κυριακή το πρωί μετά την εκκλησία, για να έρθουν, να παραγγείλουν και να χτυπήσουν τον καφέ τους» λένε χαρακτηριστικά.

Σήμερα ο όμιλος Διβάνη μετρά 67 χρόνια διαδρομής και διαθέτει επτά ξενοδοχεία με ξεχωριστό ύφος το καθένα,  τέσσερα στην Αθήνα (Divani Caravel, Divani Apollon Suites, Divani Apollon Palace & Thalasso, Divani Palace Acropolis), και από ένα στην Καλαμπάκα (Divani Meteora) στη Λάρισα (Divani Palace Larissa) και την Κέρκυρα (Divani Corfu)

Dionissos Hotel, 1974

Οι εργασίες στο ξενοδοχείο «Dionissos» ξεκίνησαν το 1970 από την οικογένεια Ράπτη και διήρκησαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Το 1974 το νέο ξενοδοχείο της πόλης αρχίζει τη λειτουργία του, διαθέτοντας 85 δωμάτια.

Η ιδέα ήταν του Αλέξανδρου Ράπτη. Αποφάσισε να γκρεμιστεί το πατρικό σπίτι της οικογένειας Αλέξανδρου και Νίκου Ράπτη στη γωνία Λάμπρου Κατσώνη και 23^ης Οκτωβρίου ώστε στη θέση του να ανεγερθεί πολυώροφο ξενοδοχείο.

Αρχικά το ξενοδοχείο δεν είχε τη σημερινή του μορφή καθώς στη γωνία λειτουργούσε για πολλά χρόνια το πλυντήριο αυτοκινήτων και βενζινάδικο αρχικά του Μανιδάκη και μετέπειτα της Shell.

Το 2000 η δεύτερη γενιά της οικογενείας προχώρησε σε ριζική ανακαίνιση του ξενοδοχείου κατά την οποία γκρεμίστηκε το γωνιακό βενζινάδικο και στη θέση του κατασκευάστηκε η αίθουσα του πρωινού και η αίθουσα συνεδριάσεων. Η τελευταία ανακαίνιση έγινε από την τρίτη γενιά το 2021, αμέσως μετά την πανδημία της Covid 19, και έκτοτε το ξενοδοχείο έχει πάρει την τελική του μορφή.

Στο Dionissos στα σχεδόν 50 χρόνια λειτουργία του έχουν διαμένει διάφοροι επώνυμοι του πολιτικού και καλλιτεχνικού στερεώματος, αλλά χαρακτηριστική μένει η διαμονή της ομάδας της ΑΕΛ το 1987, το βράδυ που η λαρισαϊκή ποδοσφαιρική ομάδα κέρδισε το πρωτάθλημα.

Atlantic, 1978

 

Το ξενοδοχείο «Atlantic» λειτούργησε από το 1978 μέχρι το 1990 περίπου. Βρισκόταν στην συμβολή των οδών Παναγούλη και Κύπρου και το κτίριο παραμένει εγκαταλελειμμένο μέχρι σήμερα.

Αρχικά λειτούργησε υπό την διεύθυνση των αφών Καλύβα, οι οποίοι ζουν στην Αθήνα. Στη συνέχεια το ανέλαβαν οι Βασίλης Βρανάς, Φίλιππος Τσόκανος και Ιωάννης Νταφούλης, οι τρεις εκ των τεσσάρων επιχειρηματιών που είχαν νοικιάσει το ξενοδοχείο «Άδωνης» το 1966 από τον ιατρό Μιχαήλ Θωμά και είχαν αναλάβει τη διαχείρισή του.

Grand Hotel, 1979 

Το Grand Hotel βρίσκεται στην Πλατεία Ταχυδρομείου, στη συμβολή των οδών Παναγούλη και Παπακυριαζή. Λειτουργεί από το 1979 μέχρι σήμερα και ανήκει στην οικογένεια Μάρκα και δη στους Νικόλαο και Νικήτα Μάρκα.

Οι εργασίες ανέγερσης ξεκίνησαν περίπου του 1976 στο γωνιακό οικόπεδο στο οποίο, εκτός από την οικία Μάρκα η οποία βρισκόταν στη γωνία Παπακυριαζή και Παναγούλη, υπήρχαν διάφορα κτίσματα τα οποία κατεδαφίστηκαν για την ανέγερση ενός από τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της πόλης, καθώς διαθέτει 91 δωμάτια.

Ο Νίκος Παπαθεοδώρου περιγράφει εκτεταμένα την προγενέστερη του Grand Hotel οικιστική διαμόρφωση της Πλατείας Ταχυδρομείου σε άρθρο του στην εφημερίδα «Ελευθερία». Συνοπτικά στο παρόν αναφέρουμε ότι σε αυτή την πλευρά της πλατείας στεγαζόταν αρχικά το Ταχυδρομείο και Τηλεγραφείο σε ένα διώροφο νεοκλασικό κτίσμα, το οποίο είχε κτισθεί από τους εργολάβους αδελφούς Οικονόμου. Όταν το κτίριο κρίθηκε ακατάλληλο μετά το σεισμό του 1941 και οι υπηρεσίες μεταφέρθηκαν στο αρχοντικό Αστεριάδη στη γωνία Κούμα και Ασκληπιού, γκρεμίστηκε  ολόκληρος ο όροφος και έμεινε μόνον το ισόγειο, το οποίο φιλοξενούσε διάφορα καταστήματα (ταβέρνα τα “Πασαδάκια”, Μουσική Σχολή του Αχιλλέα Χατζηψαθά και άλλα καταστήματα).

