Η αλήθεια είναι πως έχουν γραφτεί πολλά κείμενα για τη δύναμη ψυχής που έχουν οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους διάφορα προβλήματα. Κι όμως καθένα απ’ αυτά τα κείμενα έχουν τον τρόπο να κάνουν τους ανθρώπους που δεν βιώνουν κάτι αντίστοιχο να συγκινούνται και να μένουν με το στόμα ανοιχτό για το πώς καταφέρνουν και τα αντιμετωπίζουν, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο δωρεάν μαθήματα ζωής.
Συνέντευξη στον Θοδωρή Τσέτσιλα
Κάτι αντίστοιχο έρχεται να μας διηγηθεί και να μας δώσει σαν μάθημα ο 39χρονος Λαρισαίος Βασίλης Σταμουλάκης, ένας άνθρωπος που από τα 15 του έχει χάσει την όραση του και όμως δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Είναι αθλητής εδώ και πολλά χρόνια του Αθλητικού Συλλόγου Τυφλών «Ήφαιστος» συμμετέχοντας σε πολλούς αγώνες στίβου και πρόσφατα ξεκίνησε τη συνεργασία του με την αθλήτρια Νατάσα Πατιράκη, κάνοντας «ποδαρικό» τον περασμένο Μάιο στο «Falani Run 2022». Μετά από λίγο καιρό συμμετείχαν στον αγώνα για τα παιδιά με χρόνια νοσήματα που διοργανώθηκε στη Λάρισα και τελευταία τους συμμετοχή ήταν την προηγούμενη εβδομάδα στον 6ο Αγώνα Δρόμου “Το Πέρασμα Του Αποστόλου Παύλου” που διοργανώθηκε στην Κατερίνη, εκεί όπου ο Βασίλης τιμήθηκε από τον Μητροπολίτη Κίτρους κ. Γεώργιο για την συμμετοχή του στον αγώνα.
Πλέον έχουν ξεκινήσει την προετοιμασία τους για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ΑμεΑ που θα διεξαχθεί το τριήμερο 8-9-10 Ιουλίου στο Καυταντζόγλειο Στάδιο στη Θεσσαλονίκη, και που στόχος τους όπως επεσήμαναν δεν είναι η διάκριση αλλά η χαρά της συμμετοχής.
Το onlarissa.gr βρέθηκε στο Στάδιο Αλκαζάρ εκεί όπου ο Βασίλης και η Νατάσα κάνουν την προπόνηση τους για τους αγώνες που ακολουθούν και παραχώρησαν μία συνέντευξη γεμάτη μηνύματα και μαθήματα ζωής, καθώς αν η ψυχή του ανθρώπου το «λέει», τότε το σώμα ακολουθεί και τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο…
– Πως ξεκίνησε η επαφή σας με το άθλημα του Στίβου;;
Β.Σ.: Εγώ ξεκίνησα να ασχολούμαι με το άθλημα από τότε που ήμουνα στην Σχολή Τυφλών στη Θεσσαλονίκη περίπου στα 24, εκεί όπου κι έγινα μέλος του Αθλητικού Συλλόγου Τυφλών «Ήφαιστος» και έτσι άρχισα σιγά – σιγά να συμμετέχω σε αγώνες.
Ν.Π.: Εγώ ασχολούμαι με τον αθλητισμό εδώ και 5 χρόνια και τα 3 τελευταία λίγο πιο εντατικά. Ξεκίνησα να τρέχω σε αγώνες 5 χιλιομέτρων, αργότερα σε 10, μετά σε 20 και έφτασα να συμμετέχω στον μαραθώνιο των 42 χιλιομέτρων. Συνέχεια έλεγα δε μπορώ κι όμως κατάφερνα να ξεπερνάω τα όρια μου. Όταν συμμετείχα στον μαραθώνιο των 42 χιλιομέτρων κι τερμάτισα, κατάλαβα ότι αυτό δεν μπορεί να μείνει μόνο σε μένα. Επειδή έτσι είμαι κι σαν άνθρωπος, όταν έχω κάτι όμορφο δε μπορώ να μη το μοιραστώ με άλλους. Έτσι λοιπόν πήρα την απόφαση να βοηθήσω ανθρώπους που δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους όλο αυτό.
– Και κάπως έτσι προέκυψε και η συνεργασία με τον Βασίλη;
Ν.Π.: Με τον Βασίλη η συνεργασία προέκυψε πολύ τυχαία, καθώς όλο αυτό ξεκίνησε πριν από 6-7 μήνες από μία ανάρτηση του Βασίλη που έτυχε να δω, για μία πορεία που δεν μπορούσε να διανύσει μέσα στην πόλη λόγω των εμποδίων που του παρουσιάζονταν μπροστά του, και κράτησα αυτή την ανάρτηση χωρίς να τον ξέρω και χωρίς να καταλάβω το γιατί. Την είχα στην οθόνη του υπολογιστή μου κρατημένη και κάποια στιγμή πήρα την απόφαση να του στείλω μήνυμα για να βρεθούμε από κοντά. Βρεθήκαμε και του πρότεινα να συμμετέχουμε μαζί στον αγώνα που θα γινόταν στην Φαλάνη, δέχτηκε και κάπως έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας.
