Γράφει ο Νίκος Ντόλας, Φιλόλογος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών
«Ο λόχος μας είχε περικυκλωθεί από Ιταλικές δυνάμεις. Οι πιθανότητες διαφυγής μας ήταν ελάχιστες. Η μόνη μας ελπίδα ήταν να ερχόταν άμεσα ελληνικές ενισχύσεις. Αλλιώς μοιραία θα καταλήγαμε αιχμάλωτοι στα χέρια των Ιταλών. Αλλά δεν το αφήσαμε να περάσει έτσι… Εγώ, ως αξιωματικός, δεν δίστασα. Είχαμε μαζί μας χειροβομβίδες. Οι άνδρες του λόχου διατάχθηκαν να τραβήξουν τις περόνες και να απασφαλίσουν τις χειροβομβίδες τους. Προτιμήσαμε να αυτοκτονήσουμε παρά να βρεθούμε αιχμάλωτοι. Άσε που θα παίρναμε μαζί μας τους Ιταλούς που θα ερχόταν να μας συλλάβουν… Αλλά οι ελληνικές ενισχύσεις ήρθαν γρήγορα. Σωθήκαμε αλλά η πράξη ήταν σπουδαία. Πήρα χρυσό παράσημο ανδρείας γι’αυτό».
Αυτή ήταν η αφήγηση του παππού μου –απ’ την μεριά της μητέρας μου- Αντώνη Αλαμανή. Και πάντα τέτοιες μέρες η αφήγηση αυτή κάτι ξυπνάει μέσα μου. Νιώθω πιο περήφανος… Για την πράξη του αυτή ο παππούς μου παρασημοφορήθηκε με το «Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας». Το παράσημο αυτό αποτελούσε ύψιστη ελληνική διάκριση για ανδρεία και πολεμική αξία.
Στον παππού μου άρεσε ο στρατός. Είχε υπηρετήσει προπολεμικά ως έφεδρος αξιωματικός.
Η κήρυξη του πολέμου το 40 τον βρήκε φοιτητή Πολιτικών Επιστημών στην Πάντειο Σχολή στην Αθήνα.
Αμέσως, όπως όλοι, πήρε το δρόμο για το μέτωπο. Πολέμησε σκληρά ως έφεδρος αξιωματικός του 1ου λόχου. Ειδικότητα πυροβολικού είχε. «Ήταν σκληρή αλλά καλή εμπειρία», έλεγε. Μάλλον χαρούμενο τον έκανε η εμπειρία αυτή…
Στη Λάρισα, στο πατρικό του σπίτι, τον είχαν για νεκρό. Ένας γείτονας είχε μεταφέρει στους γονείς του -από λάθος- κακά μαντάτα από το μέτωπο. Ότι ο γιος τους είχε σκοτωθεί… Ξέρω και άλλες ιστορίες από τον παππού μου στο μέτωπο. Όχι όμως τόσο ξεχωριστές όπως αυτή η πράξη αυτοθυσίας και πολεμικού σθένους.
Από τις αφηγήσεις μάλιστα συμπεραίνω ότι ο παππούς μου τον πόλεμο καθόλου δεν τον φοβόταν. Μάλλον του προκαλούσε θετικά συναισθήματα. Μου λένε ότι στην επιστράτευση του 1974, σχεδόν 60άρης πια, ένιωθε μάλλον χαρά. Η Λάρισα είχε συσκότιση οι στιγμές ήταν κρίσιμες, αλλά αυτός έλεγε: «Ωραία! Επιστράτευση»! Μάλλον αναπολούσε τις ένδοξες στιγμές που έζησε ο ίδιος το 1940, θεωρώντας ότι θα επαναληφθούν…
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις
