Ο Σπύρος Μπαρμπούτης είναι ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του και τη ζωή του, αφενός με την δημιουργία, ως ιδρυτικό μέλος, και την πορεία των 53 χρόνων εκ των οποίων τα 20 διετέλεσε Προέδρος του Συλλόγου της ΕΑΛ στη Λάρισα, που έδωσε την ευκαιρία σε χιλιάδες παιδιά να χαρούν την άθληση, αφετέρου με τη διδασκαλία, καθώς υπήρξε ένας από τους πιο γνωστούς φροντιστές που πέρασαν από την πόλη – από τα χέρια του έχουν περάσει κοντά στα 20.000 παιδιά μεταξύ τον οποίων ο Δήμαρχος Λαρισαίων Αποστόλης Καλογιάννης και ο πρώην Δήμαρχος Λαρισαίων Κώστας Τζανακούλης – και εκ τρίτου με την ενασχόλησή του με τα κοινά ως επί 12 χρόνια εκλεγμένος Αντιδήμαρχος και Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου επί δημαρχίας Τζανακούλη.
Ταυτόχρονα, έχει προσφέρει στην πολιτιστική ανάπτυξη της πόλης της Λάρισας ως ιδρυτικό μέλος του Θεσσαλικού Θεάτρου και της Φωτοθήκης.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Σπύρος Μπαρμπούτης είναι από τους Λαρισαίους που με την συμμετοχή κατά το ιδρυτικό στάδιο συλλόγων αθλητικών και πολιτιστικών, συνέβαλε στη διαμόρφωση της σύγχρονης Λάρισας, όπως αυτή διαμορφώθηκε κυρίως μετά την μεταπολίτευση.
Συνέντευξη στην Εύη Μποτσαροπούλου
Όταν του τηλεφώνησα για τη συνέντευξη έδειξε μεγάλη έκπληξη και συστολή… θα έλεγα πως χρειάστηκε να τον πείσω πως είναι από τους Λαρισαίους που προσέφεραν πολλά στην πόλη. Τον ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την ευγένειά του και το συνοδευτικό υλικό, φωτογραφικό και γραπτό που είχε προετοιμάσει όταν συναντηθήκαμε δια ζώσης για τις ανάγκες της συγκεκριμένης συνέντευξης.
Κύριε Μπαρμπούτη, μετράτε στο βιογραφικό σας 50 χρόνια ενασχόλησης με την ΕΑΛ. Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον αθλητισμό και δη με το σύλλογο;
Δεν ασχολήθηκα ποτέ ως αθλητής, αλλά πάντα αγαπούσα τον αθλητισμό ως φίλαθλος. Από πολύ μικρή ηλικία κάνω συλλογή αποκομμάτων αθλητικών γεγονότων από εφημερίδες.
Το 1968, εκείνα τα δύσκολα χρόνια, στις 16 Απριλίου, με μια ομάδα φίλων αποφασίσαμε να οργανώσουμε ένα αθλητικό σύλλογο. Στα ιδρυτικά μέλη συγκαταλέγονται ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής (Ν. Κατσαρός), ο πρώην Υπουργός (Γ. Σουφλιάς), ο πρώην Νομαρχιακός Σύμβουλος (Δ. Παγώνης), ο πρώην Δημοτικός Σύμβουλος (Μ. Λαγαριάς) και πολλοί άλλοι.
Τότε, υπήρχαν αθλητικοί σύλλογοι και σε άλλες επαρχιακές πόλεις, αλλά την εποχή της ίδρυσης της ΕΑΛ δεν φανταζόμασταν την μελλοντική εμβέλεια του όλου εγχειρήματος.
