Για μια ακόμη φορά ο Λαρισαίος επιστήμονας Δημήτρης Καλούσης, με μια μακροσκελή ανάρτησή του κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για αφημένους στην τύχη τους σιδηροδρομικούς σταθμούς ανά την Ελλάδα, εγκαταλελειμμένους, ενώ θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί από τους αρμοδίους με τον καλύτερο τρόπο.
Αυτή τη φορά αναφέρεται στην παλιά συνοικία με το όνομα Θεσσαλικό στη Λάρισα, η οποία έχει ενσωματωθεί με την Χαραυγή.
Συγκεκριμένα κάνει λόγο για μια …χαβούζα, σε έναν χώρο υψηλής επικινδυνότητας με ελεύθερη πρόσβαση, τονίζοντας: «Τα υλικά που τοποθέτησαν εργολάβοι τα προηγούμενα χρόνια στις διαβάσεις γραμμών, ώστε να μην καταπονούνται οι αναρτήσεις των αυτοκινήτων αλλά και για λόγους οδικής ασφάλειας, φαίνεται δεν δούλεψαν όπως έπρεπε ή φθάρθηκαν σύντομα, κι έτσι τοποθετήθηκε άλλο άκαμπτο υλικό. Μετά την αποξήλωσή τους, πού λέτε να τα πέταξαν οι φωστήρες; Και ποιος τους έδωσε άδεια; (αν τους την έδωσε, σιγά μην βρεθεί…). Μα στη γνωστή χαβούζα, στον σταθμό του Θεσσαλικού! Πρόκειται για μεγάλα κομμάτια συνθετικού υλικού, τα μαύρα που φαίνονται στις φωτογραφίες. Μάλλον ο Εισαγγελέας πρέπει να λάβει γνώση της κατάστασης, αφού πρόκειται για χώρο υψηλής επικινδυνότητας με ελεύθερη πρόσβαση».
Αναλυτικότερα στην ανάρτησή του ο κ. Καλούσης επισημαίνει τα εξής:
«Θα ήθελα να γνωστοποιήσω στους φίλους που έχω εδώ, φίλους από οπουδήποτε στην Ελλάδα, μία κατάσταση της οποίας η περίπτωση —ως παράδειγμα προς αποφυγή— απαντά σε εκατοντάδες άλλα παραδείγματα αβελτηρίας και αγκυλώσεων του κρατικού μηχανισμού που καταδυναστεύουν εμάς στην καθημερινότητά μας.
Η συγκεκριμένη περίπτωση θα πρέπει να προβληματίσει ακόμη και ανθρώπους που μεγάλωσαν σε νησί, ή σε περιοχή της ηπειρωτικής χώρας όπου δεν υπάρχει σιδηροδρομική σύνδεση (ακόμη κι αν υπήρχε κάποτε, το πιθανότερο σήμερα να μην υπάρχει), μέχρι και όσους βίωναν τα τρένα εξ απαλών ονύχων που λέμε, από τα μικράτα τους.
Διευκρίνιση: δεν είμαι τοπικιστής και δεν μου αρέσουν οι τοπικιστές, αγαπώ εξίσου όλα τα μέρη της χώρας μου (φυσικά μικρές αδυναμίες πάντοτε υπάρχουν), θέλω να μαθαίνω ιστορίες των τόπων που επισκέπτομαι και, όταν μπορώ, απολαμβάνω τις ομορφιές τους όλες τις εποχές του έτους.