– Πως βιώνετε μέχρι στιγμής την συνεργασία σας;
Ν.Π.: Πραγματικά αυτό που θα πω είναι πολύ σημαντικό, καθώς ο Βασίλης που γνώρισα την πρώτη φορά με τον Βασίλη του τώρα δεν έχει καμία σχέση. Έχει αλλάξει στα πάντα, στην αυτοπεποίθηση που έχει, στην κορμοστασιά του, ακόμη και στο περπάτημα του έχει αλλάξει καθώς πλέον περπατά με πιο ψηλά το κεφάλι. Στην αρχή ήταν πολύ ντροπαλός, μου μιλούσε στον πληθυντικό και τώρα με έχει «καβαλήσει»! (γέλια). Πήγαμε στην Φαλάνη και τρέξαμε έχοντας κάνει μόνο δύο προπονήσεις και δεν ήμουνα πολύ αισιόδοξη αν θα καταφέρουμε να τερματίσουμε, όμως ευτυχώς τα καταφέραμε. Στην αρχή δεν μπορούσαμε να τρέξουμε ούτε 1 χιλιόμετρο και μέσα σε έναν μήνα συνεργασίας καταφέρνουμε και τρέχουμε 10 συνεχόμενα. Ετοιμαζόμαστε για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ΑμεΑ και πάμε για τη χαρά της συμμετοχής και όχι για την διάκριση, καθώς είμαστε ένα πολύ «φρέσκο ζευγάρι» και είναι δύσκολο να ανταγωνιστούμε ζευγάρια που δουλεύουν μαζί για χρόνια.
– Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου στους αγώνες που τρέξατε μέχρι στιγμής;
Ν.Π.: Η αλήθεια είναι επειδή ο Βασίλης στους αγώνες φοράει μαύρα γυαλιά, πολύς κόσμος δεν αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για άτομο με προβλήματα όρασης μαζί με τον συνοδό του. Όταν όμως καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται, ξεσπούν σε χειροκροτήματα με όλη τους τη δύναμη και νιώθω ότι το χαίρονται με την ψυχή τους εκείνη την ώρα. Όπως κι εμείς στην Κατερίνη χαρήκαμε με τη συμμετοχή στον αγώνα ενός κοριτσιού σε αναπηρικό καροτσάκι μαζί με τον συνοδό της και αποφασίσαμε στο τέλος να τερματίσουμε μαζί. Πραγματικά συγκινούμαι κάθε φορά που τερματίζουμε και κλαίω από συγκίνηση και χαρά. Γιατί δεν τα παρατάμε και αποδεικνύουμε πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
– Τι έχετε να σχολιάσετε σχετικά με το πρόσφατο περιστατικό με τον Πρόεδρο της Παραολυμπιακής Επιτροπής που δεν είχανε μεριμνήσει οι αρμόδιοι για να υπάρχει δυνατότητα να ανέβει στην εξέδρα;
Ν.Π.: Είναι πραγματικά πολύ λυπηρό και άνανδρο εκ μέρους των αρμοδίων να μην έχουν σκεφτεί καν να μεριμνήσουν για να υπάρχει η δυνατότητα να ανέβει ο Πρόεδρος της Παραολυμπιακής Επιτροπής στην εξέδρα. Είναι απολύτως λογικός ο θυμός του κόσμου για αυτό το περιστατικό και ελπίζω την επόμενη φορά οι αρμόδιοι να το σκεφτούν πολύ καλύτερα. Όμως, θέλω να πω κάτι πάνω σε αυτό. Το πιο σημαντικό -πέρα από το θυμό που όπως προανέφερα είναι απολύτως λογικός- είναι να κάνουμε πράξη τα λόγια και να βοηθήσουμε εμείς οι ίδιοι αυτούς τους ανθρώπους που μας χρειάζονται. Κι όχι απλά να σηκώνουμε το δάχτυλο πίσω από μία οθόνη κατηγορώντας τους υπεύθυνους.
– Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε στον κόσμο που θα διαβάσει αυτήν την συνέντευξη;
Ν.Π.: Όπως ανέφερα και πριν, το πιο σημαντικό για μένα είναι να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που μας χρειάζονται. Ο Βασίλης, στην προκειμένη περίπτωση, βγαίνει περισσότερο από το σπίτι του, προπονείται περισσότερο και αυτό για μας είναι η δική μας «εξέδρα». Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Εμένα ο Βασίλης μου μαθαίνει πολλά, όπως την ανάπτυξη αισθήσεων που τις έχουμε σε χαμηλότερα επίπεδα απ’ ότι οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης όπως η αφή και η ακοή και νομίζω ότι μοιραζόμαστε και ανταλλάσσουμε πολλά συναισθήματα μέσα απ’ όλο αυτό που κάνουμε. Ας βοηθήσουμε λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους καθώς σαν τον Βασίλη υπάρχουν πάρα πολλοί που ψάχνουν μία αφορμή για να βγούνε έξω. Κι νομίζω ότι τέτοιου είδους δραστηριότητες μπορούν να προσφέρουν πολλά σε αυτούς τους ανθρώπους. Πραγματικά μέσω του αθλητισμού μπορούν να αλλάξουν ζωές.
Β.Σ.: Επειδή ξέρω πάρα πολύ κόσμο που κάθεται μέσα στο σπίτι του, νομίζω ότι πρέπει να αρχίσουν να βγαίνουν έξω, προκειμένου να αρχίσει να «ανοίγει» το μυαλό τους. Γιατί όσο κάθεσαι μέσα κλείνει και ο χαρακτήρας και η σκέψη. Αυτό το βίωσα κι εγώ όταν έπαθα το σοκ με την απώλεια της όρασης στα 15 μου. Κάποια στιγμή όμως την «είδα» αλλιώς και είπα ως εδώ κι ξεκίνησα να βγαίνω έξω. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο στη ζωή αρκεί να το θες και να το πιστεύεις εσύ ο ίδιος.