Για 20 χρόνια από το 1999 έως το 2019 είχα την τιμή να είμαι πρόεδρος του ΔΣ της ΕΑΛ. Πιστεύω ότι συνέχισα μια πορεία για το Σύλλογο που και οι προηγούμενοι από μένα πρόεδροι είχαν σαν στόχο: να βρίσκεται η ΕΑΛ πάντα στην καλύτερη θέση. Ίσως δεν είναι εύκολο να μιλήσω για την ΕΑΛ… Κάποιος που έζησε από μέσα την πορεία των 53 χρόνων της, δεν είναι εύκολο να μιλήσει με συναισθηματική απόσταση, αλλά θα προσπαθήσω…
Η ΕΑΛ είναι ο αρχαιότερος σύλλογος αθλοπαιδιών στη Λάρισα. Έχετε αναφερθεί σε αθηναϊκό δημοσίευμα που θεωρούσε την άνοδο στην Α΄ Εθνική μόλις μετά από δύο χρόνια από την ίδρυση «λογικά αδύνατο». Τι «καλό» ακριβώς συνέβη τότε στην πόλη μας;
Η ΕΑΛ γεννήθηκε τη δύσκολη περίοδο του 1968 και από την αρχή έδωσε δείγματα ενός δυναμικού και ζωντανού οργανισμού. Το 1968 ήταν μια χρονιά γεμάτη από σημαντικά γεγονότα για τη Λάρισα, την Ελλάδα αλλά και παγκόσμια… Άνοιξη της Πράγας, Μάης του ’68, η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, αποκάλυψη του πρώτου μέρους του Α’ Αρχαίου Θεάτρου της Λάρισας, κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων από την ΑΕΚ…
Με την ίδρυση της ΕΑΛ δημιουργήθηκε το τμήμα του μπάσκετ και τον Ιούνιο το τμήμα του βόλεϊ. Τον Οκτώβριο του 1969, δεν είχαν συμπληρωθεί ούτε δύο χρόνια λειτουργίας, η ομάδα βόλεϊ ανέβηκε στην Α΄ Εθνική κατηγορία. Τότε γράφτηκε το δημοσίευμα στο οποίο αναφέρεστε…
Θυμάμαι τα ιστορικά ματς με την Ολυμπιάδα Πατρών. Αρχικά, χάσαμε με 3-1 σετ στην Πάτρα και μετά κερδίσαμε στη Λάρισα με 3-1 και ανεβήκαμε στην Α΄ Εθνική με διαφορά πόντων 108 με 105… οριακά εντελώς. Η αγωνία ήταν τεράστια και τον αγώνα τον παρακολούθησαν μπορεί και 4000 θεατές. Την ημέρα που έγινε ο αγώνας, στις 16 Οκτωβρίου του 1969, εγκαινιάστηκε το Κλειστό Γυμναστήριο του Αλκαζάρ.
Η επιτυχία στηριζόταν στη πολύ καλή φουρνιά αθλητών και στη δική μας οργάνωση με τα πενιχρά μέσα που διαθέταμε τότε.
Το βόλεϊ ανδρών και γυναικών απέκτησε στην πορεία των χρόνων μεγάλη αίγλη και δέχτηκε μεγάλη προβολή. Βέβαια, εγώ ως Πρόεδρος, θεωρούσα πάντα ισάξια όλα τα αθλήματα…
Μέσα στα 53 χρόνια ζωής της, η ΕΑΛ αναδείχτηκε σε ένα σταθερό αθλητικό οργανισμό και δημιούργησε μια παράδοση στα αθλητικά δρώμενα της Λάρισας. Έδωσε την ευκαιρία σε χιλιάδες παιδιά να χαρούν την άθληση, ατομική και ομαδική, και στις δυσκολίες των αγώνων να σφυρηλατήσουν τους χαρακτήρες τους. Όλα τα χρόνια στην ΕΑΛ πιστεύουμε ότι ο αθλητισμός είναι μια πολύ μεγάλη επένδυση για τα παιδιά μας και αποτελεί έναν από τους καλύτερους τρόπους διαπαιδαγώγησής τους, μαζί με το σχολείο και την οικογένεια.
Θεωρώ ότι ο χρόνος που διαθέσαμε, όλοι όσοι ξεκινήσαμε τότε όπως και αυτοί που σήμερα συνεχίζουν το έργο της ΕΑΛ, αφαιρέθηκε από τη ζωή μας, τον ελεύθερο χρόνο μας όχι μάταια, αλλά γόνιμα και δημιουργικά…
Πως ήταν οι πρώτοι αθλητικοί αγώνες στη Λάρισα;
Γινόταν στο ανοιχτό γυμναστήριο στην αυλή του 4ου σήμερα Γυμνασίου – Λυκείου και οι πρώτοι αγώνες μπάσκετ και βόλεϊ. Οι φίλαθλοι στεκόταν όρθιοι περιμετρικά του τερέν το οποίο σχεδιάζαμε, τις γραμμές του δηλαδή, με ασβέστη στο έδαφος…
Τα χρόνια εκείνα, μολονότι η αριθμητική απόσταση δεν είναι τόσο μεγάλη, ήταν αφάνταστα διαφορετική η κοινωνία και η ζωή.
