Κώστας Αντετοκούνμπο: Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και η απώλεια του πατέρα τους

Σε μια σπάνια και εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε μικρότερος αδερφός της οικογένειας Αντετοκούνμπο, Κώστας Αντετοκούνμπο. 

Ο Κώστας Αντετοκούνμπο, που ασχολείται επαγγελματικά με το μπάσκετ όπως και τα αδέλφια του, μίλησε στο περιοδικό Down Town και τη δημοσιογράφο Αμάντα Φούντη.

Ο Κώστας Αντετοκούνμπο αναφέρθηκε στα δύσκολα παιδικά χρόνια που πέρασε με την οικογένειά του, τον ρατσισμό που έχει βιώσει ως παιδί αλλά και την απώλεια του πατέρα τους, που τους στοίχισε.

Το μπάσκετ ήταν κάτι που επιλέξατε για να ξεφεύγετε από μια δύσκολη καθημερινότητα ως παιδιά;

Πάντα ο αθλητισμός ήταν στη ζωή μας από όταν ήμασταν πολύ μικροί, επειδή ήταν και οι γονείς μας αθλητές. Ο μπαμπάς μας ποδοσφαιριστής και η μαμά μας έκανε στίβο πιο μικρή. Αλλά, ναι, μας βοήθησε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και να νιώθουμε παιδιά, να έχουμε φίλους και στο σχολείο και εκτός σχολείου.

Θέλω να μείνουμε σε αυτά τα χρόνια, τα παιδικά… ο Γιάννης έχει μιλήσει ανοιχτά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίσατε, δίνοντας παράλληλα δύναμη σε πολλούς ανθρώπους και κάνοντας πολλά παιδιά να πιστέψουν στο όνειρο… Εσύ πώς τα βίωσες εκείνα τα χρόνια;

Ήταν χρόνια δύσκολα για εμάς, αλλά δεν τις θυμάμαι ως κακές στιγμές. Έχω στο μυαλό μου αναμνήσεις δύσκολες, αλλά ήμουν με την οικογένειά μου. Σίγουρα, δεν ήταν εύκολο αυτό που περάσαμε ως οικογένεια, η οικονομική κατάσταση που βρισκόμασταν, το ότι έπρεπε να αλλάζουμε σπίτι συνέχεια, το ότι δεν είχαμε ρεύμα μερικές φορές ή φαγητό. Σίγουρα αυτό ήταν δύσκολο, αλλά ως στιγμές ήταν όμορφες γιατί ήμασταν πολύ ενωμένοι, δεμένοι και αυτή η κατάσταση μας έφερνε ακόμα πιο κοντά.

Εσύ θυμάσαι τα αδέρφια σου που έβγαιναν έξω να πουλήσουν πράγματα για να βοηθήσουν την οικογένεια; Τι εικόνες έχεις;

Ναι, βέβαια. Και εγώ έβγαινα μαζί με τα αδέρφια μου, όλοι μαζί πηγαίναμε. Δεν είναι κάτι που ξεχνιέται. Απλά ήμουν πιο μικρός εγώ. Ο Γιάννης και ο Θανάσης ήταν έφηβοι και εγώ ήμουν εννέα, δέκα χρονών.

Ποια θυμάσαι ως τη μεγαλύτερη δυσκολία που είχατε κληθεί να αντιμετωπίσετε;

Η μεγαλύτερη δυσκολία νομίζω ήταν πως το ότι βγαίναμε να πουλήσουμε πράγματα ήταν πολύ ασταθές. Δεν ξέρεις αν θα φέρεις πίσω στο σπίτι εισόδημα σίγουρα. Κάποια μέρα μπορεί να φέρεις πίσω κάποια χρήματα για να βοηθήσεις την οικογένεια και κάποια μέρα μπορεί να μη φέρεις τίποτα. Αυτό είναι δύσκολο, τις μέρες που δε φέρνεις τίποτα είσαι λίγο πεσμένος, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι, συνεχίζεις και λες ότι η επόμενη ημέρα θα είναι καλύτερη.