Αρκετοί λοιπόν, εδώ στην πόλη μας, ιδίως οι νεότεροι, δεν γνωρίζουν καν πού βρίσκεται το σημείο με τα κτήρια από όπου και οι φωτογραφίες. Είναι μέσα στον αστικό ιστό, μόλις 260 μέτρα νοτιοανατολικά του σιδηροδρομικού σταθμού. Αναφέρομαι στον σταθμό του πάλαι ποτέ Θεσσαλικού Σιδηροδρόμου, στην συνοικία «Θεσσαλικό» η οποία έχει ενσωματωθεί στη «Χαραυγή». Ναι, το Θεσσαλικό είναι η συνοικία που μεγάλωσα, εκεί παίζαμε παιδιά, σ’ αυτό το σύμπλεγμα κτηρίων, όπου υπάρχουν μεγάλοι ελεύθεροι χώροι τριγύρω. Από χρόνια, μερικώς περιφραγμένοι από τον ΟΣΕ, εγκαταλελειμμένοι και παντελώς αφημένοι στην τύχη τους, εστίες ρύπανσης και σκουπιδιών δίπλα από σπίτια. Η κατάσταση σαφώς χειρότερη, τραγική θα έλεγα, εν συγκρίσει με την δεκαετία του ’80.
(Πηγαίνω από το ένα θέμα στο άλλο, μα όλα συνδέονται μεταξύ τους).
Κάποιοι, από τις δημοτικές αρχές που πέρασαν, είχαν «οράματα» —χιλιοειπωμένη και «ταλαιπωρημένη» λέξη σε προεκλογικές περιόδους— για την περιοχή, ίσως υπήρχαν σχέδια στο μυαλό κάποιων, αλλά ανέκαθεν ο ΟΣΕ δημιουργούσε προσκόμματα.
Το σύμπλεγμα κτηρίων που απεικονίζονται στον χάρτη αποτελεί χαρακτηριστική μελέτη περίπτωσης για αστική ανάπλαση: όχι μόνον για χώρους πρασίνου —η «εύκολη» λύση πάντοτε— μα για χώρους πολιτισμού, αναψυχής, ίσως και χώρων στάθμευσης συνδυαστικά με τον απεριόριστο χώρο του ΟΣΕ ακριβώς δίπλα, τον οποίο, παρεμπιπτόντως, τον πνίγουν κι αυτόν χόρτα. Μιλάω για χώρο στάθμευσης στο βόρειο κομμάτι, με απευθείας υπόγεια σύνδεση στον τρίτο πιο σημαντικό σιδηροδρομικό σταθμό της χώρας (μάλλον δεύτερο σε κίνηση, αφού εξυπηρετεί ως κομβικό σημείο όχι μόνον τον άξονα Αθήνας – Θεσσαλονίκης και την πόλη της Λάρισας, αλλά και την γραμμή του Βόλου προς Αθήνα και Θεσσαλονίκη, καθώς και τον προαστιακό προς Βόρεια Ελλάδα).
Μέσα από τον αστικό ιστό διέρχονται σιδηροδρομικές γραμμές συνολικού μήκους 9,3 χιλιομέτρων (φωτό χάρτη). Πολλές άλλες παράλληλες γραμμές, που τα παλαιότερα χρόνια χρησιμοποιούνταν για μανούβρες βαγονιών, ως επί το πλείστον φορτηγών και ψυγείων (Interfrigo), βρίσκονται σε δύο σημεία εκατέρωθεν του Σ.Σ. Λάρισας, μεταξύ συνοικιών Ανθούπολης, Νεράιδας και Νέας Πολιτείας από τη μία, και Θεσσαλικού, Σταθμού και Αγ. Γεωργίου από την άλλη.
Μέρος της Χαραυγής και όλο το Θεσσαλικό αποτελούν το «Ανατολικό Βερολίνο» της πόλης, κυριολεκτικά και μεταφορικά. (Χαρακτηριστική η φωτογραφία του «τείχους» που αναρτώ εδώ!).
