Σαν σήμερα, 11 Απριλίου, έφυγε από τη ζωή το 1991 ο συνθέτης Δημήτρης Λάγιος. Ήταν μόλις 38 ετών άλλα είχε ήδη προλάβει να δώσει δείγματα μιας λαμπρής πορείας που δυστυχώς δεν στάθηκε δυνατό να συνεχίσει.
Ένα από τα τραγούδια του, που αγαπήθηκαν περισσότερο ήταν το «Θα με δικάσει», με την αξέχαστη ερμηνεία της Σωτηρίας Μπέλλου και τους στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη, στον δίσκο «Ο Άη Λαός».
Ο Λάγιος, με λαμπρές σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό χαρακτηρίστηκε ως ένας χαρισματικός καλλιτέχνης που ξεχώριζε για τον ταλέντο αλλά και την ταπεινότητά του.
«ΤΑ ΝΕΑ», 12.4.1991. Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Μελοποίησε σπουδαίους ποιητές, (Οδυσσέα Ελύτη, Κώστα Καρυωτάκη, Ανδρέα Κάλβο) τους οποίους αποκαλούσε «μια αλυσίδα ανθισμένη που προφυλάσσει τη χώρα μας», και συνεργάστηκε με σπουδαίες φωνές του ελληνικού τραγουδιού όπως η Σωτηρία Μπέλλου, η Ελένη Βιτάλη και ο Γιώργος Νταλάρας με τον οποίο συνεργάστηκαν στενά.
Ενάμιση χρόνο πριν τον θάνατο του, με αφορμή την μουσική του παράσταση «Η Ερωτική πρόβα στο Θάνατο» δήλωνε στα «ΝΕΑ» και τη Μαρία Μαρκουλή.
«Η εντύπωσή μου είναι πως ό,τι και να κάνεις στην τέχνη, δεν φτάνει ο χρόνος. Έχω πρόβλημα με το χρόνο. Δεν έχω με το θάνατο. Ο θάνατος είναι φίλος μου, ο χρόνος είναι εχθρός μου.
»Καλά είναι τα χρόνια που ζούμε, όμως, γιατί, φοβάμαι, πως αν ήταν περισσότερα ίσως να μην είχαμε πώς να τα χρησιμοποιήσουμε.
»Πολλοί πολιτικοί, ίσως να είχαν καταστρέψει τον πλανήτη, εάν είχαν χρόνο. Θα είχαμε βέβαια και πιο σπουδαία έργα τέχνης. Περισσότερη δημιουργία κι απ’ την άλλη περισσότερη καταστροφή.
»Αν και η καταστροφή μπορεί να είναι δημιουργική, να σπάνε κάποια στιγμή τα πράγματα και να γεννιούνται άλλα…»
«ΤΑ ΝΕΑ», 12.4.1991. Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Όπως έγραψαν «ΤΑ ΝΕΑ», την επομένη του θανάτου του «Ο Λάγιος είχε κάποιες αγάπες στην καρδιά που τον ενέπνεαν και τον έκαναν να ξεχωρίζει.
»Αγαπούσε τη Ζάκυνθο την πατρίδα του, τον συγκινούσε βαθιά η Κύπρος – όπου και έκανε τον Ιούλιο τις τελευταίες του εμφανίσεις – λάτρευε τους ποιητές (…), πίστευε στην προσφορά της λαϊκής και εκκλησιαστικής παράδοσης του τόπου του απ’ όπου και αντλούσε πολλά στοιχεία της μουσικής του και είχε αδυναμία στα μικρά μουσικά σχήματα.
»(…) Είχε ασχοληθεί συστηματικά με τη μουσικολογική έρευνα και ιδιαίτερα με το προεπαναστατικό τραγούδι και τη μουσική παράδοση της Ζακύνθου. (…)
»Ταυτόχρονα ο Λάγιος, δίδασκε στην Αθήνα στο Εθνικό Ωδείο και στο Ωδείο Αττικής, είχε ιδρύσει με τον Αριστείδη Μόσχο το Λαϊκό Σχολείο Παραδοσιακής Μουσικής στην Αθήνα και είχε δημιουργήσει στην πατρίδα του το Κάλβειο Κέντρο Μουσικών Μελετών.
»Ο πρώτος του δίσκος ήταν ο “Ρήγας Φεραίος” και ακολουθούν το 1983 ο “Ήλιος ο Ηλιάτορας”, έπειτα ο “Άη Λαός” (…) άφησε όμως και έτοιμες συνθέσεις για τρεις – ανέκδοτους ακόμα δίσκους: “Ερωτική Πρόβα”, “Ίνα Τι” και “Των αθανάτων”».