Τα πρώτα γραφεία της ΕΑΛ και του ΓΣΛ ήταν σε ένα υπόστεγο, στην ίδια αυλή, που μας είχε παραχωρηθεί.
Έναν αγώνα που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Εκτός από τον πρώτο αγώνα βόλεϊ που αναφερθήκαμε προηγουμένως, τον αγώνα μπάσκετ για την άνοδο στη Α΄ Εθνική στο γήπεδο του Sporting Αθηνών.. ΕΑΛ – Νίκη Βόλου, χάσαμε 53-55.
Θυμάμαι ξεκάθαρα και τον αγώνα βόλεϊ το 2000 με 3-1 σετ επί του Ηρακλή Θεσσαλονίκης που μας εξασφάλισε την έξοδο μας στην Ευρώπη. Παίξαμε πρώτα στην Ολλανδία, όπου και προκριθήκαμε και μετά στην Ιταλία, όπου πέσαμε πάνω στην Perugia που ήταν το φόβητρο για όλη την Ευρώπη με μπάτζετ τεράστιο απέναντι στο πενιχρό ταμείο της ΕΑΛ και πάρα πολύ καλούς αθλητές. Το ξέραμε εκ των προτέρων ότι θα χάσουμε, αλλά το ζήσαμε και αυτό μετράει…
Ποιες είναι οι πιο καθοριστικές στιγμές, τα ορόσημα στην διαδρομή της ΕΑΛ;
Μέσα στα 53 χρόνια ζωής της ΕΑΛ, έζησα στιγμές και γεγονότα σημαντικά, γεμάτα χαρές αλλά και αρκετές φορές ένιωσα λύπη και πικρία… Αφήνω στη λήθη τα γεγονότα που με λύπησαν και με πίκραναν και θυμάμαι μόνο τις χαρούμενες στιγμές. «Μεγάλες» στιγμές, θα έλεγα, είναι και οι καθημερινές. Είναι στιγμές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει…
Αν πρέπει να εστιάσω στις πιο καθοριστικές, είναι οι ακόλουθες:
1968: Αγώνες βόλεϊ και μπάσκετ στο Ανοιχτό Γυμναστήριο
1969: Άνοδος στην Α΄ Εθνική του βόλεϊ ανδρών
1974: Ταξίδι του βόλεϊ ανδρών σε Λευκωσία και Αμμόχωστο
1995: Άνοδος στην Α΄ Εθνική του βόλεϊ γυναικών
1997: Χρυσό μετάλλιο – Ολυμπιακό της Δέσποινας Μπατζανούλη
2001: Έξοδος στη Ευρώπη του βόλεϊ γυναικών
2004: Συμμετοχή αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες
Σε όλα αυτά τα χρόνια κερδίσαμε 28 πανελλήνια μετάλλια του βόλεϊ γυναικών, 5 φορές κατακτήσαμε το Πρωτάθλημα Θεσσαλίας στο μπάσκετ, είχαμε πολλές πανελλήνιες νίκες και διεθνείς σε αγώνες στίβου και πάλης, κατέκτησαν οι αθλητές μας bonus για την είσοδό τους στα ΑΕΙ, συμμετείχαν αθλητές μας σε εθνικά συγκροτήματα παίδων -κορασίδων – νεανίδων – ανδρών – γυναικών με διακρίσεις και βραβεύσεις σε αυτά.
Ποια τα ορόσημα στην ιστορία της σύγχρονης Λάρισα;
Η Λάρισα έχει αλλάξει πολύ μεταπολεμικά. Έχει πάρει καλύτερη και εντελώς διαφορετική μορφή σε υποδομές, ενώ οι πολιτιστικές εκδηλώσεις σε όλα τα επίπεδα βρίσκονται σε πολύ καλό βαθμό. Το Διαχρονικό Μουσείο, το Λαογραφικό και το Ωδείο διατηρούν το υψηλό επίπεδο…
Η έναρξη της μεταπολίτευσης υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική, όπως και η ανάδειξη του Α΄ Αρχαίου Θεάτρου. Εμείς ζήσαμε την οδό Παπαναστασίου να ανεβαίνει μέχρι το Φρούριο και να περνά πάνω από τα ειδώλια· εκεί ήταν και το σπίτι μου, πάνω ακριβώς από το Θέατρο.
Από τις υποδομές, ιδιαίτερα σημαντικό ήταν το έργο για το αποχετευτικό σύστημα που έσωσε τη Λάρισα από τις πλημμύρες και παλαιότερα η δημιουργία της β΄ κοίτης του Πηνειού τη δεκαετία του ΄30.
Επίσης, ορόσημο στην πορεία της πόλης, υπήρξε το πέρασμα του ΟΥΗΛ στη Δήμο Λαρισαίων και η δημιουργία της ΔΕΥΑΛ με το εκτεταμένο δίκτυο ύδρευσης, αποχέτευσης και βιολογικό καθαρισμό· ουσιαστικά δημιούργησε πολιτισμό στην πόλη.
Είστε μέλος της Φωτοθήκης. Ποια ανάγκη σας οδήγησε εκεί;
Μέσα από τις δράσεις της Φωτοθήκης, όλοι μας κάνουμε ένα συναρπαστικό και όμορφο ταξίδι στην πρόσφατη σχετικά ιστορία της πόλης μας, το πολιτισμό της και τη φυσιογνωμία της. Προσπαθούμε να γνωρίσουμε τις υποδομές της αλλά και ιστορίες των ανθρώπων της.
Προσωπικά, δεν είμαι συλλέκτης φωτογραφιών, αλλά γραμματοσήμων. Ξεκίνησα τη συλλογή μου με αθλητικά γραμματόσημα από το 1950, σε ηλικία δέκα ετών. Το πιο παλιό της συλλογής μου είναι ένα ρωσικό από το 1930.
Τώρα, για το πως ξεκίνησα να ασχολούμαι… είμασταν φίλοι με τον Νίκο Παπαθεοδώρου, ήταν κι εκείνος αθλητής του μπάσκετ στον Αριστέα και με ενέπνευσε η διαδικασία ανακάλυψης της ιστορίας και της ανθρωπογεωγραφίας της πόλης.
Συνεχίζω να είμαι ενεργό μέλος μέχρι και σήμερα και αναμένω, όπως όλοι μας στη Φωτοθήκη, να δημιουργηθεί το μουσείο Πόλης στο κτίριο Μουσών.
Τι θυμάστε από τη παιδική σας ηλικία στη Λάρισα;
Για μας τους παλαιότερους, αποφοίτους του Α΄ Γυμνασίου Αρρένων Λάρισας, είναι ακόμη ζωντανές οι μνήμες της μαθητικής ζωής, σημεία επαφής με την ασπρόμαυρη ιστορία της κοντινής αλλά και της απρόσιτης δεκαετίας του ΄50 – ΄60. Αναμνήσεις που μας ξαναγυρίζουν νοερά και μας καθίζουν στα παλιά ξύλινα θρανία, μας κάνουν να αναπολούμε τα όμορφα και ανέμελα χρόνια του σχολείου. Γυρίζουν πίσω το ρολόι του χρόνου και με αγάπη μας θυμίζουν τα παιχνίδια, τις εκδρομές και τις τρέλες της νιότης…
Τα χρόνια του Α΄ Γυμνασίου, αποτέλεσαν και την αποφασιστική περίοδο που «ωρίμασε» τη γενιά μας, «σφράγισε» την εφηβεία μας και διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μας, χαράζοντας ως ένα βαθμό και τον κατοπινό δρόμο που ακολούθησε ο καθένας μας.
Γυρίζουμε πίσω σε μια άγνωστη για τους νεότερους εποχή, τώρα που οι ίδιοι εμείς, οι παλαιότεροι, αλλά και η Λάρισα ήταν διαφορετική από τη σημερινή· οι γειτονιές, τα γνώριμα στέκια, οι κινηματογράφοι, η Κεντρική Πλατεία, τα σπίτια, το κέντρο της πόλης, τα θερινά σινεμά…
Τι σας λείπει περισσότερο από την παλιά Λάρισα;
Μου λείπουν τα θερινά σινεμά, το «Τιτάνια» και ο «Ορφέας» και ο θερινός που υπήρχε μέσα στο κέντρο Φρούριο. Πήγαινα από το δημοτικό με τη συνοδεία των γονιών μου. Τότε ήταν η κύρια έξοδός μας για διασκέδαση..