Μαζί με την Ανθούπολη, τρεις περιοχές επιβαρυμένες με το τελωνείο, την στιγμή που ευρωπαϊκές πόλεις μέσα από Σχεδιασμούς Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας (ΣΒΑΚ) δημιουργούν συνθήκες ιδανικές για ποδηλάτες και πεζούς, εισέρχονται στην πόλη από την οδό Φαρσάλων νταλίκες διεθνών μεταφορών (βλ. φωτό), ακολουθώντας κατόπιν πορεία στα στενά δρομάκια του Θεσσαλικού για να φτάσουν στην έξοδο! Τι ειρωνεία! (κατάσταση «τρολ» θα λέγαμε σήμερα) όταν ήδη από την δεκαετία του ’80 υπάρχει έτοιμο, με συγχρηματοδότηση της τότε ΕΟΚ (ήταν πολλά τα ‘ECU’ Άρη…), μεγάλο τελωνείο στην περιοχή του Ομορφοχωρίου. Ο σχεδιασμός προέβλεπε, όπως και έγινε, ότι από κει θα διέρχεται ο άξονας της ΠΑΘΕ (Πάτρα-Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Εύζωνοι). Το κτήριο του «καινούργιου» τελωνείου, 1200 μέτρα σε ευθεία από την ΠΑΘΕ, σήμερα έχει γίνει στάνη! (το κουφάρι στις φωτογραφίες).
Επανέρχομαι: Πώς έχουμε «συμπεριφερθεί» έτσι στον σιδηρόδρομο; Το βλέπουμε παντού στην επαρχία: σταθμοί-τοπόσημα, ζωντανά μνημεία σιδηροδρόμου, ο οποίος εξυπηρετούσε πολλές κοινότητες στο διάβα του, σταθμοί που άλλοτε έσφυζαν από ζωή, κτήρια απαράμιλλης ομορφιάς περιστοιχιζόμενα ακόμη και σήμερα από αειθαλή και κωνοφόρα δέντρα, στέκουν ερειπωμένα, έρμαια του χρόνου και των καιρικών συνθηκών που κατατρώγουν ό,τι έχει απομείνει από αυτούς, αντί κάποιοι να μετατραπούν, έστω, σε μικρά μουσεία…
Και κάτι ακόμη: Τι θα πει, «δεν ήθελε ο ΟΣΕ»; Μα έχουμε δύναμη, αν ενδιαφερθούμε! Όμως την σπαταλούμε σε μικροκομματισμούς, μηχανορραφίες και στα πεπραγμένα φυτευτών παιδιών του εκάστοτε κομματικού σωλήνα. Και αυτά λουζόμαστε…
Θα αντιτείνει κάποιος: «ρομαντικές απόψεις, για όσους δεν γνωρίζουν πώς λειτουργεί το σύστημα». Λοιπόν, λέω πως δεν μάς απαγορεύεται, από κανέναν, ούτε από το ίδιο το «σύστημα», να προσπαθήσουμε να συζεύξουμε αυτά τα δύο —δηλαδή, την ρεαλιστική εικόνα με αυτού του είδους τον ρομαντισμό—, αντί να επιλέξουμε συγκερασμό και μεσοβέζικες λύσεις. Αλλιώς, όλα θα παραμένουν στάσιμα.
Υγ. Τα υλικά που τοποθέτησαν εργολάβοι τα προηγούμενα χρόνια στις διαβάσεις γραμμών, ώστε να μην καταπονούνται οι αναρτήσεις των αυτοκινήτων αλλά και για λόγους οδικής ασφάλειας, φαίνεται δεν δούλεψαν όπως έπρεπε ή φθάρθηκαν σύντομα, κι έτσι τοποθετήθηκε άλλο άκαμπτο υλικό. Μετά την αποξήλωσή τους, πού λέτε να τα πέταξαν οι φωστήρες; Και ποιος τους έδωσε άδεια; (αν τους την έδωσε, σιγά μην βρεθεί…). Μα στη γνωστή χαβούζα, στον σταθμό του Θεσσαλικού! Πρόκειται για μεγάλα κομμάτια συνθετικού υλικού, τα μαύρα που φαίνονται στις φωτογραφίες. Μάλλον ο Εισαγγελέας πρέπει να λάβει γνώση της κατάστασης, αφού πρόκειται για χώρο υψηλής επικινδυνότητας με ελεύθερη πρόσβαση».
Δείτε περισσότερες:
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις
