Κάθε Δεκαπενταύγουστο η πόλη της Λάρισας ερημώνει και αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Είναι το διάστημα που οι περισσότεροι λείπουν στα παράλια, σε νησιά αλλά και στα ορεινά χωριά τους για να γιορτάσουν την Παναγία.
Ενώ, είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε αυτές τις εικόνες ερήμωσης και πολλές επιχειρήσεις εστίασης επιλέγουν το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να κλείσουν τα καταστήματά τους για λίγες μέρες καλοκαιρινών διακοπών, η εικόνα φέτος είναι λίγο δυστοπική…
Είναι ακόμη τόσο νωπές οι αναμνήσεις των παρατεταμένων lockdown του χειμώνα που μας πέρασε και της άνοιξης του 2020, που σχεδόν αντανακλαστικά, νιώθει ένα σφίξιμο ο διερχόμενος από το κέντρο της πόλης πολίτης μόλις αντικρίζει τα κλειστά καταστήματα εστίασης και τους άδειους χώρους στους πεζοδρόμους από τραπεζοκαθίσματα…
Ταυτόχρονα, η συνολική εικόνα της Λάρισας τις ημέρες του Δεκαπενταύγουστου είναι κάπως σουρεαλιστική. Ειδικά, το πρωί της Παρασκευής που μας πέρασε, το κέντρο και η αγορά έσφυζε από κόσμο, ενώ τα καφέ που παρέμειναν ανοιχτά ήταν ασφυκτικά γεμάτα από τους Λαρισαίους που παρέμειναν στην πόλη.
Αυτές οι δύο “ταχύτητες” της ταυτόχρονα νεκρής και ζωντανής Λάρισας, μπλέκουν εικόνες από το παρελθόν και το παρόν και ελπίζουμε όχι για το μέλλον. Μακάρι, η Λάρισα να “ερημώνει” γιατί οι κάτοικοί της την εγκαταλείπουν για καλοκαιρινές διακοπές, χαλάρωση και διασκέδαση…
Ε.Μ.