Οι πάστες στα τραπεζάκια της Κεντρικής Πλατείας, στο «Αίγλη» και στο «Πανελλήνιο»… τα κουρκουμπίνια του ζαχαροπλαστείου «Κυψέλη» του Μπρουζιώτη στην Πανός.
Το «Καρύδιο» που ήταν μπουζούκια αρχικά στη νέα Σμύρνη και μετά λίγο πριν τις γραμμές στην οδό Βόλου. Είχε μια περίφραξη με καλάμια, ήταν καλοκαιρινό κέντρο, και μεις παιδιά το 1955 περίπου πηγαίναμε απ΄εξω και παρακολουθούσαμε…
Κυρίως μου λείπει η ηρεμία, δεν κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα τότε… και οι πελαργοί στα καμπαναριά. Και φυσικά αναπολώ τη χαμένη νιότη των παιδικών χρόνων…
Το πρώτο θεατρικό έργο που είδατε;
Παλιά, ερχόταν στη Λάρισα από την Αθήνα διάφοροι θίασοι και όταν η παράσταση ήταν εθνικού περιεχομένου μας πηγαίνανε με το σχολείο στο «Σπίτι του Στρατιώτη» που βρισκόταν εκεί που είναι σήμερα η Νομαρχία. Είχε μια μεγάλη αίθουσα με μία σκηνή.
Εκτός από την πρώτη παράσταση του Θεσσαλικού «Η αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλη, που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου ως ιστορική, θυμάμαι έντονα την παράσταση «Δάφνες και Πικροδάφνες» σε σκηνοθεσία Τσιάνου το 1984.
Ήμασταν φίλοι από μικρά παιδιά με τον Κώστα Τσιάνο, ο πατέρας του ήταν μάγειρας και ο δικός μου είχε παντοπωλείο και ταβέρνα στην Πανός και συνεργάζονταν. Με τον Γιώργο Ζιάκα ήμασταν συμμαθητές και με την Άννα Βαγενά γνωριζόμασταν. Έτσι συμμετείχα και γω στην ίδρυση του Θεσσαλικού Θεάτρου και έκτοτε παρακολούθησα στενά την πορεία του.
Ποια είναι τα μαγαζιά που άφησαν ιστορία στη Λάρισα;
Το ζαχαροπλαστείο «Ολύμπιον» στην οδό Κύπρου και το μικρό «Ολύμπιον» στην Κεντρική Πλατεία εκεί που σήμερα στεγάζονται τα Public. Το κέντρο «Αλκαζάρ» με τον Τζίμη Μακούλη και την Μαριάνα Χατζοπούλου. Το «Ρομάντικα» του Ντίνου Κατή, το εστιατόριο «Ερμής»…
Και οι ταβέρνες στην Πανός… «Η μεγάλη Ταβέρνα», «Η Ομόνια». Το ψητοπωλείο «Αδάμος», που ήταν δίπλα στην ταβέρνα του πατέρα μου. Τα έζησα αυτά από παιδάκι 10 ετών που βοηθούσα στο μπακάλικο και στην ταβέρνα ως βοηθός σερβιτόρου.
Ο αγαπημένος σας λαρισαϊκή μυρωδιά;
Οι μυρωδιές του Παζαριού και τα ψητά του Αδάμου. Για μένα Λάρισα είναι και η μυρωδιά από το μπακάλικο του πατέρα μου… Φορούσα μια ποδιά και πρόσφερα τις ελιές και τους μπακαλιάρους…
Κύριε Μπαρμπούτη κλείνοντας, θα ήθελα να μου μιλήσετε για τη διδασκαλία. Είστε φυσικός, ένας από τους πιο γνωστούς φροντιστές που περάσαν από τη Λάρισα…
Τελείωσα το 1964 το Πανεπιστήμιο και τη θητεία μου ως φαντάρος ένα ακριβώς μήνα πριν την 21 Απριλίου του ‘ 67 και το πραξικόπημα της Χούντας. Είχα στείλει ήδη στο Πανεπιστήμιο του Berkeley αίτηση για μεταπτυχιακές σπουδές, ήταν εκεί η αδερφή της μητέρας μου που θα με φιλοξενούσε.
