Η Νατάσσα Μποφίλιου παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό “Instyle” και την Ειρήνη Ζουρνατζή και μίλησε, μεταξύ άλλων, για τη διαφορετικότητα που τη διέπει, τις αντιδράσεις που έχουν κατά καιρούς προκληθεί από τοποθετήσεις της ενώ εξομολογήθηκε και πώς βίωσε την πανδημία.
Τι σημαίνει για σένα οικογένεια; Είναι η αρχή των πάντων;
Οικογένεια για μένα είναι οι άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις «σπίτι σου». Μπορεί να είναι η βιολογική σου οικογένεια ή οι φίλοι ή ο άνθρωπός σου. Μπορεί να είναι οι αρχές σου ή αυτά που αγαπάς και σε καθορίζουν. Μπορεί, αν είσαι τυχερός, να είναι και όλα αυτά μαζί.
Έχεις δηλώσει ότι «Το να είσαι διαφορετικός είναι το απόλυτο προτέρημα. Και μπορεί να ακούγεται λίγο υπερφίαλο, αλλά συγκατακέγω τον εαυτό μου στους διαφορετικούς». Σε τι διαφέρεις λοιπόν;
Διαφέρω όπως διαφέρουμε όλοι. Η διαφορετικότητα είναι αυτό που μας δίνει προσωπικότητα, χαρακτήρα, μας ξεχωρίζει από το μουντό/πειθήνιο σύνολο που μας θέλουν όσοι επιθυμούν να μας ελέγχουν και να μας καθοδηγούν. Αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χάρη ποτέ των ποτών. Θα παλεύουμε για να υπάρξουμε όπως επιθυμούμε: ελεύθεροι και διαφορετικοί.
Γενικά έχεις πει και έχεις πάρει θέση για πολλά καυτά θέματα της επικαιρότητας. Σε ποιο ζήτημα όμως συνάντησες περισσότερες αντιδράσεις;
Οι όποιες αντιδράσεις ήταν από ανθρώπους που δεν εκτιμώ και δεν μοιράζομαι μαζί τους τον ίδιο κώδικά αξιών. Τους ξέχασα και μαζί μ’ αυτούς και τις αντιδράσεις τους. Μου πήρε χρόνια να αρχίσω να ξεχωρίζω τι πρέπει να λάβω υπόψη μου και τι θα πρέπει να μοιάζει με θόρυβο από τον δρόμο. Δεν το έμαθα ακόμα τέλεια το μάθημά μου, αλλά είμαι σ’ ένα ωραίο σημείο.
Τότε ίσως κατάλαβες ότι θα συνεχίσεις να είσαι σύμμαχος του αδύναμου, αυτού που καταπιέζεται, αυτού που αδικείται;
Μα αυτό δεν χρειάστηκε ποτέ να το καταλάβω. Ή να το αποφασίσω. Αυτό εμπεριέχεται μέσα μου. Μ’ αυτό γεννήθηκα. Είναι η πρώτη, πρώτη αρχή.
Σε προσωπικό επίπεδο, πόσο σε έχει επηρεάσει η πανδημία;
Το πρώτο της κομμάτι το αντιμετώπισα πιο ομαλά. Ήμουν ψύχραιμη, συνειδητοποιημένη, αφοσιωμένη στις προσπάθειες για τις ανάγκες του κλάδου μας. Όσο περνούσε ο καιρός έχανα την υπομονή μου, γέμιζα οργή και βυθιζόμουν σιγά σιγά σε ένα απαλό σκοτάδι. Ευτυχώς, οι πολύτιμοι της ζωής μου ήταν δίπλα μου και μπόρεσα να το διαχειριστώ.