Έχετε βιώσει τον ρατσισμό στην Ελλάδα; Θυμάσαι κάποιο σχόλιο που σε έχει πληγώσει;

Ναι, έχουν υπάρξει φορές. Δεν έχω πληγωθεί από αυτό, αλλά ένιωθα λίγο περίεργα όταν ήμουν μικρός, γιατί όταν έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα, έχεις μεγαλώσει στην Ελλάδα και έχεις πάει σε ελληνικό σχολείο, δεν βλέπεις τον εαυτό σου ως κάτι διαφορετικό. Δηλαδή δεν έβλεπα να έχω κάτι διαφορετικό. Στα μάτια μου ήμουν όπως τα άλλα παιδάκια. Όταν μεγάλωσα και άκουγα ρατσιστικά σχόλια ένιωθα περίεργα, έλεγα γιατί μου λένε κάτι τέτοιο; Δε με πλήγωνε, απλώς δεν το καταλάβαινα…

Την είχατε ονειρευτεί την κορυφή του κόσμου; Το πιστεύατε ότι θα φτάσετε εκεί;

Όχι, για εμάς τότε η κορυφή του κόσμου ήταν να μπορούμε να βάλουμε φαγητό στο τραπέζι μας, να μην έχουμε αυτή τη βιοπάλη και να είμαστε λίγο καλύτερα. Εκείνη τη στιγμή αυτή ήταν η κορυφή του κόσμου για εμάς και αυτό που ζούμε τώρα είναι εξωπραγματικό. Πραγματικά κάνω τον σταυρό μου κάθε μέρα που ξυπνάω και ευχαριστώ τον Θεό για τη ζωή που έχω τώρα, εγώ και η οικογένειά μου.

Ποια είναι η στιγμή στην καριέρα σου που ξεχωρίζεις;

Στην απονομή των δαχτυλιδιών στο πρωτάθλημα με τους Λέικερς. Όταν είπαν το όνομά μου και πήρα το δαχτυλίδι μου, το φόρεσα και το έδειξα στον ουρανό. Προς τον μπαμπά μου το έκανα και εκείνη τη στιγμή ένιωσα πραγματικά πως με έβλεπε. Ήμουν πολύ συγκινημένος και ήθελα να του δείξουμε τι έχουμε καταφέρει.

Πώς βιώσατε τότε την απώλεια του μπαμπά;

Ήταν κάτι που μας ταρακούνησε πολύ, γιατί μας έδειξε πως δεν μπορείς να θεωρείς τίποτα δεδομένο, ακόμα και τη ζωή. Ο πατέρας μας πέρασε όλα αυτά που πέρασε, έφτασε σε εκείνο το σημείο και έφυγε εκείνη την στιγμή που έφυγε. Ήταν κάτι που μας έδειξε πως πρέπει να έχεις μεγάλο σεβασμό για τη ζωή και τους ανθρώπους που αγαπάς πρέπει να τους βλέπεις συνέχεια, να τους μιλάς, να τους λες ότι τους αγαπάς και να μην θεωρείς καμία στιγμή δεδομένη και καμία στιγμή με την οικογένειά σου δεδομένη.

Ήρθαμε ακόμα πιο κοντά ως οικογένεια από όσο ήμασταν. Εμένα προσωπικά με βοήθησε να ξεπεράσω πολλά άγχη και φοβίες. Όταν πέθανε ο πατέρας μου κατάλαβα ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό, η ζωή και το να έχεις μία ευκαιρία να παλέψεις γι’ αυτό που θέλεις.

Θυμάσαι κάποια συμβουλή του, κάτι που το σκέφτεσαι και σου δίνει δύναμη;

Ο πατέρας μου μας έλεγε συνέχεια στα αγγλικά «Tomorrow is another day». Μας το έλεγε κάθε μέρα πριν πάμε για ύπνο και ήταν σαν ένα κουμπί reset. Σα να μας λέει πως αν η μέρα σου σήμερα ήταν άσχημη, ή ήταν κακή, ή αν δεν τα πήγες καλά, αύριο θα είναι μια άλλη ημέρα, ξεκινάς από το μηδέν και θα προσπαθήσεις ξανά να έχεις μία καλύτερη ημέρα.

Φωτογραφίες: Instagram