Το διάστημα 1948-1952 οι αδελφοί Νικόλαος και Νικήτας Μάρκας αγόρασαν σταδιακά τα τέσσερα μερίδια των κληρονόμων στους οποίους ανήκε το κτίσμα, μαζί με το αντίστοιχο οικόπεδο.

Σήμερα όλος αυτός ο χώρος με τα καταστήματα που περιγράψαμε, καταλαμβάνεται από το Grand Hotel των αδελφών Μάρκα.

Το Grand Hotel με την παρουσία του άλλαξε τα μέχρι τότε δεδομένα στην Πλατεία Ταχυδρομείου και οδήγησε αντίστοιχες επιχειρήσεις όπως το Ξενοδοχείο «Γαλαξίας», που βρισκόταν επί της Παναγούλη σε σταδιακή παρακμή μέχρι να oοδηγήσει στο οριστικό κλείσιμό του.

Ambassador, 1979

Το κτίριο που κατασκευάστηκε εξ αρχής για στεγάσει το ξενοδοχείο «Ambassador» που υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα της πόλης ανήκε σε Λαρισαίο της Ισραηλιτικής Κοινότητας. Αν και μεγαλεπήβολο το σχέδιο του, ωστόσο εξαρχής υπήρξε μια κατασκευή με φθηνά υλικά και το ξενοδοχείο υπήρξε πάντα β΄ κατηγορίας.

Λειτούργησε μέχρι το 2000 περίπου, αλλά τα τελευταία χρόνια είχε παρακμάσει πλέον αρκετά και σε αυτό βρίσκαν στέγη ζευγάρια που πληρώνανε το δωμάτιο με την ώρα χρήσης του, χωρίς να απαιτείται ολόκληρη ημερήσια διαμονή και διανυκτέρευση.

Hotel ΑΡΗΣ,

Πολλοί στην πόλη αγνοούν την ύπαρξη του. Εφήμερο ξενοδοχείο όπως και οι επισκέπτες του στην καρδιά της Λάρισας, όπως μας ενημερώνει ο Θωμάς Κυριάκος με δημοσίευση στην προσωπική σελίδα του facabook.

Δώμα, δεκαετία 1980

Το ξενοδοχείο «Δώμα» βρισκόταν στην γωνιακή οικοδομή επί της Σκαρλάτου Σούτσου 1, στο κτίριο όπου μετά την ολική ανακαίνισή του λειτούργησε το 2019  2019 το «Πολυιατρείο Animus» του Αχιλλέα Νταβέλη.

Το ξενοδοχείο «Δώμα» άφησε εποχή στην πόλη με το μπαράκι του ισογείου “Μουσικές διαδρομές”, το οποίο έπαιζε κυρίως ελληνική έντεχνη μουσική και για πολλά χρόνια διοργάνωνε live συναυλίες με επώνυμους και τοπικούς μουσικούς καλλιτέχνες.

Ενδιαφέρον έχει το απόσπασμα από το βιβλίο του Μίλτου Πασχαλίδη με τον τίτλο «Ξενοδοχεία» το οποίο αναφέρεται στο εν λόγω ξενοδοχείο.

«Μέχρι τον Αλμυρό έβλεπα σαν μέσα από ιστό αράχνης. Ύστερα άνοιξαν οι ουρανοί και δεν έβλεπα τίποτα. Ούτε καν με τα φώτα ομίχλης. Τυφλός οδηγός εν μέσω ανοιξιάτικης καταιγίδας στην Εθνική οδό. Δεν είχα και πολλές επιλογές, πέρασα το ύψος του Βόλου και λίγο πριν νυχτώσει οριστικά, έκανα αυτό που μου φάνηκε αυτονόητο. Βγήκα δεξιά στην πρώτη έξοδο για Λάρισα και πάρκαρα έξω απ’ το πρώτο ξενοδοχείο. Η ταμπέλα έγραφε κάθετα ΔΩΜΑ. Με βυζαντινή γραμματοσειρά παρακαλώ. Στη ρεσεψιόν με υποδέχτηκε χαμογελαστός ένας ψηλός, εύσωμος μεσήλικας, με τιράντες και καρό πουκάμισο με άσπρα- μπλε τετραγωνάκια.

