Πέντε ιστορίες γυναικών. Ένα αθέατο έγκλημα που επιτελείται σε κοινή θέα. Οι διαφορετικές διαδρομές πέντε θυμάτων σωματεμπορίας, που κάποια στιγμή ο δρόμος τους διασταυρώθηκε με το Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης, το οποίο τις κατέγραψε και μας τις εμπιστεύτηκε. Διαβάστε και ακούστε όλες τις ιστορίες εδώ.
Λώρα
Η Λώρα γεννήθηκε στη Λιβερία το 1973. Το 1985 ήταν η μόνη που επέζησε από τη σφαγή των γονέων, της γιαγιάς και των αδελφών της, παραμένοντας κάτω από ένα κρεβάτι όπου την έκρυψε η μητέρα της. Ηταν σχεδόν 13 ετών, έχασε για κάποιους μήνες από το ψυχικό τραύμα τη φωνή της και κάποιοι γείτονες τη φυγάδευσαν στη Νότια Αφρική.
Εκεί, σε ηλικία 15 ετών, ούσα σε στρατόπεδο προσφύγων, δέχτηκε να ακολουθήσει ζεύγος Αμερικανών που δήλωσαν πως ήθελαν να της προσφέρουν μια νέα ζωή και την ευκαιρία να ξαναπάει σχολείο. Είναι καθολική στο δόγμα και πριν τον φόνο της οικογένειας φοιτούσε σε σχολή καλογραιών, κι ονειρευόταν μια ευκαιρία για μόρφωση.
Το ζευγάρι αποδείχτηκε πως ήταν σωματέμποροι, που την εξέδιδαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το έσκασε για να καταλήξει στους δρόμους, όπου και μέσα σε νεανικές συμμορίες εθίστηκε στην εισπνοή ηρωίνης.
Στα 18 της γέννησε ένα κοριτσάκι από έναν άνδρα που την εγκατέλειψε.
Αποφάσισε να καταφύγει στην Ευρώπη για μια νέα ζωή. Πήγε στην Ολλανδία, όπου βρήκε δουλειά σε εισαγωγές υφασμάτων, κοντά σε μια Αφρικανή επιχειρηματία, η οποία την έστειλε στην Τουρκία να δει υφάσματα, βρίσκοντας ότι ήταν έξυπνη και ικανή, και κρατώντας για λίγο η ίδια κοντά της το κοριτσάκι της, που ήταν ήδη τεσσαρων ετών.
Συνέχιζε όμως να εισπνέει ηρωίνη, γιατί δεν είχε καθόλου βοήθεια να απεξαρτηθεί, χωρίς να την αντιληφθούν. Βρήκε κι αγόρασε ναρκωτικά και στην απόπειρα να εισέλθει στην Ελλάδα την συνέλαβαν και την καταδίκασαν σαν έμπορο, μια και δεν είχε σημάδια από βελόνες, λόγω της εισπνοής.
Επικοινώνησε μαζί μας από τις φυλακές όπου η οργάνωση Καθολικών γυναικών την συμβούλεψε να ζητήσει στήριξη, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να απεξαρτηθεί. Ήθελε να μπορέσει να ξαναπάρει πίσω την κόρη της και να μορφωθεί.
Μέσα στις φυλακές στήριξε την προσπάθεια του Δικτύου Γυναικών Ευρώπης να βοηθήσει κρατούμενες που είχαν υπάρξει θύματα βίας. Τη στηρίξαμε κι εμείς, μειώθηκε η ποινή της στην Έφεση και στα πέντε χρόνια που βγήκε από τη φυλακή και ήταν προς απέλαση στα κρατητήρια της Δραπετσώνας, αντιλήφθηκε πως υπήρχε σεξουαλική κακοποίηση κρατουμένων από δύο αστυνομικούς. Τους κατήγγειλε με τη δική μας στήριξη και δικάστηκαν.
Σαν αποτέλεσμα, γράφτηκαν με υπουργική απόφαση τα ανθρώπινα δικαιώματα των κρατουμένων σε διάφορες γλώσσες, ώστε να τα γνωρίζουν και να μην εισέρχονται άνδρες αστυνομικοί στους χώρους των γυναικών, εκτός από τον αξιωματικό υπηρεσίας. Η καταγγελία αυτή έγινε με μεγάλο φόβο και δύο συνεχόμενες φορές αναβλήθηκε η δίκη, δήθεν λόγω ύπαρξης βόμβας. Την τρίτη φορά η πρόεδρος αποφάσισε να γίνει η δίκη παρά το τηλεφώνημα για βόμβα, λέγοντας, «Πάλι; Ας μας ανατινάξουν».
Η Λώρα απελάθηκε στην Αφρική, βρήκε την κόρη της και έφυγε πάλι για Ευρώπη, ψάχνοντας τον μοναδικό συγγενή της στην Αγγλία.
Το κοριτσάκι μπήκε εσωτερικό σε σχολείο με τη βοήθειά μας και η Λώρα σπούδασε νοσηλευτική με ειδίκευση στο αλτσχάιμερ, δουλεύοντας ταυτόχρονα σε γηροκομείο. Επιμορφώθηκε συμπληρωματικά σε θέματα παραβατικότητας ανηλίκων, παντρεύτηκε και απέκτησε δύο ακόμα παιδιά.
…
Η Λώρα έχει προσφέρει πολλά στην τοπική της κοινότητα, μαζί με τον άντρα της που είναι πάστορας, ενώ η πρώτη κόρη της τελείωσε οικονομικές σπουδές, της χάρισε ένα εγγονάκι και ζει με την οικογένειά της εργαζόμενη στη Νιγηρία.
Ο γιός της κάνει προπανεπιστημιακές σπουδές στο Καίμπριτζ προετοιμάζοντας τις επί πτυχίω σπουδές του και η δεκατετράχρονη κόρη της είναι πολύ ενεργή στα θέματα πρόληψης της εγκληματικότητας στην περιοχή τους, θέλοντας να γίνει αστυνομικός.
Αφήγηση: Ιωάννα Νιαώτη, Άγης Γυφτόπουλος
Ηχοληψία: Κώστας Κυριακάκης
Μοντάζ: Θάνος Λάγιος
Τα πορτρέτα των γυναικών δημιούργησε η εικαστικός και Πρόεδρος του Ελληνικού Δικτύου Γυναικών Ευρώπης, Νίκη Ρουμπάνη.
