Η Μαριάννα Πολυχρονίδη βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά» το βράδυ της Τετάρτης 14/3.
Η ηθοποιός, μεταξύ άλλων, μίλησε για τα επαγγελματικά της αλλά και την ταμπέλα «σκύλα» που της έχουν χρεώσει στο παρελθόν.
«Πρόλαβα μια φουρνιά καθηγητών που έμπαιναν μύθοι που σου έκαναν μάθημα. Και λέγαμε δεν είναι δυνατόν να μην είναι πανεπιστήμιο. Κάνεις τρία χρόνια αλλά οι ώρες που κάνεις μπορούν να φτάσουν τέσσερα και πέντε. Γιατί φτάνεις πια να κάνεις 14ωρα», είπε αρχικά η Μαριάννα Πολυχρονίδη.
«Δεν θεωρώ ότι είμαι καλά εκπαιδευμένη. Η δουλειά μας έχει να κάνει με το μέσα μας, πώς βλέπεις τα πράγματα, είναι σίγουρα μια δουλειά εμπειρίας. Οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι φωτεινά πλάσματα, να τραβάνε τον κόσμο με τις ιδέες τους. Έχω παραδείγματα από παλιούς τραγουδιστές που δεν ήταν μορφωμένοι αλλά κάτι κουβαλούσε αυτή η φωνή, ένα μυστήριο», πρόσθεσε σε άλλο σημείο η ηθοποιός.
«Τα πρώτα χρόνια έπαιξα καλούλες, το καλό παιδί που το πατάνε κάτω. Κάποια στιγμή είχε την ιδέα ο Γιάννης Βασιλειάδης και η Έλενα Ακρίτα να παίξω στα “Μυστικά της Εδέμ” και να κάνω μια τρομερή τύπισσα. Και έκτοτε οι ρόλοι μου εγκυμονούν έναν κίνδυνο. Πρέπει να δικαιολογήσεις κάπως τον “κακό”. Δεν μπορούμε να τα δικαιολογήσουμε όλα αλλά κομμάτι της δουλειάς μας είναι να βρεις εκείνη την χαραμάδα που ο άνθρωπος αυτός αποφάσισε να δράσει έτσι. Συχνά το σενάριο δεν το έχει, φτιάχνεις εσύ τον χαρακτήρα. Αγάπησα πολύ την Γεωργία στον Έρωτα Φυγά. Στην αρχή την βλέπουμε μια γυναίκα αγωνίστρια και εργατική, όταν ήρθαν οι “ξένοι” από την Αθήνα βλέπουμε ένα σκληρό και άγριο πρόσωπο. Η Γεωργία πεινούσε, ξεκίνησε από το χωριό της ξυπόλητη και έτρωγε χώματα. Ένιωσε απειλή και ότι με αυτό που έφτιαξε με κόπο τόσα χρόνια θα της το πάρουν και θα βρεθεί στον δρόμο», συμπλήρωσε η ηθοποιός.
«Άκουσα αρκετές φορές από ανθρώπους της τηλεόρασης ότι “α, παίζεις ακόμα;”. Αλλά το άκουσα κι αυτό! Είναι αυτό το χαριτωμένο που έχουμε στη χώρα με τις ταμπέλες. Η χειρότερη ταμπέλα που μου έχουν βάλει είναι ότι είμαι “σκύλα”. Για χρόνια είχα το σύνδρομο του καλού παιδιού και επειδή ήμουν πιο κλειστή και αυστηρή, και επειδή δεν μπορώ να κρύψω στην έκφρασή μου αυτό που ένιωθα, έσφιγγα. Και αυτό με πλήγωνε γιατί δεν είμαι έτσι. Αν δεν σκύλιαζα δεν θα έμπαινα στο Εθνικό στα 18 μου. Ήρθα από την Κρήτη, χωρίς να ξέρω κανέναν από το καλλιτεχνικό χώρο. Πρέπει να το πιστέψεις και να το πολεμήσεις», κατέληξε η Μαριάννα Πολυχρονίδη.
