Ένα χρόνο μετά την αποκάλυψή της που άλλαξε την κοινωνία, η γυναίκα που ξεκίνησε το #metoo στην Ελλαδα, η Σοφία Μπεκατώρου μιλά στο περιοδικό DownTown και τη δημοσιογράφο Αμάντα Φουντή για τη συνέχειά του, για το δικό της τραύμα και απαντά στις δηλώσεις του Λευτέρη Πετρούνια που προκάλεσαν αίσθηση.
Ήσουν η πρώτη που μίλησες δημόσια για την κακοποίηση που δέχτηκες. Έσπασες τα στερεότυπα και άνοιξες τον δρόμο, όμως πέρασε από το νου σου κάποια στιγμή να κάνεις πίσω;
Δεν σκέφτηκα ποτέ να κάνω πίσω σε όλο αυτό που ξεκίνησα, γιατί όταν το ξεκίνησα δεν περίμενα καθόλου να με ακολουθήσει κάποιος. Στο άθλημα μας, την ιστιοπλοΐα συχνά επιλέγεις έναν διαφορετικό δρόμο για να φτάσεις σε κάθε σημαδούρα. Βλέποντας τον άνεμο και τους αντιπάλους, πολλές φορές αναγκάζεσαι να διαφοροποιηθείς, χωρίς αυτό να σε κάνει να φοβάσαι. Επομένως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, από τη στιγμή που ένιωσα ότι είμαι δυνατή για να δω την αλήθεια όπως έχει συμβεί και εφόσον είχα κάνει τη δουλειά που χρειαζόταν με τον εαυτό μου, έκανα αυτό το βήμα. Όταν είδα πως ακολούθησαν πάρα πολλοί άνθρωποι, ήταν μεγάλη η χαρά μου που όλοι αυτοί πήραν τη δύναμη να μιλήσουν και παράλληλα μεγάλη η λύπη μου που τόσο πολλοί έχουν βασανιστεί.
Η δική σου υπόθεση έχει παραγραφεί. Παρ’ όλα αυτά περίμενες να ακούσεις έστω και μια συγγνώμη;
Όχι δεν με ενδιέφερε να ακούσω συγγνώμη, αν και θα την άκουγα. Αν είχε ειπωθεί θα την άκουγα. Για μένα το θέμα δεν είναι προσωπικό, οπότε το πιο σημαντικό θα ήταν να λειτουργήσουν οι θεσμοί. Αυτό θα σήμαινε να απομακρύνουν το άτομο αυτό από τους αθλητικούς χώρους στερώντας του τη φίλαθλο ιδιότητα, κάτι που δεν συνέβη από τα αρμόδια όργανα.
Είναι σημαντικό να μη γίνεται κατάχρηση της εμπιστοσύνης και να υπάρχει ένα αυστηρότερο πλαίσιο που θα περιορίζει και θα τιμωρεί παρεκκλίνουσες συμπεριφορές […] Ο στόχος δεν είναι να υπάρχει πάντα τιμωρία, αλλά να υπάρχει εποπτεία. Είναι σημαντικό να δράσουμε σήμερα ως κοινωνία και να μην αποσιωπήσουμε ένα φαινόμενο του οποίου βλέπουμε μόνο την κορυφή.
Μίλησες για δύσκολες στιγμές στην οικογένεια σου. Αναφέρεσαι στον χαμό της αδερφής σου;
Η αδερφή μου αρρώστησε το 2015 από καρκίνο στον εγκέφαλο και μέσα σε οκτώ μήνες πέθανε. Τότε σταμάτησα την Ολυμπιακή προετοιμασία για να είμαι στο πλευρό της. Λίγο πριν πεθάνει μου είπε ότι θέλει να επιστρέψω πίσω να αγωνιστώ. Έκανα μια προσπάθεια με νέο συναθλητή για την πρόκριση και πήραμε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μόλις επέστρεψε από την πρόκριση, της το είπα και μετά εκείνη απεβίωσε.
Τους επόμενους τέσσερις μήνες ο τρόπος για να ισορροπήσω ήταν αποκλειστικά να κάνω ιστιοπλοΐα. […] Έναν χρόνο μετά έφυγε και η μητέρα μου. Δεν είναι εύκολη η ζωή, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε πολύ χειρότερες συνθήκες. Το να βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας μάς βοηθά να καταλαβαίνουμε τι έχει αξία πραγματικά. Είναι άσχημο να μην εκμεταλλευόμαστε τις δυνατότητες και τα χαρίσματα μας.
Πως σχολιάζεις ότι γνωστοί αθλητές, όπως για παράδειγμα ο Λευτέρης Πετρούνιας, έχουν κάνει άστοχες δηλώσεις σε δημόσιες τοποθετήσεις τους;
Ως εν ενεργεία επιφανείς αθλητές έχουν πολλούς οπαδούς και γι΄αυτό υπάρχει ευθύνη στο πως τοποθετούνται. Ως αθλητές δεν εκπαιδευόμαστε στο πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε και να τοποθετούμαστε δημόσια με βάση την ευθύνη μας και όλο και περισσότερο διαπιστώνουμε την αναγκαιότητα οι αθλητές να προσέχουν τη λένε επειδή είναι πρότυπα νέων παιδιών. Σημασία βέβαια δεν έχει να φαινόμαστε καλοί αλλά η εκπαίδευση που λαμβάνουμε να είναι ουσιαστική. Να θέτει ερωτήματα, προβληματισμούς και απαντήσεις.
Αυτό που διακρίνω περισσότερο είναι το πόσο βαθιά στερεοτυπική είναι είναι ακόμα η κοινωνία μας, που ούτε καν καταλαβαίνουμε τι ακριβώς λέμε. Είναι θλιβερό να απαιτούμε να βγει κάποιος να καταγγείλει με προϋπόθεση να είναι πρωταθλητής. Το κίνημα #metoo θέλει και το 5χρονο παιδί που πήγε στο γυμναστήριο και το σύρανε από τα μαλλιά επειδή δεν έκανε καλά την κωλοτούμπα να μπορεί να παραπονεθεί. Έχουμε ανάγκη αυτό το παιδί να μπορεί να μιλήσει στους γονείς του και μετά αυτός ο προπονητής να τιμωρηθεί ή να αποσυρθεί.
Δε θέλουμε να μιλούν μόνο οι καταξιωμένοι. Θέλουμε να έχουν όλοι φωνή. Η βία και τα δικαιώματα δεν αφορούν συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων, αφορούν όλους μας, δεν αφήνουμε κανέναν πίσω. Δεν έχει σημασία αν κάποιος έχει 1.000.000 followers και άλλος έχει μηδέν. Δε σημαίνει πως ο ένας έχει λιγότερα δικαιώματα από τον άλλο. Δεν είμαστε τέλειοι αλλά μπορούμε να τα πάμε καλύτερα χωρίς τάσεις εκδίκησης και χωρίς να σημαίνει πως πρέπει να φτάσουμε στο άλλο άκρο.