Πήγα και είδα τον καθηγητή μου στο φροντιστήριο, τον Μενέλαο Καρυώτη για να του πω τα σχέδια μου και μου πρότεινε να πάρω τη θέση του φυσικού που μόλις είχε φύγει για το καλοκαίρι και μετά να φύγω για Αμερική όπως σχεδίαζα. Και οι 3 μήνες έγιναν… 35 χρόνια. Ξεκίνησε η συνεργασία μας με τον Καρυώτη στα Πανθεσσαλικά Φροντιστήρια και μετά ανοίξαμε με Μεθοδικό με τον Γιώργο Λιόκο.
Δεν το μετάνιωσα ποτέ.
Μερικές χιλιάδες μαθητών έμαθα λίγα ή πολλά για τη Φυσική και για τη συνέχεια των σπουδών τους, πήραν κάτι από μένα και εγώ πήρα πολλά περισσότερα από αυτούς· κέρδισα εμπειρίες και έγινα πλουσιότερος συναισθηματικά.
Ακόμη και σήμερα κερδίζω, όταν παλιοί μαθητές μου, με σταματούν στο δρόμο για να με ευχαριστήσουν για τις γνώσεις που απέκτησαν. Είναι τα πολυτιμότερα δίδακτρα αυτά τα συγκεκριμένα «ευχαριστώ» που έχω εισπράξει.
Μαθητές μου υπήρξαν, που σήμερα διακρίνονται σε κάθε τομέα της επαγγελματικής τους ενασχόλησης, πετυχημένοι καθηγητές, γιατροί, στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και πρόσωπα της Αυτοδιοίκησης όπως ο νυν Δήμαρχος Λαρισαίων Απόστολος Καλογιάννης, ο πρώην Δήμαρχος Λαρισαίων Κώστας Τζανακούλης – η σχέση μας αυτή ήταν καθοριστική για την ενασχόλησή με τα κοινά, αρχικά μου πρότεινε να κατέβω στις εκλογές του 1998, αλλά ακόμη δίδασκα και δεν θα είχα χρόνο ούτε να συμμετάσχω στα Δημοτικά Συμβούλια, έπειτα μου επανέλαβε της πρόταση στη δεύτερη θητεία του, όπου και είχα συνταξιοδοτηθεί και από 2002 μέχρι το 2014 διετέλεσα Αντιδήμαρχος και Πρόεδρος του Δημοτικού συμβουλίου -, ο πρώην Δήμαρχος Τυρνάβου Παναγιώτης Σαρχώσης, οι Αντιδήμαρχοι Γιώργος Σούλτης και Ντίνος Διαμάντος, ο πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου Βασίλης Πινακάς και πολλοί άλλοι…
*Ο Σπύρος Μπαρμπούτης διετέλεσε Πρόεδρος του Συλλόγου Λαρισαίων Φοιτητών «Κων, Κούμας» για δύο ακαδημαϊκές περιόδους 1962-1963, Ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Ιδιοκτητών Φροντιστηρίων Ν. Λάρισας, Ιδρυτικό μέλος του Θεσσαλικού Θεάτρου (1975), Ιδρυτικό μέλος (1968) της Ένωσης Αθλοπαιδιών Λάρισας (ΕΑΛ) και Πρόεδρος του ΔΣ της για 20 χρόνια (1999-2019), Μέλος του ΔΣ του Εθνικού Κολυμβητηρίου (1975), αναπληρωματικό μέλος του ΔΣ της Τοπικής Επιτροπής της ΕΟΚ (1970), Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Λαρισαίων για 12 χρόνια (2003-2014), Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Λαρισαίων (2012-2014), Αντιπρόεδρος του ΔΣ της ΔΕΥΑΛ (2003-2006), Πρόεδρος ΔΣ του Δημοτικού Αστεροσκοπείου Λάρισας «Αριστεύς», Μέλος της Φωτοθήκης Λάρισας.