Το πρόσωπό του ήταν σχεδόν καλυμμένο από τρίχες: μαύρα αχτένιστα μακριά μαλλιά που πέταγαν άναρχα δεξιά κι αριστερά κι ένα μούσι το ίδιο ατημέλητο με τα μαλλιά, σαν να είχε βαρεθεί να το ξυρίσει για μια πενταετία και βάλε. Ανάμεσα απ’ τις τρίχες μετά βίας διακρινόταν ένα ζευγάρι στρογγυλά γυαλιά και μια ελαφρώς γαμψή μύτη. Μου θύμισε ραβίνο, δεν ξέρω γιατί, έχω δει ραβίνο μόνο σε ταινίες και ποτέ δεν ήταν τόσο ογκώδης. Πιο πολύ με τον Μπαντ Σπένσερ έμοιαζε ο τύπος, αλλά εμένα μου έφερνε προς κάτι εξωτικά θεολογικό. Για ένα βράδυ, τον ενημέρωσα. Συνέχισε να χαμογελάει. Μου είπε το ποσό, ήταν πολύ φτηνά, συναίνεσα, συμπλήρωσα μια φόρμα με τα στοιχεία μου, πήρα το κλειδί για το 204 – ξύλινο βαρύ μπρελόκ με σκαλισμένο το νούμερο κι ένα κλειδάκι τόσα δα – κι ανέβηκα στο δωμάτιο».

Εσπέρια, δεκαετία 1980

Το ξενοδοχείο «Εσπέρια» βρισκόταν επί της οδού Αμαλίας 4, ανατολικά της πλατείας Μπλάνα (Λαού). Το ξενοδοχείο το διαχειριζόταν, κατά τον Νίκο Παπαθεοδώρου, οι δύο από τους τρεις γιους του δερματέμπορο Ανδρέα Χατζηβασιλείου, Χαράλαμπος (Μπάμπης) και Γιάννης.

Το ξενοδοχείο έχει από καιρό διακόψει τη λειτουργία του, αν και εγκαταλελειμμένο εξακολουθεί να τραβά την προσοχή, σε όσους κυκλοφορούν στις πλατείες Δημάρχου Αγαμέμνονος Μπλάνα (Λαού) και Αγίου Βησσαρίωνος ή περπατούν στις οδούς Ολύμπου και Βενιζέλου, με τη σιδερένια επιγραφή του να στέκει στην ταράτσα η οποία συνήθως είναι καλυμμένη από περιστέρια.

Αστέρας, 2000

Η λειτουργία του ξε­νοδοχείου Αστέρας, που βρίσκεται επί της Ασκληπιού, γωνία με την οδό Κούμα και σε από­σταση αναπνοής από την πλατεία Ταχυδρομείου, ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2000 και διαθέτει 63 δωμάτια, εκ των οποίων 19 μονόκλινα και 44 δίκλινα.

Το κτίριο κατασκευάστηκε το 1973-4 περίπου αλλά, όπως αναφέρθηκε η λειτουργία ως ξενοδοχείο άρχισε, τρεις δεκαετίες μετά, το 2002. Αρχικά ήταν ιδιοκτησίας αφών Γαζέπη και στη συνέχεια την διεύθυνση ανέλαβε η ανιψιά τους.

Εδώ και ένα χρόνο περίπου παραμένει κλειστό.

Grecotel Imperial Larissa,

Το οικόπεδο και το κτίριο του «Μοτέλ Ξενία» πέρασε στον Όμιλο Δασκαλαντωνάκη της Grecotel το 2004, ανακαινίστηκε εκτενώς και μετατράπηκε σε μια σύγχρονη ξενοδοχειακή μονάδα η οποία άρχισε να λειτουργεί το 2005.

Διαθέτει 150 δωμάτια, σουίτες και μπανγκαλόους, και είναι με διαφορά το μεγαλύτερο στην πόλη. Στο χώρο του λειτουργούν εστιατόρια και μπαρ, Health Spa και γυμναστήριο, συνεδριακές αίθουσες και είναι το μοναδικό με εξωτερική πισίνα στη Λάρισα. Τα πεύκα που υπάρχουν στον κήπο του και τα μπανγκαλόους θυμίζουν κάτι από την παλιά Λάρισα της εποχής του Xenia.

Η Grecotel αποτελεί την πλέον γνωστή εταιρεία του Ομίλου Ν. Δασκαλαντωνάκη, καθώς και τη θεμέλιο λίθο του. Ιδρύθηκε το 1981 ως εταιρεία διαχείρισης παραθεριστικών ξενοδοχείων.

Το portfolio των ξενοδοχείων της διαθέτει 32 μονάδες στα ωραιότερα νησιά: Κρήτη, Κέρκυρα, Μύκονο, Ρόδο, Κω, αλλά και στα ωραιότερα μέρη της ενδοχώρας και της ακριτικής Ελλάδας: Αθήνα και Σούνιο, Πελοπόννησο, Χαλκιδική, Λάρισα και Αλεξανδρούπολη.

Comfort Suites & Rooms, 2020

Το «Comfort Suites & Rooms» λειτουργεί από τον Ιούνιο του 2020. Θεωρείται το πρώτο «πράσινο» ξενοδοχείο στη Λάρισα. Πρόκειται για έναν χώρο που βρίσκεται στη οδό Υγείας, στο Μεζούρλο, έναντι του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας.